«Πολύ αργά για τ’ Αϊδίνι»: Ένα μυθιστόρημα γεμάτο …Πανιώνιο!

 

«Πολύ αργά για τ’ Αϊδίνι»: Ένα μυθιστόρημα γεμάτο …Πανιώνιο!

Κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Αρτέον το μυθιστόρημα του Κώστα Στοφόρου «Πολύ αργά για τ’ Αϊδίνι».

Ο βασικός ήρωας της ιστορίας, ξεκινά ως παίκτης -σε νεαρή ηλικία- του Πανιωνίου στη Σμύρνη και παραμένει πιστός φίλαθλος μέχρι το τέλος της ζωής του.

Καθώς ξετυλίγεται η αφήγηση ζωντανεύουν και στιγμές της ιστορίας της ομάδας.

Το βιβλίο θα παρουσιαστεί την Παρασκευή 9 Ιουνίου στις 7 μμ στο βιβλιοπωλείο "Κύβος penshop" (Λυκούργου 4, Χαλάνδρι -απέναντι από το σινεμά Αβάνα -τηλέφωνο 210-6717908).

Για το βιβλίο θα μιλήσει η συγγραφέας Δέσποινα Σουγιούλ.

 

Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από την αρχή του βιβλίου:

«…29 Απριλίου του 1998. Παρά τις αντιρρήσεις του καρδιολόγου και όλης της οικογένειας βρεθήκαμε με τον παππού μου, λίγο καιρό μετά τα ενενηκοστά του γενέθλια, στο Στάδιο Καραϊσκάκη. Καθόμασταν στο «πέταλο» προς την Καστέλλα που ήταν γεμάτο με οπαδούς του Πανιωνίου. Ο παππούς πρέπει να ήταν ο μεγαλύτερος στη κερκίδα. Φορούσε κασκόλ της ομάδας και πεταγόταν κάθε λίγο και λιγάκι όρθιος.

Ο παππούς μου, που ήταν πάντα ευγενής και άνθρωπος των γραμμάτων, είχε μεταμορφωθεί. Δεν πίστευα στ’ αυτιά μου με αυτά που άκουγα. Όταν ο Γεωργιάδης του Παναθηναϊκού μάρκαρε σκληρά τον δικό μας τον Καμίτση, το τι άκουσε από τον παππού δεν λέγεται. Ευτυχώς ο διαιτητής έδειξε κόκκινη κάρτα στον παίκτη κι έτσι ηρέμησε κάπως. Αν υπήρχε κόκκινη κάρτα και για τους φιλάθλους, σίγουρα θα την είχε δείξει στον παππού!

Έξι λεπτά αργότερα, στο πεντηκοστό δεύτερο λεπτό ο Φύσσας ξεκίνησε μια αντεπίθεση, έδωσε τη μπάλα στον Σαπουντζή, αυτός πλάσαρε τον Βάντσικ, εκείνος απέκρουσε, αλλά η μπάλα έφτασε στον Καμίτση, εκείνος σέντραρε, πετάχτηκε ο Ναλιτζής και με κεφαλιά έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα!

Ο παππούς πετάχτηκε και φώναζε, χειροκροτούσε. Είχε γίνει σαν παιδί. Άρχισε και να χοροπηδάει ξεχνώντας τα αρθριτικά του. Γύρω οι άλλοι φίλαθλοι τον αγκάλιαζαν και η κάμερα της τηλεόρασης τον εντόπισε και μέχρι το τέλος του αγώνα δεν σταμάτησε να τον δείχνει.

Στο τέλος, με την απονομή δεν ήξερα πως να τον συγκρατήσω.

Μετά το ματς επιστρέψαμε θριαμβευτές στο σπίτι όπου ήταν μαζεμένη όλη η οικογένεια και ο παππούς δεν σταμάτησε να περιγράφει το γκολ του Ναλιτζή λες κι οι υπόλοιποι δεν το είχαν δει στην τηλεόραση.

Τι γιορτή ήταν αυτή! Άνοιξε κι ένα παλιό κρασί που κρατούσε για εορταστικές περιστάσεις και του έδωσε να καταλάβει. Για πρώτη φορά τον άκουσα να τραγουδάει και κάτι παλιά Σμυρναίικα τραγούδια.

Δεν φανταζόμουνα τότε πως θα ήταν η τελευταία φορά που έβλεπα τον παππού μου. Πέθανε δυο μέρες αργότερα στον ύπνο του. Η γιαγιά είπε πως χαμογελούσε.

Το απίστευτο είναι πως είχε γεννηθεί μια μέρα θριάμβου για την αγαπημένη του ομάδα. 2 Μαρτίου του 1908 στο Αϊδίνι. Την ίδια μέρα ο Πανιώνιος νικούσε με 3-1 τη Μικτή Αθηνών στο Ποδηλατοδρόμιο του Νέου Φαλήρου, παρουσία του τότε διαδόχου Κωνσταντίνου και μελών της βασιλικής οικογένειας…»

 

Για το βιβλίο:

Στη χαραυγή του 20ού αιώνα η Οθωμανική Αυτοκρατορία βρίσκεται στα όρια της διάλυσης, ενώ στην Ευρώπη διαμορφώνεται μια ανατρεπτική εποχή λόγω των σημαντικών πολιτικών αλλαγών που πραγματοποιούνται. Κι όμως! Η ζωή στο Λεβάντε (Ανατολή) συνεχίζεται... Ένα μωσαϊκό λαών που αποτελείται από Έλληνες, Τούρκους, Λεβαντίνους, Εβραίους και Αρμένιους ζει αρμονικά, έτσι όπως έμαθε να ζει αιώνες τώρα.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, λίγο πιο έξω από τη Σμύρνη, στο Αϊδίνι, ζει και ο νεαρός Κώστας, ο παππούς του συγγραφέα. Η συνάντησή του με τον Αρίστο και την παρέα του, ο έρωτάς του για την Ελενίτσα κι ο ρυθμός της ζωής του Λεβάντε, μέσα στο κοσμοπολίτικο περιβάλλον της Σμύρνης και του Αϊδινίου, θα τον παρασύρουν σε μεγάλες περιπέτειες και ανατροπές.

Θα καταφέρουν άραγε να ανταποκριθούν στις προκλήσεις; Τι θα συμβεί όταν όλα γύρω τους θα αρχίσουν να καταρρέουν; Όταν θα γίνουν μέρος της ιστορίας του ξεριζωμού του ’22 και των σημαντικών αλλαγών που θα επέλθουν;

Μια συναρπαστική αφήγηση για τις πληγές που δεν επουλώθηκαν ποτέ. Μια αληθινή ιστορία των ανθρώπων που ξεριζώθηκαν από τον γενέθλιο τόπο τους, αναφώνησαν «Πολύ αργά για τ’ Αϊδίνι…», αλλά κράτησαν πάντα ζωντανή τη φλόγα μέσα τους. Για το Αϊδίνι της Διδώς Σωτηρίου, της Nelly’s, του Μιχάλη Σουγιούλ και του Μίνου Αργυράκη.