"Η περιπέτεια ενός Συριανού λουκουμιού που δεν ήθελε να το φάνε"

Λίγο πριν αναχωρήσει για τη Σύρο, η Δήμητρα Βγενοπούλου μας θυμίζει γιατί είμαστε ...Παραμυθοκουζίνα! 

Μια ιστορία που δημιουργήθηκε σαν παιχνίδι μέσα από το παραμυθο-εργαστήρι του Σεμιναρίου Δημιουργίας Παραμυθιού που στις 12 Νοεμβρίου ξεκινά την επόμενη πτήση του στο Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης

"Η περιπέτεια ενός Συριανού λουκουμιού που δεν ήθελε να το φάνε"

"Και τώρα που μείναμε οι δυο μας τι κάνουμε;" είπε το Πράσινο λουκούμι.

"Ότι κάναμε μέχρι σήμερα!" απάντησε το Κόκκινο λουκούμι. "Περιμένουμε μέχρι να έρθει η ώρα μας.". "Και πίστεψέ με, εγώ θα φύγω πρώτο! Η μικρή τρελαίνεται για την τριανταφυλλένια γεύση μου!!! Όλα τ' αδέρφια μου τα κατασπάραξε!" συμπλήρωσε με ευχαρίστηση.

"Όχιιιι!!! Όχι μη! Μη μου το λες αυτό Κόκκινο Λουκούμι! Εγώ δε θέλω να με φάνε!" τσίριξε το Πράσινο Λουκούμι κι η άχνη γύρω του άρχισε να κρυσταλλιάζει από τα δάκρυά του.

"Σώπα! Έλα, σώπα! Αφού γι' αυτό είμαστε προορισμένα Πράσινο Λουκούμι. Ίσως τη γλιτώσεις, όμως, για λίγο καιρό ακόμα! Εσάς τους πράσινους δεν σας προτιμάει τόσο η μικρή! Λέει πως η γεύση σας ταιριάζει πιο πολύ σε τσίχλα παρά σε λουκούμι!"

"Η μέντα ταιριάζει παντού!!!" αναθάρρησε το Πράσινο Λουκούμι και τίναξε την κρυστάλλινη ζάχαρη που είχε απομείνει πάνω του.

"Και τι σκοπεύεις να κάνεις κλεισμένο σ' ένα κουτί για πάντα;" ρώτησε το Κόκκινο Λουκούμι.

"Να γίνω σκληρό σαν καραμέλα και να μη μπορούν να με φάνε!"

"Νομίζω πως ακόμα δεν έχεις αποδεχθεί τη φύση σου Πράσινο Λουκούμι!" είπε γελώντας το Κόκκινο Λουκούμι.

"Ναι, ε; Και ποια είναι αυτή;"

"Να προσφέρεις απόλαυση και να γλυκαίνεις το στόμα των ανθρώπων!!! Τι πιο ωραίο!!"

"Μπορεί και να 'ναι όπως τα λες...Εγώ πάντως, δε νιώθω ακόμα έτοιμο να φύγω μια για πάντα με μια μπουκιά!" είπε το Πράσινο Λουκούμι και ανασκουμπώθηκε.

Η πόρτα του δωματίου άνοιξε. Η μικρή μπήκε στο δωμάτιο. Ήταν η ώρα της να φάει γλυκό. Το Πράσινο Λουκούμι μαζεύτηκε. Το Κόκκινο περίμενε όλο περηφάνια! Η μικρή, άνοιξε το κουτί με τα Συριανά Λουκούμια.

"Όχι εμένα! Όχι εμένα! φώναξε το Πράσινο Λουκούμι, μπας και το ακούσει η μικρή.

"Εμένα πάρε για να γλυκαθείς!!!" είπε περήφανο το Κόκκινο Λουκούμι.

Η μικρή άρπαξε με λαχτάρα το Κόκκινο Λουκούμι και το έφαγε μονομιάς. Ύστερα, έκλεισε το κουτί, έγλειψε  την άχνη που είχε απομείνει στα δάχτυλά της και βγήκε από το δωμάτιο.

"Απόμεινα μόνο τώρα πια..." μονολόγησε το Πράσινο Λουκούμι κι η άχνη γύρω του, άρχισε πάλι να κρυσταλλιάζει από τα δάκρυά του.

Οι μέρες κι οι μήνες περνούσαν. Το Πράσινο Λουκούμι ένιωθε αβάσταχτη μοναξιά. Άρχισε να γίνεται σκληρό κι η άχνη έπιασε να κιτρινίζει.

"Αααχ..." σκέφτηκε ένα πρωινό, "μακάρι να βρισκόταν κάποιος να με φάει κι εμένα!"

Το ίδιο απόγευμα, η μικρή, μπήκε στο δωμάτιο. Πλησίασε το κουτί με τα Συριανά Λουκούμια και το άνοιξε. Το Πράσινο Λουκούμι χαμογέλασε.

"Επιτέλους!" μονολόγησε "ήρθε η ώρα να εκπληρώσω το σκοπό μου!!"

Η μικρή έριξε ένα γρήγορο βλέμμα μέσα στο κουτί.

"Τι κρίμα! Έφαγα όλα τα κόκκινα λουκούμια! Κι αυτό είναι Πράσινο, είναι και σκληρό!" μουρμούρισε και πέταξε το κουτί με το Πράσινο Λουκούμι στα σκουπίδια.