Τσέσσυ: Η χώρα κάτω από τη θάλασσα και τα διάσημα Σκαμπισκότα της

Το Τσέσσυ στην υδρόγειο των γεωγράφων Αμύρσας και Μυρτώς Γιαννακάκη

 

Τσέσσυ

Η σημαία του Τσέσσυ

21.000 λεύγες κάτω από την θάλασσα, λοιπόν, υπήρχε μια πόλη, μάλλον μια χώρα. Μία εξελιγμένη χώρα που ονομαζόταν  Τσέσσυ. Εκεί τα πάντα μέχρι και τα πλάσματα είχαν έστω και ένα στοιχείο σκακιού. Οι λάμπες κατασκευάζονταν σε σχήμα αξιωματικού στο σκάκι. Όλοι εκεί ήταν εξαίσιοι αθλητές του σκάκι αλλά πολύ εγωιστές. Κάθε τέσσερα χρόνια γίνονταν οι Άθλοι του Τσέσσυ, μια τεράστια δοκιμασία για όλους τους κατοίκους. Ο νικητής κερδίζε τον τίτλο του Βασιλιά αλλά οι χαμένοι με διαφορά, εξορίζονταν, καθώς η κυβέρνηση θεωρούσε πως στην χώρα ήταν ανεπίτρεπτο να υπήρχαν αμόρφωτοι.

Μαρίνα Δημητριάδη

Στο Τσέσσυ παντού υπάρχουν δέντρα. Μικρά και μεγάλα δηλαδή αλογάκια του σκάκι και βασιλιάδες. Δεν υπάρχουν πολυκατοικίες ή γκαρσονιέρες, μόνο δεντρόσπιτα. Όμως ως γνωστόν είναι όλοι εγωιστές οπότε τα σπίτια δηλαδή τα δεντρόσπιτα είναι μυστικά έτσι ώστε να μην βλέπουν οι περαστικοί που κάνουν απλές βόλτες στον δρόμο την στρατηγική τους και τους νικήσουν στους μεγάλους αγώνες. Κάθε 9 ώρες όλοι μαζεύονται στις πλατείες και τρώνε από τα συσσίτια ψάρια και αυγά, πολλά ψάρια και αυγά έτσι ώστε να έχουν κάθε μέρα ενέργεια για τον παραμικρό αγώνα σκάκι που θα γίνει σε κάποιο σκοτεινό σοκάκι, στις ληστείες γενικά παντού. Δεν υπάρχουν αμάξια μόνο χρυσές βάρκες και για τους ανήλικους αντί για ποδήλατα και πατίνια, καρχαρίες και αξιωματικοί- μαύροι για τα παιδιά και άσπροι για τους έφηβους. Στο Τσέσσυ δεν έχει ακουστεί ποτέ η λέξη ανεξιθρησκεία, όλοι λατρεύουν τον Σκαμπρή για τον πιο τρελό λόγο :  επειδή είναι σκουμπρί και η πρώτη συλλαβή του ονόματός του είναι ίδια με την πρώτη συλλαβή του σκακιού- οι συνομοσιολόγοι λένε πως είναι αγράμματος καθώς αποφεύγει να παίζει σκάκι αλλά αυτά μεταξύ μας. Αν και ίδιοι οι κάτοικοι είναι διχασμένοι. Κουβέντα δεν ανταλλάζουν! Παρόλα αυτά από το Τσέσσυ έχει βγει ένας σπουδαίος νομπελίστας. Ο Σκάκε Βάρα. Ήταν αυτός που έδιωξε το τάβλι από την τελευταία σπιθαμή του Τσέσσυ.

Εθνικό φαγητό: ΣΚΑΜΠΙΣΚΟΤΑ 

1 πακέτο αλεύρι που φουσκώνει μόνο του

2 βασίλισσες μαύρες σκακιού ψιλοκομμένες

1 αξιωματικό άσπρο ολόκληρο

2 κουταλάκια του γλυκού λάδι

1 αυγό

3 κουτάλες μαύρο χρώμα ζαχαροπλαστικής

 

Πάρτε 900 γραμμάρια αλεύρι και τον αξιωματικό και βάλτε τα σε μία λεκάνη και ανακατέψτε για ένα λεπτό. Προσθέστε τις βασίλισσες  ανακατέψτε και βάλτε το ασπράδι του αυγού. Ανακατέψτε καλά και αφήστε το να ξεκουραστεί για περίπου 20 λεπτά. Πάρτε ένα μικρό μπολάκι και βάλτε το χρώμα ζαχαροπλαστικής και το λάδι μαζί με τον κρόκο του αυγού. Χύστε το περιεχόμενο από το μικρό μπολ στην λεκάνη αφού το αφήσετε και αυτό για 3 λεπτά σε θερμοκρασία δωματίου. Βάλτε το στον φούρνο μιας γριάς χείρας φυσήξτε το 3,5 φορές και είναι έτοιμο για κατανάλωση. Καλή απόλαυση!

ΠΩΣ ΦΤΙΑΧΤΗΚΕ ΟΜΩΣ;

 

Ελπίζω να θυμάστε τον Τσέκε Βάρα...Ε...Θέλω να πω τον Σκάκε Βάρα. (Αν όχι απλά που ζεις, Νόμπελ πήρε!) Λοιπόν οι φανατικοί παίκτες του τάβλι τον κυνηγούσαν για χρόνια. Ο Σκάκε έπρεπε να βρει επειγόντως κάτι που θα τους έκανε πλύση εγκεφάλου. Έφτιαξε μπρελόκ σε σχήμα κάθε πιονιού στο σκάκι αλλά αυτοί δεν χάρηκαν και τόσο. Βασικά δεν χάρηκαν. Μην με κάνετε να ξαναθυμηθώ την εικόνα της τουαλέτας να ρουφά δίχως έλεος τα μπρελόκ! Μια μέρα που πήγε στην εκκλησία ζητώντας άσυλο είδε κάτι στο πάτωμα καθώς έμπαινε. Ήταν ένα φυλλάδιο. Το διάβασε και είδε πως ήταν για μια παιδική παράσταση ενός μάγου. Παρατήρησε στην πίσω όψη του φυλλαδίου έναν άντρα να κρατά κάποια λουλούδια πίσω από την πλάτη του αλλά φαινόταν πολύ κακοήθης. Και τότε  η λάμπα πάνω από το κεφάλι του έκανε την εμφάνισή της. Έπρεπε να αποδείξει στους λάτρες του τάβλι πως το σκάκι μπορεί να φαίνεται δύσκολο αλλά κρύβει μια πληθώρα συναισθημάτων και εκπλήξεων. Αλλά πως θα το έκανε ήταν μεγάλο ερώτημα. Αποφάσισε τότε να φύγει από την εκκλησία και να πάει στον έξω κόσμο, χωρίς να έχε κάθε λεπτό στο πίσω μέρος του μυαλού του τον κίνδυνο. Μέρα έμπαινε, μέρα έβγαινε οι ιδέες πουθενά. Πέρασε ακόμα και από το πιο στενό σοκάκι του Τσέσσυ, όμως αυτά τα ρίσκα είχαν και την θετική τους πλευρά. Γνώρισε εκεί έναν σπουδαίο μάγειρα. Ήταν μετανάστης στο Τσέσσυ από το Παρίσι, ο Ζαν Πιπιντίκο. Αυτός του δίδαξε την μαγεία της μαγειρικής. Αλλά και αυτός του έλυσε το πρόβλημα. Μια νύχτα ξάστερη ο Σκάκε καθόταν στο κατώφλι και κοίταζε τον ουρανό. Ο Ζαν πήγε δίπλα του και τότε του είπε πως η όψη του φαγητού είναι η πύλη για το μάτι και  η γεύση του η πύλη για την καρδιά. Αφού του άνοιξε τα μάτια   έφυγε.<<Αυτό είναι>> φώναξε ο Σκάκε <<θα φτιάξω μια συνταγή με βάση το σκάκι που θα τους δείξει πόσο επιφανειακοί είναι>>

Αυτός είναι ο λόγος που τα σκαμπίσκοτα είναι τόσο άσχημα στην όψη.