Εμείς προς το παρόν ας πάμε μια βόλτα με το εξαιρετικό αφιέρωμα που αλιεύσαμε από το http://cooking-helena.blogspot.gr
Τζιέρια
… και τζιερτζίδικα υπάρχουν ολούθε στην Αδριανούπολη. Και κατά τα
πευκάκια και κατά την αμμουδιά. Ολούθε. Όλη η πόλη ένα τεράστιο τηγάνι
και ροδοκοκκινίζει τα περίφημα τζιέρια, που την έκαναν διάσημη σ’ όλη
την Τουρκία.
Όπου κι αν γυρίσεις, σε δρόμο, γωνιά, πλατεία ή στενοσόκκακο, θα δεις τουλάχιστον δυο τρία. Από μοντέρνα και χλιδάτα, με μάστορα-σεφ με άσπρο σκούφο και περιβάλλον που θυμίζει γαλλικό restaurant, μέχρι ανήλιαγες τρύπες που με το ζόρι χωράνε το μάστορα και τον τεντζερέ του.
Η συνταγή πάντως είναι μία κι ακολουθείται ευλαβικά απ’ όλους: το συκώτι, κομμένο σε λεπτές λωρίδες, αλευρώνεται ελαφρά και τηγανίζεται, για λίγο, σε μπόλικο καυτό λάδι. Συνήθως, τηγανίζουν μαζί και καυτερές πιπεριές, μπας και δε μας κάτσει από μόνο του αρκετά βαρύ και χρειαστεί βοήθεια.
Κι όλοι τους ευγενέστατοι, να σε προσκαλέσουν στο μαγαζί τους, να σου δώσουν, ακόμη και το ζόρι, να δοκιμάσεις τη μαστοριά τους. Κι είναι ντροπή για σένα και προσβολή μεγάλη για κείνους να τους το αρνηθείς. Αλλά εγώ, πώς να το φάω αυτό το μπαρούτι που κρέμεται απ’ το πηρούνι με το οποίο με καταδιώκει ο μάστορας και πώς να του αρνηθώ χωρίς να παρεξηγηθεί; Τούρκικα δεν ξέρω, αγγλικά δεν ξέρει ούτε γι’ αστείο, κι όλο μου φωνάζει “γκελ, μαντάμ, γκελ, τζιέρ”. Απ’ τα λίγα περσικά που ξέρω, θυμάμαι ότι το κρέας το λένε “et” και με τη φοβερή ατάκα “μπεν ετ γιοκ”, τουτέστιν “εγώ κρέας όχι” προσπαθώ, χωρίς πολλές ελπίδες, να του δώσω να καταλάβει. “Ααα, βετζετέριαν, μαντάμ” μου λέει γελώντας και με στέλνει αδιάβαστη …
Συκωτάκια τηγανιά με μανιτάρια
Υλικά: 300 γρ. συκωτάκια κοτόπουλου
350 γρ. μανιτάρια (προτιμούμε πλευρώτους)
ρίγανη/θυμάρι
Αλατοπιπερώνουμε τα συκωτάκια και τα περνάμε από τηγάνι με λίγο λάδι σε δυνατή φωτιά, μέχρι να ροδίσουν. Προσθέτουμε τα μανιτάρια, κομμένα σε λωρίδες και τα σωτάρουμε μαζί για 3΄-4΄.
Μετριάζουμε τη φωτιά, νοστιμίζουμε με τα μυρωδικά και λίγο ακόμη αλατοπίπερο και μαγειρεύουμε μέχρι να μαγειρευτούν τα συκωτάκια και τα μανιτάρια, να εξατμιστούν τα υγρά τους και να γίνουν τραγανά και ροδοκόκκινα.
Όπου κι αν γυρίσεις, σε δρόμο, γωνιά, πλατεία ή στενοσόκκακο, θα δεις τουλάχιστον δυο τρία. Από μοντέρνα και χλιδάτα, με μάστορα-σεφ με άσπρο σκούφο και περιβάλλον που θυμίζει γαλλικό restaurant, μέχρι ανήλιαγες τρύπες που με το ζόρι χωράνε το μάστορα και τον τεντζερέ του.
Η συνταγή πάντως είναι μία κι ακολουθείται ευλαβικά απ’ όλους: το συκώτι, κομμένο σε λεπτές λωρίδες, αλευρώνεται ελαφρά και τηγανίζεται, για λίγο, σε μπόλικο καυτό λάδι. Συνήθως, τηγανίζουν μαζί και καυτερές πιπεριές, μπας και δε μας κάτσει από μόνο του αρκετά βαρύ και χρειαστεί βοήθεια.
Κι όλοι τους ευγενέστατοι, να σε προσκαλέσουν στο μαγαζί τους, να σου δώσουν, ακόμη και το ζόρι, να δοκιμάσεις τη μαστοριά τους. Κι είναι ντροπή για σένα και προσβολή μεγάλη για κείνους να τους το αρνηθείς. Αλλά εγώ, πώς να το φάω αυτό το μπαρούτι που κρέμεται απ’ το πηρούνι με το οποίο με καταδιώκει ο μάστορας και πώς να του αρνηθώ χωρίς να παρεξηγηθεί; Τούρκικα δεν ξέρω, αγγλικά δεν ξέρει ούτε γι’ αστείο, κι όλο μου φωνάζει “γκελ, μαντάμ, γκελ, τζιέρ”. Απ’ τα λίγα περσικά που ξέρω, θυμάμαι ότι το κρέας το λένε “et” και με τη φοβερή ατάκα “μπεν ετ γιοκ”, τουτέστιν “εγώ κρέας όχι” προσπαθώ, χωρίς πολλές ελπίδες, να του δώσω να καταλάβει. “Ααα, βετζετέριαν, μαντάμ” μου λέει γελώντας και με στέλνει αδιάβαστη …
Συκωτάκια τηγανιά με μανιτάρια
Υλικά: 300 γρ. συκωτάκια κοτόπουλου
350 γρ. μανιτάρια (προτιμούμε πλευρώτους)
ρίγανη/θυμάρι
Αλατοπιπερώνουμε τα συκωτάκια και τα περνάμε από τηγάνι με λίγο λάδι σε δυνατή φωτιά, μέχρι να ροδίσουν. Προσθέτουμε τα μανιτάρια, κομμένα σε λωρίδες και τα σωτάρουμε μαζί για 3΄-4΄.
Μετριάζουμε τη φωτιά, νοστιμίζουμε με τα μυρωδικά και λίγο ακόμη αλατοπίπερο και μαγειρεύουμε μέχρι να μαγειρευτούν τα συκωτάκια και τα μανιτάρια, να εξατμιστούν τα υγρά τους και να γίνουν τραγανά και ροδοκόκκινα.
