Ευτυχία: Μια Αόρατη Πόλη

Olivia (autore Leighton Connor)

H Νένα Τριανταφύλλου είναι φιλόλογος και μαθήτριά μου στα Σεμινάρια δημιουργίας παραμυθιού που ολοκληρώνονται την προσεχή εβδομάδα στο Βιβλιοπωλείο "Εν Πλω".

Στο πλαίσιο μιας άσκησης με έμπνευση από τις "Αόρατες Πόλεις" του Ίταλο Καλβίνο, ονειρεύτηκε μια δική της πόλη και την ονόμασε "Ευτυχία"

Απολαύστε το κείμενό της και ονειρευτείτε κι εσείς τη δική σας Αόρατη Πόλη, μήπως γίνει ορατή...

ΕΥΤΥΧΙΑ

Καθώς μπαίνεις στην Ευτυχία μαγεύεσαι, ξυπνούν όλες οι αισθήσεις. Χρώματα αρώματα. ήχοι και μυρωδιές κάνουν τον ταξιδιώτη να σταθεί,  να αφουγκραστεί το ρυθμό της πόλης

Είναι εκεί που η χαρά συναντά την ευτυχία, η ισορροπία και η ηρεμία την πρόκληση και τον πόθο και όλα μαζί καταλήγουν στην αρμονία.

Και ενώ ο ταξιδιώτης αρχικά διστακτικός κοντοστέκεται στην άκρη, προσπαθώντας να ακούσει, να νιώσει και να μάθει η πόλη τον παρασύρει σιγά-σιγά στον καθημερινό χορό της.

Καθώς προχωρά σιγά-σιγά στα πλακόστρωτα δρομάκια κοιτά τα καλοδιατηρημένα αρχοντικά σπίτια και περιμένει να του πουν τις ιστορίες τους, χιλιάδων χρόνων, για ανθρώπους μοναχικούς, για ανθρώπους συντροφικούς, για οικογένειες και φίλους, για γέλια και για κλάματα, για λύπες και χαρές.

Να λίγο πιο κάτω ένα πάρκο με δέντρα και λογιών λογιών λουλούδια, ανθισμένα, μυρωδάτα και απαιτητικά σε καλούν να  τα μυρίσεις και να τα θαυμάσεις.

Ακούγονται τα γέλια των παιδιών, υπόσχεση πώς το αύριο θα ναι πιο φωτεινό.

Νομίζεις πως λιγοστεύουν οι εκπλήξεις. Κι όμως! Μόλις διασχίσεις το γεφυράκι βρίσκεσαι στην άλλη όχθη του ποταμού . Αιώνες τώρα χωρίζει την πόλη στα δύο αλλά και την ενώνει. Μεταφέρει σιωπηρά σκέψεις, πόθους μυστικά απ’ τη μια μεριά στην άλλη παρασύροντας τα στην ήρεμη ροή του .

Ο ταξιδιώτης κοντοστέκεται και βλέπει ανθρώπους με ολοφώτεινα χαμόγελα να χαλαρώνουν στο γρασίδι , να τρώνε και να μιλούν. Λίγο πιο πέρα ο ζωγράφος βάζει , με τα πινέλα του , τη μαγεία της εικόνας στο χαρτί , άνθρωποι διαβάζουν στο παγκάκι και ταξιδεύουν σ’ άλλους κόσμους. Μια γάτα ξαπλωμένη νωχελικά στην όχθη παραμονεύει τις πάπιες . «Μα δε μπορεί» σκέφτεται «Να, τώρα, σε λίγο θα την πιάσω» και όμως η πάπια δεινός κολυμβητής κάνει ένα τσουπ πέφτει στο νερό κι απομακρύνεται με χάρη. 

Οι διαβάτες σταματούν, παίρνουν ανάσα, κοιτούν γύρω κι αναρωτιούνται αν κάπως έτσι μοιάζει η ευτυχία. Και συνεχίζουν, μαζί τους κι ο ταξιδιώτης.

Μπαίνει σε πιο στενά μικρά δρομάκια με κάθε είδους μαγαζιά και μαγεύεται απ΄τα χρώματα , μα πιο πολύ απ΄τις μυρωδιές . Αχνιστά μπισκότα και τσουρέκια , ζεστή σοκολάτα , μπαχαρικά αναδίδουν το άρωμά τους σ’ ολόκληρη την πόλη .

Δαιδαλώδη τα στενά , τι να χει άραγε στην άκρη της η πόλη; Ο ταξιδιώτης δε το ξέρει , το μόνο που ξέρει είναι πως σιγά σιγά κατηφορίζει και ήδη νιώθει γεμάτος με όλα αυτά που ζει και βλέπει στην Ευτυχία.

Αρχίζει στο βάθος να ξεπροβάλλει το γαλάζιο . Το γαλάζιο τ’ ουρανού; Όχι, όχι μόνο, και αυτό της θάλασσας.

Απλώνεται μπροστά στα μάτια του ταξιδευτή και του υπόσχεται νέα ταξίδια και νέες πόλεις. Κι αυτή είναι η Ευτυχία!

Τριανταφύλλου Νένα

11-12-2019