Ο Μαγικός βόλος

 Πρώτη ανάρτηση για το 2023 και πρώτη ιστορία της χρονιάς από το εργαστήριό μας στο Αετοπούλειο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Χαλανδρίου "Ο κόσμος της Πηνελόπης Δέλτα"

Με έμπνευση από τους... "βόλους της Πουλουδιάς" και τον Τρελαντώνη, αλλά και από την ιστορία των βόλων που μας παρουσίασε η Πολυτίμη Μαχαίρα, η Μαριαλένα Πορίχη έγραψε αυτή την ιστορία, την εικονογράφησε και δημιούργησε και μια μακέτα!

Ο ΜΑΓΙΚΟΣ…ΒΟΛΟΣ

της Μαριαλένας Πορίχη

Κάθε φορά που περνάγαμε μπροστά από αυτό το μαγαζί μαγευόμουν. Ήταν στα κεντρικά του Λονδίνου, κοντά στο big ben, στο Queen Elizabeth II Centre. Τέτοιο κατάστημα δεν έβρισκες πουθενά. Λεγόταν Magic Tricks Centre. Ήταν ένα τεράστιο κατάστημα γεμάτο με απίστευτα αντικείμενα. Η βιτρίνα ήταν διακοσμημένη με τρομερά πράγματα αλλά το καλύτερο ήταν η γυάλινη σφαίρα. Μια τεράστια πολύχρωμη γυάλινη σφαίρα, όπου ο κύριος Τζον μου έλεγε ένα κάρο ιστορίες για την σφαίρα. Από 7 χρονών κοριτσάκι πήγαινα εκεί και μόνο η σφαίρα μου γυάλιζε. Την πρώτη φορά που την είδα την πέρασα για βόλο, σαν αυτούς που παίζουμε στα κρυφά με τον μπαμπά μου. Τίποτα δεν ήταν τόσο όμορφο και ξεχωριστό όσο αυτή η σφαίρα. Μου έλεγε ότι ήταν ενός πανίσχυρου μάγου, που μπορούσε να προβλέψει το μέλλον μέσα από αυτή τη σφαίρα. Άλλες φορές μου έλεγε ότι μέσα από αυτή την σφαίρα, έβλεπε τα άτακτα παιδιά και τα τιμωρούσε όταν έκαναν αταξίες. Η γυάλινη σφαίρα ήταν πολύχρωμη και τα χρώματα κινιόντουσαν γύρω γύρω, όπως τα σύννεφα στον ουρανό. Κάθε φορά κόλλαγα το πρόσωπό μου στη βιτρίνα και παρακαλούσα τη μητέρα μου να μου την πάρει. Εκείνη πάντα μου έλεγε, «Τα κορίτσια της σημερινής κοινωνίας δεν πρέπει να ασχολούνται με μαγικά κόλπα σαν τσαρλατάνους. Εσύ αύριο μεθαύριο θα γίνεις κοπέλα της παντρειάς. Πρέπει να μάθεις να ευχαριστείς τον μελλοντικό σου σύζυγο και όχι να χάνεις τον χρόνο σου κάνοντας τον κλόουν.».

Ένα βραδάκι περνούσα απ’ έξω με τον μπαμπά μου και του έδειξα τη σφαίρα  Ο πολυαγαπημένος μου μπαμπάκας, η τρελή μου αδυναμία, εργάζεται όλη μέρα και το βράδυ είναι κουρασμένος και δεν βγαίνουμε για βόλτες μαζί. Περνάμε πολύ χρόνο μαζί, δεν έχω παράπονο, αλλά βόλτες βγαίνουμε σπάνια  «Μπαμπάκα μου, μπαμπάκα μου γλυκέ θα μου πάρεις την μαγική σφαίρα του πανίσχυρου μάγου Αυγοσαλάτα;», του είπα όλο γλύκα. «Ποιον; Το τεράστιο βόλο; Έχεις ένα κάρο βόλους. Κάθε μέρα σου φέρνω από έναν. Γιατί θέλεις παραπάνω;». «Μα μπαμπά. Μου φέρνεις κι άλλους βόλους γιατί όλο με κερδίζεις και μου παίρνεις τους παλιούς! Εξάλλου, δεν είναι βόλος αλλά μαγική γυάλα!». «Μαγική γυάλα δε μου είπες; Λοιπόν θα βάλουμε ένα στοίχημα. Όταν με κερδίσεις σε μία παρτίδα βόλους θα στο αγοράσω. Ξέρεις πάντα κρυφά από την μαμά και οι παρτίδες και το δώρο.». «Σύμφωνοι!», αναφώνησα όλο χαρά! Θα ήταν απλώς θέμα χρόνου να τον κερδίσω! Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Ούτε ένας χρόνος δεν πέρασε όταν ο πατέρας μου σκοτώθηκε. Τον χτύπησε αυτοκίνητο όταν πέρναγε τον δρόμο. Δεν μπορούσα να μιλήσω στη μητέρα για το στοίχημα, ειδικά μετά τα οικονομικά προβλήματα μετά τον θάνατο του πατερούλη. Έτσι έμεινα με το παράπονο.

Μα την γυάλινη σφαίρα την άγγιξα μια μέρα ως δικό μου απόκτημα. Ως μοναχοπαίδι, η προίκα μου ήταν όλα τα υπάρχοντα των γονιών μου. Αποκαταστάθηκα και έφτιαξα μια υπέροχη οικογένεια, ενώ μέναμε στο πατρικό μου. Μία ημέρα πήρα τα μικρά μου διδυμάκια, και πήγαμε για βόλτα. Καθώς περνούσαμε από μπροστά, η Άδελαϊν  κι ο Τζέιμς έτρεξαν στη βιτρίνα και άρχισαν να χαζεύουν. Και τα δύο μικρούλια σαρώνοντας με το βλέμμα τους τα αντικείμενα, πρόσεξαν τη γυάλινη σφαίρα. «Μαμά, μαμά!», φώναξε ο Τζέιμς και συνέχισε τη σκέψη του η Άδελαϊν, «Θα μας αγοράσεις τον βόλο;». «Λοιπόν, γλυκά μου παιδάκια», τους είπα, «Αυτό που βλέπετε δεν είναι σαν τους βόλους σας. Είναι μια μαγική σφαίρα. Συγκεκριμένα είναι η σφαίρα του μάγου  Αυγοσαλάτα, ο οποίος μπορούσε να δει το μέλλον και μέσα από τη σφαίρα έβλεπε τα άτακτα παιδάκια και τα τιμωρούσε.», «Αλήθεια;!», φώναξε η Άδελαϊν και συνέχισε ο Τζέιμς έντρομος, «Ακόμη τα βλέπει τα άτακτα παιδάκια; Μαμά συγγνώμη, εγώ έσπασα το βάζο όχι η γατούλα που σου είπα ότι μπήκε από το παράθυρο όσο ήταν ανοιχτό. Εγώ έπαιζα και καθώς πέταξα την μπάλα μπήκε στο παράθυρο και το έσπασε. Συγγνώμη…». «Τι έκανες;», του φώναξα για πλάκα. Και φυσικά ήξερα ότι δεν μπήκε γατί από το παράθυρο. Αφού το παράθυρο δεν ήταν ανοιχτό άλλα το έσπασε η μπάλα! Μπήκαμε μέσα στο κατάστημα. Ο κύριος Τζον είχε πεθάνει και το είχε αναλάβει ο μικρός του ο γιος. Μαζί μεγαλώσαμε. Πήγαμε την αγοράσαμε και με λαχτάρα πήγαμε στο σπίτι και την ανοίξαμε. Όση λαχτάρα είχαν τα παιδιά τόση είχα και εγώ. Το παράπονο με είχε φάει και ήθελα να την πιάσω στα χέρια μου. Η γυάλα πέρασε από τα παιδιά μου στα εγγόνια μου και στα δισέγγονα μου και εκτιμήθηκε όσο την είχα εκτιμήσει και εγώ μικρή. Η γυάλ… βασικά ο μαγικός βόλος όπως ακόμη τον λένε τα μικρά μου εγγονάκια, δεν καταστράφηκε ποτέ, ενώ συνέβαλε και στο… να μαθαίνω τις σκανταλιές με την πρόφαση του ότι ο μάγος ακόμη κοιτάζει και τιμωρεί!