Σκέφτηκα ένα παραμυθάκι (ή και παραμυθάκια) που θα φτιαχτούν με τη βοήθεια της Μαγικής Τράπουλας από γονείς μπλόγκερ, Η ιδέα γεννήθηκε στο μυαλό μου καθώς συντόνιζα μια συζήτηση το Σάββατο το απόγευμα στην καταπληκτική εκδήλωση για τις Ψηφιακές Γειτονιές
Θα ήθελα (σκεφτόμουνα) να είχα από μια μαγική τράπουλα να μοίραζα σε αυτές τις καταπληκτικές μαμάδες (και λίγους μπαμπάδες). Ή ακόμα καλύτερα, όπως καθόμασταν εκεί, μόλις τέλειωνε η κουβέντα να φτιάχναμε όλοι μαζί ένα παραμυθάκι με αφορμή τη μέρα που περάσαμε και να το μοιραζόμασταν μετά με τα παιδιά μας...
Γιατί να μη το σκεφτώ νωρίτερα;
Όμως είμαι ξεροκέφαλος άνθρωπος!
Το έφερα από δω, το πήγα από κει και λέω: Γιατί να μη το κάνουμε τώρα; Μέσα από το διαδίκτυο;
Ρίχνω λοιπόν το βοτσαλάκι μου, πετάω τα πρώτο τραπουλόχαρτο και -προς το παρόν- περιμένω τις απαντήσεις σας στο stoforos@yahoo.com
Για τη συνέχεια θα ρωτήσω πιο ...ειδικούς.
Το παραμυθάκι, λοιπόν ξεκινά με τον τίτλο "Οι περιπέτειες της Ελένης και του Γιωργάκη στις Ψηφιακές Γειτονιές". Στην αρχή υπάρχει μια απαγόρευση. Ποια να είναι άραγε αυτή; Ποιός θα μας πει την αρχή της ιστορίας;
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια πόλη πολύ πολύ όμορφη, όπου όλοι ήταν χαρούμενοι και γελαστοί. Θα σκέφτεστε τώρα "αααααααα τι ωραία πόλη" όμως καθόλου έτσι δεν ήταν... Υπήρχε βλέπετε ένας νόμος που έλεγε "Απαγορεύεται να κλαις" και η τιμωρία για τους παραβάτες ήταν τόσο αυστηρή που ούτε να τη γράψω δεν μπορώ....
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι συνεχίζω:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Σιγά τα αυγά", σκέφτηκε η Ελένη. "Και που δεν επιτρέπεται το κλάμα στις Ψηφιακές Γειτονιές τι έγινε; Σήμερα ήρθα για να περάσω καλά, όχι για να βάλω τα κλάματα!" Ανέβηκαν λοιπόν με το Γιωργάκη στο φουαγιέ και σταμάτησαν μπροστά από τον πάγκο με τα δημητριακά και τα φρούτα. Η Ελένη είδε ότι είχε μείνει μόνο μια μπάρα δημητριακών με σοκολάτα (οι άλλες είχαν φρούτα) και άπλωσε το χέρι της να την πάρει. Ο Γιωργάκης όμως ήταν πιο γρήγορος και την άρπαξε λέγοντας: "Δικιά μου είναι!" Της Ελένης της ήρθε να βάλει τα κλάματα. Τότε όμως θυμήθηκε την απαγόρευση και...