Παραμύθια στη Χαλκίδα

Την προηγούμενη εβδομάδα βρέθηκα στο 3ο Νηπιαγωγείο της Χαλκίδας, μαζί με τη Μαγική Τράπουλα... Είμαι πολύ χαρούμενος γιατί παρέλαβα πτυχίο... Αστρονομίας! Ένα παραμυθάκι για την Πούλια και τον Αυγερινό έκανε το θαύμα του! Μετά φτιάξαμε παραμύθια μαζί με τα παιδιά, παίξαμε, χορέψαμε, κάναμε γάμους και χαρές, ζωγραφίσαμε... Μοιράζομαι μαζί σας λίγες εικόνες από μια όμορφη μέρα...

/>

Το Λυπημένο Φεγγαράκι

ΤΟ ΛΥΠΗΜΕΝΟ ΦΕΓΓΑΡΑΚΙ
(της Κωνσταντίνας -από τη Θεσσαλονίκη/εκλεκτής μαθήτριας της Παραμυθοκουζίνας)

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένα λυπημένο φεγγαράκι που δεν χαμογελούσε ΠΟΤΕ!!!Το φεγγαράκι αυτό ήταν λυπημένο γιατί δεν είχε φίλους… όλα τα αστέρια τον κορόιδευαν γιατί ήταν πολύ μικρό, εκτός από ένα. Μια πανέμορφη νύχτα του καλοκαιριού το φεγγάρι ξύπνησε και ετοιμάστηκε για την καθημερινή δουλειά του. Εκείνη την νύχτα δεν είχε κανένα αστέρι στον ουρανό, εκτός από ένα. Ένα λυπημένο(σαν κι αυτό) αστεράκι, που το είχε λυπηθεί... Τότε πήγε κοντά του και του είπε: «Τί έχεις μικρό αστεράκι, γιατί δεν είσαι μαζί μετ’ άλλα»; «Άσε με στον πόνο μου να χαρείς, κανείς δεν με παίζει, άσε με σε παρακαλώ»!!! «Όχι δεν θα σε αφήσω, γιατί και εμένα δεν με παίζει κανείς! Θες να γίνουμε φίλοι»; Το μικρό αυτό αστεράκι περίμενε τόσο καιρό αυτή την στιγμή, τον κοίταξε και του είπε: «Μα φυσικά και θέλω σε ευχαριστώ πάρα πολύ»!!! «Μην με ευχαριστείς, δική μου ευχαρίστηση»… …Και άρχισαν να γελάνε, να παίζουν και να τραγουδούν μες στην νύχτα!!!Τα άλλα αστέρια ζήλεψαν την φιλία τους πάρα πολύ και πήγαν και αυτοί στον ουρανό… Το αστεράκι με το φεγγάρι δεν τους έδωσαν καθόλου σημασία και συνέχισαν να γλεντούν. Αυτοί θύμωσαν και έκαναν πως κι εκείνοι περνούσαν καλά, μα του κάκου, πάλι ούτε το αστέρι, ούτε το φεγγάρι τους έδωσαν σημασία. Τότε τους πλησίασαν και τους είπαν: «Θέλετε να γίνουμε κι εμείς φίλοι σας»; «Εεε» έκαναν εκείνοι, «γιατί όχι, όμως δεν θα μας κοροϊδεύετε», τα άλλα αστεράκια είπαν με μια φωνή: «Εντάξει και συγγνώμη για τις προηγούμενες φορές»!!! Τότε όλος ο ουρανός φωτίστηκε λες και είχε φώτα και όλος ο κόσμος βγήκε απ’ τα σπίτια του για να δει τι είχε γίνει… Όλα τα αστέρια και το φεγγάρι μαζί, χαμογελούσαν, γελούσαν, έπαιζαν, χόρευαν, τα πάντα. Είχαν γίνει μια μεγάλη παρέα… κανένας άνθρωπος δεν είχε ξεχάσει αυτή την νύχτα… Και αν καμιά καλοκαιρινή μέρα δείτε ένα φεγγάρι κι ένα αστέρι, να τους χαιρετήσετε ……

ΤΕΛΟΣ

Η κλεμμένη κούκλα

Προσπαθώ -στο μέτρο του δυνατού- να μεταφέρω εδώ τα παραμύθια που φτιάχνουν τα παιδιά. Σήμερα είνα η σειρά της Μάρως Σερταρίδου από τη Θεσσαλονίκη, που σκέφτηκε αυτό το παραμύθι όταν ...μαγειρεύαμε μαζί στην Παραμυθοκουζίνα. Ελπίζω κάποια στιγμή να μαζέψουμε και να εκδώσουμε σε έναν τόμο τα παραμύθια των παιδιών. Σκεφτείτε πως τα γράφουν σε ελάχιστο χρόνο και συχνά βάζουν τα γυαλιά σε όλους εμάς τους μεγάλους!

 

Η ΚΛΕΜΜΕΝΗ ΚΟΥΚΛΑ

Η   Σελένια ,  μια   πριγκiποπούλα   μια   μέρα…    μια   συνηθισμένη    μέρα,  που   έτρωγε   στο    αγαπημένο  της   καθιστικό    μπριζόλες   με   πατάτες   άκουσε    έναν   θόρυβο    που   την   δημιούργησε  μια   σκέψη     την  οποία    είχε   σχέση    με   τον   θάνατο  της   μητέρα   της.               

 Εκείνη    την   ώρα   αγκάλιασε     την   αγαπημένη  της   κούκλα,   και   γιατί  αγαπημένη  ,   γιατί   αυτή   η   κούκλα   δεν   ήταν   μια    συνηθισμένη   όπως   τις  άλλες.   Της  την   είχε   δώσει   η  μητέρα  της   λίγο   πριν    πεθάνει.

Την   ώρα   του   θορύβου,   έπεσε  σκοτάδι  πολύ   βαρύ   και   όταν   φώτισε   ξανά  η  κούκλα   της   είχε      εξαφανιστεί. Η   Σελένια    έκλαψε   με   μαύρο    δάκρυ,  μάλιστα   δεν   βγήκε  από  το   δωμάτιο   της    για   16    βδομάδες!

Μια   νύχτα    που   έκλεγε   και    παρακαλούσε  για  να  γυρίσει   η   κούκλα της  πίσω,   να  που  ο   θεός   της   έδωσε   μια   ιδέα.   Δηλαδή   εκείνο  το   βράδυ   μετά   από  το   μεσημεριανό   το   έσκασε    από  το  παράθυρο   της   βασιλικής   κρεβατοκάμαρας .   Ευτυχώς   δεν   την  άκουσε   κανείς.

Ακολούθησε     κάποιες    πατημασιές   από   μεγάλα  παπούτσια  με  λάσπη,  αλλά   κάπου   είχαν  σταματήσει.   Μα   φυσικά   σε   έναν  λάκκο   από  νερό! Αμέσως   έτρεξε   να   πάει   στον   καθηγητή    Δαμάσκηνο   που   ήταν   λίγο  πιο   πέρα. Άνοιξε   την   πόρτα   και   ακούστηκε   ένα     καμπανάκι.  Αναστέναξε   και   είπε…   είσαι…ακόμα…ανοιχτά; Ο   καθηγητής   Δαμασκηνός   απάντησε   ναι   και   την   υποδέχτηκε   στη   ζεστή   του   καρέκλα. Την   ρώτησε   πως   και   ήρθε   τέτοια   ώρα   και   εκείνη   του   τα  είπε   όλα.   

Η   Σελένια    ακολούθησε   τις   οδηγίες    του   καθηγητή   Δαμάσκηνου    (  να   έχει   θάρρος  να   είναι   σοβαρή   και  να  θυμάται   ότι   πιθανόν   να το   έκανε   ο    μιστερ   Μουστάρδας   και  να   περάσει   πρώτα   από   το   δικό   του   κάστρο      στον   χάρτη)

Καθώς   περπατούσε    κουράστηκε   αλλά   θυμήθηκε   τις   οδηγίες   του   καθηγητή  Δαμάσκηνου   και   συνέχισε.   Να ,   φώναξε, να   το   κάστρο   του   μίστερ   Μουστάρδα! Πλησίασε   και   είδε   όλα   τα   φώτα   κλειστά,  σκαρφάλωσε   πάνω   στο   μοναδικό   ανοιχτό   παράθυρο   του   κάστρου.  Μέσα   δεν   ήταν   κανείς,  λες  και   ήξερε   ο  μίστερ   Μουστάρδας   ότι    θα   ερχόταν   και   είχε   αφήσει    το   παράθυρο   ανοιχτό    για   να   μπει η Σελένια!

Σε   έναν   πάγκο,   υπήρχε   και   η   κούκλα   της. Την   αγκάλιασε   τόσο   σφιχτά   που    η   κούκλα   θα   πνιγόταν.

Γύρισε   στον   καθηγητή   Δαμάσκηνο    όπου   και   έμεινε  23   χρόνια.  Όταν   παντρεύτηκε   με  αυτόν     γύρισαν   στο   παλάτι   και   έγινε    βασίλισσα   και   ο   Δαμάσκηνος   βασιλιάς.   Όλο  το   βασίλειο    έζησε   καλά   και    η   Σελένια   ακόμα   καλύτερα!!!    

ΜΑΡΩ ΣΕΡΤΑΡΙΔΟΥ