Σάββατο πρωί έφτασα στη Λέρο.
Η πληροφορία έμοιαζε σίγουρη...
Ο Χαμένος μύθος του Αισώπου που μια αδίστακτη συμμορία είχε κλέψει στη Σάμο βρισκόταν κρυμμένος κάπου στη Λέρο.
Η νηπιαγωγός Φανή Ιωαννίδου, ο υπεύθυνος τη Δημοτικής Βιβλιοθήκης Λέρου Δημήτρης Σταματέλος και η δασκάλα Έλενα Κτιστάκη είχαν ανακαλύψει έναν παράξενο χάρτη!
Συναντηθήκαμε για να προετοιμάσουμε τις επόμενες κινήσεις μας...
Περάσαμε από έναν γάμο και...
...Μαζευτήκαμε όλοι το βράδυ στη Δημοτική Βιβλιοθήκη και μαζί με μια μεγάλη ομάδα παιδιών ανακαλύψαμε ότι ο χάρτης οδηγούσε στο Δημαρχείο
Εκεί βρήκαμε ένα σημείωμα που έγραφε:
«Βγάζει φωτογραφίες και παίζει μουσική. Ξέρει να κρατάει
μυστικά. Για να σου τα πει, θα πρέπει να του τραγουδήσεις. Κι όχι ό,τι κι ό,τι.
Θάλασσα και Λέρο να έχει το τραγούδι»
'Ετσι πήγαμε στον Σάββα Φυλακούρη εξαιρετικό φωτογράφο και μουσικό, από τους μεγαλύτερους τεχνίτες στο σαντούρι. Αφού έπαιξε Λέρικους ρυθμούς και τα παιδιά τραγούδησαν, πήραμε το επόμενο σημείωμα:
«Εκεί η βιβλιοθήκη ήταν παλιά. Ξέρεις πού; Μόνο που ο
βιβλιοθηκάριος είναι πονηρός. Κι αν δεν απαντήσεις σε πέντε ερωτήσεις, αίνιγμα
δεν μπορείς να λύσεις»
Αφού τα παιδιά απάντησαν σε πέντε ερωτήσεις πήραν το τρίτο
σημείωμα:
«Άσε τον κεντρικό τον δρόμο και πήγαινε σε αυτόν που μόνο
κατεβαίνει. Στην πρώτη εκκλησία που θα μπεις κάτι σε περιμένει»
Εκεί βρήκαν το τέταρτο σημείωμα:
«Έδωσε το όνομα σε όλη την πόλη, όμως δεν υπάρχει πια. Ένας
πιο νέος πήρε τη θέση του»
Πάνε στον πλάτανο της πλατείας. Εκεί τους περίμενε η
δασκάλα με ερωτήσεις γνώσεων. Αφού απάντησαν πήραν το πέμπτο σημείωμα. Βεβαίως είχαν και τη βοήθεια του ...Δημάρχου!
Να τι έγραφε:
«Βρες το καράβι που είναι ζωγραφισμένο στον τοίχο, να σου πει
το μυστικό»
Στο παλιό μπαράκι του Φίλιππου βρίσκουν το τελευταίο
σημείωμα:
«Είσαι πολύ κοντά. Ο Χαμένος μύθος σε περιμένει στη
Βιβλιοθήκη, κρυμμένος μέσα στο πιο παλιό της βιβλίο»
Πραγματικά ο μύθος βρέθηκε!
"Ο τζίτζικας κι ο μέρμηγκας
Κάποτε ήταν ένα τζιτζίκι και ένα μυρμήγκι. Το τζιτζίκι είχε φτιάξει τη φωλιά του στα κλαδιά ενός δέντρου ενώ το μυρμήγκι στις ρίζες του.
Ήταν καλοκαίρι και μόλις ανέτειλε ο ήλιος, το μυρμήγκι ξεκινούσε την εργασία του. Έβγαινε από τη φωλιά του και έψαχνε να βρει διάφορους σπόρους. Όταν έβρισκε κάποιον, τον φορτωνόταν στην πλάτη και τον μετάφερε στην φωλιά του όπου τον αποθήκευε. Μερικές φορές οι σπόροι ήταν τόσο μεγάλοι που έπρεπε να τους κομματιάσει πριν τους μεταφέρει και αυτό σήμαινε διπλάσιο κόπο για το μυρμήγκι. Ο εργατικός μας φίλος εργαζόταν από την ανατολή μέχρι την δύση του ηλίου.
Το τζιτζίκι ξυπνούσε λίγο αργότερα. Έβγαινε από τη φωλιά του και αφού έτρωγε κάτι πρόχειρα, έπιανε το τραγούδι που μερικές φορές το συνέχιζε ακόμα και μετά τα μεσάνυχτα. Εκτός από το να τραγουδάει δεν έκανε τίποτα άλλο όλη μέρα. Κάτι που δεν είναι καθόλου εύκολο. Στο τέλος κλείνει η φωνή σου. Πολλές φορές ξεχνούσε ακόμη και να φάει ο τζίτζικας τραγουδιστής μας.
Όμως το τραγούδι και η μουσική του βοηθούσαν το μυρμήγκι να αντέχει πιο εύκολα τη σκληρή δουλειά. Άλλωστε ποιος είπε ότι ένας άνθρωπος που όλη μέρα ασκεί την τέχνη του είναι τεμπέλης;
Ο μουσικός τα τραγούδια του, ο κεραμοποιός τα κεραμικά του, ο γλύπτης τα γλυπτά του, ο συγγραφέας τους μύθους του…
Έτσι περνούσαν οι μέρες η μία μετά την άλλη και ήρθε ο καιρός που έφυγε το καλοκαίρι και έδωσε την θέση του στο φθινόπωρο. Ο ουρανός συννέφιασε, ψιλή βροχή άρχισε να πέφτει και τα φύλλα των δέντρων ένα ένα ξεράθηκαν και έπεσαν στην γη.
Το μυρμήγκι, έχοντας αρκετές προμήθειες για να περάσει μέχρι την άνοιξη, καθόταν και απολάμβανε τον ήχο που έκαναν οι σταγόνες της βροχής καθώς έπεφταν πάνω στα ξερά φύλλα.
Όμως δεν ζει κανείς μόνο με το φαγητό. Όλη μέρα κλεισμένο στο σπίτι το μυρμήγκι θα πέθαινε από την πλήξη αν δεν είχε τον φίλο του τον τζίτζικα. Μόλις λοιπόν ο καιρό κρύωνε τον καλούσε στο σπίτι και του παραχωρούσε έναν χώρο να δουλεύει τα τραγούδια που θα έλεγε το καλοκαίρι. Κι ο τζίτζικας για αντάλλαγμα του τραγουδούσε κάθε βράδυ ή του διάβαζε τους στίχους του...."
Τι περιμένεις να τον διαβάσεις όλο; Αμ δε! Πήγαινε στη Λέρο να σου τον πουν!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου