Μια έναστρη αγάπη

 Νέα ευχάριστη έκπληξη από τη μαθήτριά μας στο εργαστήρι "Ο κόσμος της Πηνελόπη Δέλτα"

Με ζωγραφιά και κείμενο που ξεχωρίζουν

ΜΙΑ ΕΝΑΣΤΡΗ ΑΓΑΠΗ

από τη Μαριαλένα Πορίχη

Τον κοίταξα προσεχτικά λες και όλη μου η ύπαρξη περιστρεφόταν και εξαρτιόταν από αυτόν. Βασικά, όντως ίσχυε αυτό. Και τότε ο χαρακτηριστικός ήχος αντήχησε στο δωμάτιο. Κοιμήθηκε. «Παιδιά, μπορούμε να βγούμε έξω τώρα, κοιμήθηκε.».

Ξάφνου, ένα κάρο παιχνίδια ξεχύθηκαν στο δωμάτιο από κάθε μικρή και ξεχασμένη γωνίτσα. Λούτρινα αρκουδάκια, πλαστικά φιδάκια, στρατιωτάκια, φιγούρες δράσεις, αυτοκινητάκια, μηχανικά ρομποτάκια και, φυσικά, το πιο ξεχωριστό απ’ όλα, εγώ, η μπαλαρίνα του μουσικού κουτιού. Θα μου πείτε, που βρέθηκε μια μπαλαρίνα σε ένα αγορίστικο δωμάτιο;

Η μεγάλη αδερφή του Τιμ, η Έμμα,  με είχε, από τη γιαγιά της, αλλά έφυγε για να σπουδάσει στην Ελβετία και του άφησε το πιο πολύτιμο αντικείμενο που είχε.

Το χρώμα του κουτιού μου είναι σε απαλό ροζ, σαν τα λουλούδια της αμυγδαλιάς, που, και αυτά μοναδικά, καθώς δεν μοιράζουν κάθε εποχή την ομορφιά τους, ενώ έχει και ανάγλυφα σχέδια. Το καπάκι μου κυριεύει ένας κύκλος, όπου γράφει καλλιγραφικά τα αρχικά της γιαγιάς του Τιμ, ενώ περιτριγυρίζονται από τριαντάφυλλα φτιαγμένα από ύφασμα.

Από μέσα, η υφή μου είναι βελούδινη, και έχω glitter, προσθήκη της Έμμας, της αδερφής του Τιμ.

Εγώ ως μπαλαρίνα, βρίσκομαι σε ένα σκαλί, μπροστά από τον καθρέφτη που έχει εσωτερικά το καπάκι.

Είμαι φτιαγμένη από πορσελάνη και γαλλική δαντέλα, ενώ στον κότσο μου, για να τονίσει την μοναδικότητά μου, έχω ένα πέταλο από το, ανοιξιάτικο τριαντάφυλλο, ένα από τα σπανιότερα λουλούδια του κόσμου.

Ο Τιμ με πρόσεχε πολύ, και ως το μόνο κορίτσι, είχα και πολλές κατακτήσεις, όπως και η μελωδία μου. Αλλά εγώ έναν ήθελα. Κάθε μέρα χάζευα τον ουρανό που έβλεπα. Το «ταβάνι». Εκεί βρίσκονται τα αυτοκόλλητα αστέρια. Παρατηρώντας, πρόσεξα τον αστερισμό του ιππότη.

Από τότε, κάθε φορά μου κλείνει το μάτι και εγώ, προς ένδειξη γοητείας, του τραγουδάω το πιο όμορφο τραγούδι μου. Ο γλυκός μου αστριππότης με περιμένει να τον φτάσω. Η πορσελάνινή μου καρδούλα ραγίζει για αυτόν και τα γρανάζια μου λιώνουν από την ζεστασιά που μου δίνει.

Αχ, πώς θα ήθελα να βρίσκομαι και εγώ εκεί πάνω, μα, ποτέ δεν φανταζόμουν πως το πιο τρελό μου όνειρο, θα πραγματοποιούνταν από το πιο δυσάρεστο γεγονός.

Εκείνο το βράδυ ο Τιμ με είχε αφήσει στην άκρη του γραφείου του. Λόγω του κουτιού μου, μου είναι τρομερά δύσκολο να κινούμε. Τότε ήρθε ο καρυοθραύστης να με ζητήσει.

Φυσικά εγώ του αρνήθηκα, γιατί κανένα σπάσιμο ξηρού καρπού θα μπορούσε να πάρει την καρδιά μου μακριά από τον πολυαγαπημένο αστριππότη μου!

Εκείνος όμως θύμωσε, και αποφάσισε να με τιμωρήσει για την άρνησή μου. Βρέθηκε από πίσω μου και βάλθηκε να με σπρώχνει.

«Τι κάνεις;», ούρλιαξα έντρομη. «Κανείς δεν ποδοπατάει την τιμή μου, σαν σκουπιδάκι, χωρίς τιμωρία. Κανείς δεν μου αρνείται εμένα.». Θύμωσα.

«Η καρδιά μου, οι επιλογές μου, η ζωή μου ορίζονται από εμένα και από κανέναν άλλο! Δεν γυρίζουν όλα γύρω σου. Δεν μπορείς να με αναγκάσεις να αγαπήσω εσένα και αν με αγαπούσες πραγματικά θα έπρεπε να το δεχτείς!».

Φάνηκε λίγο να σαστίζει. Κανείς δεν του είχε ξαναμιλήσει έτσι. Αλλά πλέων ήταν αργά. Έπεσα και έσπασα σε χίλια μικρά κομματάκια. Όλα σκοτείνιασαν γύρω μου.

Μετά από κάποια ώρα, που μου φάνηκε αιώνας, άρχισα να βρίσκω τις αισθήσεις μου. Ένιωθα… ανάλαφρη. Κοίταξα τριγύρω μου και συνειδητοποίησα τι είχε συμβεί.

Καθώς έσπασα ο μικρός Τιμ αποφάσισε να με φτιάξει με τα αστέρια του ουρανού του.

Είχε μαζέψει όλα τα αστέρια, μαζί και του αστριππότη μου, για να με φτιάξει.

Παρόλο που δεν βλέπαμε ο ένας τον άλλο, ένιωθα τη ζεστασιά στη, πλέων, αστρένια καρδούλα μου, ξέροντας ότι θα μείνουμε για πάντα μαζί!