Το Μυστήριο στη σπηλιά της Ρίνας

 

Το Μυστήριο στη σπηλιά της Ρίνας

 

 

Μια περιπέτεια γραμμένη

και ζωγραφισμένη από την παρέα της "Αστράμαξας:

Νίκο Βλαχογιάννη-Ειρήνη Συμεών- Ιωάννη Φίλιο

 

Η κρυφή σπηλιά

Ο Νικόλας πήγε κι αυτό το καλοκαίρι διακοπές στη Νάξο με τους γονείς του.

Από πολύ μικρός βοηθούσε τον καπετάν Γιάννη που είχε το σκάφος του στον Πάνορμο και με αυτό πήγαινε τους τουρίστες στη σπηλιά της Ρίνας.

Αν ρωτούσατε τον Νικόλα θα σας έλεγε πως είναι το πιο όμορφο μέρος στον κόσμο!

Είχε αναλάβει να λύνει και να δένει το σκάφος στον μώλο κι όταν προλάβαινε έριχνε και καμιά βουτιά.

Φέτος όμως του είχε αγοράσει ο παππούς του μια καταπληκτική μάσκα κι ανυπομονούσε να τη δοκιμάσει.

Έτσι, όταν έφτασαν στη σπηλιά, πήρε άδεια από τον καπετάνιο και βούτηξε στα διάφανα νερά.

Ξαφνικά είδε μια μεγάλη τρύπα στα αριστερά του κι αποφάσισε να την εξερευνήσει. Φως ερχόταν από κάπου.

Παίρνει μια δυνατή ανάσα, μπαίνει μέσα στη μεγάλη τρύπα και σε λίγα δευτερόλεπτα βρίσκεται σε μια δεύτερη σπηλιά.

Βγαίνει από το νερό, βγάζει τη μάσκα και τότε έκπληκτος βλέπει πως η σπηλιά είναι γεμάτη τοιχογραφίες με μαμούθ.

Πλησιάζοντας για να τις δει καλύτερα σκοντάφτει σε κάτι.

Σκύβει και αντικρύζει το πάνω μέρος ενός αμφορέα, σαν αυτούς που είχε δει στο μουσείο.

Σκάβει με ανυπομονησία και σύντομα κρατάει στα χέρια του τον αμφορέα που έχει πάνω του ζωγραφισμένους… Τον Θεό Διόνυσο και την Αριάδνη.

Είναι σίγουρος γι’ αυτό. Τόσες φορές του έχει πει την ιστορία ο παππούς. Τόσες εικόνες του έχει δείξει η μαμά στο ίντερνετ!

Όμως η ώρα έχει περάσει. Με βαριά καρδιά αφήνει τον αμφορέα και τη σπηλιά και βουτάει πάλι για να πάει στο σκάφος και να τα πει όλα στον καπετάν Γιάννη. Αυτός θα ξέρει τι πρέπει να κάνουν.

Πραγματικά ο καπετάνιος είχε ανησυχήσει, όμως όταν ο Νικόλας του είπε τα νέα έκανε σαν μικρό παιδί.

-Θα έρθουμε αύριο πρωί -πρωί να βουτήξουμε μαζί και θα δούμε τι θα κάνουμε. Αν είναι όπως τα λες θα ενημερώσουμε αμέσως τους αρχαιολόγους. Μπορεί να έχεις κάνει πολύ σπουδαία ανακάλυψη!

Η εξερεύνηση

Πρωί -πρωί, συναντήθηκαν στον μώλο ο καπετάνιος και ο Νικόλας και τράβηξαν για τη σπηλιά της Ρίνας.

Βούτηξαν παρέα και βρέθηκαν στο δεύτερο σπήλαιο. Ο καπετάν Γιάννης έμεινε έκπληκτος. Δεν ήξερε τι να πρωτοθαυμάσει.

Αυτό που είδε και δεν είχε δει ο Νικόλας ήταν πως στην άκρη της σπηλιάς υπήρχε ένα ξύλινο κιβώτιο, φθαρμένο πολύ από τον χρόνο.

Το άνοιξε και μέσα είδαν χρυσά φλουριά, μερικά κοσμήματα κι ένα σπαθί!

-Ο θησαυρός του πειρατή Πεταλούδα!

-Τι;

-Να βλέπεις στη λαβή του σπαθιού;

-Τι να δω;

-Τη σκαλισμένη πεταλούδα. Ήταν το σύμβολό του. Το είχε και τατουάζ στο μπράτσο του! Όταν τιμωρούσε κάποιον του χάραζε στο μάγουλο μια πεταλούδα με το σπαθί του!

-Απαίσιο!

-Έχεις δίκιο…

Ο Νικόλας άρχισε κάπως να φοβάται. Λες να υπήρχε πουθενά εδώ κανένα φάντασμα του πειρατή;

-Δεν γυρίζουμε πίσω; Κρυώνω κάπως, είπε στον Καπετάνιο, αφού δεν ήθελε να ομολογήσει πως φοβόταν.

-Ναι πάμε!

Κολύμπησαν, βγήκαν στην άλλη μεριά κι ανέβηκαν στο σκάφος.

-Καλώς τους!

Ο Νικόλας κόντεψε να λιποθυμήσει.

Δυο άντρες με όπλα τους περίμεναν στο σκάφος. Δίπλα του είχαν δέσει μια μικρή βάρκα με μηχανή, που δεν φαινόταν πριν.   

Ο καπετάνιος αναγνώρισε δυο από τους χθεσινούς επιβάτες.

-Τι θέλετε; Αν είσαστε κλέφτες να σας πω ότι δεν έχω ούτε ευρώ πάνω μου!

-Ξέρεις πολύ καλά τι θέλουμε. Αυτά που βρήκε ο μικρός και είναι… δικά μας!

-Δικά σας;

-Ναι. Ο θησαυρός του καπετάν Πεταλούδα! Του ένδοξου προγόνου μας. Μας είχε αφήσει τον χάρτη, αλλά χρειάστηκε να περάσουν κάμποσες γενιές για να τον ανακαλύψουμε και να καταλάβουμε την αξία του. Ήρθαμε χθες με το σκάφος για μια πρώτη ματιά, αλλά χάρη στον μικρό εδώ…

-Σας ακούσαμε, είπε ο δεύτερος άντρας που μέχρι τώρα ήταν σιωπηλός. Έτσι αποφασίσαμε να έρθουμε να δούμε με τα μάτια μας, αλλά μας είχατε προλάβει. Οπότε… δυστυχώς…

Και γυρίζοντας στον άλλο άντρα:

-Αντώνη δέσε τους!

Εκείνος με ένα χοντρό σκοινί έδεσε  τον Νικόλα και τον καπετάν Γιάννη μαζί…

Ύστερα από λίγο έβαλαν μπρος το σκάφος και βγήκαν στην ανοικτή θάλασσα.

Μόλις βρέθηκαν σε μεγάλο βάθος κι αρκετά μακριά από την ακτή, τους έπιασαν και οι δυο μαζί και τους πέταξαν στα βαθιά νερά.

-Καλή τύχη! Τους φώναξαν ειρωνικά…

Ο καπετάν Γιάννης προσπαθούσε να κρατηθούν στην επιφάνεια της θάλασσας όσο γινόταν. Ο πανικός του Νικόλα δεν βοηθούσε καθόλου… 

Καθώς το σκάφος χανόταν από τα μάτια τους χανόταν και κάθε ελπίδα σωτηρίας.

Και τότε…

Κάποιος άρχισε να τους σπρώχνει!

Μα τι ήταν αυτό;

Ξαφνικά, χωρίς να καταλάβουν ακόμη τι γινόταν βρέθηκαν στη ράχη ενός μεγάλου δελφινιού.

Τώρα κι αν τρόμαξε ο Νικόλας

-Θα μας φάει;

-Το δελφίνι; Μα τι λες, είναι ο Μήτσος!

-Ο Μήτσος;

-Ναι. Δελφίνι… φίλος μου. Από τότε που τον έσωσα από τους ψαράδες που ήθελαν να τον τιμωρήσουν γιατί έσκισε τα δίχτυα τους. Ε, Μήτσο;

Το δελφίνι σα να καταλάβαινε έβγαλε μια παράξενη φωνή που έμοιαζε με «ναι»!

Ο Νικόλας νόμιζε πια πως ονειρεύεται.

Πάντως ο Μήτσος, τους οδήγησε ως τον Πάνορμο.

Οι άνθρωποι που κολυμπούσαν τους τράβηξαν έξω και τους έλυσαν.

Ο καπετάνιος είπε να τηλεφωνήσουν αμέσως στο λιμενικό. Οι δυο κακοί σίγουρα θα ήταν  ακόμη στη σπηλιά!

Επίλογος

Το λιμενικό συνέλαβε τους δυο Πράσινους -αυτό ήταν το επίθετό τους- τον Αντώνη και τον Μιχάλη. Πράγματι ήταν μακρινοί απόγονοι του πειρατή Πεταλούδα. Θα περνούσαν κάμποσα χρόνια στη φυλακή…

Τα ευρήματα της σπηλιάς και κυρίως οι τοιχογραφίες την έκαναν διάσημη σε όλο τον κόσμο.

Κι όλοι ήθελαν να την επισκεφθούν παρέα με τους δυο ήρωες: Τον Νικόλα και τον καπετάν Γιάννη.

Αυτός χρειάστηκε να αγοράσει ένα μεγαλύτερο σκάφος που το ονόμασε «Μήτσο» και του έβαλε για ακρόπρωρο ένα δελφίνι.

Όσο για τον ίδιο τον Μήτσο, πρόσφατα απέκτησε οικογένεια και συχνά κολυμπάνε όλοι μαζί και κάνουν θεαματικά άλματα δίπλα στο σκάφος!