Ένα Σεμινάριο -Ταξίδι

Ανάμεσα στα πιο όμορφα πράγματα που μου συνέβησαν το 2015 -μέσα στο γενικό χαμό και τη θλίψη που ώρες -ώρες σαν ομίχλη θολώνει τα πάντα γύρω μας- ήταν τα όσα γίνονται στον μαγικό χώρο του Μουσείου Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης.

Κι ανάμεσα σε όλα αυτά τα όμορφα που σαν φωτάκια στολίζουν το δεντράκι που έχω μέσα μου, είναι κι η γνωριμία μου με τους ανθρώπους που παρακολούθησαν το Σεμινάριο Δημιουργίας Παραμυθιού. Νέοι (αλλά κι μεγαλύτεροι) με ανησυχίες, με δημιουργικότητα, με φαντασία, με ταλέντο...
Δίπλα στην Ελλάδα της μίζας, της αρπαχτής, των διαγκωνιζόμενων να αρπάξουν κονδύλια ή μια φετούλα εξουσίας, υπάρχουν και οι άλλοι άνθρωποι. Ολόκληροι κόσμοι θα μπορούσα να πω. Μπορεί να τους δείτε παντού, αρκεί να έχετε τα μάτια σας ανοικτά.
Αν προσέξετε τα δικά τους μάτια, θα δείτε μια φλογίτσα να λάμπει. Μια φλογίτσα που εμείς -εκεί στο Μουσείο- απλώς της δίνουμε ένα φυσηματάκι για να δυναμώσει.
Γύρω μας, της ρίχνουν νερό για να σβήσει.
Είναι η Ελλάδα που "αντιστέκεται/ η Ελλάδα που επιμένει/ κι όποιος δεν καταλαβαίνει/ δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει"
Είμαστε μάλλον εκείνοι που επιμένουμε πεισματικά ότι "Αν δεν στηρίξεις το ένα σου πόδι έξω απ' τη Γη, ποτέ σου δεν θα μπορέσεις να σταθείς επάνω της' (Οδυσσέας Ελύτης)

Για να μη γίνω .. μελό, θα πω μόνο για το παραμυθάκι που φτιάξαμε την προηγούμενη Κυριακή, όπου πρώτα μας αφηγήθηκε -με τον μοναδικό της τρόπο- ιστορίες για Καλλικάντζαρους, η Χιώτισσα της παρέας  κι ύστερα με κάρτες χριστουγεννιάκτικες κάναμε τις δικές μας σκανδαλιές σε μια απολύτως μπερδεμένη και αστεία ιστορία.
Με καλά καλλικαντζαράκια, ταρανδάκια που αναλαμβάνουν δράση, βουνά που βγάζουν καπνούς κι ανοίγουν στα δυο, πονηρούς αχινούς, ποντικάκια -πειραχτήρια, δρόμους που κόβονται στη μέση, Άι -Βασίλη που σφηνώνει σε καμινάδες κι άλλα πολλά.

Τώρα, 22 Ιανουαρίου ξεκινάμε ένα ακόμη ταξίδι.
Να δούμε που θα μας βγάλει. Κι αν θα καταφέρουμε -βάζοντας το λιθαράκι μας το παραμύθι να μπει στο σχολείο και να διώξει με τη φρεσκάδα του τη μούχλα και τις αράχνες που φωλιάζουν σε σχολικές τάξεις και βιβλία.

Γιατί η γνώση μπορεί να γίνει μια διαδικασία χαράς!