Θα ήθελα να γράψω ένα «κανονικό» άρθρο με
όλα τα στοιχεία και τα δεδομένα. Να όμως που θα έχανα έτσι τα πιο σημαντικά.
Δύσκολο να περιγράψεις και να μεταδώσεις τη συγκίνηση που ένιωσες χωρίς να
είσαι «εθνικιστής».
Πόσο γλυκιά μου φάνηκε η μελωδία της ελληνικής γλώσσας από
τα στόματα των παιδιών που γνώρισα στο Ελληνικό Σχολείο «Αθηνά» του
Βουκουρεστίου!
Πόσο παράξενο ήταν να ακούσω την είδηση
(ελπίζω να μην είναι υπόσχεση, αλλά γεγονός) ότι θα δημιουργηθεί και Λύκειο στο
σχολείο σα να περίμενα να πάνε εκεί τα δικά μου παιδιά.
Και τι να πω για τον κόμπο στο λαιμό που για
το τραγούδι που έφτιαξαν 11 ελληνικά σχολεία από όλο τον κόσμο για τη γλυκιά Ελλάδα, που ώρες- ώρες ή μάλλον συχνότατα φέρεται ως μητριά πατρίδα;
Θα γράψω σίγουρα περισσότερα προσεχώς, αλλά με το νου μου ακόμη σε αυτές τις μέρες και στα όσα έμαθα και έζησα, δύσκολο να συγκεντρωθώ.
Από την πρώτη στιγμή, περπατώντας στο πάρκο Χεραστράου (αν το λέω σωστά) ένιωσα πως ζούσαμε το δικό μας παραμύθι...
Δεν μου φάνηκε καθόλου παράξενο που με τα παιδιά του σχοελίου φτιάξαμε ένα παραμύθι για τον "Θησαυρό του Αρσάκη" που ανακάλυψαν οι ήρωες/ ηρωίδες μας ώστε να φτιαχτεί ένα κίριο που να στεγάσει το ελληνικό σχοελίο στο Βουκουρέστι.
Το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης έδωσε το παρόν στην πρόσκληση από τους μαθητές του σχολείου με όλη του την καρδιά.
Ελπίζουμε αν βάλαμε ένα μικρό λιθαράκι κι εμείς...
Από εκεί και πέρα ποιόν να πρωτοευχαριστήσεις για την εμπειρία που έζησες;
Τους γονείς, τους εκπαιδευτικούς, τους ανθρώπους της Πρεσβείας, τους Έλληνες επιχειρηματίες που στήριξαν την προσπάθεια;
Θα ευχαριστήσουμε πάνω απ' όλα τα παιδιά!
Σ' αυτά ανήκει ο κόσμος και το μέλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου