Το Μνημείο του Λυσικράτη στο Εδιμβούργο!

 

Με αφορμή τον βανδαλισμό του Μνημείου του Λυσικράτη, μοιράζομαι μαζί σας κάποια στοιχεία που αφορούν ένα αντίγραφό του που βρίσκεται στο Εδιμβούργο. Την Αθήνα του Βορρά. 

Πρόκειται για το Μνημείο που είναι αφιερωμένο στον Σκοτσέζο φιλόσοφο Ντάγκαλντ Στιούαρτ, το οποίο με τη σειρά του ήταν πηγή έμπνευσης για ένα ακόμη μνημείο αφιερωμένο στον Εθνικό Ποιητή της Σκοτίας Ρόμπερτ Μπερνς.

Το σχετικό λήμμα από τη Wikipedia
 

The Dugald Stewart Monument is a memorial to the Scottish philosopher Dugald Stewart (1753–1828). It is situated on Calton Hill overlooking Edinburgh city centre and was completed in August 1831.
Dugald Stewart was a professor at the University of Edinburgh, holding the chair of moral philosophy from 1786 until his death. The Royal Society of Edinburgh commissioned the monument and selected its site in 1830.
The monument is modeled on the Choragic Monument of Lysicrates in Athens, Greece and is a circular temple of 9 fluted Corinthian columns around an elevated urn. This example of the architecture of ancient Greece had been brought to wider attention by James "Athenian" Stuart and Nicholas Revett's illustrated survey, The Antiquities of Athens, published in 1762.
The Choragic Monument also provided the model for the nearby Robert Burns Monument, designed by Thomas Hamilton around the same time. The monument forms part of a collection of Greek Revival architecture in the area, including the National Monument and the former Royal High School building. The monument is a category A listed building as of 19 April 1966.
The Dugald Stewart Monument was designed by William Henry Playfair, who was also responsible for the elegant thoroughfare that encircles Calton Hill on three sides, comprising Royal Terrace, Carlton Terrace and Regent Terrace. Playfair also designed the nearby Scottish National Monument.

 

Από το πολύ ενδιαφέρον οδοιπορικό της Άννας Δαμιανίδου αντιγράφω (οι υπογραμμίσεις δικές μου):

"Ο περίπατος του Χιουμ είναι μια βόλτα που μπορείς να κάνεις στο Εδιμβούργο, σε ένα λόφο με ωραία θέα στην πόλη και μνημεία επάνω του διαφόρων εποχών και νοοτροπιών. Πολύ μετά τις προσπάθειες που έκανε ο Χιουμ να αποκτήσει η πόλη δημόσιο χώρο για υγιεινούς περιπάτους, όπως το διατύπωνε, ο λόφος στολίστηκε με ένα μνημείο που θυμίζει φάρο προς τιμήν του Νέλσονα,  ένα αντίγραφο του Μνημείου του Λυσικράτους προς τιμή του φιλοσόφου Ντάγκαλντ Στιούαρτ, ένα ανολοκλήρωτο αντίγραφο του Παρθενώνα προς τιμήν των πεσόντων στους Ναπολεόντειους πολέμους, και διάφορα άλλα. Ο εμπειριστής Χιουμ είχε πολύ σωστά σκεφτεί τη χρησιμότητα του περιπάτου στη σκέψη, κι έτσι μάζεψε υπογραφές να γίνει το πάρκο.  Αν δεν έχεις λίγο καιρό στη ζωή να περπατάς, πώς θα σκεφτείς; Δεν γίνεται μόνο πάνω από το χαρτί, το βιβλίο, ή την οθόνη του υπολογιστή. Δεν κυλάει η σκέψη, το μυαλό κολλάει. Χρειάζεται λίγη κίνηση, λίγο περπάτημα κατά προτίμηση, λίγη ενατένιση του κόσμου που ζητεί την ερμηνεία του.

 

 

Και στην Αθήνα υπήρχαν οι περιπατητές φιλόσοφοι, ίσως αυτοί να έδωσαν στον Χιουμ την ιδέα...

...Έτσι ονομάστηκε Αθήνα του Βορρά το Εδιμβούργο, επειδή είχε τις σχολές, τους φιλοσόφους και τους επιστήμονες, όπως η αρχαία Αθήνα για πολλούς αιώνες. Το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου είναι ακόμα εξαιρετικό και μαζεύει φοιτητές απ’ όλο τον κόσμο. Οι περισσότεροι θα έρχονται μια βόλτα εδώ στο λόφο με τα αντίγραφα, θα περπατούν, θα ατενίζουν τη θέα, όπως ήθελε ο Χιουμ, και θα φιλοσοφούν για το πόσο γρήγορα αλλάζουν έδρα οι Αθήνες...."

Από το Protagon http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.ta3idia&id=16428

 

 

Εδώ μπορείτε να δείτε αναλυτική παρουσίαση του μνημείου για τον Ρόμπερτ Μπερνς

 

Το Μνημείο για τον Ρόμπερτ Μπερνς

Αντιγράφω από το σχετικό λήμμα της International Association for Scottish Philosophy που έχει ως έμβλημα της το Μνημείο του Λυσικράτη (!)

Dugald Stewart 1753-1828

Dugald Stewart was born in Edinburgh on 22 November 1753 and died there on 11 June 1828. Though he was a student of Adam Ferguson in Edinburgh, he spent the year 1771-2 listening to Thomas Reid in Glasgow, and it was Reid rather than
Ferguson who was crucial to his philosophical development. 

From an early age, Stewart showed the kind of brilliance typical to a polymath. Though his interests lay in philosophy, his gift for mathematics led to his being appointed, at the age of 25, Professor of Mathematics at Edinburgh. He held this post, first conjointly and then in succession to his father, Matthew Stewart, for ten years. Having also substituted in the moral philosophy chair in 1778-9, when Ferguson was in America negotiating for the British government, Stewart succeeded finally him in 1785. He held this second Chair for 25 years, and lectured to such effect that by the time of his retirement from teaching in 1810, he had acquired a distinguished reputation in Europe and North America.

Stewart was an immensely erudite, eclectic philosopher who drew on modern English and French philosophy as well as the domestic Scots tradition. His early encounter with Reid, however, who remained a friend and mentor until his death in 1796, had the greatest intellectual influence on him, and Stewart remained an exponent of common sense philosophy, though not an uncritical one.

Dugald Stewart had a huge impact on the intellectual climate of his time, partly through his lectures, partly through his writings. He attracted students from England, Europe and America, as well as domestic students, in numbers that had never been seen before. Their impact was exceptional. Lord Cockburn, a student of Stewart’s and subsequently a Scottish judge of considerable distinction, records that ‘To me Stewart’s lectures were like the opening of the heavens. I felt that I had a soul. Dugald Stewart was one of the greatest didactic orators’.

Stewart’s philosophical approach to contemporary problems was an important factor in the creation of the Edinburgh Review and made it into the most powerful Whig force in the country. His French followers made his philosophy the more or less official basis for Restoration France’s troubled settlement with the Revolution, while in America, Reid and Stewart dominated the philosophical curriculum for much of the nineteenth century. Stewart’s lectures played a large part in the establishment of political economy as a university subject and his  ideas of mathematics and methodology remained influential for a long time. His contributions to linguistic theory can still be regarded as a turning point in the history of the subject. At the time of his death Stewart’s prestige was such he was lamented as ‘the pride and ornament of Scotland’ and a monument erected to him on the Calton Hill in Edinburgh. 

With hindsight, Stewart’s own contribution to the subject cannot be declared one of great originality. Yet taken together, his inspiring lectures and extensive writings on moral philosophy and philosophy of mind exemplify a continuation of the Scottish tradition of philosophy in which original investigation and education go hand in hand. ‘Surely’, he writes, ‘the great aim of an enlightened and benevolent philosophy, is not to rear a small number of individuals, who may be regarded as prodigies . . . but to diffuse as widely as possible a degree of cultivation’ and in this he unquestionably  succeeded.

 

 Από τη Wikipedia

 Ο Ρόμπερτ Μπερνς (Robert Burns, Άλλογουέι, 25 Ιανουαρίου 1759^[1] – Dumfries, 21 Ιουλίου 1796^[1]) είναι ο εθνικός ποιητής της Σκοτίας.
Γεννήθηκε στο χωριό Άλλογουέι (Alloway), δίπλα στην πόλη Άυρ (Ayr) και ήταν γιος κηπουρού. Πέρασε τα περισσότερα χρόνια του ως απλός γεωργός, κατόρθωσε όμως να μορφωθεί μελετώντας μόνος του.
Έζησε δύο ευτυχισμένα χρόνια, από το 1784 ως το 1786, σ’ ένα κτήμα που νοίκιασε και καλλιεργούσε με τον αδελφό του, ζώντας επίσης διάφορους έρωτες, ισχυρότερος των οποίων ήταν αυτός με την Jean Armour. Αλλά επειδή ούτε το κτήμα ούτε ο δεσμός με την Jean πήγαιναν καλά, ετοιμάστηκε να μεταναστεύσει στην Τζαμάικα, έχοντας δώσει εν τω μεταξύ τα ποιήματά του σε εκδότη με την ελπίδα να κερδίσει ένα ποσό που θα του επέτρεπε ν’ αντιμετωπίσει τα έξοδα του ταξιδιού.
Τα ποιήματα εκδόθηκαν με μεγάλη επιτυχία (Poems, Chiefly in the Scottish dialect –Ποιήματα, κυρίως στην Σκωτική διάλεκτο, 1786). Η ιδέα της Τζαμάικα εγκαταλείφθηκε.
Ο Μπερνς πήγε στο Εδιμβούργο ως προσωπικότητα πλέον, έκανε σπουδαίες γνωριμίες, απέκτησε μεγαλόσχημους προστάτες και συνέχισε να σπέρνει παιδιά. Αλλά το περιβάλλον της μεγαλούπολης ήταν καταστροφικό για το ταλέντο του χωρικού ποιητή. Νοίκιασε πάλι ένα κτήμα στην επαρχία, παντρεύτηκε τελικά την Jean και έγινε εφοριακός υπάλληλος στην περιοχή. Πέθανε το 1796 σε ηλικία τριάντα επτά χρόνων.
Ο Μπερνς θεωρείται ο μεγαλύτερος λυρικός ποιητής των Βρετανικών νήσων μετά τον Σέλλεϋ και ένας από τους πρωτοπόρους του ρομαντισμού. Έγραψε τα καλύτερά του ποιήματα στην σκωτική διάλεκτο, στην συγγενή της Αγγλικής διάλεκτο των Λόουλαντς της Σκωτίας. Έγραψε και στα αγγλικά αλλά όσο απομακρυνόταν από την μητρική του γλώσσα, τόσο το ταλέντο του εξασθενούσε. Η ποίησή του είναι απλή, υγιής και δυνατή, γεμάτη χάρη και χιούμορ, αποτελεί δε ακόμη και σήμερα κοινό τόπο και συνδετικό κρίκο των απανταχού Σκωτσέζων, κυρίως, και λοιπών Βρετανών.