Ακόμη και για μένα που έχω δει τόσες δουλειές της Στεφανίας και πάντα τις απολαμβάνω, το νέο της παραμύθι ξεπέρασε κάθε μου προσδοκία. Ελπίζω να το δω και σε βιβλίο!
Αυτό δήλωσε ο έτερος των συνεργατών της Παραμυθοκουζίνας Κ.Σ.
Εδώ η αρχή του:
Το αγόρι, το κορίτσι και μια τόση δα μικρούλα πραγματικότητα
Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε μια τόση δα μικρή πραγματικότητα, τόσο πραγματική, που στη γη μας, δεν τόλμησε ποτέ κανείς να αντιληφθεί, γιατί όλοι ήξεραν, πως δεν μπορούσαν να την αντέξουν. Η αντίληψη της θα μπορούσε να τους διαλύσει, μια και θα έκανε τη δική τους πραγματικότητα μια σαφέστατα αόριστη ανυπαρξία. Η μικρούλα μας πραγματικότητα, τόση δα, μονίμως ζαλισμένη ανάμεσα σε άλλες πραγματικότητες, με το χάρισμα της απίστευτης μικρότητάς της, έκανε κατάληψη, επαναστατικά, στο χώρο και στο χρόνο κάθε άλλης πραγματικότητας.
Και νά ποια ήταν η τοσοδούλα μας πραγματικότητα: ήταν όλη κι όλη ένα κοχύλι Neverita josephinia. Το κοχύλι δεν ήταν μέσα σε καμία θάλασσα, αντίθετα, είχε μια θάλασσα μέσα του. Μια θάλασσα στο μπλε της Πρωσίας. Το χρησιμοποιούσε για να ξεπλένει το πινέλο του ένα ζωγράφος γίγαντας, που ζωγράφιζε μόνο θάλασσες. Εκεί κολυμπούσε αχόρταγα ένα κορίτσι που δεν άκουγε ποτέ τη μαμά του. Δεν έτρωγε πρωινό, δεν φορούσε παντόφλες, και όλα τα «δεν» τα λάτρευε. Κυρίως δεν υπάκουσε ποτέ στο: «μην πας στα βαθιά». Κάθε φορά που βουτούσε, πήγαινε και ένα μέτρο πιο βαθιά από την προηγούμενή της φορά. Έβαζε σημάδι κάτι κύματα, που ήσαν ακίνητα. Μια στιγμή τεράστιας ευτυχίας, σε μια βουτιά της που ήθελε να μην τέλειωνε ποτέ, έγινε γοργόνα. Έτσι κολυμπούσε και ζούσε. Κι άλλο δεν ήθελε....
Η συνέχεια εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου