Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013

Σάββατο 2 Φεβρουαρίου: Το θέατρο της Παραμυθοκουζίνας

Αυτό το Σάββατο, 2 Φεβρουαρίου, ο χώρος «Τέχνης Βήματα» ((Ηρακλειδών 54, Θησείο ~ Τ.Κ. 118 51 ~ τηλ: (210) 522 9339 - 698 010 0398 - info@texnisvimata.gr ) φιλοξενεί και πάλι την Παραμυθοκουζίνα, για ένα δίωρο διασκεδαστικό, αλλά και δημιουργικό.
Τα παιδιά θα φτιάξουν ένα καινούργιο παραμύθι με τη βοήθεια της Μαγικής Τράπουλας και θα το ανεβάσουν στη σκηνή του αυτοσχέδιου θεάτρου, διαλέγοντας πράγματα μέσα από το μαγικό μας κουτί!

Την ίδια ώρα οι γονείς μπορούν να συμμετέχουν ή απλά να απολαμβάνουν τον καφέ τους σε μια από τις φιλόξενες αίθουσες του «Τέχνης Βήματα»



Παραμυθένιοι Κόσμοι



Παραμυθένιοι Κόσμοι

Έκθεση του Goethe-Institut με παραμύθια
των αδερφών Γκριμ
 για παιδιά και εφήβους
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Έκθεση, κινηματογράφος, ανάγνωση παραμυθιών, workshop

Χώρος: Goethe-Institut, Ομήρου 14-16, Τηλ. 210 36 61 000


Διάρκεια της έκθεσης:
Διάρκεια της έκθεσης: 13/2 έως 02/03/2013
Ώρες λειτουργίας:ς﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽αφικώχκέης έσθεραφικΕΣΕΙ ΑΠΟΑΔΕΛΦΩΝ ΓΚΡΙΜς﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽αφικώχκέης έσθεραφικΕΣΕΙ ΑΠΟΑΔΕΛΦΩΝ ΓΚΡΙΜ Δε.- Πε. 09:00-21:00, Πα. 09:00-19:00, Σα. 09:00-13:00

Εγκαίνια:
Πέμπτη 14/02/2013,  19:00 στο Goethe-Institut

Παράλληλες εκδηλώσεις:
Κινηματογραφικές προβολές:
Πέμπτη 14/02. 10:00: O Παπουτσωμένος Γάτος 
Τετάρτη 20/02.: 10:00: Η Ωραία Κοιμωμένη
Τετάρτη 27/02.: 18: 00: Η Σταχτοπούτα
(Στα γερμανικά με ελληνικούς υπότιτλους)

Ανάγνωση παραμυθιών: Σάββατο 16/02., 18:00
Τα παραμύθια αφηγούνται σε ελληνική και γερμανική γλώσσα οι:
Michele Valley, ηθοποιός και Χρύσα Καψούλη, ηθοποιός και σκηνοθέτις

Workshop:
Εικόνες μιας έκθεσης. Δημιουργικό εργαστήρι για σχολικές τάξεις : 25/02.-01/03/2013


Το 1812 εκδόθηκε η περίφημη συλλογή παραμυθιών των αδερφών Γκριμ. Το Goethe-Institut,  με αφορμή την επέτειο αυτή, διοργανώνει διεθνή έκθεση παραμυθιών για παιδιά και εφήβους.
Η παραγωγή της έκθεσης έγινε το 2012, έτος εκδηλώσεων προς τιμήν των αδελφών Γκριμ.

 Όλοι, μικροί και μεγάλοι, ξέρουν τα παραμύθια Ο Βασιλιάς Βάτραχος, η Ωραία Κοιμωμένη ή ο Χένσελ κι η Γκρέτελ. Αποτελούν μέρος της συλλογής παραμυθιών των αδελφών Γιάκομπ και Βίλχελμ Γκριμ „Παιδικά και οικογενειακά παραμύθια“, η οποία εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1812. Αυτή η συλλογή παραμυθιών και η Βίβλος του Λουθήρου αποτελούν τα πιο γνωστά και διαδεδομένα βιβλία της γερμανικής πολιτιστικής ιστορίας στον κόσμο. Έχει μεταφραστεί σε 160 γλώσσες. Τι κάνει τη συλλογή παραμυθιών τόσο ελκυστική;

Τα παραμύθια είναι οικουμενικά, μεταδίδουν πανανθρώπινες αξίες και μας βοηθούν να βρούμε τον ηθικό μας προσανατολισμό: αμέσως αναγνωρίζουμε ποιό είναι το καλό και το κακό και –σε αντίθεση με την „πραγματική“  ζωή- στα παραμύθια νικητής βγαίνει πάντα το καλό. Τα παραμύθια είναι προϊόν της φαντασίας και δεν βασίζονται όπως οι μύθοι και οι θρύλοι σε πραγματικά γεγονότα. Οι τόποι στους οποίους διαδραματίζονται μπορούν να βρίσκονται οπουδήποτε. Οι βασικοί ήρωες αντιπροσωπεύουν χαρακτήρες που όλοι γνωρίζουμε: η κακιά μητριά, η όμορφη πριγκίπισσα, ο ηρωικός σωτήρας.
Τα παραμύθια μας συναρπάζουν ακόμη και σήμερα. Συναντάμε τη θεματολογία τους σε άπειρες κινηματογραφικές και τηλεοπτικές εκδοχές. Σήμερα χρησιμοποιούμε την έκφραση  „παραμυθένιος γάμος“ όταν παντρεύεται γόνος βασιλικής οικογένειας, ή „παραμυθένια καριέρα“, όταν ο συμπαθητικός νεαρός της διπλανής πόρτας γίνεται αστέρας της ποπ ή παγκόσμιος πρωταθλητής.

Η έκθεση είναι δομημένη σε επτά σταθμούς και σας ξεναγεί στα σημαντικότερα μοτίβα των γερμανικών παραμυθιών. Ταυτόχρονα επιχειρείται ο παραλληλισμός με τη σημερινή νεανική και ποπ κουλτούρα, ώστε να προσελκυσθεί το ενδιαφέρον των μαθητών και μαθητριών. Ο σχεδιασμός της έκθεσης έγινε σύμφωνα με τις σύγχρονες αρχές της διδακτικής, γι’ αυτό και οι επισκέπτες καλούνται σε πολλά σημεία να ακούσουν, να δουν και να πάρουν ενεργά μέρος. Η σύλληψη της ιδέας και η πραγματοποίηση της έκθεσης έγιναν από την Krafthaus της Κολωνίας, ένα ατελιέ με πολλές διακρίσεις.



Είσοδος ελεύθερη


Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2013

Σεμινάριο για παραμυθάδες, γονείς και παιδαγωγούς



Παραμυθοκουζίνα: Φτιάχνοντας ιστορίες και παραμύθια για παιδιά
Ο χώρος «Τέχνης Βήματα» σε συνεργασία με την «Παραμυθοκουζίνα» και τον συγγραφέα Κώστα Στοφόρο οργανώνουν σεμινάριο δημιουργίας παραμυθιού. Το σεμινάριο απευθύνεται σε υποψήφιους παραμυθάδες, γονείς και παιδαγωγούς, αλλά και σε όσους θέλουν να ανακαλύψουν τον μαγικό κόσμο των παραμυθιών
Το κάθε σεμινάριο έχει διάρκεια  τεσσάρων 2ωρών συναντήσεων
Παρουσιάζουμε περιληπτικά τη δομή του σεμιναρίου:

Μάθημα 1ο
-σειρά βιωματικών ασκήσεων για την καλύτερη γνωριμία και συνεργασία της ομάδας.
-προσέγγιση του κόσμου των παραμυθιών (ανάλυση της δομής κ.α.)
-γνωριμία με τις «λειτουργίες» του παραμυθιού και τη Μαγική Τράπουλα

Μάθημα 2ο
-στην κουζίνα του παραμυθά. Ποια είναι τα υλικά και πως «μαγειρεύονται»
- κάνουμε τα πρώτα βήματα στο χτίσιμο μιας ιστορίας
-κάθε μαθητής φτιάχνει μια δική του ιστορία αξιοποιώντας τη Μαγική Τράπουλα

Μάθημα 3ο
-Η τάξη φτιάχνει το δικό της παραμύθι.
-Συζητάμε όλοι μαζί και αποφασίζουμε ποιος θα είναι ο κεντρικός ήρωας του παραμυθιού, η πλοκή κ.α..
-Στη συνέχεια αρχίζουμε να ξεδιπλώνουμε το παραμύθι ακολουθώντας πιστά τη σειρά των τραπουλόχαρτων της Μαγικής Τράπουλας μέχρι το τελευταίο φύλο.
-Όταν το παραμύθι τελειώνει το διαβάζουμε όλοι μαζί και κάνουμε διορθώσεις όπου χρειαστεί.
-Δίνουμε τίτλο στο παραμύθι και φτιάχνουμε εξώφυλλο.

Μάθημα 4ο
-Χωρίζουμε την τάξη σε ομάδες και τους δίνουμε από μια τράπουλα. Ορίζουμε έναν υπεύθυνο για κάθε ομάδα.
-Συζητάμε στην τάξη και η κάθε ομάδα παρουσιάζει μια περίληψη της ιστορίας της. Γίνονται παρατηρήσεις για τη βελτίωση
-Αναθέτουμε στην κάθε ομάδα να μας παρουσιάσει την ιστορία της έτοιμη, με ενσωματωμένες τις παρατηρήσεις.
-Στη συνέχεια η κάθε ομάδα κάνει τις αναγκαίες διορθώσεις και εικονογραφεί την ιστορία της

Πρακτικά ζητήματα
-Ο κάθε κύκλος μαθημάτων διαρκεί ένα μήνα και οι συναντήσεις γίνονται μια φορά την εβδομάδα.
-Η κάθε ομάδα για να λειτουργήσει θα πρέπει να μη έχει λιγότερα από 8 ή περισσότερα από 16 άτομα.

Τι είναι η Μαγική Τράπουλα
Η μαγική τράπουλα βασίζεται στις λεγόμενες «λειτουργίες» των παραμυθιών. Οι λειτουργίες αυτές, σύμφωνα με έναν από τους σημαντικότερους μελετητές του παραμυθιού, τον ρώσο Βλαντιμίρ Προπ, ο οποίος προσδιόρισε ότι είναι 31 στον αριθμό, υπάρχουν, πάνω- κάτω, σε όλα τα παραμύθια. Ο Τζιάνι Ροντάρι τις περιόρισε σε 21 και πρότεινε τη δημιουργία μιας τράπουλας.
Αυτή η τράπουλα προσαρμόστηκε από τον συγγραφέα και δημοσιογράφο Κώστα Στοφόρο και εικονογραφήθηκε από τη ζωγράφο Στεφανία Βελδεμίρη.
Ο Ροντάρι λέει πως οι «λειτουργίες» είναι για το παραμύθι ότι οι νότες για τη μουσική. Όπως με τις 12 νότες μπορείς να φτιάξεις αναρίθμητες μελωδίες, έτσι και με τις «λειτουργίες» μπορείς να φτιάξεις αναρίθμητα παραμύθια…
Γιατί όμως να χρησιµοποιήσουµε ειδικά αυτή την τράπουλα κι όχι άλλες «τράπουλες» της φαντασίας, ή ένα σύνολο εικόνων που διαλέξαμε στην τύχη, ή μια σειρά από λέξεις του λεξικού;
«Μου φαίνεται πως είναι φανερό», απαντά ο Ροντάρι. «Κάθε χαρτί της τράπουλας δεν αντιπροσωπεύει µόνο τον εαυτό του, αλλά μια πλήρη «τομή» του κόσµου των παραµυθιών, ένα φτεροκόπηµα φανταστικών απόηχων, για παιδιά που έχουν κάπως εξοικειωθεί µε τα παραµύθια, τη γλώσσα τους, τα θέµατά τους… Οι «λειτουργίες» των παραµυθιών, κατά κάποιο τρόπο, βοηθούν το παιδί να γνωρίσει τον εαυτό του. Και είναι στη διάθεσή µας, έτοιµες, εγκυρότατες, εύκολες στη χρήση: θα µου φαινόταν άσκοπη σπατάλη να τις απορρίψουµε…»
Η Μαγική Τράπουλα, είναι ένα ακόμη μονοπάτι για να ταξιδέψει η φαντασία των παιδιών, αλλά και των … «μεγάλων» ώστε να βρουν και πάλι το παιδί που έχουν μέσα τους…

Για περισσότερα σχετικά με τα παραμύθια και τη λειτουργία της Μαγικής Τράπουλας:

 Ηρακλειδών 54, Θησείο ~ Τ.Κ. 118 51 ~ τηλ: (210) 522 9339 - 698 010 0398 - info@texnisvimata.gr

Παραμύθια με τη Μαγική Τράπουλα στο Χαλάνδρι: Β' Κύκλος

Ξεκινάμε πάλι! Τις Τετάρτες (6/ 13/ 20) του Φλεβάρη, στο Αετοπούλειο, από τις 6-8 με τη βοήθεια της Μαγικής Τράπουλας θα μάθουμε να φτιάχνουμε τα δικά μας παραμύθια!
Τα μαθήματα δημιουργικής γραφής απευθύνονται σε παιδιά σε παιδιά 9- 14 ετών. Δηλώσεις συμμετοχής: 210- 6820464 (9πμ -2μμ)  

Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΕΑΝ

Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013

Μια ωραία ιδέα!

Έπεσα τυχαία πάνω στο πολύ ενδιαφέρον ιστολόγιο με τίτλο "Καλειδοσκόπιο", από κεί αντιγράφω μια ανάρτηση, πιο πολύ για να σας απρακινήσω αν το επισκεφθείτε! (και γιατί πάντα θέλουμε να μοιραζόμαστε ό,τι μας φαίνεται όμορφο)

 

"Μπαλόνια Αφής"

Πέμπτη, 5 Ιουλίου 2012


Τα "Μπαλόνια Αφής" είναι μια πρωτότυπη δραστηριότητα που προσφέρει αισθητηριακά ερεθίσματα στο νήπιο / παιδί με ή χωρίς αυτισμό, νοητική καθυστέρηση, μαθησιακές δυσκολίες, ανωριμότητα, κλπ. Είναι μια σχεδόν ανέξοδη και πολύ εύκολη κατασκευή. 

Η διαδικασία είναι απλή: 
Χρειαζόμαστε μπαλόνια (εγώ έφτιαξα 8) και διάφορα υλικά για να ρίξουμε μέσα τους (προσωπικά, χρησιμοποίησα φακές, ρύζι, αλάτι, αλεύρι, χώμα, μικρές πέτρες, πλαστελίνη και πομ πον). Πάρτε ένα μικρό χωνί, για να σας βοηθήσει τη στιγμή που θέλετε να ρίξετε μέσα στο κάθε μπαλόνι τα υλικά σας και δέστε σφιχτά τα μπαλόνια.

Ζητήστε από το παιδί να ψηλαφήσει με τα δάχτυλά του τα μπαλόνια και να προσπαθήσει να μαντέψει "τι είναι μέσα στο μπαλόνι". Αν κάνει λάθη, προτρέψτε το να προσπαθήσει ξανά, πάντα επαινώντας το για την προσπάθεια που καταβάλλει. 

Η συγκεκριμένη δραστηριότητα είναι διασκεδαστική για τα παιδιά, προσφέρει αισθητηριακά ερεθίσματα, ενδυναμώνει τα δάχτυλα και βοηθά στη λεπτή κινητικότητα (μέσω της ψηλάφησης και της άσκησης πίεσης), κάτι που θα χρησιμοποιηθεί αργότερα για την κατάκτηση της γραφής. Τέλος, εμπλουτίζει και το λεξιλόγιο του παιδιού.

Απευθύνεται σε παιδιά με ή χωρίς ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, και σε ηλικίες από 2 έως 8 ετών. Με την κατάλληλη προσαρμογή μπορεί να απασχολήσει και παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας.

Μπορεί να πραγματοποιηθεί από ειδικούς παιδαγωγούς, νηπιαγωγούς, γονείς και θεραπευτές.
Η χρονική διάρκεια της δραστηριότητας προτείνεται να μην υπερβαίνει τη διάρκεια ενδιαφέροντος του παιδιού.

Παραλλαγή
Μπορείτε να φτιάξετε ζευγάρια μπαλονιών αφής και να παραλλάξετε τη δραστηριότητα, ζητώντας από το παιδί να ομαδοποιήσει ("να βρει τα ζευγαράκια") των μπαλονιών που νομίζει πως περιέχουν το ίδιο υλικό. Για την παραλλαγή αυτή θα χρειαστούμε το διπλάσιο αριθμό μπαλονιών.

20 παραμύθια σε ένα τόμο!


Τα παραμύθια του Οσελότου. Μια ενδιαφέρουσα ιδέα, όπου 20 παραμυθάδες και 6 εικονογράφοι ενώνουν τις δυνάμεις τους και μας παρουσιάζουν έναν τόμο με παραμύθια. Η "Παραμυθοκουζίνα" αγαπάει τις συλλογικές προσπάθειες και ανυπομονεί να διαβάσει τι ...μαγειρεύτηκε!

Το βιβλίο περιλαμβάνει τα εξής παραμύθια με τη σειρά που εμφανίζονται:
Η Ζουζού η μελισσούλα, της Μαρίας Γιαννάκη
Το ζαβολιάρικο λαγουδάκι, της Δέσποινας Φίλιου
Ο σερ Χιονομουσούδας και η μάγισσα Ξινοπιπεριά, του Γιάννη Μιχαλόπουλου
Η Αστερούλα και ο Αστερούλης, της Μαίρης Ντέντε
Το μπουρίνι, του Βασίλη Λαμπιδώνη
Άι-Βασίλη, τα θέλω όλα! της  Χριστίνας Τσιλφίδου
Το πάθημα του σκύλου, του Δημήτρη Σταδά
O Πειρατής και η δρακοσπηλιά, της Σωτηρούλας Γονατά-Μουστάκη
O Φρέρι, ένα ελεφαντάκι χωρίς προβοσκίδα, της Έλενας Λιάτου   
Γεια χαρά, πλάτανε παραμυθά! της  Δέσποινας Τζιάκη
Μαλαματένια πολιτεία, της  Γιούλας Ιωάννου Πατσαλίδου
Μύρισαν Χριστούγεννα, της  Άβας Ρόζου
O Κίμωνας Κύκλος και το δελφίνι που μιλούσε, της Αλεξίας Ορφανού
Ο Λάζαρος, το σαραβαλάκι, και τα... άλλα αυτοκίνητα, της Τίνας Βαρουχάκη
Ο γάτος ο Ελληνικός, της  Βασιλικής Ι. Τάνου
Τα μαγικά γυαλιά της Κωνσταντίνας, της  Σωτηρίας Γεωργοτά
Γιαγιά, θα σε θυμάμαι για πάντα, της  Σταματίας Τζουκμάνη
Κατσαριδάγματα, της  Κωνσταντίνας Τασσοπούλου
Το παραμύθι της Ευτυχίας, της  Έλσας Παντοπούλου
Η Μία του δρόμου, της  Ντιάνας Νασιοπούλου-Παπαγεωργίου

Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2013

Ο Ευτυχισμένος Πρίγκιπας: Μια ξεχωριστή παράσταση



Ένα από τα πιο αγαπημένα μου παραμύθια είναι ο Ευτυχισμένος Πρίγκιπας του Όσκαρ Ουάιλντ. Με χαρά λοιπόν έμαθα πως φέτος το χειμώνα μπορούμε να τη δούμε και στο θέατρο σε μορφή μιούζικαλ.
Η σκηνοθεσία και η μουσική είναι του Δημήτρη Παναρετάκη, οι στίχοι των Δημήτρη Χαλιώτη και Αλέξιου Κοτσώρη και οι χορογραφίες του Μιχάλη Μαραγκού.

Τους πρωταγωνιστικούς ρόλους του χελιδονιού και του πρίγκιπα ερμηνεύουν αντίστοιχα η Κατερίνα Τσάβαλου και ο Νεκτάριος Λουκιανός.

Όπως έμαθα από όσους είδαν το έργο πρόκειται για μια προσεγμένη και ποιοτική παράσταση που σέβεται τους θεατές της.

Περισσότερα θα σας πω αφού δω την παράσταση μαζί με τα παιδιά!

Το έργο ανεβαίνει από τη Νέα Θεατρική Σκηνή στον ανακαινισμένο και ιστορικό κινηματογράφο «Ατλαντίς»- στη Λ.Βουλιαγμένης 245



Αξίζει όμως πριν πάτε να διαβάσετε στα παιδιά και το παραμύθι:

Ο  Ευτυχισμένος Πρίγκιπας (βρήκα το πλήρες κείμενο στους Μπόμπιρες)

 Ψηλά στην πόλη, σε μια ψηλή στήλη, βρισκόταν το άγαλμα του Ευτυχισμένου Πρίγκιπα.Ήταν στολισμένο με λεπτά φύλλα καθαρού χρυσού, για μάτια είχε δύο φωτεινά ζαφείρια, και ένα μεγάλο κόκκινο ρουμπίνι έλαμπε στη λαβή του ξίφους του. Ήταν αξιοθαύμαστος. «Είναι όμορφος σαν ανεμοδείκτης», παρατήρησε ένας από τους δημοτικούςσυμβούλους, που ήθελε να αποκτήσει τη φήμη για το γούστο του στην Τέχνη, «μόνο δεν είναι και τόσο χρήσιμος», πρόσθεσε, φοβούμενος μήπως οι άνθρωποι σκέφτονταν ότι δεν ήταν πρακτικό πνεύμα, πράγμα που στ’ αλήθεια δεν ίσχυε. «Μοιάζει σαν άγγελος», αναφώνησαν κάποια παιδιά βγαίνοντας από την εκκλησία. «Πώς το ξέρετε;» Ρώτησε η καθηγήτρια των μαθηματικών, «έχετε δει ποτέ έναν άγγελο;» «Αχ, έχουμε, στα όνειρά μας!» απάντησαν τα παιδιά. Και η καθηγήτρια των μαθηματικών κατσούφιασε γιατί δεν ενέκρινε να ονειρεύονται τα παιδιά.

Ένα βράδυ πέταξε πάνω από την πόλη ένα Χελιδόνι. Οι φίλοι του είχαν φύγει για την Αίγυπτο έξι εβδομάδες πριν, αλλά αυτό είχε μείνει πίσω, γιατί ήταν ερωτευμένο με την πιο όμορφη καλαμιά. Την είχε γνωρίσει στις αρχές της άνοιξης, καθώς πετούσε πάνω από το ποτάμι μετά από ένα μεγάλο κίτρινο σκώρο, και ένιωσε να τον ελκύει τόσο η λεπτή της μέση,που είχε σταματήσει να της μιλήσει. «Να σ 'αγαπώ;" είπε το Χελιδόνι, που του άρεσε να μπαίνει αμέσως στο θέμα, και η καλαμιά έκανε ένα χαμηλό τόξο. Έτσι πέταξε γύρω της, αγγίζοντας το νερό με τα φτερά του, και κάνοντας ασημένιους κυματισμούς. Αυτό ήταν φλερτ του, και κράτησε όλο το καλοκαίρι.

«Είναι μια γελοία προσκόλληση» τιτίβιζαν τα άλλα Χελιδόνια «αυτή δεν έχει χρήματα, και είχεπάρα πολλές σχέσεις» και πράγματι το ποτάμι ήταν γεμάτο από καλαμιές. Στη συνέχεια, όταν ήρθε το φθινόπωρο, πέταξαν όλα τους μακριά. Αφού έφυγαν, το Χελιδόνι ένιωθε μοναξιά, και άρχισε να κουράζεται από την αγάπη του. «Δεν μπορεί νακουβεντιάσει», είπε, «και φοβάμαι ότι είναι μια κοκέτα, γιατί πάντα φλερτάρει με τον άνεμο». Και βεβαίως, όταν ο άνεμος φυσούσε, ο καλαμιά έκανε την πιο χαριτωμένη κίνηση.
«Παραδέχομαι ότι είναι ντόπια», συνέχισε, «αλλά αγαπώ τα ταξίδια, και η γυναίκα μου, κατά συνέπεια, θα πρέπει να αγαπά τα ταξίδια, επίσης».
«Θα έρθεις μαζί μου;» είπε, τέλος, αλλά ο καλαμιά κούνησε το κεφάλι της αρνητικά, ήταν τόσο δεμένη με το σπίτι της. «Έπαιζες μαζί μου», φώναξε. «Φεύγω για να τις Πυραμίδες. Αντίο!» και πέταξε μακριά.

Όλη τη μέρα πέταγε, και τη νύχτα έφτασε στην πόλη. «Πού θα κοιμηθώ;» αναρωτήθηκε και τότε είδε το άγαλμα στην ψηλή στήλη. «Θα κοιμηθώ εκεί πάνω», φώναξε «είναι μια ωραία θέση, με άφθονο καθαρό αέρα». Έτσι βολεύτηκε ακριβώς ανάμεσα στα πόδια του Πρίγκιπα. «Έχω μια χρυσή κρεβατοκάμαρα», είπε σιγανά στον εαυτό του όπως κοίταξε γύρω, και ήταν έτοιμος να πάει για ύπνο, αλλά καθώς έβαζε το κεφάλι του κάτω από το φτερό του, μια μεγάλη σταγόνα νερού έπεσε πάνω του. «Τι περίεργο!» φώναξε «δεν υπάρχει ούτε ένα σύννεφο στον ουρανό, τα αστέρια είναι λαμπερά και όμως βρέχει. Το κλίμα στην βόρεια Ευρώπη είναι πραγματικά φοβερό. Η καλαμιά αγαπούσε τη βροχή, αλλά αυτό ήταν απλώς λόγω τουεγωισμού της». Στη συνέχεια, άλλη μια σταγόνα έπεσε. «Ποια είναι η χρησιμότητα ενός αγάλματος αν δεν μπορεί να κρατήσει τη βροχή μακριά;» αναφώνησε. «Πρέπει να κοιτάξω για μια καλή καμινάδα», είπε, αποφασισμένο να πετάξει μακριά. Αλλά πριν ανοίξει τα φτερά του, μια τρίτη σταγόνα έπεσε, σήκωσε το κεφάλι του, και τότε τον είδε.
Τα μάτια του Ευτυχισμένου Πρίγκιπα ήταν γεμάτα δάκρυα, και μερικά δάκρυα έτρεχαν ήδη στα χρυσαφένια μάγουλά του. Το πρόσωπό του ήταν τόσο όμορφο στο φεγγαρόφωτο που το μικρό Χελιδόνι ένιωσε οίκτο. «Ποιος είσαι;» είπε.
«Είμαι ο Ευτυχισμένος Πρίγκιπας».
«Τότε γιατί κλαίς;» ρώτησε το Χελιδόνι.
«Όταν ήμουν ζωντανός και είχα ανθρώπινη καρδιά», απάντησε το άγαλμα, «δεν ήξερα τι ήταν δάκρυα, γιατί έζησα στο παλάτι του Sans-Souci, όπου η θλίψη δεν επιτρέπεται να εισέλθει. Στη διάρκεια της ημέρας έπαιζα με τους συντρόφους μου στον κήπο, και το βράδυ ήμουν επικεφαλής στον χορό στη Μεγάλη Αίθουσα. Γύρω από τον κήπο είχε πολύ ψηλούς τοίχους, αλλά ποτέ δεν φρόντισα να ρωτήσω τι υπάρχει πέρα από αυτούς, τα πάντα για μένα ήταν τόσο όμορφα. Οι αυλικοί μου με έλεγαν Ευτυχισμένο Πρίγκιπα, και ήμουν, αν η καλοπέραση θεωρείται ευτυχία. Έτσι έζησα, και έτσι πέθανα. Αλλά τώρα που είμαι νεκρός και με έχουν εναποθέσει εδώ, τόσο ψηλά ώστε να μπορώ να βλέπω όλες τις ασχήμιες και όλη τη δυστυχία στην πόλη μου, αν και η καρδιά μου είναι κατασκευασμένη από μόλυβδο, δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο παρά να κλαίω».
«Τι! Δεν είναι ότι δεν όλος από ατόφιο χρυσάφι;» είπε το Χελιδόνι στον εαυτό του. Ήταν πολύ ευγενικός για να κάνει τέτοιες προσωπικές παρατηρήσεις φωναχτά.
«Πολύ μακριά», συνέχισε το άγαλμα σε μια χαμηλή μουσική φωνή, «πολύ μακριά σε ένα μικρό δρόμο υπάρχει ένα φτωχόσπιτο. Ένα από τα παράθυρα είναι ανοιχτά, και μέσα από αυτό μπορώ να δω μια γυναίκα να κάθεται σε ένα τραπέζι. Το πρόσωπό της είναι λεπτό και κουρασμένο, και έχει σκαμμένα, κόκκινα χέρια, όλα τρυπημένα από τη βελόνα, γιατί είναι ράφτρα. Κεντάει λουλούδια του πάθους σε ένα σατέν φόρεμα για τις πιο όμορφες της υπηρέτριες της βασίλισσας για να το φορέσει στον επόμενο χορό. Σε ένα κρεβάτι στη γωνία του δωματίου το αγοράκι της κοιμάται άρρωστο. Έχει πυρετό και ζητάει πορτοκάλια. Η μητέρα του δεν έχει τίποτα να του δώσει παρά μόνονερό του ποταμού, κι έτσι το αγοράκι κλαίει. Χελιδόνι, Χελιδονάκι , μικρό μου Χελιδόνι, δεν της πας το ρουμπίνι από το σπαθί μου; Τα πόδια μου είναι τοποθετημένα σε αυτό το βάθρο και δεν μπορώ να πάω εγώ».
«Με περιμένουν στην Αίγυπτο», είπε το Χελιδόνι. «Οι φίλοι μου πετούν πάνω και κάτω στο Νείλο, και μιλάνε στα μεγάλα άνθη λωτού. Σύντομα θα πάνε για ύπνο στον τάφο του μεγάλου Βασιλιά. Ο Βασιλιάς είναι εκεί, στο ζωγραφισμένο φέρετρό του. Είναι τυλιγμένος σε κίτρινο λινό ύφασμα, και βαλσαμωμένος με μπαχαρικά. Γύρω από το λαιμό του, έχει μια αλυσίδα από ανοιχτό πράσινο νεφρίτη, και τα χέρια του είναι σαν μαραμένα φύλλα».
«Χελιδόνι, Χελιδονάκι, μικρό μου Χελιδόνι», είπε ο πρίγκιπας, «δεν θα μείνεις μαζί μου για μια νύχτα ακόμα, για να είσαι ο αγγελιοφόρος μου; Το αγόρι είναι τόσο διψασμένο, και η μητέρα του θλιμμένη».
«Δεν νομίζω ότι συμπαθώ τα αγόρια», απάντησε το Χελιδόνι. «Το περασμένο καλοκαίρι,όταν έμενα στον ποταμό, υπήρχαν δύο αγενή αγόρια, οι γιοι του μυλωνά, οι οποίοι μου πετούσαν πάντα πέτρες Ποτέ δεν με χτύπησαν, φυσικά. Εμείς τα χελιδόνια πετάμε πολύ καλά, και εκτός αυτού, κατάγομαι από μια οικογένεια γνωστή για την ευκινησία της, αλλά και πάλι, ήταν ένα σημάδι έλλειψης σεβασμού». Αλλά ο Πρίγκιπας φαινόταν τόσο λυπημένος που το μικρό Χελιδόνι ζήτησε συγγνώμη. «Έχει πολύ κρύο εδώ», είπε, «αλλά θα μείνω μαζί σου για μια νύχτα ακόμα, και για να σου κάνω τον αγγελιοφόρο». «Σε ευχαριστώ, μικρό μου Χελιδόνι», είπε ο Πρίγκιπας.
Έτσι, το Χελιδόνι έβγαλε το μεγάλο ρουμπίνι από το σπαθί του Πρίγκιπα και πέταξε με αυτό στο ράμφος του, πέρα ​​από τις στέγες της πόλης.
Πέρασε από τον καθεδρικό ναό, όπου υπήρχαν γλυπτά αγγέλων από λευκό μάρμαρο. Πέρασε από το παλάτι και άκουσε τον ήχο του χορού. Μια όμορφη κοπέλα βγήκε στο μπαλκόνι με τον αγαπημένο της. «Πόσο υπέροχα είναι τα αστέρια», της είπε, «και πόσο θαυμάσια είναι η δύναμη της αγάπης!»
«Ελπίζω το φόρεμά μου να είναι έτοιμο εγκαίρως για τον χορό», απάντησε «Έχω παραγγείλει να είναι κεντημένα πάνω του λουλούδια του πάθους, αλλά η ράφτρα είναι τόσο τεμπέλα». Πέρασε πάνω από τον ποταμό, και είδε τα φανάρια να κρέμονται στα κατάρτια των πλοίων. Πέρασε πάνω από το Γκέτο, και είδε γέρους Εβραίους να κάνουν παζάρια ο ένας στον άλλον και να ζυγίζουν τα χρήματα. Επιτέλους έφτασε στο φτωχό σπίτι και κοίταξε μέσα. Το αγόρι στριφογυρνούσε από τον πυρετό στο κρεβάτι του, και η μητέρα του είχε αποκοιμηθεί, καθώς ήταν πολύ κουρασμένη. Αυτό τουλάχιστον ήλπιζε, καθώς άφηνε το μεγάλο ρουμπίνι στο τραπέζι, δίπλα στη δαχτυλήθρα της γυναίκας. Στη συνέχεια πέταξε απαλά γύρω από το κρεβάτι, και άρχισε να αερίζει το μέτωπο του αγοριού με τα φτερά του. «Πόσο δροσερά αισθάνομαι», είπε το αγόρι, «πρέπει να πηγαίνω καλύτερα». Και βυθίστηκε σε έναν απολαυστικό ύπνο.
Στη συνέχεια το Χελιδόνι πέταξε πίσω στον Ευτυχισμένο Πρίγκιπα, και του είπε τι είχε κάνει. «Είναι περίεργο», τόνισε, «αλλά αισθάνομαι πολύ ζεστά τώρα, αν και έχει τόσο κρύο».
«Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι έχεις κάνει μια καλή πράξη», είπε ο Πρίγκιπας. Και το μικρό Χελιδόνι άρχισε να σκέφτεται, και στη συνέχεια το πήρε ο ύπνος. Το να σκέφτεται πάντα του έφερνε υπνηλία. Όταν ξημέρωσε, πέταξε στον ποταμό και έκανε μπάνιο. «Τι αξιοσημείωτο φαινόμενο», είπε ο καθηγητής της ορνιθολογίας, καθώς περνούσε πάνω από τη γέφυρα. «Ένα χελιδόνι το χειμώνα!» Και έγραψε μια μακρά επιστολή γι'αυτό στην τοπική εφημερίδα. «Το βράδυ θα πάω στην Αίγυπτο», είπε το Χελιδόνι, και ήταν σε μεγάλα κέφια. Επισκέφθηκε όλα τα δημόσια μνημεία, και κάθισε πολύ ώρα στην κορυφή του καμπαναριού της εκκλησίας. Όπου και να πήγαινε τα Σπουργίτια τιτίβιζαν, και έλεγαν το ένα στο άλλο: «τι διακεκριμένος ξένος!» και το ίδιο το Χελιδόνι το απολάμβανε πολύ.
Όταν το φεγγάρι βγήκε πέταξε πίσω στον Ευτυχισμένο Πρίγκιπα. «Έχεις τίποτα να στείλεις στην Αίγυπτο;» φώναξε, «ξεκινάω τώρα».
«Χελιδόνι, Χελιδονάκι, μικρό μου Χελιδόνι», είπε ο πρίγκιπας, «δεν θα μείνεις μαζί μου άλλη μια νύχτα;»
«Με περιμένουν στην Αίγυπτο», απάντησε το Χελιδόνι. «αύριο οι φίλοι μου θα πετάξουν μέχρι τον δεύτερο καταρράχτη. Σε έναν μεγάλο γρανιτένιο θρόνο κάθεται ο Θεός Μέμνων. Όλη τη νύχτα κοιτά τα αστέρια, και όταν έρχεται το πρωινό φως, βγάζει μία κραυγή χαράς, και μετά μένει σιωπηλός. Το μεσημέρι το κίτρινα λιοντάρια κατεβαίνουν άκρη του νερού για να πιουν νερό. Έχουν μάτια καταπράσινα και ο βρυχηθμός τους είναι πιο δυνατός από κάθε βρυχηθμό του καταρράκτη». «Χελιδόνι, Χελιδονάκι, μικρό μου Χελιδόνι», αναστέναξε ο πρίγκιπας, «πολύ μακριά στην πόλη βλέπω ένα νεαρό άνδρα σε μια σοφίτα. Σκύβει πάνω από ένα γραφείο καλυμμένο με χαρτιά, και σε ένα ποτήρι δίπλα του, υπάρχει μια δέσμη από μαραμένες βιολέτες. Τα μαλλιά του είναι καφέ και ξερά, και τα χείλη του είναι κόκκινα σαν ρόδι, και έχει μεγάλα και ονειροπόλα μάτια. Προσπαθεί να τελειώσει ένα έργο για τον διευθυντή του Θεάτρου, αλλά κάνει πάρα πολύ κρύο για να γράψει πια. Δεν έχει φωτιά στο τζάκι και η πείνα τον έχει αποδυναμώσει. «Θα μείνω μαζί σου μια νύχτα ακόμα», είπε το Χελιδόνι, που είχε πραγματικά καλή καρδιά. «Να πάρω άλλο ρουμπίνι;»
«Δυστυχώς δεν έχω άλλο ρουμπίνι», δήλωσε ο πρίγκιπας «Τα μάτια μου είναι το μόνο που μου έχει μείνει. Είναι κατασκευασμένα από σπάνια ζαφείρια, που τα έφεραν από την Ινδία χίλια χρόνια πριν. Βγάλε το ένα από αυτά και πήγαινέ το σ 'αυτόν. Θα το πουλήσει στον κοσμηματοπώλη, και θα αγοράσει τρόφιμα και καυσόξυλα, και να τελειώσει το έργο του».
«Καλέ μου Πρίγκιπα», είπε το Χελιδόνι, "δεν μπορώ να το κάνω αυτό». Και άρχισε να κλαίει.
«Χελιδόνι, Χελιδονάκι, μικρό μου Χελιδόνι», είπε ο πρίγκιπας, «κάνε όπως σου είπα».
Έτσι, το Χελιδόνι έβγαλε το μάτι του Πρίγκιπα και πέταξε μακριά για τη σοφίτα του φοιτητή. Ήταν αρκετά εύκολο να μπει, δεδομένου ότι υπήρχε μια τρύπα στην οροφή. Ο νεαρός άνδρας είχε κρύψει το κεφάλι του μέσα στα χέρια του, οπότε δεν άκουσε το φτερούγισμα του πουλιού. Όταν το σήκωσε, βρήκε το όμορφο ζαφείρι στις μαραμένες βιολέτες.
«Αρχίζουν να με εκτιμούν», φώναξε «αυτό είναι από κάποια μεγάλη θαυμάστρια. Τώρα μπορώ να τελειώσω το έργο μου». Και έδειχνε αρκετά ευτυχής.
Την επόμενη μέρα το Χελιδόνι πέταξε κάτω στο λιμάνι. Κάθισε στο κατάρτι ενός μεγάλου σκάφους και παρακολούθησε τους ναύτες να τραβούν μερικά σχοινιά. «Πάω στην Αίγυπτο» φώναξε το Χελιδόνι, και όταν το φεγγάρι βγήκε ξανά πέταξε πίσω στον Ευτυχισμένο Πρίγκιπα.
«Έρχομαι για να πω αντίο», φώναξε.
«Χελιδόνι, Χελιδονάκι, μικρό μου Χελιδόνι», είπε ο πρίγκιπας, «δεν θα μείνεις μαζί μου μια νύχτα ακόμα;».
«Είναι χειμώνας», απάντησε το Χελιδόνι, «και το χιόνι θα είναι σύντομα εδώ. Στην Αίγυπτο ο ήλιος είναι ζεστός και έχει πράσινους φοίνικες, και κροκόδειλοι βρίσκονται στη λάσπη και τους κοιτάζουμε νωχελικά. Οι σύντροφοί μου χτίζουνε μια φωλιά στον Ναό του Μπάαλμπεκ. Καλέ μου Πρίγκιπα, πρέπει να σε αφήσω, αλλά ποτέ δεν θα σε ξεχάσω, και την επόμενη άνοιξη θα σου φέρω πίσω δύο πανέμορφα κοσμήματα στη θέση αυτών που έδωσες. Το ρουμπίνι θα είναι πιο κόκκινο από ένα κόκκινο τριαντάφυλλο και το ζαφείρι θα είναι μπλε, όπως η μεγάλη θάλασσα».
«Στην πλατεία κάτω», είπε ο Ευτυχισμένος Πρίγκιπας, «βρίσκεται ένα μικρό κορίτσι που πουλά σπίρτα. Της έπεσαν όμως στην λάσπη. Ο πατέρας της θα την χτυπήσει αν δεν πάει στο σπίτι χρήματα, και έτσι κλαίει. Δεν έχει παπούτσια ή κάλτσες. Βγάλε το άλλο μάτι μου, και δώστο σ’αυτήν, κι ο πατέρας της δεν θα την χτυπήσει».
«Θα μείνω μαζί σου μια νύχτα ακόμα», είπε το Χελιδόνι, «αλλά δεν μπορώ να βγάλω το μάτι σου. Θα είσαι τυφλός μετά».
«Χελιδόνι, Χελιδονάκι, μικρό μου Χελιδόνι», είπε ο πρίγκιπας, «κάνε όπως σου λέω».
Έτσι έβγαλε και το άλλο μάτι του Πρίγκιπα και πέταξε δίπλα από το κορίτσι, και γλίστρησε το κόσμημα στην παλάμη του χεριού της. «Τι υπέροχο κομμάτι από γυαλί» φώναξε το κοριτσάκι και έτρεξε στο σπίτι, γελώντας.
Στη συνέχεια, το Χελιδόνι γύρισε στον Πρίγκιπα. «Είσαι τυφλός τώρα», είπε, «γι 'αυτό θα μείνω μαζί σου πάντα».
«Όχι, μικρό μου Χελιδόνι», είπε ο καημένος Πρίγκιπας, «πρέπει να πας μακριά, στην Αίγυπτο».
«Θα μείνω για πάντα μαζί σου», είπε το Χελιδόνι, και κοιμήθηκε στα πόδια του Πρίγκιπα.
Όλη την επόμενη μέρα κάθισε στον ώμο του Πρίγκιπα και του είπε ιστορίες για το τι είχε δει σε παράξενα εδάφη. Του είπε για τις κόκκινες θρεσκιόρνιθες, που στέκονται στη σειρά στις όχθες του Νείλου, και πιάνουν χρυσόψαρα με τα ράμφη τους, για την Σφίγγα, που είναι τόσο παλιά όσο ο ίδιος ο κόσμος, και ζει στην έρημο, και ξέρει πάντα, για τους εμπόρους, που περπατούν αργά πλάι στις καμήλες τους, και μεταφέρουν κεχριμπαρένιες χάντρες στα χέρια τους, για τον Βασιλιά των βουνών της Σελήνης, ο οποίος, μαύρος σαν τον έβενο και λατρεύει ένα μεγάλο κρύσταλλο, για το μεγάλο πράσινο φίδι που κοιμάται σε ένα φοίνικα, και έχει είκοσι ιερείς για να το ταΐζουν με κέικ μελιού, και για τους πυγμαίους που πλέουν σε μια μεγάλη λίμνη στα μεγάλα επίπεδα φύλλα, και είναι πάντα σε πόλεμο με τις πεταλούδες.
«Αγαπητό μου Χελιδονάκι», είπε ο Πρίγκιπας, «μου λες εκπληκτικά πράγματα, αλλά περισσότερο από ο,τιδήποτε, πιο εκπληκτική είναι η δυστυχία των ανδρών και των γυναικών. Δεν υπάρχει τίποτα τόσο σημαντικό όσο η δυστυχία. Πέταξε πάνω από την πόλη μου, μικρό μου Χελιδόνι, και πες μου τι βλέπεις».
Έτσι το Χελιδόνι πέταξε πάνω από τη μεγάλη πόλη, και είδε τους πλούσιους να είναι χαρούμενοι στα όμορφα σπίτια τους, ενώ οι ζητιάνοι κάθονταν στις πόρτες. Πέταξε σε σκοτεινά δρομάκια, και είδα τα λευκά πρόσωπα πεινασμένων παιδιών να κοιτούν τους μαύρους δρόμους. Κάτω από μια γέφυρα δύο μικρά αγόρια ήταν αγκαλιά για να κρατηθούν ζεστά.«Πόσο πεινασμένοι είμαστε!» είπαν. «Δεν επιτρέπεται να βρίσκεστε εδώ», φώναξε ο φρουρός, και βγήκαν στη βροχή.
Στη συνέχεια πέταξε πίσω και είπε στον Πρίγκιπα όσα είχε δει.
«Είμαι καλυμμένος με χρυσάφι», είπε ο Πρίγκιπας, «πρέπει να το βγάλεις φύλλο φύλλο, και να το δώσεις στους ανθρώπους-πάντα πίστευαν ότι ο χρυσός μπορεί να τους κάνει ευτυχισμένους».
Φύλλο φύλλο, το Χελιδόνι πήρε το χρυσάφι μακριά, μέχρι που ο Πρίγκιπας φαινόταν θαμπός και γκρίζος. Φύλλο φύλλο, πήγαινε το χρυσό στους φτωχούς, και τα πρόσωπα των παιδιών κοκκίνισαν, και γέλασαν και έπαιξαν παιχνίδια στο δρόμο. «Έχουμε ψωμί τώρα!» φώναζαν.
Στη συνέχεια, το χιόνι ήρθε, και μετά το χιόνι ήρθε ο παγετός. Οι δρόμοι φαινόταν σαν να ήταν από ασήμι, τόσο λαμπεροί και γυαλιστεροί. Το καημένο το Χελιδόνι κρύωνε όλο και πιο πολύ, αλλά δεν θα άφηνε τον Πρίγκιπα, που τον αγαπούσε πάρα πολύ. Μάζευε ψίχουλα έξω από την πόρτα του φούρναρη, όταν εκείνος δεν κοιτούσε και προσπαθούσε να κρατηθεί ζεστό με το χτύπημα των φτερών του.
Αλλά τελικά ήξερε ότι επρόκειτο να πεθάνει. Είχε μόνο δύναμη για να πετάξει μέχρι τον ώμο του Πρίγκιπα για μια ακόμη φορά. «Αντίο, αγαπητέ Πρίγκιπα!» μουρμούρισε, «θα μου επιτρέψεις να φιλήσω το χέρι σου;»
«Χαίρομαι που θα πας στην Αίγυπτο επιτέλους, μικρό μου Χελιδόνι», δήλωσε ο Πρίγκιπας, «έχεις μείνει πολύ καιρό εδώ. Μα πρέπει να με φιλήσεις στα χείλη, γιατί σ 'αγαπώ».
«Δεν θα πάω στην Αίγυπτο», είπε το Χελιδόνι. «Πάω στον οίκο του Θανάτου. Ο θάνατος είναι ο αδελφός του Ύπνου, έτσι δεν είναι;»
Και φίλησε τον Ευτυχισμένο Πρίγκιπα στα χείλη, και έπεσε νεκρός στα πόδια του.
Εκείνη τη στιγμή μια περίεργη ρωγμή ακούστηκε μέσα στο άγαλμα, σαν κάτι να είχε σπάσει. Ήταν η μαύρη, μολυβένια καρδιά που είχε σπάσει στα δύο. Σίγουρα ήταν ένας φοβερά σκληρός παγετός.
Νωρίς το επόμενο πρωί ο Δήμαρχος περπατούσε στην πλατεία, και βλέποντας το άγαλμα, είπε στους δημοτικούς συμβούλους: «πόσο άθλιος φαίνεται ο Ευτυχισμένος Πρίγκιπας!».
«Πόσο άθλιος πραγματικά!" φώναξε ο σύμβουλος, ο οποίος πάντα συμφώνησε με τον Δήμαρχο.
«Το ρουμπίνι έχει βγει από το σπαθί του, τα μάτια του έχουν φύγει, και δεν έχει χρυσό πια», είπε ο Δήμαρχος, «στην πραγματικότητα, είναι λίγο καλύτερος από ένα ζητιάνο!».
«Λίγο καλύτερος από ένα ζητιάνο», είπαν οι δημοτικοί σύμβουλοι.
«Και υπάρχει ένα νεκρό πουλί στα πόδια του!» συνέχισε ο Δήμαρχος. «Πρέπει να εκδοθεί μια διακήρυξη ότι τα πουλιά δεν επιτρέπεται να πεθαίνουν εδώ». Και η γραμματέας σημείωσε την πρόταση.
Έτσι γκρέμισαν το άγαλμα του Πρίγκιπα. «Αφού δεν είναι πλέον όμορφος δεν είναι χρήσιμος», δήλωσε ο Καθηγητής Τέχνης στο Πανεπιστήμιο.
Στη συνέχεια έλιωσαν το άγαλμα σε μια κάμινο, και ο Δήμαρχος είχε μια συνάντηση με τους συμβούλους για να αποφασίσουν τι θα γίνει με το μέταλλο. «Πρέπει να έχουμε ένα άλλο άγαλμα, φυσικά», είπε, «και πρέπει να είναι ένα άγαλμα δικό μου».
«Δικό μου», δήλωσε ο κάθε Σύμβουλος, και άρχισαν να μαλώνουν. Την τελευταία φορά που άκουσα γι’αυτούς μάλωναν ακόμα.
«Τι παράξενο πράγμα!» είπαν οι εργάτες στα χυτήρια. «Αυτή η σπασμένη καρδιά δεν λιώνει στο φούρνο. Πρέπει να την πετάξουμε». Έτσι την πέταξαν εκεί που είχαν πετάξει και το νεκρό Χελιδόνι.
«Φέρε μου τα δύο πιο πολύτιμα πράγματα της πόλης», είπε ο Θεός σε έναν από τους αγγέλους του, και ο άγγελος του έφερε τη μαύρη καρδιά και το νεκρό πουλί.
«Έχεις επιλέξει σωστά», είπε ο Θεός, «στο κήπο του Παραδείσου αυτό το μικρό πουλί θα τραγουδά για πάντα, και στην πόλη του χρυσού ο Ευτυχισμένος Πρίγκιπας θα με δοξάζει».

Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2013

Διαγωνισμός παραμυθιού της Παραμυθοκουζίνας!




Διαγωνισμός Παραμυθιού

Η «Παραμυθοκουζίνα» και ο Χώρος «Τέχνης Βήματα»
με αφορμή το Έτος Καβάφη
προκηρύσσουν Διαγωνισμό Παραμυθιού με θέμα:

«Τείχη από Αθήνα - Θεσσαλονίκη»

-Δικαίωμα συμμετοχής έχουν παιδιά μέχρι 12 ετών, από όλο τον κόσμο που γράφουν στα Ελληνικά.

-Τα παραμύθια, χρησιμοποιώντας ως πηγή έμπνευσης τα «Τείχη» του Κωνσταντίνου Καβάφη και με τη βοήθεια της Μαγικής Τράπουλας (αξιοποιώντας όποιες από τις λειτουργίες –τραπουλόχαρτα θελήσουν) έχουν ως στόχο τη γνωριμία των παιδιών με το έργο του ποιητή, αλλά και την ανάδειξη θεμάτων όπως ο κοινωνικός αποκλεισμός και η μοναξιά.

-Θα βραβευθούν τρία παραμύθια ανά ηλικιακή κατηγορία:
Α. Ηλικίες 6-8 ετών (α, β, γ δημοτικού)
Β. Ηλικίες 9-12 ετών (δ, ε, στ δημοτικού)

-Τα βραβευμένα παραμύθια θα εικονογραφηθούν από τη Στεφανία Βελδεμίρη και θα κυκλοφορήσουν σε βιβλίο

-Το κάθε παραμύθι δεν μπορεί να υπερβαίνει τις 500 λέξεις.

-Τα παραμύθια μπορούν να στέλνονται από τις 7 Ιανουαρίου μέχρι τις 30 Απριλίου στη διεύθυνση:

«Τέχνης Βήματα», Ηρακλειδών 54, Θησείο 118 51
 Με την ένδειξη: Για το διαγωνισμό παραμυθιού

Τα αποτελέσματα θα ανακοινωθούν αρχές Ιουνίου.

Περισσότερες λεπτομέρειες προσεχώς....




Τα τείχη

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2013

Παίζοντας με τη Μαγική Τράπουλα πλάι στη θάλασσα


...Στη Θεσσαλονίκη λοιπόν, κι ενώ οι μεγάλοι πίνουν καφέ απολαμβάνοντας τη λιακάδα στο Θερμαϊκό, η Κατερίνα βγάζει από τη τσάντα της τη Μαγική Τράπουλα και το ταξίδι στο χώρο των παραμυθιών ξεκινά....

Στην ταβέρνα στο καφέ και στο ταξίδι
με την τράπουλα κάνεις παιχνίδι
και αφήνεις τους γονείς να ησυχάσουν
και να ψιλοκουβεντιάσουν