Λίγα λόγια για το "Τέλος του παιχνιδιού; -Περιπέτεια στο Αιγαίο"

 

Η αλήθεια είναι πως λογάριαζα το «Τέλος του παιχνιδιού;» να είναι το τελευταίο της σειράς. Γι’ αυτό εξάλλου το ονόμασα Το τέλος του παιχνιδιού. Μέχρι τη στιγμή που το ολοκλήρωσα και μέχρι το τελευταίο κοίταγμα πριν το στείλω στον εκδοτικό οίκο Κέδρο, ο τίτλος παρέμενε ο ίδιος.

Πριν όμως πατήσω «Αποστολή» για να στείλω το μέιλ, άνοιξα πάλι το έγγραφο και πρόσθεσα το ερωτηματικό που τελικά παρέμεινε στον τίτλο Το τέλος του παιχνιδιού; Μου ήταν τελικά αδύνατον να αφήσω αυτή την παρέα που έχω αγαπήσει καθώς γράφω για τις περιπέτειές της – κι ας είναι πρόσωπα της φαντασίας.

Ήδη παλεύω να γράψω τη νέα… τελευταία περιπέτεια της σειράς και οι ήρωες τριγυρίζουν στο μυαλό μου, μεγαλώνοντας. Άλλα προβλήματα, άλλες ανησυχίες, άλλα όνειρα. Παράλληλα σκέφτομαι πως οι ήρωες μεγαλώνουν μαζί με τους αναγνώστες τους, έτσι γίνονται όλοι μια παρέα.

Από εκεί και πέρα, την ιδέα για το ναυάγιο μου την έδωσε ο μικρός μου γιος, ο Ιάσονας. Στη σκέψη μου είχα τα ασυνόδευτα παιδιά που χάνονται στη θάλασσα του Αιγαίου, προσπαθώντας να ξεφύγουν από τα όσα τραγικά ζουν στις πατρίδες τους. Φοβάμαι πως αυτά τα παιδιά έχουν γίνει απλώς αριθμοί… Τι θα γινόταν όμως αν τα παιδιά αυτά ήταν ελληνόπουλα; Πώς θα μας φαινόταν να είναι τα δικά μας παιδιά χαμένα στη χειμωνιάτικη θάλασσα;

Βεβαίως η αφήγηση ενός τέτοιου ναυαγίου αποδείχθηκε δύσκολη υπόθεση. Μπορεί κανείς να επιβιώσει από ένα ναυάγιο και πώς; Και πού να γινόταν το ναυάγιο;

Έψαξα χάρτες, υπολόγισα αποστάσεις, είδα ντοκιμαντέρ για τα μικρονήσια που βρίσκονται κοντά στη Λέρο και κατέληξα σε δύο νησιά. Αυτό με την πιο πλούσια ιστορία είναι φυσικά η Κίναρος, με τη μοναδική της πια κάτοικο.

Από σύμπτωση, σε μια εκδήλωση που οργανώσαμε με τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά για τη Μικρά Ασία, ήταν εκεί η κυρία Ειρήνη Π. Βεκρή που μας διάβασε ένα απόσπασμα από το διήγημά της «Νήσος Κίναρος, 1922» (περιλαμβάνεται στη Φιλολογική Πρωτοχρονιά, 2022), που βασίζεται σε πραγματικές μαρτυρίες. Συγκλονιστικό πραγματικά, με έκανε να δω με διαφορετικό βλέμμα το νησί και να αξιοποιήσω κάποιες από τις πληροφορίες που περιλαμβάνει.

Από τα παράξενα του βιβλίου Το τέλος του παιχνιδιού; είναι το γεγονός πως ξεκινά με τις φυλακές των Βρυξελλών. Παράξενο γιατί λίγους μήνες μετά την ολοκλήρωσή του «έσκασε» το περίφημο Κατάργκεϊτ και οι φυλακές Σεν Ζιλ ήρθαν στην επικαιρότητα, αφού φιλοξένησαν τη γνωστή Ελληνίδα ευρωβουλευτή.

Ωστόσο αν και δεν ήταν αυτή μια πηγή έμπνευσης για το βιβλίο, η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα είναι παρούσα με άλλους τρόπους. Όπως γράφει ο Αντρέα Καμιλλέρι στον Χορό του γλάρου: «Πιστεύω πως δεν είναι ανώφελο να δηλώσω ότι τα ονόματα και τα επίθετα των ηρώων, οι καταστάσεις, τα επεισόδια, οι χώροι ανήκουν στη φαντασία μου και όχι στην πραγματικότητα. Όταν γράφουμε όμως, έστω και επινοώντας, δεν αναφερόμαστε πάντα στην αλήθεια;»

Βέβαια, οι φίλοι από τη Λέρο θα αναγνωρίσουν πρόσωπα και τόπους που πρωταγωνιστούν, προσαρμοσμένα στις ανάγκες της μυθοπλασίας. Αγαπώ πολύ το νησί κι ας μη βρίσκονται εκεί οι ρίζες μου. Αυτονόητα λοιπόν αφιερώνω αυτό το βιβλίο – παραφράζοντας όσα γράφει σε ένα «Μνημείο στον άνθρωπο» ο θείος μου Χαράλαμπος Στοφόρος – σε όσους γεννήθηκαν, ήλθαν, μετοίκησαν και αναπαύονται στη γη της Λέρου…