Χαλάνδρι: Τριήμερο κινηματογραφικό αφιέρωμα σε δημιουργούς της πόλης

 

Τριήμερο κινηματογραφικό αφιέρωμα σε δημιουργούς της πόλης

Κινηματογράφος «Αθηνά», 3 – 5 Οκτωβρίου

 

Με ένα τριήμερο κινηματογραφικό αφιέρωμα σε δημιουργούς και δημιουργίες της πόλης, καλωσορίζει τον Οκτώβριο ο Δήμος Χαλανδρίου, στην αίθουσα του κινηματογράφου Αθηνά (Σολωμού 18, Χαλάνδρι), από τις 3 έως τις 5 του μήνα. Το αφιέρωμα, που θα πραγματοποιηθεί με ελεύθερη είσοδο, έχει ως στόχο να τιμήσει δημιουργούς που έζησαν και δραστηριοποιήθηκαν ή δραστηριοποιούνται στην πόλη μας.

Οι δύο από τις τέσσερις ταινίες που θα προβληθούν είναι παραγωγή του Δήμου Χαλανδρίου.

 

Πιο συγκεκριμένα, την Τρίτη 3 Οκτωβρίου, το ντοκιμαντέρ Λαϊκοί Βάρδοι – Στιγμές από τη ζωή τους και τη ζωή μας, μια συμπαραγωγή του Δήμου Χαλανδρίου και της ΕΡΤ, σε σκηνοθεσία του συμπολίτη μας Θάνου Κουτσανδρέα και εκτέλεση παραγωγής της BlackWrap Productions, θα προβληθεί στο πλαίσιο αφιερώματος στον δημοσιογράφο – ραδιοφωνικό παραγωγό και ερευνητή του λαϊκού τραγουδιού, Πάνου Γεραμάνη, και τους δικούς του Λαϊκούς Βάρδους. Για το ντοκιμαντέρ θα γίνουν δύο προβολές το ίδιο βράδυ στον κινηματογράφο «Αθηνά». Σημειώνεται ότι η πρώτη προβολή του φιλοξενείται από το διεθνές κινηματογραφικό φεστιβάλ της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας.  

Την Τετάρτη 4 Οκτωβρίου στο πλαίσιο αφιερώματος στον μικρασιατικό προσφυγικό ελληνισμό, η καρδιά του οποίου χτυπά στην περιοχή του Συνοικισμού στο Χαλάνδρι, προβάλλεται το ντοκιμαντέρ παραγωγής του Δήμου Χαλανδρίου σε σκηνοθεσία του Αντώνη Τσάβαλου, Μικρασία 100 χρόνια μετά. Το ντοκιμαντέρ που δημιουργήθηκε με αφορμή την περσινή επέτειο συμπλήρωσης 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή και προβλήθηκε για πρώτη φορά τον περασμένο Γενάρη στον κινηματογράφο Αθηνά, αποτελεί ιστορική έρευνα που βασίζεται στις αφηγήσεις κατοίκων των προσφυγικών συνοικισμών του Χαλανδρίου αλλά όχι μόνο.

Την Πέμπτη 5 Οκτωβρίου, η βραδιά είναι αφιερωμένη στον σημαντικό Χαλανδραίο σκηνοθέτη, Νίκο Τριανταφυλλίδη, η πρόωρη απώλεια του οποίου, το 2016, συγκλόνισε τον καλλιτεχνικό κόσμο του κινηματογράφου και της πόλης μας. Προς τιμήν του έργου του θα προβληθούν δύο από τις σημαντικότερες βραβευμένες του ταινίες νουάρ, μια μικρού και μια μεγάλου μήκους, αντίστοιχα:  Τα σκυλιά γλύφουν την καρδιά μου και Οι Αισθηματίες.

Ο Δήμος Χαλανδρίου, συνεπής στη σταθερή του δέσμευση να στηρίζει την τέχνη και το δικαίωμα πρόσβασης σε αυτήν από όλους τους ανθρώπους, με την ευγενική συνεργασία του κινηματογράφου «Αθηνά», παρουσιάζει το κινηματογραφικό αφιέρωμα, ως ελάχιστο φόρο τιμής στους ανθρώπους της πόλης. Οι προβολές όλων των ταινιών θα πραγματοποιηθούν με ελεύθερη είσοδο και σειρά προτεραιότητας κατά την προσέλευση, στη χειμερινή ή θερινή αίθουσα (ταράτσα) του σινεμά, ανάλογα με τις επικρατούσες καιρικές συνθήκες.

 

Το ακριβές πρόγραμμα έχει ως εξής:

 

Τρίτη 03/10/2023

Αφιέρωμα στον Πάνο Γεραμάνη

Λαϊκοί Βάρδοι – Στιγμές από τη ζωή τους και τη ζωή μας

Ντοκιμαντέρ συμπαραγωγής του Δήμου Χαλανδρίου με την ΕΡΤ σε σκηνοθεσία Θάνου Κουτσανδρέα και εκτέλεση παραγωγής της BlackWrap Productions. 

1^η προβολή 20.00

2^η προβολή 22.00

Διάρκεια: 119’

 

Τετάρτη 04/10/2023  Αφιέρωμα στον προσφυγικό ελληνισμό

Μικρασία 100 χρόνια μετά

Ντοκιμαντέρ παραγωγής του Δήμου Χαλανδρίου σε σκηνοθεσία Αντώνη Τσάβαλου.

Προβολή 20.00
Διάρκεια: 55'

 

 Πέμπτη 05/10/2023 

Αφιέρωμα στον Νίκο Τριανταφυλλίδη

Τα σκυλιά γλύφουν την καρδιά μου

Βραβευμένο ασπρόμαυρο μικρού μήκους φιλμ νουάρ, παραγωγής 1993, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Νίκου Τριανταφυλλίδη.

Προβολή: 20.00
Διάρκεια: 22'

Οι Αισθηματίες 

Βραβευμένη, διεθνούς απήχησης, ταινία νουάρ, παραγωγής 2014, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Νίκου Τριανταφυλλίδη.
Προβολή: 20.30
Διάρκεια: 95'

 

Έξω φρενών από ευχαρίστηση: Μια ανατρεπτική έκθεση στο Χαλάνδρι

 Πέρα από τα διάφορα σημαντικά έργα που βελτιώνουν την καθημερινή ζωή των πολιτών, το Χαλάνδρι των τελευταίων εννέα ετών, με την "Αντίσταση με τους πολίτες του Χαλανδρίου" και τον Δήμαρχο Σίμο Ρούσσο έχει ανοίξει νέους δρόμους στον πολιτισμό.

Μια ακόμη απόδειξη η έκθεση που εγκαινιάζεται την Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου στις 7μμ

Μια σπουδαία νέα εικαστική έκθεση ανοίγει από σήμερα τις πόρτες της στο κοινό.

Με πρωτότυπα έργα 40 Ελλήνων και ξένων δημιουργών, σε διαφορετικά καλλιτεχνικά μέσα (εγκαταστάσεις, φιλμ, μουσικές επιτελέσεις, ζωγραφική και γλυπτική, νέα μέσα),που δημιουργήθηκαν,αλλά και υπάρχοντα που μεταφέρθηκαν, μετά από δανεισμό, και εγκαταστάθηκαν, προσαρμοσμένα στους χώρους του κτηρίου Νόμπελ.

Το ημιτελές κτήριο συστήνεται ξανά στο κοινό, γίνεται κέντρο της πολιτιστικής ζωής της πόλης και σημείο αναφοράς της πιό πρωτοπόρας καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Ο Γιάννης Ρίτσος στο Καρλόβασι: Ένα κείμενο 14 ετών...

 Το θυμήθηκα με αφορμή τον περίπατο μας στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αστυνομικής Λογοτεχνίας στη Σάμο και αντιγράφω από το μπλογκ μου, ανενενεργό πια, το "Ημερολόγιο ενός πατέρα" 

Ο Γιάννης Ρίτσος στο Καρλόβασι...

Αυτή η φωτογραφία στάθηκε η αφορμή… Αυτή η φωτογραφία που βρήκα τυχαία χθες στο διαδίκτυο… Είναι ο Γιάννης Ρίτσος στη χτιστή πολυθρόνα του στο Καρλόβασι της Σάμου. Ένα μέρος μαγικό όπου ο ποιητής συνήθιζε να κάνει τον απογευματινό του περίπατο. Συχνά καθόταν εκεί για να σκεφτεί ή να γράψει, βλέποντας ένα από τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα του Αιγαίου…
Αριστερά του βρίσκεται το λιμάνι και δεξιά του αρχίζει η περιοχή με τα παλιά βυρσοδεψεία…
Τέσσερα χρόνια συνέχεια περνούσα εκεί τις καλοκαιρινές διακοπές μου και είχα την τύχη να γνωρίσω αυτούς τους τόπους. Συχνά διασταυρωνόμουνα με τον ποιητή με το ζεστό χαμόγελο, αλλά ποτέ δεν συζήτησα μαζί του –από ντροπή. Ο ίδιος φαινόταν ο πιο ευπροσήγορος άνθρωπος.
Μια χρονιά το μπαλκόνι μου έβλεπε στον κήπο του. Κάθε πρωί σηκωνόταν και επιθεωρούσε τις πέτρες, τα βότσαλα που είχε απλωμένα παντού. Με κάποιον τρόπο τα προετοίμαζε για να τα ζωγραφίσει...

Μετά τον έβλεπα ξανά στην παραλία στο Ποτάμι, να στέκεται όρθιος (κάποιο πρόβλημα είχε στη μέση του) και να κοιτάζει τον κόσμο κρατώντας πάντοτε στο χέρι το τσιγάρο του.
Πολλές φορές πήγαινε στο εργαστήρι κεραμικών του κυρ Βασίλη του Κοντορούδα και ζωγράφιζε κυρίως πιάτα, έτσι για το κέφι του. Λίγα χρόνια μετά τον θάνατό του ξαναβρέθηκα εκεί, τα πιάτα ήταν πάντοτε στη θέση τους. Σήμερα δεν ξέρω πια.

Όταν δεν καθόταν στην «πολυθρόνα» του με την αγαπημένη του Φιλίτσα στο πλάι του, καθόμουνα… εγώ!
Ένιωθα να παίρνω κάτι από την αύρα του και σημείωνα κι εγώ σε ένα τετραδιάκι.
Όμως έμενα πάντοτε δειλός για να του μιλήσω.
Ίσως και να ντρεπόμουνα που σε κάποια ανύποπτη εποχή, ακολουθώντας κι εγώ ηλίθιες μόδες, χλεύαζα τα «φρέσκα φασολάκια» του…
Έπρεπε να περάσει κι άλλος καιρός για να μπω στο βάθος των στίχων του.
Και μετά τον αγάπησα πιο πολύ, όταν «αρνούμενος να γίνει Άγιος» κυκλοφόρησε το αριστουργηματικό «Εικονοστάσιο Ανωνύμων Αγίων» και έδειξε σε όλους τι σημαίνει αληθινός ποιητής.
Και ξαφνικά, στο δικό μου μυστικό βάθρο, ο Ρίτσος ήταν πια στη κορυφή. Ατέλειωτοι οι στίχοι του που πάντοτε μου φέρνουν ρίγος. Μοναδικές οι απαγγελίες του…
Ύστερα ήταν αργά… Δυο μέρες μετά τα γενέθλια των 30 μου χρόνων, έφυγε από κοντά μας. Νοέμβριος του 1990. Του χρωστούσα, χρωστούσα και στον εαυτό μου έναν χαιρετισμό. Ήταν η μοναδική φορά που μαζί με το πλήθος πήγα κι εγώ στη Μητρόπολη, εκεί που ήταν το φέρετρο του. Δεν το έκανα για κανέναν πριν και για κανέναν μετά….
Και κλείνω προς το παρόν εδώ με το απόσπασμα από το Καπνισμένο Τσουκάλι, ένα ποίημα που κάποτε κορόιδεψα και μετά αγάπησα βαθιά. Ένα ποίημα, που ακούγοντάς το από τη φωνή του Ξυλούρη το μοιράστηκα με το μεγάλο μου γιο, προσπαθώντας να τον κάνω να καταλάβει το μεγαλείο της απλότητας…

…Και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα, δεν χρειάζονται περισσότερα.
Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί.
Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος
σ' όλες τις καρδιές, σ' όλα τα χείλη.
'Ετσι να λέμε πια τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη.
Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε,
"Τέτοια ποιήματα, σου φτιάχνουμε εκατό την ώρα."
Αυτό θέλουμε κι εμείς.
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ' τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο…

Στιγμές από το Φεστιβάλ Αστυνομικής Λογοτεχνίας στη Σάμο

 

«…Είναι οι μέρες που μ’ αρέσει να βγαίνω έξω και να πηγαίνω στα «Ταμπάκικα». Να ψάχνω μέσα στα μισοερειπωμένα κτήρια να  ανακαλύψω ιστορίες. Ο ήχος του ανέμου που μπαίνει από τα ανοιχτά παράθυρα και με μεταφέρει σε άλλες εποχές, πιο γκρίζες. Και τότε αυτά, δειλά στην αρχή, αρχίζουν να μιλάνε. Για πρίγκιπες και χαμένους έρωτες. Για ζωές που έμειναν μισές, για χαμένες πατρίδες. Ποιος είπε ότι τα κτήρια δεν έχουν φωνή;»

Αγγελική Τριανταφύλλου «Ο τόπος μέσα μου»

Είναι σα να ξεκινάω από το τέλος. Από το κείμενο μιας έκδοσης που τιτλοφορείται «Στον κήπο της βιβλιοθήκης»

Πριν από μια εβδομάδα βρέθηκα στη Σάμο στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αστυνομικής Λογοτεχνίας Agatha κι είχα την ευκαιρία να πραγματοποιήσω δράσεις τόσο στο Καρλόβασι όσο και στο Βαθύ με τη συνεργασία της Δημόσιας Ιστορικής Κεντρικής Βιβλιοθήκης Σάμου.

Έτσι ήρθε στα χέρια μου η έκδοση αυτή του Κέντρου Πρόληψης και Προαγωγής της Ψυχοκοινωνικής Υγείας Π.Ε. Σάμου «Φάρος» σε συνεργασία με τον ΟΚΑΝΑ -αποτέλεσμα 15 συναντήσεων που πραγματοποιήθηκαν στη Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου στο Καρλόβασι.

Όπως αναφέρει στον πρόλογό της η Δέσποινα Τσουβαλά, Ψυχολόγος -Επιστημονικά Υπεύθυνη του «Φάρου», «μέσα από επιλεγμένα λογοτεχνικά κείμενα και ποιήματα, μέσα από αποσπάσματα ταινιών, τα μέλη της ομάδας συνομίλησαν με το μέσα τους, τα ωραία και τα δύσκολα της ζωής τους, μοιράστηκαν, ακούμπησαν, φρόντισαν και φροντίστηκαν, οραματίστηκαν, εμπνεύσθηκαν, δημιούργησαν».

Συντονιστής της ομάδας ήταν ο θεολόγος- κοινωνιολόγος Αλέξανδρος Σταθακιός.

Γυρίζω όμως στο Φεστιβάλ που ήδη από το αεροδρόμιο αναχώρησης αποτέλεσε μια εμπειρία ξεχωριστή καθώς βρέθηκα συνταξιδιώτης με τον Μίνωα Ευσταθιάδη και τον Πέτρο Μάρκαρη και φυσικά συζητήσαμε για αστυνομική λογοτεχνία.

Στο αεροδρόμιο μας περίμεναν οι άνθρωποι της Βιβλιοθήκης. Εκεί αποχωρίστηκα από τους άλλους συγγραφείς και με τον Αντιδήμαρχο Δυτικής Σάμου Γιώργο Διακοσταμάτη πήγαμε στο Καρλόβασι, ακολουθώντας αυτή τη διαδρομή που με είχε μαγέψει κι ήταν ένας από τους λόγους που με έκαναν να αγαπήσω τη Σάμο και να περάσω πέντε καλοκαίρια εκεί.

Στο Καρλόβασι με περίμεναν οι αγαπημένοι φίλοι από τα -πολύ- παλιά, Μαρία Πρεσβέλου και Θανάσης Παπακωνσταντίνου.

Φυσικά φύγαμε βολίδα για μπάνιο στο Ποτάμι. Η βουτιά εκεί ήταν ένα ταξίδι στον χρόνο…

Μετά ήπιαμε το πρώτο «Σαμαινάκι» με συνοδεία εκλεκτών μεζέδων στο «Ποτάμι». Το γλυκό δεν πρόλαβα καν να το φωτογραφίσω!

Μετά περπάτησα -άλλο ταξίδι στον χρόνο- στην περιοχή όπου θα πραγματοποιούσαμε το επόμενο πρωινό τον περίπατο μυστηρίου με θέμα «Έγκλημα στο Βυρσοδεψείο». Δυστυχώς ο σεισμός του 2020 ρήμαξε πολλά από τα ιστορικά κτίρια και πολλές διαδρομές είχαν κλείσει λόγω επικινδυνότητας.

Πάντως είδα το υπέροχο ηλιοβασίλεμα από την «καρέκλα του Ρίτσου». Ένα είδος μνημείου, αλλά όχι η πραγματική καρέκλα που είχε φτιάξει ο ποιητής για να βλέπει αυτή τη μαγική στιγμή στο Καρλόβασι και να γράφει «τι όμορφο λιόγερμα θεέ μου»

Το βράδυ τριγύρισα στο Νέο Καρλόβασι και καταλήξαμε για φαγητό στην πλατεία.

Το πρωί από νωρίς στο πόδι, επανέλαβα τη διαδρομή κρύβοντας σημειώματα και αντικείμενα.

Στο ραντεβού μας στις 10 πλήθος κόσμου. Μαζί μας ο Διευθυντής της Βιβλιοθήκης Μανώλης Πυργιώτης, βασικός συντελεστής της επιτυχίας του Φεστιβάλ, αλλά και η Έρη Ρίτσου που πρωταγωνίστησε στον περίπατο. 

Μαζί μας πολλοί φίλοι από το Σώμα Ελληνικού Οδηγισμού (ΣΕΟ ΤΤ Καρλοβασίων)  

Τα βρήκαμε όλα και καταλήξαμε στο Μουσείο Βυρσοδεψίας, έναν υπέροχο χώρο, όπου ολοκληρώσαμε την έρευνά μας μαθαίνοντας και στοιχεία για την ιστορία των «ταμπάκικων» που έφεραν μεγάλο πλούτο στην πόλη.

Παράλληλα η εμπνεύστρια του Φεστιβάλ Ιωάννα Πετρίδου ήταν εκεί με βιβλία και αντικείμενα.

Πολύτιμη η βοήθεια της υπαλλήλου του Δήμου Καρλοβάσου Θεοδώρας Κορκοτίδου.

Στη συνέχεια χωριστήκαμε σε τρεις ομάδες και η κάθε μια έφτιαξε τη δική της αστυνομική ιστορία. Διασκεδάσαμε απίστευτα, ειδικά με την επινόηση ενός ονόματος νέας συγγραφέως αστυνομικής λογοτεχνίας: Γαϊδουραγκάθα Αχρήστη!

Στη συνέχεια πήραμε τον δρόμο για το Βαθύ με την Ιωάννα, αλλά μια μεγάλη στάση στην παραλία Τσάμπου μας οδήγησε σε βουτιές σε μια υπέροχη θάλασσα και στην ανακάλυψη μιας «κρυφής» παραλίας. Βότσαλα γέμισαν την τσάντα μου…

Στο Βαθύ, μια ανάσα με …ψητές σαρδέλες και συνάντηση με την Άννα Εκλεμέ και την Εβίτα Πανυτσίδου δυο εκπαιδευτικούς αποσπασμένες στη Βιβλιοθήκη που με βοήθησαν να χαράξουμε τη διαδρομή για τον περίπατο της Κυριακής με τίτλο «Έγκλημα στη Βιβλιοθήκη». Αν βλέπατε πως τις αγκάλιαζαν τα παιδιά που συναντούσαμε στον δρόμο, θα καταλαβαίνατε πολλά!

Ανακάλυψα κι εγώ τόπους που θυμόμουν αλλιώς και είδα πόσο το Βαθύ έχει βελτιωθεί ως πόλη.

Ακολούθησε βραδινή εκδήλωση στη Βιβλιοθήκη. Για να γίνουν όλα δούλεψε όλη η ομάδα της Βιβλιοθήκης:

Μανώλης Πυργιώτης (διευθυντής) και εκτός από τις προαναφερθείσες Λίτσα Τρικηριώτου και Ευρυδίκη Βασιλειά.

Η Ομάδα της Βιβλιοθήκης: Dream Team! 

Έλενα Χουσνή και Μίνωας Ευσταθιάδης σε εξαιρετικό διάλογο για τα βιβλία του και την αστυνομική λογοτεχνία. Πλήθος κόσμου, ενδιαφέρουσες ερωτήσεις, συζήτηση υψηλού επιπέδου.

Φυσικά ακολούθησε φαγητό στην πλατεία υπό το βλέμμα του Λιονταριού και μπαράκι πλάι στη θάλασσα με απίστευτες συζητήσεις ως αργά.

Το πρωί πάλι κρύβαμε σημειώματα και αντικείμενα. Στις 10 ο κήπος της Βιβλιοθήκης είχε γεμίσει παιδιά και ξεκινάμε τη δράση. Γέλια και χαμός. Από τους ικανότατους ντετέκτιβ δεν ξεφεύγει τίποτα!Και πολλά παιδιά από το Σώμα Ελληνικού Οδηγισμού (ΣΕΟ ΤΤ Βαθέος Σάμου)  

Από τα κλου η επίσκεψή μας στο καφέ -μεζεδοπωλείο του Δημοτικού Κήπου. Η Μαίρη Βακέντη που εργάζεται εκεί απεδείχθη κι αυτή μεγάλο ταλέντο κρύβοντας σε ένα τάβλι το «κλειδί του μυστηρίου»!

Στη συνέχεια κι αφού βρήκαμε και κάτι δολάρια σε μια τράπεζα επιστρέψαμε στη Βιβλιοθήκη, όπου χωριστήκαμε σε τέσσερις ομάδες που διέπρεψαν πραγματικά, δημιουργώντας και παίζοντας αστυνομικές ιστορίες που τα είχαν όλα!

Η ζέστη ήταν καλοκαιρινή και έτσι μετά τη δράση τραβήξαμε για το Κοκκάρι και τα «Μικρά Λεμονάκια», από τις πιο όμορφες παραλίες που έχω δει. Επίγειος Παράδεισος. Οι εικόνες τα λένε όλα.

Κι εκεί γευθήκαμε και γνήσια, υπέροχη, ιταλική πίτσα!

Το βραδάκι πάλι στον κήπο της Βιβλιοθήκης συζητήσαμε με τον συγγραφέα Γιάννη Ράγκο και την Έλενα Χουσνή για αληθινά εγκλήματα -true crime- και αστυνομική λογοτεχνία. Μαζί μας ο Χρίστος Λάνδρος φιλόλογος και ερευνητής που αφηγήθηκε με μοναδικό τρόπο εγκλήματα που έχουν γίνει στη Σάμο. Απίθανος αφηγητής!

Είχαμε και συνοδεία μουσικής και τραγουδιών εμπνευσμένων από διάφορα εγκλήματα… από την Άννα Λουκαδάκη και τον Βαγγέλη Μαλάκη. Εξαιρετικοί από τη «Κακούργα πεθερά», μέχρι τον «Μενούση»!

Ωστόσο το βράδυ πάλι βρεθήκαμε στο καφέ-μεζεδοπωλείο του Δημοτικού Κήπου, όπου απολαύσαμε μεζέδες εξαιρετικούς και Πλατανιώτικο μοσχάτο.   

Το βράδυ μπαράκι και ιστορίες της Αφρικής από τον Μίνωα Ευσταθιάδη.

Το άλλο μεσημέρι, πριν την οριστική αναχώρηση από το νησί πρόλαβα να επισκεφθώ το αρχαιολογικό μουσείο και να θαυμάσω τον περίφημο Κούρο…

ΥΓ1. Έχασα την εκδήλωση για τις «Καρυάτιδες» του Πέτρου Μάρκαρη που όλοι είπαν πως ήταν κάτι μοναδικό, καθώς βρισκόμουν στο Καρλόβασι…

ΥΓ2. Θερμές ευχαριστίες σε όλους όσοι συνέβαλαν σε αυτό το μοναδικό τριήμερο!