Για το KORE που παρουσιάζεται στις 17 & 18 Δεκεμβρίου στον Χώρο Κάμιρος, μπορείτε να διαβάσετε εδώ
Στο πλαίσιο της παρουσίασης, πέρα από ένα προσεχές αφιέρωμα στην εφημερίδα "Δρόμος της αριστεράς" δημοσιεύω εδώ την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη που μου παραχώρησε η Irini Athanassakis
-Πώς προέκυψε το πρότζεκτ KORE και πού
παραπέμπει ο τίτλος του;
KORE is a project
that started 20 years ago, with the experience of being labelled infertile, the
beginning of my infertility treatment, which eventually turned into the
conception and birth of my daughter, KORE, the daughter. The experience of
being labelled infertile and of getting into the procedures of reproductive
medicine, by leaving tenderness and love and sex the way they used to be before
was a turning point in my existence. Of course, questions on life per se,
procreation and family evolved and the ones on my relationship to my body and
on my identity as woman and non-mother, as a daughter. Furthermore, the choice
to leave the language of my body aside demanded to hand it over to the medical
corps and their protocols, this is what they call it. Temperature curbs evolve
to hormone pills, which evolve to needles, which evolve to egg harvesting under
general anesthesia. Blood tests, urine tests, egg monitoring, more blood tests
and waiting became the reality of being infertile but not wanting to accept
fate. Was it about being a rebel against nature, against destiny, or the self? Or
was it an inclination to technoscience, capital and patriarchy? As I was
married, my husband tried to support me, but it was me who had “rotten eggs”,
as a rude doctor put it. I was mad at him and changed fertility clinic.
Eventually, the feeling of failure, of loneliness and fragility led to the
beginning of a series of art works. Small black points on paper, creating a
white universe, clay works of pregnant female bodies and uteri I covered with
gold leaves, and: the collection of all leftovers of the fertility treatment: packaging,
needles, cotton balls, flasks. The objects filled several bags over the years
and the waiting became unbearable. As emotional distress exceeded me, I decided
to a have one last IVF. The doctor in the fertility clinic in Berlin, a woman
from Iran, asked me to look at the screen. The screen showed the needle with
the embryo being inserted into my uterus; it was a tiny red light. The reg
light looked at me and I smiled. Two weeks later the clinic told me that I was
pregnant. Of course, my happiness was overwhelming. Pregnancy was not easy, I
broke my foot and had to rest, had gestational diabetes, and had to stick to a
strict diet eating almost nothing of what I was longing for, and I could not
sleep. Still, I was happy to feel my baby inside me, growing, being two being
one. As I could not do many things I started to crochet: a bag for the objects collected throughout
the fertility treatment. The light green wool turning into an object would calm
my anxiety, and the bag bears a code, a sort of bar code with the names of the
substances I used during the treatment: FSH for example, became 6 lines
knitted, 19 lines knitted into back, 8 lines knitted, and so on. I called the
substances and packaging “angels” and wrote a text on “angels” as “daimones”,
in the sense of agents (as a contribution to the daimon-thesaurus, daimon/myzel
by artist Thomas Feuerstein). The bag is called “Snake/ Sac de l’espoir, Bag of
hope” and it was finished when my daughter was born in Berlin in January 2011.
She was measured of course: 50 cm length, healthy and of course beautiful. The
happiness was there, but not babies’ heaven. Having babies needs the
reinvention of life: when the baby is born, a mother is born, too, and they
both need to find into the new life together. As mothers have very little time,
but artist mothers still think of new forms, I had my daughters first portrait
being a red yarn, measuring 50 cm, that unfolded on a white sheet of paper
covered with glue. You can find the red yarn in the POIESIS book. And this was
only the beginning of an ongoing series of work on KORE=daughter, POIESIS =
Making, and m/otherhood to be reinvented.
-Εικαστική έκθεση, παρουσίαση βιβλίου σε διάλογο με ζωντανή χορευτική περφόρμανς. Πόσο δύσκολο/ εύκολο ήταν να «παντρέψει» κανείς αυτές τις μορφές τέχνης;
Combining different forms of
expression opens different languages to express emotions and thoughts. The
encounter with Athanasia Kanellopoulou is meeting a wonderful sensitive and
lively person, also the possibility to discover her experience, her world, her
relationship to her body and the body as medium. Performance, poetic writing
and drawing or making objects are complementary ways of expression, can cover
many shades of human experience, particular of the sort of experience where
ordinary language fails. When it comes to questions of having a child or not,
of fertility or not, of generation and reproduction, emotions are so
existential that words often fail. Or the just fail because they are questions
related to the body, are about embodied experiences and images of the
unconscious. Artistic, literary and performative expressions are about this
sort of liminal experiences, when representation in common ways, or in “the
language of the father” as Lacan would put it, cannot attain the essence of
what it is about. Athanasia and I met through Chloe Aligianni, and Chloe knew
about our common interest in KORE, questions of fertility and the experience of
infertility, being an existential one. We also share an interest on one
specific KORE, being the daughter of Goddess Demeter, Persephone. We share this
interest for various reasons, some of them being her ambiguous relationship to
her mother, to her come and forth between mother and husband, between the
underworld and the earth, between winter and spring, between life and death.
KORE/ Persephone is the queen of the underworld, spouse of Hades, but also the
Goddess of spring and her mother Demeter needs her to make spring happen, to
keep the cycle of life going. We are experiencing times of many sorts of
disruptions, and the disruption of the cycle of life in many forms of life is
one of them, with female bodies becoming a problem, either for being fertile,
or for being infertile. They do not perform on command and not according to
population growth extrapolations and nationalist projections. We are performing
a collective curb of the world population, and nobody talks about it. Persephone’s
liminal existence seems to have entered our bodies, many bodies becoming
infertile. Women experiencing infertility are proliferating, birth rates are
plunging, often leading to sadness and crisis, meanwhile remaining a taboo. Do
we all live in the underworld, in a mirage of possible worlds, of screens and
simulations? KORE ate some pomegranate grains in the underworld, given to her
by Hermes to be obliged to stay with her husband. Athanasia is searching for
the darkness with a torch. Huge pomegranate
grains are covering the wall behind d her. Can KORE Persephone come back to
earth and chat with her mother Demeter? A possible chat between them is part of
the POIESIS book. And could they reinvent life and being a woman? Our
encounter, with Athanasia is maybe this sort of conversation, to be shared with
the public.
-Ποια συνέχεια φανταζόσαστε μετά από αυτή την πρώτη παρουσίαση στην Αθήνα;
Athanasia and I have been
working of different expressions on KORE/ Persephone for more than 15 years. We
are very happy about our encounter and excited about meeting in Athens Kamiros
space for developing this new format. We believe that hybrid formats can
contribute to a nuanced and polyphonic and multisensual understanding of
complex phenomena linked to life. Also, we are with Aphrodite, who represents
fertility Europe, a platform working on fertility on a social and
sociopolitical level.
As the topic is of general
concern and addressing a growing number of people, woman, men and other, we are
planning the project to travel. As I live in Paris, a similar event is planned
for a performance space in the Paris region (as e.g. Le Générateur) and in
Berlin, where I work as a fellow at the IPU International Psychoanalytic
University in collaboration with curator Peter Stamer. It would be best if the
project could evolve each time and include artist, activists or scientist
living in the city or place the KORE Project will visit.
And we are open to
suggestions.
 |
| Αθανασία Κανελλοπούλου |
Βιογραφικά
Irini Athαnassakis
Η Irini Athanassakis (γεν.
1968) ζει και εργάζεται σήμερα στην Αυστρία, τη Γαλλία και την Ελλάδα. Έχει
εκπαιδευτεί στη Γλυπτική, στις Διαμεσικές Τέχνες /Transmedia Arts (ΜΑ στις
Τέχνες, Πανεπιστήμιο Εφαρμοσμένων Τεχνών Βιέννης), στη Διοίκηση Ευρωπαϊκών Επιχειρήσεων
(Europäische Diplom-Betriebswirtin, ESB Reutlingen (Γερμανία) / Λονδίνο (Μ.Β)),
στη μεταφορά της επιστήμης, στην ιστορία της τέχνης, στη νομισματική και στη
φιλοσοφία. Κατέχει διδακτορικό στη Φιλοσοφία από το Πανεπιστήμιο Εφαρμοσμένων
Τεχνών της Βιέννης και το Πανεπιστήμιο της Βιέννης. Η διδακτορική της διατριβή
έλαβε διάκριση και εκδόθηκε με τον τίτλο «Die Aktie als Bild» (Η Μετοχή
ως Εικόνα, Vienna/New York: Springer, 2008).
Στο έργο της διερευνά το
ωάριο, το σπέρμα, το αίμα και το γάλα ως δεσμούς, ως νομίσματα και ως ύλες που
φέρουν σημασίες, συνεργάζεται με καλλιτέχνες και επιστήμονες, ενώ η δουλειά της
έχει παρουσιαστεί και δημοσιευθεί διεθνώς.
Τα τελευταία δέκα και πλέον
χρόνια εργάζεται πάνω στο KORE in/fertility, εξετάζοντας τις διαστάσεις της
γονιμότητας, της υπογονιμότητας, των παιδιών της επιθυμίας και των τεχνολογιών
αναπαραγωγής. Από το 2022 είναι artistic research fellow στο Interuniversitäre
Einrichtung Wissenschaft/Inter-University Organization Arts & Knowledges -
Mozarteum University & University of Salzburg,
στην Αυστρία. Είναι επίσης υπότροφος στο IPU International Psychoanalytical
University Berlin (από το 2023), όπου συνεργάζεται με την ψυχίατρο καθηγήτρια
Dorothea von Haebler πάνω σε ζητήματα ΜΗ/μητρότητας και παιδιών της επιθυμίας
(Kinder/Nicht/Wunsch und Wunschkinder oder auch nicht).
Αθανασία Κανελλοπούλου
Η Αθανασία Κανελλοπούλου
γεννήθηκε στην Αθήνα το 1979. Έχει σπουδάσει με υποτροφία κλασσικό και σύγχρονο
χορό στη Rambert School of Ballet and Contemporary Dance στο Λονδίνο και στη
Σχολή της Martha Graham στη Νέα Υόρκη. Επί 18 συναπτά έτη έζησε στο εξωτερικό
και συνεργάστηκε με πολύ σημαντικούς Χορογράφους και Ομάδες Σύγχρονου Χορού,
όπως Tanztheater Wuppertal Pina Bausch, (guest artist 2002-2008), Les Ballets C
de la B/ Koen Augustijnen (2008-2010), Jasmin Vardimon Company (2006-2008),
Cocoondance, Alexandra Waierstall, Gregor Zoellig (Stadttheater Osnabrueck),
Renate Killman (Stadtheater Hagen), In Jung Jun, Guy Weissman και Roni Haver,
Rami Levi, Jossi Berg κ.ά.
Από το 2008 έχει
χορογραφήσει συνολικά 20 έργα, πολλά εκ των οποίων έχουν παρουσιαστεί σε
φεστιβάλ στην Ευρώπη, Μέση Ανατολή και Β. Αφρική (Παλαιστίνη, Γερμανία,
Πολωνία, Ισπανία, Mάλτα, Τουρκία, Κύπρο, Πορτογαλία, Αγγλία, Ισλανδία, Αίγυπτο,
Σλοβενία κ.ά). Έχει προσκληθεί ως guest χορογράφος από πολλές Ομάδες και
Ακαδημίες Χορού στην Ευρώπη. Από το 2017 μέχρι σήμερα διδάσκει στη Σχολή Χορού
της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και από το 2021 διδάσκει Αυτοσχεδιασμό και
Χορογραφία στην ΚΣΟΤ. To 2018 ίδρυσε την ομάδα Athanasia Kanellopoulou
Performing Arts ως πλατφόρμα καλλιτεχνικής έρευνας και ανταλλαγής.
Χλόη Αλιγιάννη
Χλόη Αλιγιάννη είναι
χορογράφος και πολυδιάστατη καλλιτέχνιδα, της οποίας η πρακτική επικεντρώνεται
στον χορό και την κίνηση. Με έδρα την Αθήνα, σπούδασε Καλές Τέχνες και
Χορογραφία (Trinity Laban Conservatoire of Music and Dance) στο Λονδίνο, όπου
εργάστηκε μέχρι το 2020. Κατά τη διάρκεια της παραμονής της στο Ηνωμένο
Βασίλειο, υπήρξε υποστηριζόμενη καλλιτέχνιδα του προγράμματος FreeSpace του
Studio Wayne McGregor και του Chisenhale Dance Space, καθώς και μέλος της
εκπαιδευτικής ομάδας Step Into Dance της Royal Academy of Dance.
Το χορογραφικό της έργο
υποστηρίχθηκε από το Arts Council England, το Trinity Laban Conservatoire, το
The Place, τον Δήμο Hillingdon και το Blue Elephant Theatre, μεταξύ άλλων.
Διετέλεσε επίσης Associate Artist στο Πανεπιστήμιο του Leicester (Maths Meets
Arts) και επιμελήθηκε την κίνηση για θεατρικά και εικαστικά έργα καλλιτεχνών
όπως οι Jenny Buckman, Tania Azevedo και Alicia Paz. Συμμετείχε στο εναρκτήριο
project LUSTRUM του Gary Clarke (DV8) στο Λονδίνο και έχει εκπαιδευτεί από τον
David Zambrano στις τεχνικές Flying Low και Passing Through.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα,
ίδρυσε την Third Planet, μέσω της οποίας παράγει καλλιτεχνικές και
εκπαιδευτικές πρωτοβουλίες που
εξερευνούν τη σύμπνοια της κίνησης με άλλες μορφές τέχνης, τις επιστήμες και με
τα κοινωνικά ζητήματα της εποχής. Η Third Planet έχει υποστηριχθεί από το
Υπουργείο Πολιτισμού, την Εθνική Λυρική Σκηνή, τον Δήμο Αθηναίων και διάφορους
τοπικούς και ιδιωτικούς φορείς. Παράλληλα με το χορογραφικό της έργο,
επιμελείται την κίνηση για το θέατρο, αναλαμβάνει καλλιτεχνική διεύθυνση και
επιμέλεια δημιουργικών πρωτοβουλιών και περιστασιακά δημιουργεί ήχο και μουσική
για τον χορό.
Αφροδίτη Αλεξοπούλου
Η Αφροδίτη Αλεξοπούλου
γεννήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 1978 και ζει στην Αθήνα, όπου εργάζεται ως
λογίστρια στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών από το 2004. Σπούδασε Οικονομικά, όμως η
πορεία της ζωής της την έφερε να ασχοληθεί και με κάτι πολύ πιο προσωπικό και
ουσιαστικό: τη γονιμότητα και την ενημέρωση γύρω από αυτή.
Στα 28 της διαγνώστηκε με
ενδομητρίωση και υδροσάλπιγγες, κάτι που άλλαξε για πάντα τη σχέση της με το
σώμα της και τα όνειρά της για μητρότητα.
Μετά από επτά αποτυχημένες προσπάθειες εξωσωματικής με δικά της ωάρια και μια
μακρά περίοδο αποχής, κατάφερε να αποκτήσει παιδί στα 45 της, με τη βοήθεια
δωρεάς ωαρίων.
Η εμπειρία αυτή της άνοιξε
έναν νέο δρόμο, αυτόν της ενημέρωσης και υποστήριξης των ανθρώπων που βιώνουν
υπογονιμότητα.
Έτσι, έγινε μέλος του Ελληνικού Σωματείου Υποστήριξης Γονιμότητας “Κυβέλη” και
στη συνέχεια μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του ευρωπαϊκού οργανισμού
Fertility Europe.
Μέσα από αυτή τη δράση,
προσπαθεί να συμβάλλει στην έγκαιρη διάγνωση, τη σωστή πληροφόρηση και πάνω απ’
όλα στη στήριξη όσων προσπαθούν να γίνουν γονείς.
.jpg)
.jpeg)
