Καλό μήνα με ένα μικρό παραμύθι για τη Θ _ _ _ _ _ _ _ _ _ Η

 

Δεκέμβρης 

Μια μέρα οι κάτοικοι της πόλης Θ. ξύπνησαν και όλα τα είχε σκεπάσει το χιόνι. 

Έμειναν για καιρό αποκλεισμένοι στα σπίτια τους και σιγά – σιγά άρχισαν να ξεχνάνε τις σωστές λέξεις. Μια καινούργια γλώσσα φτιαχνόταν. 

Έτσι είχαμε πια ρεμύθια (ρεβίθια), φαγόνια (βαγόνια), λολχαγούς (λοχαγούς), κουρτίνες (φουρτούνες), Αχανούλα (Αχ, Αννούλα)… 

Οι νέες λέξεις εννοείται πως έδωσαν και καινούργιο νόημα στα πράγματα. 

Τα ρεμύθια ήταν ρεβίθια που τα έτρωγες με τη συνοδεία παραμυθιού. 

Τα φαγόνια ήταν βαγόνια όπου σου σέρβιραν πλούσια εδέσματα. 

Οι κουρτίνες ήταν φουρτούνες γεμάτες χρώματα. 

Οι λολχαγοί ήταν λοχαγοί λίγο παλαβοί. 

Όσο για τις Αχανούλες, ήταν Αννούλες που προκαλούσαν μοιραία πάθη… 

Έτσι, όταν το χιόνι έλιωσε, η πόλη είχε αλλάξει για τα καλά: 

Την έλεγαν πια Θ_ _ _ _ _ _ _ _ _ η!

Από το "Ημερολόγιο για να θυμάσαι ή να ξεχνάς" που κυκλοφόρησε κάποτε από το περιοδικό "Εξώστης" στη Θεσσαλονίκη με ζωγραφιές της Στεφανίας Βελδεμίρη και κείμενα Κώστα Στοφόρου