Μικρές Ιστορίες για το Πόρτο Ράφτη: Ένα μυστήριο άγαλμα

Αύριο- Παρασκευή 4 Ιουλίου- στις 8 το βράδυ θα απολαύσουμε μαζί τη Βραδιά Παραμυθιού που είναι αφριερωμένη στην προστασία των Ελληνικών ακτών. Μαζί μας θα είναι και η Εύη Πίνη. Δημοσιεύουμε σήμερα την ιστορία της για το άγαλμα του ...Ράφτη που έδωσε το σύγχρονο όνομα στην περιοχή. 

Αύριο θα βρεθούμε όλοι, μαζί με τον Ifeelkid στα σκαλάκια της οδού Αμυγδαλιάς (Αυλάκι/ Πανόραμα)

ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΡΤΟ ΡΑΦΤΗ

ΙΣΤΟΡΙΑ 1^η

Ένα μυστήριο άγαλμα

Στέκεται εδώ και αιώνες στην κορυφή του μικρού νησιού και από τη θέση αυτή αγναντεύει το πέλαγος. Τα καράβια που πλέουν στα ανοιχτά, τα ιστοφόρα που περνούν από κοντά του με όρτσα τα πανιά,  τα ταχύπλοα που σαν βολίδα  σχίζουν τα νερά,  οι  τράτες που επιστρέφουν το σούρουπο από το ψάρεμα,  οι γλάροι και η  θαλασσινή αύρα είναι η συντροφιά του.  Το νησί είναι έρημο, σπάνια έρχονται επισκέπτες.  Οι πιο πολλοί τα καλοκαίρια.  Έρχονται με τα φουσκωτά και αράζουν για μπάνιο ή για ψάρεμα. Λίγοι κάνουν τον κόπο να ανεβούν ως την κορφή, να δουν το άγαλμα… Δεν είναι και εύκολο…

Όλοι το ξέρουν όμως, είναι το «Άγαλμα του Ράφτη» που έδωσε το όνομά του στο νησάκι  και σε ολόκληρη την περιοχή.  Πόρτο Ράφτη, το λιμάνι του Ράφτη.

Αλλά είναι πράγματι  ράφτης;  Όχι! Και τι είναι; Αν το άγαλμα είχε μιλιά θα μας έλυνε την απορία. Τι παριστάνει; Είναι άντρας ή γυναίκα; Ποιος και πότε το έβαλε εκεί;

Ο παππούς μου όταν τον ρωτούσα μου έλεγε ότι παριστάνει έναν άντρα να έχει απλωμένο ένα ύφασμα πάνω στα γόνατά του. «Κάποτε είχε και ένα χρυσό ψαλίδι στο χέρι», συμπλήρωνε «μα του το έκλεψαν!»

Αυτό το παραμύθι  για  το ψαλίδι  του «Ράφτη» είναι πολύ παλιό. Το αναφέρουν ταξιδιώτες που επισκέπτονταν την περιοχή  ήδη από τον 16^ο αιώνα.  Αλλά δεν είναι το μόνο παραμύθι  που αφηγούνταν για το άγαλμα.

Ακούστε και άλλο ένα:  Ήταν κάποτε μια όμορφη κοπέλα που την αγάπησε ένας νέος, αλλά εκείνη δεν τον ήθελε!  Όσο εκείνος επέμενε τόσο εκείνη έτρεχε να φύγει μακριά του.  Στο τέλος δεν άντεξε το κυνηγητό του και παρακάλεσε τους θεούς να τη βοηθήσουν να γλιτώσει από τον επίμονο εραστή.  Οι θεοί τη λυπήθηκαν και την… μαρμάρωσαν! Μαρμάρωσαν όμως και  τον διώκτη της και τα μαρμαρωμένα σώματά τους τα έστησαν πάνω σε δυο νησιά. Από τότε οι άνθρωποι ονόμασαν τα δυο νησιά Ράφτη και Ραφτοπούλα.

Αυτό το παραμύθι είναι ακόμα παλιότερο. Το αφηγείται ένας Ιταλός, ο Νικολό  Ντα  Μαρτόνι, που πέρασε γύρω στα 1395 από το λιμάνι του Πόρτο Ράφτη και μάλλον θα το άκουσε  από τους ντόπιους.  Στο παραμύθι τα αγάλματα δεν είναι ένα, όπως βλέπουμε εμείς σήμερα,  αλλά δύο! Ήταν πράγματι έτσι;

Ένας Άγγλος  ο  Τζων Μόριττ, που έγραψε  τις εντυπώσεις του από το ταξίδι στην Ελλάδα, γύρω στο 1794/6 αναφέρει το άγαλμα της Ραφτοπούλας. Λέει μάλιστα ότι πρέπει να το έκλεψε  ένας  Γάλλος ζωγράφος, ο Λουί Φωβέλ, που ήταν γνωστός αρχαιοκάπηλος.

Που σταματούν οι θρύλοι και τα παραμύθια και πού αρχίζει η αλήθεια;  Αυτό είναι μια… άλλη ιστορία και θα σας την πω την επόμενη φορά!

Εύη Πίνη