Οι «Χαμένες Πατρίδες» στο Πόρτο Κάγιο Πρώτος σταθμός: Αϊδίνι

 

Οι «Χαμένες Πατρίδες» στο Πόρτο Κάγιο

Πρώτος σταθμός: Αϊδίνι

 

Από την Τρίτη 19 Οκτωβρίου και κάθε Τρίτη, στις 8.30 το βράδυ σας περιμένουμε στο μεζεδοπωλείο Πόρτο Κάγιο στην Αγία Παρασκευή, όπου ξεκινά ένα μεγάλο αφιέρωμα στις «Χαμένες Πατρίδες» μέσα από παρουσιάσεις βιβλίων, μουσική, παραδοσιακές γεύσεις, παραμύθια, αφηγήσεις και μαρτυρίες.

Η πρώτη μας στάση είναι στο Αϊδίνι.

Θα μιλήσουν: Η Δέσποινα Σουγιούλ, μουσικός, εγγονή του Μιχάλη Σουγιούλ, του μεγάλου συνθέτη

Η ξεναγός Μαρία Αργυράκη, κόρη του μεγάλου ζωγράφου Μίνου Αργυράκη

Ο ιατρός και ιστορικός ερευνητής Παύλος Χατζημωυσής, διαχειριστής της σελίδας «Αϊδίνι Μικράς Ασίας»

Ο Κώστας Στοφόρος, εγγονός του Καθηγητή Κωνσταντίνου Ταρλατζή.

Όλοι οι εισηγητές θα ξετυλίξουν αναμνήσεις και θα μοιραστούν μαρτυρίες- πολλές από αυτές θα ακουστούν για πρώτη φορά- για μια πόλη που υπήρξε συνώνυμο του Πολιτισμού και είχε την πιο σκληρή μοίρα.

Στη μουσική που ακουγόταν ή γεννήθηκε στο Αϊδίνι θα μας ταξιδέψουν ο Σταμάτης Πάρχας και η Δέσποινα Σουγιούλ.

Το σχετικό αφιέρωμα, επιμελείται και παρουσιάζει ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Κώστας Στοφόρος.

Οι εκδηλώσεις μας θα συνεχιστούν:

Τρίτη 26 Οκτωβρίου: Το ιστορικό πλαίσιο της Μικρασιατικής Εκστρατείας και Καταστροφής με τον ιστορικό Βλάση Αγτζίδη

Τρίτη 2 Νοεμβρίου: Η Ανατολική Θράκη και οι παραδόσεις της από τη συγγραφέα Ευδοκία Ποιμενίδου

Τρίτη 9 Νοεμβρίου: Παραμύθια της Μικράς Ασίας από τον «Παραμυθανθό»

Κόστος: 12 ευρώ -στην τιμή περιλαμβάνεται κρασί και παραδοσιακοί Μικρασιάτικοι μεζέδες

Πληροφορίες:

Πόρτο Κάγιο, Γαρυττού 112 Αγία Παρασκευή -κοντά στο Μετρό Χαλάνδρι- τηλ.  21 0600 3352 /6974586419

Και μια σύντομη παρουσίαση του Αϊδινίου από τον Παύλο Χατζημωυσή:

ΑΪΔΙΝΙ

Το «μικρό Παρίσι» όπως αποκάλεσε με νοσταλγία το Αϊδίνι, ένας πρόσφυγας που έζησε εκεί, στην υπερβολή του, ήταν μια όμορφη πόλη με μια ανθούσα ελληνική μειονότητα, άλλοτε η πρώτη πόλη που έδωσε το όνομά της στο βιλαέτι (νομός) μέχρι το 1840, που πήρε το τα σκήπτρα η Σμύρνη και ό νομός ονομάστηκε βιλαέτι Σμύρνης.

Οι Έλληνες της πόλης που είχαν ουσιαστικά την οικονομία της ευρύτερης περιοχής στα χέρια τους, ζούσαν σε μια ανθισμένη συνοικία ανατολικά του Εύδωνα, παραπόταμου του Μαιάνδρου με ωραία σπίτια, με το δικό τους Νοσοκομείο του Αγίου Χαραλάμπου, την δική τους Λέσχη της Μέλισσας, τα σχολεία τους, Γυμνάσιο και Παρθεναγωγείο.

Η μητρόπολη του Αγίου Χαραλάμπου και ο ναός του Αγίου Γεωργίου κοσμούσαν την όμορφη υπερυψωμένη ελληνική συνοικία, καθώς το Αϊδίνι υπήρξε η έδρα του μητροπολίτη της εκκλησιαστικής επαρχίας Ηλιουπόλεως.

Η θέση της πόλης ήταν καθοριστική για το εμπόρια κάθε είδους, αφού ένωνε το λιμάνι και την αγορά της Σμύρνης με το εσωτερικό της Μικράς Ασίας.. Η Αγγλικών συμφερόντων σιδηροδρομική γραμμή Σμύρνης – Αϊδινίου υπήρξε καίριας σημασίας για την ανάπτυξη των εμπορικών συναλλαγών, αν και υπήρχαν ακόμα τα καραβάνια των καμηλιέρηδων με κατεύθυνση την πρωτεύουσα της Ιωνίας.

Η ευημερία, οι καλές σχέσεις των Τούρκων με τις μειονότητες των Ελλήνων κυρίως αλλά και των Αρμενίων και Εβραίων ήταν σημαντικός παράγοντας ανάπτυξης της περιοχής.

Κι όμως όλα αυτά κατέρρευσαν σε λίγες μέρες στα μέσα του Ιουνίου 1919 κι έγιναν ματωμένα ερείπια, όταν υποχώρησε ο Ελληνικός στρατός και οι Τούρκοι (τακτικός στρατός και τσέτες μαζί με ομάδες ζεϊμπέκων) έκαψαν την ελληνική συνοικία και αναλώθηκαν σ’ένα απίστευτο κύμα βίας, σφαγών και κάθε είδους αγριότητας.

Βέβαια η πόλη ανακαταλήφθηκε από τους Έλληνες, αλλά ήταν αργά. Η πόλη είχε μεταβληθεί σε σωρούς ερειπίων και το άλλοτε μυρωμένο Αϊδίνι ήταν μια ακόμη θλιβερή, γκρίζα υπογραφή στο απέραντο βιβλίο του αίματος και του χαλασμού….