Περίπατος Μυστηρίου: Εγκλήματα στην Πλάκα

 Τη Κυριακή 24 Νοεμβρίου στις 12:00 το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης και το Greek Cultural Institute σας καλούν σε έναν περίπατο στη σκοτεινή πλευρά της Πλάκας.

Σπίτια και δρόμοι που σημαδεύτηκαν από εγκλήματα που απασχόλησαν τη κοινή γνώμη κι έγιναν πρωτοσέλιδα.

Αλλά και εγκλήματα που υπήρξαν στο μυαλό και στις σελίδες Ελλήνων και ξένων συγγραφέων.

-Πότε άνθιζε η εγκληματικότητα στην Πλάκα;

-Ποιος διάσημος Καθηγητής Πανεπιστημίου με την οικογένειά του υπήρξαν όμηροι ληστών στο σπίτι τους;

-Ποια πραγματική δολοφονία ενέπνευσε τον Θόδωρο Αγγελόπουλο για τις «Μέρες του ‘36»;

-Σε ποια μυθιστορήματα η Πλάκα γίνεται τόπος μυστηρίου;

-Ποια δολοφονία αγωνιστή του ’21 παρέμεινε στο σκοτάδι για δεκαετίες;

-Ποια γυναικοκτονία συντάραξε την Πλάκα τον Νοέμβριο του 1970;

Εγκλήματα συμφέροντος, υποθέσεις που άφησαν ανοικτές πληγές. Μια Πλάκα που μοιάζει βγαλμένη από φιλμ νουάρ…

Οδηγός μας σε αυτό το ταξίδι στη σκοτεινή πλευρά της πόλης ο Κώστας Στοφόρος

Λοιπές πληροφορίες:

Σημείο συνάντησης: Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης -Αγίας Φιλοθέης 17, Πλάκα

Δείτε το σημείο στο google maps https://goo.gl/maps/qKaL1dpBqpuZ35WX9

Διάρκεια Ξενάγησης: 1,5 ώρα

Κόστος ξενάγησης: 12 €/άτομο
Φοιτητές, Κάτοχοι κάρτας ανεργίας: 10€ /άτομο
Παιδιά έως 15 ετών: 8 €/άτομο (με τη συνοδεία ενηλίκου)

Πληροφορίες: 2103250341 info@ekedisy.gr

Απαραίτητη η συμπλήρωση της φόρμας συμμετοχής εδώ

Για την εξασφάλιση της θέσης σας απαραίτητη είναι η προπληρωμή

H ξενάγηση απευθύνεται σε ενήλικες και παιδιά από 12 ετών και άνω

"Ο κόσμος της Ζωρζ Σαρή": Ο Θησαυρός της Χελώνας

 Από το εργαστήρι μας "Ο κόσμος της Ζωρζ Σαρή"

Ο Θησαυρός της Χελώνας

Της Έλενας Γιαννούχου

Μεσημέρι καλοκαιριού, η ζέστη αφόρητη... Τα τζιτζίκια μας έχουν πάρει τα αυτιά. Από τότε που ήρθαμε διακοπές στην Χελώνα, ούτε μία μέρα δεν είχαμε κάνει κάτι διασκεδαστικό.

   Ξαφνικά ο Περίανδρος πετάει την ιδέα να πάμε βόλτα στην δεξαμενή. Καθώς προχωρούσαμε, η Έλενα σταματάει απότομα και μας παροτρύνει να δούμε κάτι. Ακολουθήσαμε με το βλέμμα το μέρος που μας έδειχνε και αντικρίσαμε  μία τεράστια πέτρα πάνω στο βουνό η οποία είχε το σχήμα μίας κοπέλας.  Όλοι αναρωτηθήκαμε για την περίεργη πέτρα και αποφασίσαμε να πάμε στη γιαγιά της Αμαλίας  που ξέρει πολλά πράγματα για την ιστορία του χωριού να δούμε τι γνωρίζει γι αυτήν.

    Φτάσαμε στο σπίτι και ρωτήσαμε την γιαγιά αν γνωρίζει κάτι για αυτόν τον βράχο. Εκείνη μας έγνεψε καταφατικά και άρχισε να μας αφηγείται την ιστορία αφού πρώτα μας κέρασε από ένα κομμάτι μπακλαβά και σπιτική βυσσινάδα.

    

     "Πριν από πολλά πολλά χρόνια, όταν ακόμη οι άνθρωποι πιστεύαν στους θεούς του Ολύμπου, ζούσε μία κοπέλα στο χωριό η οποία ό,τι έλεγε έβγαινε αληθινό.  Άλλοτε έλεγε ότι κάποιος από το χωριό θα πλουτίσει και όντως μετά από λίγο καιρό ένας αγρότης έγινε πλούσιος και άλλοτε ότι κάποιος θα χάσει τις καλλιέργειες και τα πρόβατά του και ύστερα από λίγο καιρό μετά από μια καταστροφική πλημμύρα, έχασε όλη την  περιουσία του. Μια μέρα τόλμησε να πει ότι οι θεοί κάποτε θα σταματήσουν να υπάρχουν και ότι μετά από χιλιάδες χρόνια θα υπάρξουν κάποια περίεργα μηχανήματα τα οποία θα εθίσουν τους ανθρώπους και αυτοί θα  χάσουν τη σοφία και τη γνώση τους. Τότε οι θεοί θύμωσαν πολύ και πιο πολύ από όλους η Αθηνά,  μιας και ήταν η θεά της σοφίας. Οργισμένη λοιπόν μεταμόρφωσε την κοπέλα σε βράχο! Από τότε λέει ο μύθος υπάρχει στο βουνό μας αυτός ο βράχος με την μορφή της μαρμαρωμένης κοπέλας.

     Πίσω από την μαρμαρωμένη, υπάρχει μια σπηλιά που οι κάτοικοι του χωριού την χρησιμοποιούσαν ως κρησφύγετο κατά την διάρκεια του β' παγκοσμίου πολέμου για να προστατευτούν από τους Γερμανούς."

 

   Όταν η γιαγιά τελείωσε την αφήγηση, κοιταχτήκαμε με νόημα.... Είχαμε ήδη αποφασίσει τι θα κάναμε την επόμενη μέρα!

    Όταν ξημέρωσε, ετοιμάσαμε σακίδια με φαγητό και νερό, πήραμε εξοπλισμό αναρρίχησης και πήραμε την απόφαση να πάμε να εξερευνήσουμε το βράχο της μαρμαρωμένης.

    Φθάσαμε μέχρι το καφενείο του Χρήστου, όταν ξαφνικά είδαμε μπροστά μας τους γονείς μας και μας ρώτησαν για που το βάλαμε. Απαντήσαμε ότι πάμε στη μαρμαρωμένη, αλλά οι γονείς μας  απαγόρευσαν να πλησιάσουμε εκεί πέρα γιατί μας είπαν ότι το βουνό είναι πολύ απότομο και ότι μόνο πολύ καλοί ορειβάτες ανεβαίνουν σε αυτό. Όσο και να τους παρακαλέσαμε, αυτοί δεν άλλαζαν γνώμη. Έτσι, αναγκαστήκαμε να γυρίσουμε πίσω στα σπίτια μας. Ήμασταν πολύ απογοητευμένοι από την απαγόρευση των γονιών μας, αλλά δεν θα το βάζαμε κάτω...

     Αποφασίσαμε ότι θα πάμε κρυφά από τους γονείς μας.  Έτσι και έγινε λοιπόν. Την επόμενη μέρα με τις μπάλες μας στα χέρια είπαμε στους γονείς ότι θα πάμε στην πλατεία να παίξουμε ποδόσφαιρο. Μόλις φτάσαμε, παρατήσαμε τις μπάλες και ακολουθώντας ένα μονοπάτι πίσω από το τελευταίο σπίτι του χωριού, πήραμε το δρόμο για τη μαρμαρωμένη.       Σκαρφαλώσαμε με πολύ προσοχή στο βουνό και βρεθήκαμε στον περίεργο αυτό βράχο. Ήταν πολύ μεγάλος από κοντά. Πίσω του έχασκε σκοτεινή η είσοδος μιας σπηλιάς. Ανάψαμε τους φακούς που είχαμε πάρει μαζί και φοβισμένοι αποφασίσαμε να μπούμε. Η υγρασία μαζί και ο φόβος μας κάνανε να τρέμουμε. Σκουριασμένα κουτάκια από ανοιγμένες κονσέρβες και κάποιες τρύπιες κουβέρτες μαρτυρούσαν πως πριν αρκετά χρόνια κάποιοι είχαν βρει καταφύγιο εκεί.

    Γυρνώντας για να βγούμε από την σπηλιά, ο Ορέστης σκόνταψε πάνω σε ένα δερμάτινο πουγκί. Το ανοίξαμε και με έκπληξη είδαμε να γυαλίζουν μπροστά στα μάτια μας 10 χρυσές λίρες. Βάλαμε το πουγκί στο σακίδιο μας και αποφασίσαμε  να γυρίσουμε στο χωριό γιατί είδαμε ότι η ώρα είχε περάσει και οι γονείς μας θα ανησυχούσαν.

    Όταν κατεβήκαμε το μονοπάτι,  βρήκαμε τους γονείς μας μαζεμένους στην πλατεία. Τρελαμένοι από ανησυχία μας ρώτησαν πού ήμασταν τόση ώρα. Ο Περίανδρος απάντησε ότι είχαμε πάει στο μαγαζί για μία πορτοκαλάδα αλλά φαινόταν στα μάτια μας ότι λέγαμε ψέματα.

   Ένας ένας κοιταχτήκαμε και με το βλέμμα  συμφωνήσαμε να πούμε την αλήθεια... Ο Ορέστης πήρε τον λόγο και είπε πως πήγαμε στο βράχο της μαρμαρωμένης για να τον εξερευνήσουμε και εκεί βρήκαμε κάτι απίστευτο, πολλές λίρες. Οι γονείς σοκαρισμένοι μας είπανε ότι ήτανε πολύ επικίνδυνο αυτό που κάναμε και ότι θα μπορούσαμε να είχαμε τραυματιστεί σοβαρά. Εμείς ορκιστήκαμε πως δεν θα ξανακάναμε κάτι τόσο επικίνδυνο και τους ρωτήσαμε τι πρέπει να κάνουμε τις λίρες. Όσο οι υπόλοιποι γονείς σκεφτόντουσαν, ο μπαμπάς της Αμαλίας είπε ότι αφού τις βρήκαν τα παιδιά,  αυτά έπρεπε να αποφασίσουν τι θα τις κάνουν...

      Μετά το συμβούλιο που κάναμε,  αποφασίσαμε να φτιάξουμε με αυτές τις λίρες μία πέτρινη βρύση στην πλατεία του χωριού για να μας θυμίζει την περιπέτεια μας....

  Την ονομάσαμε:

"Η βρύση της μαρμαρωμένης"!

Ο κόσμος της Ζωρζ Σαρή: Η Συμμορία της Αθήνας

 Ξεκινήσαμε αρχές Νοεμβρίου και η δεύτερη ιστορία που δημιούργησε ένα από τα παιδιά του εργαστηρίου μας, είναι έτοιμη!

 

Η ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

της Ηλιοδώρας Πορίχη 

 

1/11/1969

Αρχές Νοέμβρη. Η Αθήνα φυλακισμένη, ο λαός τρομοκρατημένος, οι πόρτες κλειδωμένες και ακόμα και οι τοίχοι έχουν αυτιά. Εγώ και οι φίλοι μου μαζευόμασταν κρυφά κάθε Σάββατο στο σπίτι μου συζητώντας για την ειρήνη, τη λευτεριά, τη χαρά και τη δημοκρατία. Λέξεις που δεν μπορούσαν να ακουστούν μπροστά στους αστυφύλακες, γιατί άμα άκουγαν τέτοια λόγια, θα βλέπαμε τα ραδίκια ανάποδα.

Σήμερα ήταν μέρα συνάντησης. Κλασικά, ήρθαν οι φίλοι μου, καθίσαμε στο σαλόνι, και τους έδωσα καρφίτσες με τα μυστικά τους ονόματα. Ο Γιώργος, μήλο. Η Μαρία, αχλάδι. Η Κατερίνα, κεράσι. Ο Τηλέμαχος, φράουλα. Και τέλος εγώ, πεπόνι. Εμείς οι πέντε ήμασταν η συμμορία των φρούτων, εεε… εννοώ της Αθήνας. Όταν φόρεσαν τις καρφίτσες τους, τους είπα ότι παρατήρησα κάτι περίεργο στον αστυφύλακα της γωνίας, και ότι πρέπει να το ερευνήσουμε. Άρχισαν να με φωνάζουν τρελή και να λένε ότι είμαστε νέοι για να πεθάνουμε. Σιγά που θα πεθάνουμε κιόλας! Τους ησύχασα με καραμέλες, της κλασικές με τα φρούτα. Ο καθένας πήρε καραμέλα με τη γεύση του φρούτου που τον φωνάζουμε. Τότε αποφάσισα να τους τα πω μια και καλή! ‘‘Πρέπει να αγωνιστούμε, να παλέψουμε, να οργανωθούμε! Αν ενωθούμε, πολλοί μαζί, τότε η χούντα θα νιώσει τη δύναμη μας!’’ (αυτή ήταν φράση από παράσταση.)  Πήρε πολύ ώρα να τους πείσω, αλλά τελικά τα κατάφερα. Αργότερα κατά τ’ απόγευμα βγήκαμε στη γωνία να δούμε τι γίνεται. Όλοι τρέμαμε τον αστυφύλακα, αλλά επειδή είμαι η μεγαλύτερη στην ομάδα, με έβαλαν να πάω να ζητήσω οδηγίες.

-Συγγνώμη, μου λέτε που είναι το πιο κοντινό περίπτερο παρακαλώ;

-Τι θες μικρή; Κάτω στην Πλάκα είναι, άντε τελείωνε!

 Εκείνη τη στιγμή, του έπεσε ένα τετράδιο από την τσέπη του, το πήραμε, και το κρύψαμε γρήγορα. Τρέξαμε σπίτι και το διαβάσαμε. Το μόνο που έγραφε ήταν «Καφενείον η Ελλάς» Πήγαμε στο καφενείο και ψάξαμε παντού για κάποιο χαρτί. Ήμασταν έτοιμοι να τα παρατήσουμε, μέχρι που βρήκαμε ένα σκισμένο χαρτί που έγραφε «κουζίνα, κοντά». Παρακαλέσαμε τον κυρ. Βασίλη, που είναι το αφεντικό του καφενείου, αν μπορούμε να ψάξουμε στην κουζίνα και μετά από πολλά παρακάλια, μας άφησε! Ο κυρ. Βασίλης φοβάται και τη σκιά του! Ψάξαμε στην κουζίνα και βρήκαμε ένα χαρτάκι μέσα στο ψυγείο. Θα σας πω τι έγινε αύριο γιατί είναι αργά.

 

2/11/1969

Καλημέρα! Εχθές δεν πρόλαβα να τελειώσω το κείμενο οπότε θα το συνεχίσω τώρα!      Το χαρτάκι έγραφε «αρχαιολογικό μουσείο, πες στον θυρωρό τη λέξη ‘‘λευτεριά’’». Θα μαζευτούμε όλοι πάλι στο σπίτι μου το Σάββατο. Σήμερα πρέπει να κάνω δουλειές, οπότε άμα η εβδομάδα μου είναι βαρετή, τότε θα ξαναγράψω το Σάββατο.

8/11/1969

Γεια σας! Η εβδομάδα ήταν βαρετή και κουραστική οπότε περίμενα κατευθείαν για το Σάββατο. Μαζευτήκαμε όλοι στο σπίτι μου και ξεκινήσαμε για το μουσείο. Όταν φτάσαμε, τρέμαμε ολόκληροι. Δεν ξέραμε τι θα μας έκανε ο θυρωρός ή με τι είχαμε μπλέξει. Παρ’ όλο που ήμασταν τρομοκρατημένοι, μπήκαμε μέσα. Καλημέρισα τον θυρωρό, και του ψιθύρισα ‘‘λευτεριά’’. Με κοίταξε με μάτια που έλαμπαν, μου έδωσε ένα γράμμα και μου είπε ‘‘θα μας γλυτώσετε από αυτήν την κατάσταση παιδιά, το έχετε’’ Τρέξαμε έξω, και περπατήσαμε μέχρι το σπίτι μου για να διαβάσουμε το γράμμα. Όταν φτάσαμε κάτσαμε στον καναπέ με ζεστό κακάο και τους διάβασα το γράμμα. Το γράμμα ήταν γραμμένο με κόκκινο στυλό και ένα παλιό χαρτί, αλλά έγραφε αυτό «Άμα διαβάζετε αυτό το γράμμα σημαίνει ότι έχετε είδη ξεκινήσει την αποστολή. Το μόνο που πρέπει να κάνετε είναι να ενώσετε όλα τα χαρτιά που έχετε διαβάσει μέχρι τώρα. Όλα έχουν από πίσω ένα κομμάτι από έναν χάρτη. Έχετε ακόμα να πάτε σε ένα μέρος, και μετά να ενώσετε όλα τα κομμάτια. Το τελευταίο μέρος που πρέπει να βρείτε ένα χαρτί είναι το παντοπωλείο με τις καραμέλες της χαράς». Υπήρχε μόνο ένα παντοπωλείο με τις συγκεκριμένες καραμέλες. Πήγαμε στο παντοπωλείο, και ψάξαμε στο μπολ με τις καραμέλες. Μέσα στο μπολ υπήρχε ένα σημείωμα. Το πήραμε και γυρίσαμε σπίτι. Το σημείωμα έγραφε «τελευταίο κομμάτι του χάρτη. Πήγαινε ακολούθα την ελευθερία». Πήραμε όλα τα σημειώματα που διαβάσαμε και τα ενώσαμε. Βγήκε ένας χάρτης με το πολυτεχνείο. Αποφασίσαμε να μπούμε μέσα κρυφά το επόμενο Σάββατο. Άμα γίνει κάτι σημαντικό αυτές τις μέρες θα σας ενημερώσω.

12/11/1969

Τετάρτη σήμερα. Όμως αυτό δεν είναι το θέμα. Το θέμα είναι το ότι η Μαρία θα μετακομίσει μακριά και η ομάδα μας θα χαλάσει. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε χωρίς αυτήν! Η αποστολή απέτυχε. Υποθέτω θα ζήσουμε σε χούντα. Δεν έχω όρεξη να γράψω άλλο. Αντίο, μάλλον για πάντα.

17/11/1973

Γεια σας! Γύρισα μετά από πολλά χρόνια. Είμαι φοιτήτρια τώρα! Η Μαρία ήρθε για να μας δει οπότε αποφασίσαμε να πάμε σήμερα για την τελευταία αποστολή στο πολυτεχνείο. Τώρα θα ξεκινήσουμε για να πάμε! Θα σας πω μετά τι είναι ο θησαυρός τελικά.

 

Γεια σας, αυτή είναι η μητέρα της Δέσποινας. Διάβασα το ημερολόγιό της και δεν σας είπε ποτέ το όνομα της. Σήμερα δεν γύρισε σπίτι. Μπήκαν τα τανκς στο πολυτεχνείο και… καταλάβατε. Η τελευταία της ευχή ήταν να γράψω στο ημερολόγιό της τι ήταν ο θησαυρός που έψαχνε. Με ενημέρωσαν τι έγινε και μου είπαν για τον θησαυρό. Ο θησαυρός τελικά ήταν κάποια χαρτιά ενάντια στην χούντα, κάποια χαρτιά που δεν έπρεπε να βγουν στην επιφάνεια.

 

23/7/1974

Πάλι εγώ είμαι η μαμά της Δέσποινας. Έχουμε πάλι ελευθερία, ειρήνη, χαρά! Η Δέσποινα μου ζήτησε να γράψω εδώ όταν ελευθερωθούμε, γιατί ορκίστηκε ότι θα θυσιαστεί για την Ελλάδα άμα χρειαστεί. Άμα το διαβάζεις αυτό τώρα, να θυμάσαι ότι αυτά τα παιδιά έδωσαν τη ζωή τους για να είμαστε ελεύθεροι, για να έχουμε χαμόγελο με χρώματα, για να δημιουργήσουν ένα καλύτερο μέλλον.                        

Δημοτική Βιβλιοθήκη Λέρου: Θλιβερές εξελίξεις

 

Σημερινό μου αφιέρωμα στη σχεδιαζόμενη μετακίνηση της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Λέρου -εφημερίδα Δρόμος της αριστεράς

Ψηφίζουμε εδώ τη διαμαρτυρία:

https://secure.avaaz.org/community_petitions/el/demos_lerou_na_me_metapherthei_e_demotike_bibliotheke_lerou/?rc=fb&utm_source=sharetools&utm_medium=facebook&utm_campaign=petition-1738772-na_me_metapherthei_e_demotike_bibliotheke_lerou&utm_term=rc%3Dfb%2Bel&fbclid=IwY2xjawGlUyJleHRuA2FlbQIxMQABHd_X_dyH-I734EC9Ul6gzC3ASReqvQcDINGMlmQqlr_HCY3Y10FCfjffTQ_aem_eeNLEHzKuBKW1RfJnYRl6Q

Πολιτισμός & Βαρβαρότητα

Του Ηρόστρατου

Δημοτική Βιβλιοθήκη Λέρου: Θλιβερές εξελίξεις

Μια είδηση από τη Λέρο ήρθε για να επιβεβαιώσει το πόσο εχθρικοί αποδεικνύονται κάποιοι Δήμοι έναντι του βιβλίου. Ο Δήμαρχος της Λέρου ανακοίνωσε στο Δημοτικό Συμβούλιο πως αποφάσισε να μεταφέρει αλλού τη βιβλιοθήκη -που στεγάζεται σε ένα κτίριο -κόσμημα στην κεντρική πλατεία του Πλατάνου. Ο λόγος; Να την μετατρέψει σε αίθουσα συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου!

Σε αυτήν εδώ τη στήλη, πριν από οκτώ χρόνια, στις 22 Νοεμβρίου του 2016 είχαμε γράψει για τη Δημοτική Βιβλιοθήκη της Λέρου και για τα όσα έκανε ο τότε βιβλιοθηκάριος Δημήτρης Σταματέλος.

Με το άκουσμα της είδησης ζήτησα -όπως ήταν εύλογο- τη δική του άποψη. Αξίζει να διαβάσετε το υπέροχο κείμενό του:

«Τετάρτη βράδυ 6.11.24 αμέσως μετά τη συνεδρίαση του Δ.Σ. Λέρου, καλοί φίλοι μου τηλεφώνησαν και  με ενημέρωσαν πως ανακοινώθηκε η μεταφορά της βιβλιοθήκης από το νέο κτίριο που εγκαινιάστηκε το 2015 σε μικρότερο στο λιμάνι της Αγίας Μαρίνας 10 μέτρα από τη θάλασσα!

Αλλά ας πάμε λίγο πίσω στο χρόνο.

Τον Ιούλιο του 2009 όταν ως πρωτοδιοριζόμενος βιβλιοθηκονόμος περνούσα την πόρτα της Δημοτικής βιβλιοθήκης Λέρου που στεγαζόταν στον ισόγειο χώρο του ιστορικού κτιρίου της Δημογεροντίας (έτος κατασκευής 1899,) ξαφνιάστηκα δυσάρεστα με την ακαταλληλότητα του χώρου.

 Πριν διοριστώ στη Λέρο είχα εργαστεί 5 χρόνια στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κορωπίου. Η συγκεκριμένη βιβλιοθήκη είχε ιδρυθεί το 1958 και ήμουν ο πρώτος βιβλιοθηκονόμος που εργαζόταν. Ανέλαβα να οργανώσω τη συλλογή αλλά και να προσεγγίσω μέσω των σχολείων τα παιδιά, που δεν άργησαν να γεμίσουν τη βιβλιοθήκη, μαζί με αυτά ήρθαν και οι γονείς. Άρχισαν να γίνονται εκπαιδευτικές δράσεις και σιγά σιγά το Κορωπί απέκτησε μια από τις καλύτερες βιβλιοθήκες στην Ανατολική Αττική. Ο τότε δήμαρχος μόλις είδε τον κόσμο όχι μόνο στήριξε με προσωπικό και υλικοτεχνικό εξοπλισμό το έργο, αλλά πήρε και την απόφαση να σταματήσει να συνεδριάζει το Δ.Σ. στο αναγνωστήριο της βιβλιοθήκης.

Ακόμα θυμάμαι το σαστισμένο βλέμμα του τότε αντιδημάρχου που είχε έρθει λίγο πριν της 20:00  για τη συνεδρίαση και βλέποντας τη βιβλιοθήκη γεμάτη παιδιά και εμένα να αρχίζω ευγενικά να τα διώχνω, αισθάνθηκε άσχημα και μου είπε άσε τα παιδιά, μην τα διώχνεις. Τα μέλη αυξάνονταν, η συλλογή διπλασιάστηκε. Μέσα σε 5 χρόνια η βιβλιοθήκη κατέλαβε όλο το κτίριο.

Το σοκ που έπαθα όταν αντίκρισα τη βιβλιοθήκη της Λέρου ήταν μεγάλο !

Προσπαθούσα να  εξηγήσω στους τότε υπεύθυνους πως πρέπει να είναι μια σύγχρονη βιβλιοθήκη, αλλά ακόμα ηχεί στα αυτιά μου «Εδώ δεν είναι Αθήνα, εδώ είναι Λέρος. Αυτά έχεις, με αυτά θα δουλέψεις».

 Αμέσως έπιασα δουλειά. Δεν θα σας μιλήσω για τη σκόνη, τα μουχλιασμένα βιβλία, τις κατσαρίδες, τους ψύλλους, τα ποντίκια και την πρώτη βροχή του Σεπτέμβρη που έτρεχα με κουβάδες να σώσω ότι μπορούσα. Δυστυχώς το κτίριο της Δημογεροντίας ήταν ακατάλληλο για τη συλλογή της βιβλιοθήκης.

Τα προβλήματα λύθηκαν  με τη βοήθεια του Πνευματικού Κέντρου και ξεκίνησα να οργανώνω τη συλλογή . Ακολούθησα τη γνωστή πετυχημένη συνταγή επισκέψεις στα σχολεία, συνεργασίες με πολιτιστικούς φορείς και σύντομα μικροί και μεγάλοι κατέκλυσαν τη βιβλιοθήκη. Αυτή τη φορά ήμουν πιο τυχερός γιατί είχα δύο ισχυρούς σύμμαχους την Ε.Β.Ε. και το Ι.Σ.Ν  που εκείνο το διάστημα βοήθησε με τις καλοκαιρινές εκστρατείες, τους Η/Υ, τους προτζέκτορες και τα βιβλία που δώρισε στις βιβλιοθήκες.

Το 2014 ξεκίνησε ο δήμος την ανακατασκευή του κτιρίου της παλιάς Λεριακής Λέσχης, που προοριζόταν να στεγάσει το μουσείο τυπογραφίας μιας και η Λέρος έχει μακρά ιστορία σε αυτή . Αμέσως προτάθηκε η βιβλιοθήκη να μετακομίσει στο νέο κτίριο. Πολλοί γονείς ασπάστηκαν την ιδέα και κατάφεραν να πείσουν τον τότε δήμαρχο. Η βοήθεια όλων των συναδέλφων ήταν συγκινητική, κυρίως των υπαλλήλων της Τεχνικής Υπηρεσίας. Οι χορηγίες όλων των Λεριών, αλλά και των κατοίκων του νησιού βοήθησαν ώστε η νέα βιβλιοθήκη να έχει ευέλικτα τραπέζια αναγνωστηρίου με ρόδες, έπιπλα από το ΙΚΕΑ, web tv για τις παρουσιάσεις των σχολικών τάξεων , θεατράκι στο παιδικό-εφηβικό τμήμα, βιβλιοθήκες κουστουμαρισμένες σε κάθε τοίχο, που μας έφτιαξε ο ξυλουργός του δήμου (η ξυλεία και τα χρώματα ήταν χορηγία πολλών  επαγγελματιών του νησιού), Η/Υ για το κοινό, τμήμα περιοδικών εκδόσεων, κλιματιστικά, πέργκολα με πανί στο μπαλκόνι του ξενόγλωσσου τμήματος, κουρτίνες, φαρμακείο πρώτων βοηθειών και ότι άλλο χρειαζόταν η βιβλιοθήκη.  Τα μέλη της βιβλιοθήκης αλλά και ο απλός κόσμος ήταν εκεί και μας βοήθαγε!

Ο κόσμος μπορεί να μην μιλάει, αλλά πάντα βλέπει. Και όλοι έβλεπαν τη νέα βιβλιοθήκη και την θαύμαζαν, έλληνες -  ξένοι, αριστεροί και δεξιοί, μικροί και μεγάλοι, όλοι ήταν δίπλα μας .  Όταν άκουγαν ότι η βιβλιοθήκη χρειαζότανε κάτι τρέχανε να συνδράμουν.

Τα εγκαίνια έγιναν το απόγευμα της 25ης Μαρτίου το 2015. Όλοι χαρήκαμε και ψηλώσαμε ένα μέτρο από  περηφάνια. Γιατί μέσα στα δύσκολα χρόνια της κρίσης όλοι μαζί καταφέραμε να δημιουργήσουμε μια βιβλιοθήκη κόσμημα.

Επιτέλους η Λέρος είχε μια σύγχρονη βιβλιοθήκη ευρωπαϊκών προδιαγραφών. Η επισκεψιμότητα τριπλασιάστηκε, οι δωρεές του κόσμου σε βιβλία δεν είχαν σταματημό. 

Το 2019 ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας μου χτύπησε τη πόρτα και το 2020 έπρεπε να επιστρέψω στην Αθήνα. Από το 2020 μέχρι σήμερα πολλοί συμβασιούχοι εργάστηκαν με ζήλο και έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν περιμένοντας τον Δήμο να καλύψει την κενή θέση του βιβλιοθηκονόμου μέσω κινητικότητας. Και ενώ όλοι περιμέναμε να ακούσουμε τα ευχάριστα νέα της κάλυψης της θέσης, ακούσαμε από τα χείλη του δημάρχου πως η βιβλιοθήκη θα μετακομίσει σε μικρότερο κτίριο για να μπορεί να συνεδριάζει το Δ.Σ.

Κοιτάξτε να δείτε, αν δεν σέβεστε τη δουλεία 11 χρόνων που έγινε από όλους τους εργαζόμενους, αν δεν σέβεστε τα χρήματα του κόσμου για να στηθεί η καλύτερη βιβλιοθήκη στο Αιγαίο, αν δεν σέβεστε την ιστορία του τόπου κάντε ότι θέλετε με τη βιβλιοθήκη.

Κάποτε συνομιλώντας με έναν σεβάσμιο ιερέα του νησιού μου θύμισε πως η βιβλιοθήκη κατέβηκε από το κάστρο και εγκαταστάθηκε στην ιστορική πρωτεύουσα του νησιού τον Πλάτανο. Γλίτωσε από τις επιδρομές των πειρατών και των Οθωμανών, γλίτωσε τον πόλεμο του 1943 και το 1957 ξεκίνησε να λειτουργεί στον Πλάτανο. Τα λόγια του ήταν τα εξής : «Παιδί μου η βιβλιοθήκη δεν πρέπει να φύγει ποτέ από τον Πλάτανο, γιατί όταν απελευθερωθήκαμε το Μάρτη του 1948 και ενωθήκαμε με την μητέρα πατρίδα εδώ έγινε η παρέλαση και υψώθηκε η ελληνική σημαία, εδώ ψάλαμε όλοι μαζί τον εθνικό μας ύμνο.»…»

 

 

 

Ο θησαυρός της Νάξου: Η πρώτη ιστορία από το εργαστήρι "Ο κόσμος της Ζωρζ Σαρή"

Ξεκινήσαμε αρχές Νοεμβρίου και ήδη η πρώτη ιστορία που δημιούργησε ένα από τα παιδιά του εργαστηρίου μας, είναι έτοιμη!

Ο θησαυρός της Νάξου, με έμπνευση από τον "Θησαυρό της Βαγίας" της Ζωρζ Σαρή, που αρχίσαμε να δουλεύουμε στην ομάδα μας:

Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΤΗΣ ΝΑΞΟΥ

Της Σοφίας Ζευγώλη

    Ένα ηλιόλουστο πρωί, στο λιμανάκι της Μουτσούνας  μια παρέα παιδιών, που αποτελείται από την Ελίνα, τον Γιάννη, την Κατερίνα και τον Θανάση, απολαμβάνουν το δροσερό αεράκι του νησιού και κοιτούν την θάλασσα να αφρίζει. Δίνει τέλος στην ονειροπόληση των παιδιών η κυρία Γωγώ, η μητέρα της Ελίνας, η οποία φωνάζει τα παιδιά εκνευρισμένη που πάλι βγήκαν έξω στο λιμάνι, πρωί-πρωί. Τρέχουν τα παιδιά γρήγορα σπίτι, μπας και γλιτώσουν την κατσάδα, αλλά που τέτοια τύχη! Αμέσως η κυρία Γωγώ τους φωνάζει:

-Τι κάνατε στο λιμάνι πάλι και μας αγχώσατε ξανά; Κανείς δεν είναι έξω τέτοια ώρα! Τι πράγματα ειν’ αυτά;

-Μα μαμά, έχεις δει πόσο γαλήνια και όμορφη είναι η θάλασσα μας; Δεν χορταίνεις να την βλέπεις!

Περνάει σε αντεπίθεση πεισματάρικα η Ελίνα.

-Δίκιο έχει η Ελίνα, το γαλάζιο της θάλασσας δεν αντέχεις να το αποχωριστείς! Υποστηρίζει την φίλη της η Κατερίνα, ενώ τα αγόρια δεν παίρνουν μέρος στον καβγά.

-Μια λαχτάρα που έχετε για την ακρογιαλιά! Αποκρίνεται η κυρία Γωγώ και αποχωρεί.

     Μετά τον καβγά, τα παιδιά κάθονται σκεπτικά στον καναπέ και συλλογίζονται μαζί:

-Παιδιά, ξέρετε ότι για λίγο καιρό θα πάμε στην Χώρα της Νάξου; ρωτάει πονηρά ο Γιάννης.

-Ναι, γιατί; ρωτάει και ο Θανάσης.

-Επειδή έχω την φαεινή ιδέα να εξερευνήσουμε το μέρος… Κοιτάει τώρα τα παιδιά με το ίδιο πονηρό ύφος.

Τα παιδιά κοιτιούνται μεταξύ τους συνωμοτικά και στρέφουν το βλέμμα τους στην κυρία Γωγώ, που ανυποψίαστη μαγειρεύει στην κουζίνα. Οι επόμενες μέρες κύλησαν ήρεμα ώσπου έφτασε η ώρα της εκδρομής στην Χώρα της Νάξου… Καθ’ όλη την διάρκεια της διαδρομής τα παιδιά χαχανίζουν ενθουσιασμένα παρατηρώντας τα πάντα γύρω τους. Η Φιλιώ, η μητέρα του Γιάννη είναι τρομοκρατημένη γιατί ήξερε πολύ καλά ότι τα παιδιά πάλι κάτι σκάρωναν. Αντίθετα, η κυρία Μαρία, η μητέρα του Θανάση και της Κατερίνας, μαζί με την κυρία Γωγώ δεν έχουν ιδέα για το τι να περιμένουν.

     Φτάνουν… Τα παιδιά μπαίνουν φουριόζικα στο σπίτι της κυρίας Μαρίας, που ετοιμάζει τα πράγματα του Θανάση και της Κατερίνας, επειδή ξέρουν ότι δεν θα τους δώσει σημασία και πιάνουν την κουβέντα:

-Για πείτε, είστε να βγούμε το απόγευμα μια βόλτα εδώ κοντά και να εξερευνήσουμε λίγο περισσότερο το μέρος; ρωτάει ο Γιάννης με ένα χαμόγελο που στα μάτια των παιδιών έμοιαζε να λέει  «Ώρα για περιπέτεια!».

-Φυσικά! Είπαν με μια φωνή τα παιδιά χαρούμενα.

-Πρέπει όμως πρώτα να ενημερώσουμε τους γονείς μας… Λέει με ένα στενόχωρο ύφος η Ελίνα σίγουρη ότι θα υπάρχουν αντιρρήσεις. Τα παιδιά πάνε πρώτα στην κυρία Μαρία που θα γλίτωναν εύκολα:

-Μαμά, με τα παιδιά είπαμε να πάμε σήμερα το απόγευμα έξω. Τι λες μπορούμε σε παρακαλώ; ρωτάει γεμάτος ελπίδα ο Θανάσης.

-Εντάξει παιδιά, αλλά να προσέχετε, μην πάτε μακριά γιατί εδώ δεν είναι σαν στο χωριό που όλοι γνωριζόμαστε και είναι δύσκολο να χαθούμε! Εδώ το μέρος είναι τεράστιο! Τα μάτια σας δεκατέσσερα παιδιά μου. Αποκρίνεται η κυρία Μαρία.

-Ναι, θα προσέχουμε! Λέει η Ελίνα και στρέφεται προς την μαμά της. Τα παιδιά πάνε έξω στην αυλή όπου η Φιλιώ με την κυρία  Γωγώ είχαν πιάσει κουβέντα.

-Σας παρακαλούμε, μπορούμε να πάμε το απόγευμα έξω και να δούμε λίγο το μέρος; εκλιπαρεί η Κατερίνα τις  δύο μάμαδες, που κοιτούσαν τα παιδιά παραξενεμένες.

-Παιδιά, αυτό δεν γίνεται, εδώ δεν είναι σαν στο χωριό! Τώρα είναι επικίνδυνα, δεν μπορούμε να σας αφήσουμε μόνα σας να τριγυρνάτε στην Χώρα της Νάξου έτσι! Ξεκινάει τις αντιρρήσεις η Φιλιώ.

-Σας παρακαλούμε! Τα παιδιά κοιτούν τις μαμάδες με το ποιο γλυκό τους βλέμμα και αυτές κοιτιούνται μεταξύ τους περίεργα.

-Εντάξει! Άντε μας πείσατε! Απαντάει η κυρία Γωγώ αναστενάζοντας.

-Ευχαριστούμε! Φωνάζουν χαρούμενα τα παιδιά.

-Άντε, πάτε τώρα πριν αλλάξουμε γνώμη! Αποκρίνεται η Φιλιώ, ενώ στο μεταξύ τα παιδιά είχαν εξαφανιστεί.

     Απόγευμα, και τα παιδιά είναι ήδη στο δρομάκι και περπατάνε ενθουσιασμένα. Περνάνε 20 λεπτά και τα παιδιά εξακολουθούν να περπατάνε ακούραστα, περίεργα για το άγνωστο. Έχουν ήδη φτάσει στους πρόποδες ενός βουνού εκεί κοντά όταν το τηλέφωνο της Κατερίνας χτυπάει και το σηκώνει.

-Παρακαλώ; ρωτάει η Κατερίνα.

-Πού είστε; Βράδιασε! Απαντάει η κυρία Μαρία.

-Θα αργήσουμε λίγο γιατί… εεε… Σκέφτεται μια καλή δικαιολογία η Κατερίνα.

-Πες ότι παίζουμε σε μια… Παιδική χαρά! Ψιθυρίζει ο Θανάσης στην Κατερίνα γρήγορα.

-Εεεε… Είμαστε σε μια παιδική χαρά! Επιστρέφει στο τηλέφωνο η Κατερίνα.

-Εντάξει, εντάξει! Μην αργείτε πολύ όμως! Κλείνει το τηλέφωνο η κυρία Μαρία.

      Όταν τα παιδιά έχουν περπατήσει ήδη τα μισά του βουνού, παρατηρούν μια μικρή σπηλιά να περιμένει εκεί να τους φιλοξενήσει.

-Παιδιά, δείτε εκεί! Φωνάζει η Ελίνα τους υπόλοιπους δείχνοντας  μια σπηλιά. Τα παιδιά τρέχουν εκεί και μπαίνουν μέσα. Καθώς περπατάνε, παρατηρούν την σκοτεινή σπηλιά, περιμένοντας να εμφανιστεί κάποιος δράκος. Σιγά σιγά τα στην άκρη της σπηλιάς ένα φως τραβούσε την προσοχή των παιδιών και αποφάσισαν να δουν τι υπήρχε. Πραγματικά, φτάσανε στο τέλος της σπηλιάς αλλά τι να περιμένουν! Μια έξοδος! Δειλά, βγαίνουν έξω από την σπηλιά και αντικρίζουν μια φανταστική λίμνη με κάθε λογής λουλούδια. Σκέτος παράδεισος!

-Παιδιά, το μέρος είναι ότι καλύτερο! Κάτι σαν μυστική λίμνη θα ‘λεγα. Λέει ενθουσιασμένη η Κατερίνα.

-Συμφωνώ! Μου έρχεται να βουτήξω αλλά δυστυχώς βραδιάζει και κάνει κρύο… Αποκρίνεται ο Γιάννης.

-Παιδιά, τι περιμένετε; Πάμε κάτω στην λίμνη γρήγορα, γιατί σε λίγο θα πρέπει να  φύγουμε! Οι γονείς θα ανησυχήσουν. Φωνάζει ανυπόμονα ο Θανάσης και τα παιδιά τρέχουν στην λίμνη. Τα λουλούδια, τα δέντρα και η λιμνούλα είναι λες και τα παιδιά έχουν πάει σε  κάποιο  μέρος μαγικό. Τα παιδιά παίζουν και απολαμβάνουν το βράδυ στο δάσος με την λίμνη και όλα κυλούν  γαλήνια μέχρι η Ελίνα να σκοντάψει και να  βουτήξει στην λίμνη.

-Ααααα! Ακούγεται η κραυγή της Ελίνας λίγο πριν πέσει στην λίμνη. Τα παιδιά πάνε να την βοηθήσουν  και τότε συνειδητοποιούν ότι ο καταρράκτης από πίσω έχει κάτι βραχάκια…

-Παιδιά! Είμαι ακόμα κάτω! Φωνάζει θυμωμένα  η Ελίνα, αλλά τα παιδιά την αγνοούν και αναγκάζεται να  σηκωθεί  μόνη  της.

-Θέλετε να πάμε από πίσω; Ρωτάει ο Θανάσης.

-Μα τι θα πουν οι γονείς; Ρωτάει η  Κατερίνα  φοβισμένη.

-Δεν πειράζει… Ούτε που θα το καταλάβουν! Απαντάει η Κατερίνα  λίγο  αμήχανα.

        Τα  παιδιά είχαν ήδη περάσει τον καταρράκτη και είχαν γίνει μούσκεμα, αλλά άξιζε τον κόπο!

Εκεί ενώ η λιμνούλα συνεχιζόταν, οι πετρούλες είχαν χτίσει το δικό τους μονοπάτι. Ο ουρανός είχε σκοτεινιάσει και πίσω από τον καταρράκτη δίναν παράσταση οι πυγολαμπίδες!

-Παιδιά έχει πάει κιόλας 22.00! Πρέπει να φύγουμε… Λέει η Ελίνα.

-Τι κιόλας; Απαντάει μουτρωμένος ο Γιάννης.

-Κρίμα! Λένε μαζί τα παιδιά και παίρνουν τον δρόμο για τα σπίτια τους ενώ την ώρα εκείνη η Φιλιώ παίρνει τηλέφωνο και το σηκώνει ο Γιάννης.

-Που είστε; Φωνάζει στο τηλέφωνο η Φιλιώ εξαγριωμένη.

-Ερχόμαστε, είμαστε στον δρόμο!  Λέει ο Γιάννης και τα παιδιά περπατούσαν στο δρομάκι.

-Το καλό που σας θέλω! Κλείνει το τηλέφωνο η Φιλιώ.                                                                              

 

Αφού τα παιδιά φτάνουν πέφτουν κατευθείαν για ύπνο επειδή κουράστηκαν πολύ από τον περίπατο. Οι υπόλοιπες μέρες πάλι κυλούν ήρεμα, αλλά όχι βαρετά! Τα παιδιά συνεχίζουν να συχνάζουν κάθε μέρα στην λιμνούλα μέχρι να φύγουν… Ο πιο δύσκολος αποχωρισμός! Τα παιδιά χαιρετούν λυπημένα την Χώρα της Νάξου  γιατί  πρέπει να  επιστρέψουν στο χωριό… Την  ίδια στιγμή  οι γονείς αναρωτιούνται γιατί τα παιδιά τους στενοχωρήθηκαν τόσο.

-Έχετε καμιά ιδέα; ρωτάει παραξενεμένα η κυρία Γωγώ.

-Μπα! Λένε μαζί και πάνε στα αμάξια.

Την   ίδια  στιγμή τα παιδιά  κοιτούσαν τις  φωτογραφίες  από το καλύτερο  μέρος στον κόσμο!

 

 

Εργαστήρι "Ο κόσμος τη Ζωρζ Σαρή": Ζωρζ Σαρή, σταθμοί στη ζωή και στο έργο της

Τη Δευτέρα 25 Νοεμβρίου στις 5 το απόγευμα στο Καλλιτεχνικό Εργαστήρι "Ο κόσμος της Ζωρζ Σαρή" θα έχουμε κοντά μας τον ιστορικό -εμψυχωτή Κωνσταντίνο Μπαϊρακτάρη, που θα παρουσιάσει με μοναδικό τρόπο σταθμούς στη ζωή και στο έργο της.

Στο Αετοπούλειο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Χαλανδρίου (Φιλικής Εταιρείας 11, Χαλάνδρι)

Εκτός από τους μαθητές μας δίνουμε τη δυνατότητα και σε άλλα παιδιά να παρακολουθήσουν αυτή τη δράση.

Για δηλώσεις συμμετοχής μπορείτε να στείλετε μειλ στο stoforos@yahoo.com

Επειδή ο αριθμός είναι περιορισμένος θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας

Για εγγραφές στο εργαστήριο πληροφορίες θα βρείτε εδώ: https://www.chalandri.gr/uncategorized/106075/

 Ζωρζ Σαρή, σταθμοί στη ζωή και στο έργο της

Θα γνωρίσουμε σημαντικούς σταθμούς στη ζωή της σπουδαίας συγγραφέα που με το έργο της επηρέασε το λογοτεχνικό τοπίο και την παιδική-νεανική λογοτεχνία όσο λίγοι, της γυναίκας που αγωνίστηκε για την απελευθέρωση της πατρίδας, πολέμησε για δικαιοσύνη σε δύσκολα πολιτικά χρόνια και δε δίστασε να αυτοεξοριστεί πολιτικά και καλλιτεχνικά, προκειμένου να αντιδράσει στο δικτατορικό καθεστώς. Η Ζωρζ Σαρή πίστεψε στη δύναμη του ανθρώπου, στη δύναμη της φιλίας, στην αγάπη και υπερασπίστηκε τις ανθρώπινες αξίες και το δικαίωμα στη διαφορετικότητα με πάθος ως το τέλος. Θα «ακούσουμε» τις αφηγήσεις της ίδιας για ορισμένες από τις μεγαλύτερες στιγμές του προηγούμενου αιώνα, όπως είναι ο Μεσοπόλεμος, ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος, η Κατοχή, η Αντίσταση και η δικτατορία.

Κωνσταντίνος Μπαϊρακτάρης, ιστορικός, εμψυχωτής
Σπούδασε στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΕΚΠΑ και ακολούθησε την κατεύθυνση της Ιστορίας. Ειδικεύτηκε στα θέματα της Νεότερης και Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας και εκπόνησε εργασίες με θέμα την Ελλάδα της Μεταπολίτευσης. Έζησε στην Ισπανία όπου παρακολούθησε μαθήματα για την ιστορία της χώρας και έμαθε την ισπανική γλώσσα. Έχει εργαστεί ως φιλόλογος με μαθητές γυμνασίου και λυκείου και σε Κέντρα Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιών. Σπουδάζει από τον Οκτώβρη του 2023 στο ΠΜΣ «Νεότερη και Σύγχρονη Ιστορία και Ιστορία της Τέχνης» του ΕΚΠΑ.
Φανατικός αναγνώστης των βιβλίων της Ζωρζ Σαρή από την παιδική του ηλικία, είναι μέλος της δημιουργικής ομάδας των Εκδόσεων Πατάκη για τις δράσεις με αφορμή τα «100 χρόνια από τη γέννηση της Ζωρζ Σαρή».

Ευχαριστούμε θερμά τις εκδόσεις Πατάκη για τη στήριξη στο εργαστήριό μας

Διαβάστε περισσότερα για τη ζωή και το έργο της Ζωρζ Σαρή στη σελίδα www.zorzsari.gr

Κύκλοι Ντοκιμαντέρ: Κλιματική αλλαγή και συναισθηματικές ανταποκρίσεις

 

H συντονίστρια προγραμμάτων νεολαίας της Κοιν.Σ.Επ Ζαθέη, Μαρία Πιτιακούδη σε συνεργασία με το Hives Project από τη Χαλκιδική που ήταν ο ελληνικός εταίρος του προγράμματος είχε την ευκαιρία να συμμετέχει σε ένα σημαντικό training Erasmus+ με τίτλο «Documentary Circles: Climate Change & Emotional Responses» (Κύκλοι Ντοκιμαντέρ: Κλιματική αλλαγή και συναισθηματικές ανταποκρίσεις) από τις 17 εως τις 26 Οκτωβρίου 2024.

  Η μη τυπική εκπαίδευση οργανώθηκε και φιλοξενήθηκε από την οικοκοινότητα Avnø Oasis στο Lundby της Δανίας και την οργάνωση Audra Aps από την Ιταλία μαζί με ακόμα 7 οργανώσεις νεολαίας από Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλλία, Τσεχία, Ουγγαρία, Σλοβακία και Μολδαβία(Hives Project, Nexes Interculturals, Αfrican Way, Zemesouzneni ecovillage, GEN Czechoslovakia, Janoshida Municipality, Zajezova and Comunitatea Plus)

  

Συνολικά συμμετείχαν 35 άτομα διαφορετικής προέλευσης, κουλτούρας, γλώσσας και ηλικίας που οδηγήθηκαν από 4 εξαιρετικούς εκπαιδευτές - την Olha Simon, την Kristiane Frost, τον Dario Ferraro και την Giulia Attanasio - σε μια βαθιά διαδικασία μοιράσματος και συναισθηματικής επεξεργασίας μέσα από Κύκλους Μοιράσματος (Sharing Circles).

  Η κλιματική αλλαγή ή η κλιματική κρίση είναι ένα ισχυρό και δύσκολο θέμα το οποίο βρίσκεται συνεχώς στο προσκήνιο τα τελευταία χρόνια με διάφορους τρόπους και απασχολεί τους ανθρώπους για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Γεννάει πολλά συναισθήματα αυτό το θέμα μέσα στον καθένα και στην καθεμία που χρειάζεται να αναγνωριστούν και να εκφραστούν μέσα σε έναν ασφαλή χώρο. Αυτόν ακριβώς τον χώρο δημιούργησαν οι εκπαιδευτές (facilitators) για να μπορέσουν όλοι οι συμμετέχοντες να μοιραστούν ισότιμα τις ιστορίες τους.

  Οι συμμετέχοντες-ουσες είχαν την ευκαιρία να λάβουν πολλά εργαλεία όπως τις βασικές αρχές της Μη βίαιης Επικοινωνίας(NVC- Non Violent Communication), διαδικασίες μοιράσματος για συνδημιουργία από το thoughtstorm manual του Harry Palmer και άλλα πολλά. Η εκπαιδευτική διαδικασία ήταν έντονη, βαθιά, γεμάτη συναισθήματα και ριζωμένη στην Κοινωνιοκρατία.

  Οι συμμετέχοντες χωρίστηκαν σε 6 ομάδες και 6 θεματικές :

 

1.Transmission through Generations(Μετάδοση μέσω γενεών) 2. Acknowledging Grief-embracing the pain (Αναγνωρίζοντας την απώλεια-Αγκαλιάζοντας τον πόνο)

3.Connection and disconnection(Σύνδεση και αποσύνδεση) 4. Change is necessary (Η αλλαγή είναι απαραίτητη) 5. Seeing with New eyes – New perspectives(Βλέποντας με νέα μάτια-νέες προοπτικές) 6.Privilege and Responsibility (Προνόμιο και ευθύνη).

  Η κάθε ομάδα καταδύθηκε μέσα στη δική της διαδικασία με την καθοδήγηση των εκπαιδευτών και δημιούργησε ένα ντοκιμαντέρ με συμμετοχικό τρόπο  πάνω σε μια από τις παραπάνω θεματικές. Έμαθαν βασικές τεχνικές λήψης βίντεο και ήχου με απλά εργαλεία λήψης όπως smartphones,  πως να γράψουν τη δική τους αφηγηματική ιστορία, να την οργανώσουν και να την παραδώσουν στους editors για το τελικό μοντάζ. Μετά την ολοκλήρωση του Rough Cut παρακολούθησαν όλοι μαζί τα 6 ντοκιμαντέρ και ακολούθησε μοίρασμα, αντανάκλαση και ανατροφοδότηση.  

   Ταυτόχρονα οι συμμετέχοντες είχαν την ευκαιρία να ζήσουν επί δέκα μέρες την ζωή μέσα στην κοινότητα, να δοκιμάσουν την μακροβιοτική διατροφή από λαχανικά παραγωγής της ίδιας και τις θετικές επιδράσεις στην υγεία τους, να γνωρίσουν την γύρω φύση του Εθνικού Φυσικού Πάρκου, να προσφέρουν εθελοντική εργασία σε διάφορους τομείς της κοινοτικής ζωής και να απολαύσουν μουσική, παιχνίδια, συζητήσεις με τους εθελοντές και τους μόνιμους κατοίκους της. Η φιλοξενία ήταν εξαιρετική.

 

   Το σεμινάριο ήταν πυκνό, ουσιαστικό, ολοκληρωμένο, έντονο και πολυδιάστατο. Άγγιξε ευαίσθητες χορδές και ήταν δημιουργικό με πολλούς τρόπους. Ήταν πολύ καλά οργανωμένο, προσέφερε έμπνευση και ελπίδα γιατί κατάφερε να ενδυναμώσει μέσα από την ουσιαστική επικοινωνία και συνεργασία όλους τους- τις συμμετέχοντες-σες . Σύντομα θα κυκλοφορήσει το επίσημο trailer των ντοκιμαντέρ και τον Ιανουάριο θα γίνει η πρώτη επίσημη Πανευρωπαϊκή πρεμιέρα τους μέσα από Zoom Conference με την συμμετοχή των δημιουργών και των εκπαιδευτών που θα είναι επίσης ανοιχτή στο κοινό.

   Στόχος του εκπαιδευτικού αυτού προγράμματος είναι επίσης η επανάληψη και ο πολλαπλασιασμός της διαδικασίας γι’ αυτό και επιλέχθηκαν συντονιστές-εκπαιδευτές προγραμμάτων νεολαίας που μπορούν να φέρουν πίσω στην κοινότητα τους την γνώση που αποκόμισαν από την ίδια την εμπειρία τους και να την μοιραστούν με παρόμοιο τρόπο.