Χρίστος Πετρίδης: Εικόνες από μια έκθεση

Οδός Πειραιώς. Μουσική τζαζ. Η υψικάμινος φωτισμένη κόκκινη πυροβολεί τη νύχτα. 
Φθινοπωρινή βροχή.
Μουσείο Μπενάκη.
Εγκαίνια.
Διασχιζω τον χώρο, ανεβαίνω την ξύλινη ράμπα, παίρνω το ασανσέρ.
Η πόρτα ανοίγει. Διάδρομος.
...και ξαφνικά περπατάω μέσα σε ένα παραμύθι γεμάτο χρώματα. Παράξενα σχήματα, πλάσματα πολύχρωμα...
Ο Φαντασιακός Κόσμος του Χρίστου Πετρίδη. Είχα γράψει για αυτό εδώ
Άλλο όμως να γράφεις και άλλο να ζεις. Αμήχανος τραβάω μόνο μια φωτογραφία, ενώ θα ήθελα να κινηματογραφήσω την έκθεση. να φωτογραφίσω κάθε πίνακα, κάθε γλυπτό, κάθε λεπτομέρεια.

Θα ξανάρθω όμως. Μέχρι τις 13 Νοεμβρίου είναι η έκθεση. Θα ξανάρθω...
Συναντάω την αγαπημένη φίλη Ντοση Ιορδανίδου.
Τριγυρίζω.
Σκέφτομαι: Θα ήθελα να φτιάξω ένα παραμύθι βασισμένο σε αυτά τα έργα.
Μετανιώνω.
Αυτά τα έργα δεν χρειάζονται τα δικά μου λόγια.
Φαντάζομαι ένα βιβλίο με κάρτες που τα παιδιά θα αφηγούντια δικά τους παραμύθια βασισμένα στα έργα του Χρίστου.
Θλίψη.
Μια κυρία μαυροφορεμένη. Η μητέρα του σκέφτομαι. ϊσως να κάνω λάθος. Δεν προσπαθώ να διαπιστώσω αν είναι αλήθεια.
Στο αίθριο. Κόκκινο κρασί κι αρχίζει να βρέχει. Κουβέντες.
Σε ένα κινητό βλέπω όμορφες ζωγραφιές. Μοιράζομαι ιδέες.
Σκέφτομαι ταξίδια.
Μου μένει το σχήμα ενός πράσινου αχλαδιού
Το μυαλό μου πάει στον Κούντερα. Στην αβάσταχτη ελαφρότητα της ζωής μας...
Γυρίζωω στο σπίτι.
Κάτι θυμάμαι.
Πιάνω το Βιβλίο του γέλιου και της λήθης στα χέρια μου.
Στο οπισθόφυλλο διαβάζω:
"Αλλά είναι πραγματικά τα τανκς σπουδαιότερα από τ' αχλάδια; Ο Κάρελ συνειδητοποίησε πως η απάντηση σ' αυτή την ερώτηση δεν είναι και τόσο προφανής, όσο του φαινόταν πάντα, κι άρχισε μυστικά να συμπαθεί την προοπτική της μητέρας, κατά την οποία μπροστά είναι το μεγάλο αχλάδι και κάπου μακριά πίσω του είναι το τανκς, μικρούλικο σαν χρυσοκάνθαρος, έτοιμος κάθε στιγμή να πετάξει και να χαθεί απ' τον ορίζοντα. Αχ ναι, αφού η μητέρα έχει απόλυτο δίκιο: το τανκς είναι θνητό και το αχλάδι αιώνιο..."

Η βραδιά δεν θέλω να τελειώσει. Συνεχίζει να βρέχει. πρόσχημα η βροχή για να συνεχίσεις κουβέντες. Να ανακαλύψεις ανθρώπους.

Ένα βιβλίο με ζωγραφιές του Χρίστου. Τα έργα μένουν. Αρκεί όμως αυτό;

Μυρίζω το απόβροχο βγαίνοντας από το μετρό στον δρόμο για το σπίτι. Αυτή η αβάσταχτη ελαφρότητα με πνίγει και με απογειώνει ταυτόχρονα...