Από το εργαστήριο μας στου Παπάγου: Ο Ζαμπαντής τα Χριστούγεννα

 Σας ευχόμαστε καλές γιορτές από το εργαστήρι της Παραμυθοκουζίνας στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Παπάγου με μια ισοτρία που δημιούργησαν και εικονογράφησαν τα παιδιά και την απόδοση αποσπασμάτων της σε μορφή κόμικς.

Συγγραφείς -εικονογράφοι:

Άγγελος Διαμαντόπουλος

Βασίλης Διαμαντόπουλος

Δέσποινα Κάντζαρη

Θάνος Λαλιώτης

Μυρτώ Μαθιουδάκη

Αντώνης Ρόμπος

Φίλιππος Σκαρόπουλος

Οδυσσέας Τσιούνης

 

                                             Ο Ζαμπαντής τα Χριστούγεννα

Με το που μπήκε ο Δεκέμβριος ο καιρός άλλαξε. Τα δέντρα που σταμάτησαν να καρποφορούν και έδιωχναν τα φύλλα τους  όλο το Φθινόπωρο, κρατούσαν ανοιχτά τα κλαδιά τους περιμένοντας το βαμβάκι να τα καλύψει. Μόνο που η βιαστική αμυγδαλιά περίμενε πώς και πώς την στιγμή που θα άνθιζε. Και δεν ήταν ονειροπόλα, προνοητική ήταν!

Ένα τέτοιο θέαμα αντίκρισε ο Ζαμπαντής επιστρέφοντας. Και ας ξεχάστηκε από κάποιους λόγω των συνεχόμενων ταξιδιών του. Οι εμπειρίες αλλάζουν τους ανθρώπους, και ο Ζαμπαντής γνώριζε καλά πως οι φίλοι του που ήταν πρόθυμοι να τον ακολουθήσουν (κυριολεκτικά ή μεταφορικά) στις περιπέτειές του ήταν οι ιδανικοί. Αποφάσισε λοιπόν με έναν φίλο του να ταξιδέψουν στο Ροβανιέμι, αλλά δυστυχώς εκείνος είχε ήδη άλλα σχέδια.. Οπότε πραγματοποίησε το ταξίδι μόνος του, ελπίζοντας να μην εμπλακεί σε  καμία περιπέτεια χειμωνιάτικα.

Όλα πήγαιναν ρολόι τις πρώτες δυο ημέρες. Μέχρι που την τρίτη μέρα, ο δρόμος έξω απ’ το ξενοδοχείο ξαφνικά έκλεισε και μια τεράστια κοσμοσυρροή βρισκόταν γύρω από ένα μαγαζί δώρων. Τέσσερα άτομα στέκονταν μπροστά στην πόρτα και φώναζαν: «Μη χάσετε! Καταπληκτικές προσφορές σε δώρα κάτω των 20€».  Εκείνο το απόγευμα έμαθε το γιατί, ενόσω περπατούσε πάνω σε στρώματα χιονιού. Ο πάγος έσπασε άξαφνα, και μια τρύπα σχηματίστηκε μπροστά του. 

Ήταν αρκετά βαθιά και είχε σκαλιά φτιαγμένα από χιόνι, το οποίο έμοιαζε αρκετά αλλόκοτο αλλά και εντυπωσιακό.  Αδίστακτος ο Ζαμπαντής ακολούθησε την κατήφορο δίοδο, μόνο και μόνο για να βρει μια μικροκαμωμένη φώκια στο τέλος του διαδρόμου. Φαντάστηκε πως είχε εγκλωβιστεί εκεί και προσπάθησε να την απεγκλωβίσει. Όμως τελικά, η ίδια τον σταμάτησε, βάζοντας τις φωνές, πράγμα που δούλεψε επιτυχώς! Ο Ζαμπαντής στράφηκε προς τη φώκια, που τον κοίταζε στα μάτια όσο μιλούσε.

-          Μπορείς να με βοηθήσεις; παρακάλεσε

-          Γιατί, τι συνέβη, φώκια; αποκρίθηκε ο Ζαμπαντής™

-          Το μαγαζί στη γωνία, τραύλισε, τα δώρα του προς πώληση… μην τα αγοράσεις… είναι κλεμμένα από το εργαστήρι του Αγίου Βασίλη και φυλάσσονται από… μαφιόζους! Χρειαζόμαστε βοήθεια, οποιαδήποτε πράξη συμβάλλει στην αντιμετώπισή τους.

-          Δεν έχει καλέσει κανένας την αστυνομία;

-          Και βέβαια την κάλεσαν! Αλλά τι να πιστέψει! Λέει δεν ασχολείται με παιδικά παραμύθια, για αυτό πολλοί αναρωτιόμαστε από ποιο βουνό τους έφεραν! Εσύ, μπορείς να μας βοηθήσεις;

-          Φυσικά, στη διάθεση του Βόρειου Πόλου! Να σε ρωτήσω όμως, μου φαίνεται πραγματικά ασυνήθιστο μια φώκια να μιλάει, είναι σύνηθες αυτό στην Φινλανδία;

-          Μεγάλη ιστορία, φίλε μου. Ανακαλύφθηκε μία χιονόμπαλα, η οποία μπορεί να μεταμορφώσει το κάθε άτομο που αγγίζει στο πρόσωπο σε φώκια, και ύστερα επιστρέφει, σαν μπούμερανγκ. Αυτό συνέβη και στη δική μου περίπτωση, όταν παίζαμε χιονοπόλεμο… Μπορείς να τη χρησιμοποιήσεις για να αντιμετωπίσεις τους μαφιόζους… Την έχω φυλάξει εδώ για περίπτωση ανάγκης.

Ο Ζαμπαντής ευχαρίστησε τη φώκια και υποσχέθηκε πως θα επιστρέψει αφού εκτελέσει την αποστολή του. Το ίδιο βράδυ έφυγε τα μεσάνυχτα για το μυστηριώδες μαγαζί. Πέρασε μέσα από τη σκοτεινή έξοδο και περπάτησε ως το κατάστημα δώρων. Η πόρτα ήταν κλειδωμένη με ένα τεράστιο ασημί λουκέτο. Οι μαφιόζοι βρίσκονταν απ’ έξω, κρατώντας στα χέρια τους ειδικά λέιζερ για να μην επιτρέψουν κανένα να πλησιάσει.

-          Τι γυρεύεις εδώ νεαρέ; ρώτησε ένας ψηλός και κάπως παχουλός με βλοσυρό ύφος. Είμαστε τέσσερις, είσαι ένας! Δεν θα μας ληστέψεις…

-          Εσείς είσαστε οι ληστές του Άγιου Βασίλη! αποκρίθηκε ο Ζαμπαντής, πληρώνοντάς τους με το ίδιο νόμισμα. Για αυτό, σας δίνω μια ευκαιρία… Επιστρέψτε τα, εάν δεν θέλετε να καταλήξετε φώκιες!

Και αφού αρνήθηκαν, ο Ζαμπαντής έριξε τη χιονόμπαλα σε τρεις από αυτούς, ενώ μόνο ένας άρχισε να τρέχει σαν μαραθωνοδρόμος, και σταμάτησε λίγα μέτρα πιο κάτω. Τότε παρατήρησε πως ο ληστής κάλυπτε το μεγαλύτερο μέρος του προσώπου του με δυο μεγάλες υφασμάτινες μάσκες, ώστε να αποφύγει τη χιονόμπαλα ή την αποκάλυψη των χαρακτηριστικών του.  Ο Ζαμπαντής τότε σκέφτηκε σοβαρά. Η μόνη λύση που του έμενε ήταν να του ρίξει στα μάτια αλάτι από το εκχιονιστικό, που βρισκόταν σταματημένο δίπλα του.

 Έτσι κι έγινε. Καθώς ο Ζαμπαντής απομακρυνόταν από το κόκκινο όχημα, με ένα λοφάκι από αλάτι στα χέρια, άρχισε να  ρίχνει κόκκους προς το μέρος του ληστή. Γρηγορότερα από κάθε αστραπή, σωριάστηκε στο χιονισμένο πεζοδρόμιο, ενώ τη μάσκα του την πήρε πια ο αέρας. Ο Ζαμπαντής εκμεταλλευόμενος την ευκαιρία, άρπαξε τη χιονόμπαλα και την έριξε πάνω στον ξαπλωμένο ανάσκελα ληστή. Το τελευταίο πράγμα που ξεφώνησε προτού μεταμορφωθεί σε φώκια, ήταν:

-          Δεν καταφέρνεις τίποτα! Τα περισσότερα αντικείμενα έχουν ήδη πωληθεί και τα χρήματά μας τα έχουμε πάρει!

 

Τον Ζαμπαντή πια το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να βρεθεί ο Άγιος Βασίλης. Τότε, το άλλο πρωί, λες και το ένστικτο διάβαζε τη σκέψη του, τον οδήγησε μπροστά σε ένα πελώριο κρυστάλλινο Χριστουγεννιάτικο δέντρο, γεμάτο με χρυσαφένια στολίδια. Καθώς το παρατηρούσε και το ψηλάφιζε προσεκτικά, εντόπισε έναν σιδερένιο μοχλό. Κάτι μέσα του έλεγε να τον γυρίσει, αλλά είχε και τις επιφυλάξεις του. Κι εάν πέσει το δέντρο; Και αν σβήσουν τα λαμπάκια; Μα δεν θα είχε τότε ένα σημείωμα που το απαγορεύει, ή όλα είναι αυτονόητα εδώ στην Φινλανδία; Τελικά, ακολούθησε το ένστικτό του για μια ακόμη φορά, στρίβοντας τον μοχλό. Προς έκπληξη του Ζαμπαντή, μια τρύπα, σαν πύλη σχηματίστηκε στο κάτω μέρος του δέντρου και εκείνος έσκυψε για να χωρέσει μέσα. Ένας εκκωφαντικός ήχος ακούστηκε όσο η πύλη έκλεινε πίσω του.

Άλλη μια μυστική δίοδος απλωνόταν μπροστά του, και αυτή επρόκειτο για έναν καλά περιποιημένο μαρμάρινο διάδρομο με χριστουγεννιάτικα στολίδια. Ίσως τελικά να ήταν γνωστή σε πολύ κόσμο… Μια μικροσκοπική κόκκινη πόρτα βρισκόταν στο τέλος του διαδρόμου, την οποία ο Ζαμπαντής άνοιξε χωρίς δισταγμό τούτη τη φορά. Γιατί όπως έλεγε και η Κινέζικη παροιμία: «Ό,τι γίνει δυο φορές, θα γίνει και μια τρίτη» Στο άνοιγμα της πόρτας, φάνηκε ένα εντυπωσιακό θέαμα. Κορδέλες, δώρα, ξωτικά, γλυκά, γραφεία… Τι άλλο θα ήταν εκτός από το εργαστήρι του Άγιου Βασίλη! Το θέμα ήταν πως ο ίδιος έλειπε! Χριστούγεννα χωρίς τον Άγιο Βασίλη δεν γίνονται! Δοκίμασε να ρωτήσει κάποια απ’ τα ξωτικά αλλά ούτε εκείνα γνώριζαν πού βρισκόταν.

Απογοητευμένος έφυγε, επιστρέφοντας στον χιονισμένο δρόμο για το ξενοδοχείο του, ώσπου συνάντησε κάποιους ταράνδους να περνάνε από μπροστά. Ήταν σε σειρά και περπατούσαν λες και βρίσκονταν σε παρέλαση. Ήταν τόσοι πολλοί οι τάρανδοι και τόσο εντυπωσιακό το θέαμα, που δεκάδες κόσμος βγήκε από τα ζεστά σπίτια τους ώστε να το παρακολουθήσει. Ο Ζαμπαντής κατάλαβε πως ήταν η μοναδική λύση, οπότε ακολούθησε την παρέλαση σε μια ύστατη προσπάθεια εύρεσης του Άγιου Βασίλη. Πέρασε αρκετή ώρα, που την περισσότερη απλά περνούσαν σε απλούς, συνηθισμένους δρόμους. Τελικά όμως, η πραγματική πρόκληση βρισκόταν μπροστά του. Ένα γιγάντιο κτήριο στο οποίο μπορούσε οποιοσδήποτε να χαθεί. Τουλάχιστον, οι τάρανδοι γνώριζαν καλά τον δρόμο για το δωμάτιο που σκόπευαν να επισκεφθούν. Το καθιστικό του Άγιου Βασίλη! Η πόρτα άνοιξε από μόνη της και ο Ζαμπαντής τον αντίκρισε να σχεδιάζει δώρα ξανά και ξανά, περικυκλωμένος από χιλιάδες γράμματα.

-          Γεια σου Ντάνσερ, γεια σου Ντάσερ, γεια σου Κόμητ, γεια σου Ρούντολφ […] και, γεια νεαρέ Ζαμπαντή! Τι γυρεύεις εδώ; είπε ο Άγιος Βασίλης

Οι τάρανδοι κούνησαν το κεφάλι τους και έβγαλαν διάφορους ήχους.

-          Ώστε έτσι, ε; στράφηκε προς τον Ζαμπαντή, δίνοντάς του δύο δώρα. Εσύ κατάφερες να εξοντώσεις τους «μαγαζάτορες» μετατρέποντάς τους σε φώκιες; Σε παρακολουθούσα ολόκληρο τον χρόνο, αλλά αυτή η πράξη αξίζει ένα ακόμη δώρο από μόνη της! Καλά Χριστούγεννα, Ζαμπαντή, και ήδη έχεις ότι επιθυμούσες φέτος!

Ο Ζαμπαντής ήταν σίγουρος πια πως το ταξίδι δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς την περιπέτεια, και πως εάν  η λήξη αυτής της χρονιάς ήταν φωτογραφία θα είχε στο φόντο ταράνδους, ξωτικά, δώρα, και πυκνά  χιονισμένους δρόμους…

Και η απόδοση της ιστορίας σε μορφή κόμικς