Παραμύθια στο ΝΟΥΣ ΚΑΙ ΓΝΩΣΗ!

Το βιβλιοπωλείο ΝΟΥΣ ΚΑΙ ΓΝΩΣΗ (Λαζάρου Τσάμη 70 & Σταματέλη), στην Πυλαία Θεσσαλονίκης, ένα μέρος πραγματικό διαμαντάκι, φιλοξένησε την Παραμυθοκουζίνα που άλλα θέλει να μαγειρέψει και άλλα μαγειρεύουν τελικά τα παιδιά! Αλλά αυτό αρέσει στην Παραμυθοκουζίνα. Χάρη στην Χρυσή μου φίλη Χρυσή Τζίκα, μια εξαιρετική δασκάλα και με ανθρωπιά που σπάει τα κοντέρ, φτιάξαμε 2 παραμύθια, γιατί τα παιδιά ήταν πάρα πολλά και με όρεξη για παραμυθομπερδέματα! Σας χαρίζουμε τα παραμύθια μας!

Ο Γιώργος, ο Στάθης και οι κολοτούμπες! 

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε μια πόλη που απαγορεύονταν να κάνεις κολοτούμπες. Ο Γιώργος, ένα κακό παιδί που ενοχλούσε και χτυπούσε τα άλλα παιδάκια έκανε και κολοτούμπες. Πολλές πολλές κολοτούμπες. Έτσι χτύπησε μια μέρα, έσπασε το χέρι του και έπρεπε να πάει στο νοσοκομείο. Το νοσοκομείο όμως ήταν σε μια άλλη πόλη, που την έλεγαν Κολοτούμα, επειδή όλοι εκεί, μπορούσαν να κάνουν κολοτούμπες όποτε ήθελαν.

Στο νοσοκομείο τον έβαλαν να κάνει πολλά μαθήματα. Συγκεκριμένα, 8 μαθήματα σε 2 ώρες. Με σπασμένο χέρι όμως δεν μπορούσε να γράψει τίποτα. Τότε εμφανίστηκε ο Θοδωρής και του έκανε μερικά μαγικά δώρα. Το ένα ήταν πως θα έγραφε τα μαθήματα η μαμά του, το άλλο ήταν πως θα έγραφε τα μαθήματά του ο Θοδωρής και το τελευταίο και πιο μαγικό ήταν ένα μαγικό στυλό που έκανε μόνο του τα μαθήματα. Επίσης ο Θοδωρής του χάρισε και μια μαγική ζωγραφιά που ζωγραφίζονταν μόνη της και μια κορνίζα για να την βάλει μέσα.

Τότε εμφανίστηκε ο Στάθης που έκλεψε τα δώρα του Γιώργου. Ο Γιώργος τότε έγραψε τα μαθήματα με το άλλο χέρι και επειδή τα έκανε μόνος του έγινε ο καλύτερος μαθητής. Ο Στάθης ζήλεψε και του έριξε δηλητήριο στο νερό του. Τότε εμφανιστήκαν οι καλικάντζαροι που ήταν περισσότεροι από όλους τους καλικάντζαρους που έχετε δει ποτέ!

Ο Γιώργος φοβήθηκε και κλαίγοντας πήγε στη μαμά του. Ήταν όμως αγνώριστος γιατί από τα πολλά μαθήματα που είχε κάνει είχε ζαλιστεί. Η μαμά του τότε του έβαλε να κάνει έναν δύσκολο άθλο. Του ζήτησε να γίνει καλό παιδί. Ο Γιώργος τα κατάφερε.

Συνάντησε τότε τον Άγιο Βασίλη που έδωσε να πιεί ένα μαγικό νερό. Ο Γιώργος έγινε τότε 20 χρονών. Βρήκε μια όμορφη Κατερίνα και την αγάπησε πολύ. Παντρεύτηκαν και πήγαν μήνα του μέλιτος στο Παρίσι!

ΤΕΛΟΣ

Ο Ιάσονας, το πράσινο ελαφάκι!

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένα πράσινο ελαφάκι με άσπρα και καφέ κέρατα. Το λέγανε Ιάσονα.  Ο Ιάσονας, είχε φύγει από το σπίτι του και περπατούσε μέσα σε μια νύχτα. Στο δρόμο είχε πολλά φώτα και βρήκε ένα σπίτι φτιαγμένο από γλυκά. Πριν φύγει είχε πει στη μαμά του πως πήγε να βρει διάφορα πράγματα για το σπίτι τους. Στο σπίτι όμως που ήταν φτιαγμένο από γλυκά, σκέφτηκε να μείνει μόνιμα.

Καθώς έβγαλε τα πράγματά του από την τσάντα, είδε ένα φάκελο. Μέσα έγραφε πως πρέπει να βρει τον χαμένο του αδελφό. Πήγε στο δάσος και εκεί βρήκε ένα σκιουράκι. Το σκιουράκι τον βοήθησε να βρει τον αδελφό του. Του έδωσε ένα μπουκάλι που είχε μέσα μαγεία και που τον ταξίδευε στον χρόνο, έτσι ώστε εκεί να βρει τον αδελφό του.

Όμως για να συναντήσει τον αδελφό του, ο Ιάσονας έπρεπε να γίνει καλός. Πέρασε έτσι ένα μεγάλο και σκοτεινό δάσος που τα νίκησε με τη βοήθεια του μπουκαλιού του. Επίσης τραγουδούσε και το μαγικό του ξόρκι: « Είμαι εγώ ο Ιάσονας το πράσινο ελαφάκι, νίκησα τον λιόνταρο και πάω για το αδελφάκι».

Το ελαφάκι γύρισε σπίτι μαζί με το αδελφάκι του. Δυστυχώς δεν τον αναγνώρισε κανένας γιατί το δέρμα του από πράσινο έγινε κόκκινο και τα κέρατά του καφέ.

Λίγο πριν όμως είχε πάει στη μαμά του ένα άλλο ελαφάκι και είπε ψέματα πως είναι ο Ιάσονας. Η μαμά ελαφίνα όμως δεν τον πίστεψε γιατί όταν την είδε την είπε «κυρία».

Ο Ιάσονας και το αδελφάκι του, στον δρόμο είδαν ένα πολύ μεγάλο ποτάμι που ο μικρός αδελφός δεν μπορούσε να το περάσει. Έκοψε με τα κέρατά του τότε ένα γέρικο δέντρο, έφτιαξε μια γέφυρα και πέρα σε το αδελφάκι.

Όταν γύρισαν σπίτι τους η μαμά τους αναγνώρισε από τα μάτια τους και έκαναν ένα πολύ ωραίο μπάνιο. Η τιμωρία του ψεύτικου γιού ήταν να κάνει μπάνιο όλη τη μέρα.

Όταν μεγάλωσε ο Ιάσονας, παντρεύτηκε μια πριγκίπισσα που την είδε σε ΄να παράθυρο. Και στο τέλος ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

ΤΕΛΟΣ