Καστοριά, όπως ...καρδιά!

Στο πλαίσιο του προγράμματος φιλαναγνωσίας: «Η φαντασία πάει σχολείο…»  που υλοποιείται για 4η φορά στα σχολεία Π.Ε Καστοριάς, είχα την ευκαιρία να γίνω κι εγώ μέρος μιας πολύ σημαντικής προσπάθειας που θα έπρεπε να αποτελέσει παράδειγμα για όλοι οι Νομοί της Ελλάδας.

Η Περιφερειακή Ενότητα Καστοριάς, οι Δήμοι Καστοριάς, Άργους Ορεστικού & Νεστορίου, οι Ενώσεις Γονέων Καστοριάς & Άργους Ορεστικού συνέπραξαν ώστε να υλοποιηθεί το πρόγραμμα αυτό που είναι έργο της Περιφερειακής Διεύθυνσης Εκπαίδευσης Δυτικής Μακεδονίας, των Σχολικών Συμβούλων Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης και της Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Νομού Καστοριάς και προέκυψε σε συνεργασία με τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά.

Όμως δεν θέλω να γράψω ένα τυπικό σημείωμα, ούτε να κάνω ρεπορτάζ. 

Γιατί αυτό το ταξίδι -και πιστεύω αυτό ισχύει και για τους 30 περίπου συγγραφείς και εικονογράφους που βρεθήκαμε εκεί- μας γέμισε με κάθε είδους εικόνες και συναισθήματα.

Τι να πω για τα δυο σχολεία που επισκέφθηκα, το 1^ο Δημοτικό Καστοριάς και το 1^ο Δημοτικό Μανιάκων;

Τι να πω για τους δασκάλους και τα παιδιά που είχαν ετοιμάσει τόσα πράγματα και συνέχισαν να είναι μαζί μου ακόμη κι όταν χτυπούσε το κουδούνι για το διάλειμμα ή το σχόλασμα;

Τι να πω για τη συγκίνηση που ένιωσα όταν είδα μέχρι και επιτραπέζιο παιχνίδι για τον «Κώδικα της Λέρου», όταν είδα τις εικόνες που ετοίμασαν τα παιδιά εικονογραφώντας τον «Χαμένο μύθο του Αισώπου»;

Τι να πω για τα όμορφα παραμύθια που φτιάξαμε με τους δασκάλους στο εργαστήρι «Μαθαίνοντας την τοπική ιστορία μέσα από τον περίπατο και το παραμύθι» με αφορμή τον «Θεό Διόνυσο και τους πειρατές»;

Όλοι μας είχαμε να μοιραστούμε παρόμοιες εμπειρίες.

Περπατώντας στη μαγική λίμνη (κάναμε και πεζοπορία 10 χιλιομέτρων!) ήταν τόσα που είχε να πει ο καθένας…

Και τι να πω για τους σχολικούς συμβούλους που ήταν δίπλα μας λύνοντας προβλήματα, αλλά κυρίως χαρίζοντας μας την πιο ζεστή συντροφιά και φιλοξενία.

..και φυσικά οι άνθρωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης που φρόντισαν για όλα. Με χιούμορ και αγάπη για τον τόπο τους έγιναν πραγματικοί φίλοι μας…

Και η ίδια η πόλη μας μάγεψε φυσικά. Η σπηλιά του δράκου είναι ένα ζωντανό παραμύθι. Ο λιμναίος οικισμός στο Δισπηλιό σε ταξιδεύει πίσω στον χρόνο με τόση συγκίνηση.

Κάπου εκεί διάβασα: «Τα πράγματα συνεχίζουν να μας μιλάνε. Εμείς μπορούμε να τα ακούσουμε;»

Ναι! Μικροί μεγάλοι που βρεθήκαμε παρέα αυτές τις τέσσερις μέρες δείξαμε ότι μπορούμε και να ακούμε και να δημιουργούμε

Βρίσκομαι πια στην Αθήνα, όμως ένα κομμάτι μου βρίσκεται ακόμη εκεί.

Πλάι στον πελεκάνο που με ακολουθούσε στη βόλτα μου στη λίμνη.

Δίπλα στον μικρό μαθητή της Ε Δημοτικού που μου είπε τα πιο σοφά λόγια για το τέλος των παραμυθιών.

Δίπλα σε δημιουργικούς ανθρώπους που αγαπούν βαθιά αυτό που κάνουν.

Ευχαριστώ από καρδιάς…