Με τους μαθητές μου στο Σεμινάριο Δημιουργίας Παραμυθιού στο Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης δουλέψαμε -μεταξύ άλλων- και πάνω στο "Γιοφύρι της Άρτας"
Ο Θάνος Μπερδέκας δίνει τη δική του -ευρηματική - εκδοχή:
Οχτώ φεγγάρια πέρασαν και το γεφύρι εσώθη
και η στερνότερη αδερφή μες την κολόνα εχτίσθη
Κακότυχος, κακόριζος, κακός και ρημαγμένος ήταν ο πρωτομάστορας και σαββατογεννημένος.
Τράβηξε ο πρωτομάστορας και στο γεφύρι επήγε και στην κολώνα την πλατιά
Επήγε και της είπε
“που ΄σαι γυναίκα μου καλή; Και θέλω να σε ακούσω; Μίλα μου τραγούδα μου μόνο εσύ όπως ξέρεις”
Τη νύχτα εκεί την ένατη
ξέσπασε τον καημό του
και πήγε μέσα στο χωριό
στο κέντρο της πλατείας
και άρχισε ουρλιάζοντας να λεει μετά μανίας:
"Οϊμέ, οϊμέ και τρισοϊμέ ευλογημένη κόρη
σήκω και πάλι να σε δω να σε γλυκοκαμαρώσω
Την ομορφιά σου που καμία άλλη ποτέ δεν είχε
και τη λαλιά σου τη γλυκιά μόνο τα αηδόνια έχουν.
Σήκω κολόνα του σπιτιού ευλογημένη κόρη
κάθε πρωί που ερχόσουνα με το χαμόγελο σου
κάθε πρωί που ερχόσουνα και με το πρωινό σου.
Που άρπαζες τη σκούπα σου και έκανες τη φασίνα
και που καμιά δεν σε έπιανε μέσα στην κουζίνα.
Που πάντα άστραφτες σαν άπλωνες στον κήπο τη μπουγάδα
και μου εμοσχοβόλαγε σαν έψηνες στον φούρνο ρεβιθάδα.
Σήκω καφέ δεν έμαθα ποτέ μου εγώ να φτιάχνω
Τώρα στους τοίχους κουτουλώ το μάτι δεν ανοίγει και
Τα ντουλάπια άδειασαν κανένας δεν ψωνίζει.
Μες στο junkfood έχω πνιγεί και όλο δάκρυα χύνω
Σαλάτα πλέον δεν τρωω πια και όλο ξύδια πίνω"
Και έγειρε και έπεσε μες στην πλατεία εκοιμήθη
και το πρωί που ξύπνησε τριγύρω είχε πλήθη.
Από γυναίκες μορφονιές μικρές μα και μεγάλες,
όμορφες, άσχημες γριές και κανά δυο τσιγγάνες
που άκουσαν όλες με στοργή τον πόνο, τον καημό του
και τρέξαν γρήγορα κοντά στον αναστεναγμό του.
«έλα εδώ» του λεει μια «εγώ θα σε φροντίσω»
«όχι σε με» του λεει η άλλη «δεν θα σε χαραμίσω»
«εδώ, εδώ» πετάγεται η Μαριώ «σκλάβα σου εγώ θα γίνω»
«κοίτα εμέ, να εδώ παν’ κορμί έχω κυπαρίσσιο»
«εσύ Μαριώ έχεις θάψει δυο, θα θάψεις και τον τρίτο;»
και τότε ο πρωτομάστορας εφώναξε με στόμφο:
«Γυναίκες κάτστε φρόνιμα, ο νους μου είναι σε άλλη.
Αν τη καρδιά μου θέλετε θα πρέπει να το δείξτε
με έργα και όχι λόγια πια,
θα πρέπει να αποδείξτε»
και όλες με μια επρόθυμα
επάνω του επέσαν
για να του αποδείξουν τα έργα τους
και κόμπο τον εδέσαν.
Για το τι έγινε μετά λόγια πολλά δε λέμε,
Μονάχα τούτο το ρητό που ο λαός λέει:
Η φαντασία του καθενός αυτή μονάχα ξέρει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου