Το χαμένο παραμύθι του Άντερσεν στα Ελληνικά!

Ποιός θα το 'λεγε; Ένα χαμένο παραμύθι του Άντερσεν. Το "Σπαρματσέτο". Που με τη συνεργασία Αθήνας- Θεσσαλονίκης- Ηρακλείου έγινε ένα όμορφο βιβλιαράκι που διατίθεται ελεύθερα στο διαδίκτυο από το Openbook

Το παρουσιάσαμε για πρώτη φορά το Σάββατο στο φροντιστήριο ξένων γλωσσών "Μαρία Μαρκάκη" στο Ηράκλειο. Ό,τι πιο όμορφο έκείνο το απόγευμα ήταν τα σχόλια των παιδιών. Ελπίζω να τα αναρτήσει σύντομα στο διαδίκτυο η Χριστίνα Μαρκουλάκη...

Εδώ είναι ο πρόλογος του βιβλίου που είχα τη χαρά ακι τη συγκίνηση να γράψω... Όπως πάντα οι ζωγραφιές είναι της αγαπημένης μας ζωγράφου Στεφανίας Βελδεμίρη, ενώ ο πολυτάλαντος Γιάννης Φαρσάρης φρόντισε το βιβλίο να είναι ...όμορφο και να μπορεί να διαβαστεί ελεύθερα απ' όλους!



ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Τα παραμύθια του είναι πάντα εδώ. Στους πολύτιμους θησαυρούς που κουβαλάει κανένας μέσα του.

Παραμύθια που σε οδηγούν ανοίγοντας ένα διαφορετικό μονοπάτι. Έξω από τους συνηθισμένους δρόμους. Είναι παράξενο, αλλά σε μεγάλο βαθμό είμαι ό,τι είμαι χάρη σε αυτά τα παραμύθια του Άντερσεν, που μαζί με του Όσκαρ Ουάιλντ είναι τα πιο αγαπημένα μου…

Χάρη στα Καινούρια ρούχα του αυτοκράτορα ανακάλυψα κι εγώ τη γύμνια της εξουσίας, αλλά και το γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι εθελοτυφλούν. Ή βλέπουν αυτό που τους λένε οι άλλοι ότι πρέπει να δουν. Ανακάλυψα όμως και τη δύναμη που έχει ο καθένας όταν υψώνει τη φωνή του: «Ο βασιλιάς είναι γυμνός!»

Η Βασίλισσα του χιονιού –για κάποιο λόγο κάποτε το πιο αγαπημένο μου παραμύθι απ’ όλα- μου έμαθε πόσα μπορεί να κάνει η αγάπη. Που χωρίς αυτή γίνεσαι «χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον»

Στη Βασιλοπούλα και το μπιζέλι βρήκα την πηγή της έμπνευσης για να γράψω το «Κόκκινο παραμύθι» και αν αρχίσει ένα απίστευτο, μαγικό ταξίδι με τις ζωγραφιές της Στεφανίας Βελδεμίρη που έχει εικονογραφήσει κι αυτό εδώ το βιβλιαράκι…

Η Τοσοδούλα, τόσο τρυφερή, τόσο πονετική, τόσο μικρούλα, μου φέρνει στο νου πάντα τα «Κλασικά εικονογραφημένα», όπου την πρωτοδιάβασα…

Και τι να πω για το Κοριτσάκι με τα σπίρτα; Η κοινωνική αδικία που πρέπει να σβήσουμε. Ο δίπλα μας που πρέπει να στηρίξουμε. Και φυσικά ο κόμπος στο λαιμό…

…που γίνεται δάκρυα στον Μολυβένιο στρατιώτη, που ακόμη και σήμερα μου είναι αδύνατον να τον διαβάσω ασυγκίνητος. Όταν λιώνουν στη φωτιά η μπαλαρίνα και ο στρατιώτης, λιώνεις κι εσύ που το διαβάζεις. Και θες να εξαφανίσεις για πάντα τους κακούς κλόουν…

Το Αηδόνι του Βασιλιά μου θυμίζει πάντα πόσο εύκολα θαυμάζουμε ευτελή είδωλα. Πόσο συχνά το αληθινό μας φαίνεται άσχημο. Πόσο συχνά προσπερνάμε την πραγματική ομορφιά λατρεύοντας πράγματα μηδαμινά…

Όσο για το Ασχημόπαπο, θα ήταν ένα καλό σύγχρονο μάθημα για το ρατσισμό. Διότι το «διαφορετικό» συχνά είναι πολύ καλύτερο από αυτό που εμείς απλά έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε.

Και η Μικρή γοργόνα; Δεν την άφησα τυχαία για το τέλος. Απλά νομίζω πως την είχα ερωτευθεί! Από τότε ήθελα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου να υπάρχουν στ’ αλήθεια γοργόνες. Αλλά να μη θυσιάζονται για πρίγκιπες!

Και τώρα το Σπαρματσέτο. Το κερί που καίγεται φωτίζοντας τον κόσμο: «Αν δεν καώ εγώ. Αν δεν καείς εσύ. Αν δεν καούμε εμείς Πώς θα γενούν τα σκοτάδια λάμψη», όπως γράφει κι ο άλλος αγαπημένος ποιητής και παραμυθάς Ναζίμ Χικμέτ.