Το "Mystery Walk" γεννά αστυνομικές ιστορίες: 5 Θάνατοι και πολλές Coca Coles στην Αγγλία

 Πριν το Πάσχα, μας είχαν επισκεφθεί στο Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης μαθητές του 5ου Δημοτικού Σχολείου Πυλαίας Θεσσαλονίκης. Στο πλαίσιο του προγράμματος "Mystery Walk" που υλοποιείται τα δυο τελευταία χρόνια, περπατήσαμε μαζί, έλυσαν γρίφους και βρήκαν στοιχεία.

Ο στόχος ήταν, μετά το πρόγραμμα και επιστρέφοντας στο σχολείο να δημιουργήσουν δικές τους ιστορίες.

Και πράγματι ένας από τους μαθητές εμπνεύσθηκε μια εξαιρετική αστυνομική ιστορία που μας έστειλε σε δυο μέρη, μέσω του δασκάλου του κυρίου Αβραάμ Βασιλειάδη.

Απολαύστε την:

5 Θάνατοι και πολλές Coca Coles στην Αγγλία

Του Νικόλα Γρηγορόπουλου

                                                             

 Ήταν ένα σκοτεινό βράδυ, με πανσέληνο. Μέσα στο σκοτάδι ακούστηκε μια ανατριχιαστική κραυγή. Ο Μοριάρτης σκότωσε τον Τσόρτς έναν φίλο του Νίκλας. Τίποτα το ασυνήθιστο στη σκηνή του εγκλήματος για τον Νίκλας, τον Γουίλιαμ, την Αριάνα και την Άννα… Ένα πτώμα, πολλά αίματα και φυσικά το στοιχείο. Το στοιχείο που άφησε ο Μοριάρτης ήταν μια κάρτα με το γράμμα Μ, ένα αρχαίο αγαλματάκι και μια διεύθυνση. Συνειδητοποιήσαμε πως η διεύθυνση είναι του πλησιέστερου αρχαιολογικού μουσείου οπότε έπρεπε να πάμε. Θα γινόταν ο επόμενος φόνος εκεί.

Συγγνώμη δεν συστηθήκαμε… Εγώ είμαι ο Νίκλας, είμαι Ντεντέκτιβ και δουλεύω μαζί με τους φίλους μου. Τον Γουίλιαμ, την Αριάνα και την Άννα. Εγώ είμαι 14 ετών, ο Γουίλιαμ είναι 35 ετών, η Αριάνα είναι 13 ετών και η Άννα 15. Ζούμε όλοι στο Λονδίνο της Αγγλίας, μια ωραία πόλη αλλά γεμάτη εγκληματικότητα. Εγώ μένω στην οδό Λίμπερτι σε ένα διώροφο σπίτι που το συντηρώ εγώ με τα λεφτά που βγάζω ως ντεντέκτιβ, επειδή και οι δυο μου γονείς πέθαναν, όταν ήμουν 7 ετών. Οπότε έμενα μέχρι τα δώδεκα μαζί με τον παππού και τη γιαγιά μου. Μετά ο παππούς και η γιαγιά πήγαν στο χωριό τους, για να χαλαρώσουν εκεί. Με άφησαν με τον θείο μου, τον Μάρκο, τον οποίο τον σκότωσε ο Μοριάρτης. Από τότε αποφάσισα να τον σκοτώσω, γιατί σκότωσε όλη την οικογένειά μου, εκτός από τον παππού μου και την γιαγιά μου. Τον έψαχνα παντού αλλά δεν τον έβρισκα πουθενά. Με είχε νικήσει στην πρώτη παρτίδα αλλά όχι και στη δεύτερη… Η Αριάνα μένει μαζί με εμένα, διότι της το πρότεινα και δέχτηκε. Ο Γουίλιαμ μένει στην οδό Οξφόρδης, το ίδιο και η Άννα. Πρέπει αύριο να πάμε στο πλησιέστερο μουσείο τους είπα, όταν συναντηθήκαμε. Έπειτα προβληματισμένοι με τα στοιχεία που άφησε στο σημείο του εγκλήματος ο Μοριάρτης, γυρίσαμε όλοι στα σπίτια μας.

Μόλις ξημέρωσε πήγα κάτω από το σπίτι της Αριάνας και την πήρα. Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό της. Πήρα στη συνέχεια και την Άννα. Κατευθυνθήκαμε προς το αρχαιολογικό μουσείο. Μπήκαμε μέσα και αρχίσαμε να ψάχνουμε για στοιχεία. Αμέσως καταλάβαμε ποιον θα σκοτώσει ο Μοριάρτης. Καθώς τρέχαμε για να σώσουμε το θύμα, βρήκα ένα P225/P6 pistol γεμάτο με σφαίρες και το πήρα. Το επικείμενο θύμα είναι ο Μάικλ, τον οποίο πρέπει να τον σώσουμε. Να αυτός είναι.

-Μάικλ είσαι καλά; 

- Ναι μια χαρά γιατί;

- Ωχ όχι το θύμα δεν είναι ο Μάικλ αλλά ο αρχαιολόγος Τσέις.

Ο Μοριάρτης θέλει να τον σκοτώσει για δικά του συμφέροντα. Τρέξαμε γρήγορα αλλά ήταν πολύ αργά, ο Μοριάρτης είχε σκοτώσει τον αρχαιολόγο. Ο Γουίλιαμ ήταν πάνω από το πτώμα. Δολοφονήθηκε με πιστόλι P5 είπα εγώ. «Σωστά, Νίκλας» μου είπε η Αριάνα. «Δες εδώ υπάρχει μια καρτέλα με το γράμμα Μ και ένα κομμάτι από φιλμ» είπε η Άννα.

-Χμμ τι να σημαίνει αυτό; Αναρωτήθηκα φωναχτά.

Το βρήκα. Το φιλμ είναι από το σινεμά εδώ δίπλα. Το φιλμ είναι από μικρά ενωμένα τετραγωνάκια που συνδέονται μεταξύ τους. Άρα ή τα θύματα συνδέονται κάπως ή τα σημεία δολοφονίας. «Νίκλας συνδέονται όλα μεταξύ τους και τα θύματα και τα σημεία.» είπε με ένταση η Αριάνα. «Όντως έχεις απόλυτο δίκιο Αριάνα. Θα πάω στο χωριό του Παππού και της γιαγιάς μου, αυτοί ξέρουν τα θύματα από μικρά παιδιά, οπότε θα μάθουμε τι συνδέεται με τι. Θα επισκεφτώ  και τον κολλητό μου που είναι άρρωστος τον Τομ».

-Γουίλι ψάξε μαζί με την Αριάνα και την Άννα για στοιχεία.

 Ανέβηκα στο τρένο που περνάει από το χωριό. Το ταξίδι θα διαρκούσε πολλές ώρες, αλλά πραγματικά σκέφτηκα ότι θα αξίζει τον κόπο. Καθώς απολάμβανα την Coca cola που μου έφεραν, σκεφτόμουν ποιο μπορεί να είναι το επόμενο θύμα του Μοριάρτη.

Το τρένο έφτασε στο χωριό, κατέβηκα και πήρα τον δρόμο για το σπίτι του παππού. Μπήκα μέσα και βρέθηκα αντιμέτωπος με δυο φουσκωτούς. Τους σκότωσα  με το πιστόλι και ελευθέρωσα τον παππού και την γιαγιά μου. Τότε κατάλαβα πως ένας από τους συνεργάτες μου ήταν ο ένας από τους δυο δολοφόνους… Όμως ποιος; Επίσης  συνειδητοποίησα πως το Μ σήμαινε Μ και W ταυτόχρονα μάλλον.    

Θα το ερευνήσω, σκέφτηκα, πιστεύω πως  ο δολοφόνος είναι ο Γουίλιαμ, επειδή η Αριάνα δεν θα με πρόδιδε ποτέ. Προτού όμως κάνω το οτιδήποτε, αποφάσισα να φάω το φρεσκότατο παστίτσιο της γιαγιάς μου. Αφού τελείωσα, ρώτησα τον παππού μου αν ξέρει τα θύματα. «Ναι, Νικλας, τους αναγνωρίζω» μου απάντησε « Ήταν μια παρέα αλλά δεν θυμάμαι ποιοι ήταν. Νομίζω ο Τσέις, ο Τζορτς, ο Μάικλ και άλλοι δύο».

-Ναι παππού, οι άλλοι δυο είναι τα θύματα. Θα σου πω ένα στοιχείο μήπως τον θυμηθείς. Δούλευε στον κινηματογράφο. Α ναι ήταν 15 ετών. Ο πιο μικρός της παρέας, ο Πετράκης. Ο άλλος είναι ο Jim.

- Σε ευχαριστώ παππού, θα λύσουμε το μυστήριο.

«Ανακαλύψαμε το επόμενο βήμα των δολοφόνων» σκέφτηκα, γεμάτος χαρά. Επισκέφτηκα και τον Τομ, μιλήσαμε, τον χαιρέτησα και έφυγα. Γύρισα πίσω στο Λονδίνο. «Αριάνα και Αννα οι δολοφόνοι είναι δύο και ξέρω ποιοι: ο Μοριάρτης και ο Γουίλιαμ» τις είπα με γεμάτος αυτοπεποίθηση, μόλις τις συνάντησα. «Νικλας πως γίνεται αυτό;» με ρώτησαν με μια φωνή.  

-Θα σας πω αμέσως. Όταν ήμασταν μέσα στο μουσείο ο Γουίλιαμ δεν ήταν μαζί μας όπως και τώρα. Αυτή τη στιγμή καταστρώνει σχέδιο μαζί με τον Μοριάρτη, για να επιτεθούν με επιτυχία στο σινεμά χωρίς να τους καταλάβουμε εμείς. Θα αποτύχουν, όμως, σε αυτό είμαστε ένα βήμα μπροστά τους. Δεν το ξέρουν και είναι πολύ σημαντικό να μην το μάθουν. Αν γίνει αυτό, δεν θα είμαστε ένα βήμα μπροστά τους αλλά δυο βήματα πίσω τους. Φαίνεται να παίρνουν εκδίκηση για κάτι. Ο επόμενος στόχος τους είναι το σινεμά  και ο Πετράκης. Σήμερα και ώρα 3:00 μμ.  

Βρεθήκαμε γρήγορα έξω από το σινεμά στις 2:55μμ. Σε 5 λεπτά σκεφτήκαμε ότι θα φανεί τουλάχιστον ένας δολοφόνος. «Νικλας έχουν περάσει 4 λεπτά, πρέπει να μπούμε μέσα στο σινεμά, μας μένει μόνο ένα λεπτό. Ας κρυφτούμε πίσω από αυτή την κάμερα»: είπε ψιθυριστά η Άννα. «Αριάνα κάποιος έρχεται με αργά βήματα» : είπα και εγώ χαμηλόφωνα.  «Εσύ, μείνε ακίνητος με τα χέρια ψηλά» μου φώναξε κάποιος. Τότε φάνηκε ποιος ήταν αυτός… Μάλλον ποιοι ήταν ... Ο Γουίλιαμ μαζί με τον Μοριάρτη. Ο Μοριάρτης κρατούσε τον Πετράκη και τον στόχευε στο κεφάλι με το όπλο. «ΝΙΚΛΑΣ ΠΕΤΑ ΤΩΡΑ ΤΟ ΟΠΛΟ ΚΑΤΩ ΤΩΡΑ, είπε, ΑΛΛΙΩΣ ΘΑ ΤΟΝ ΣΚΟΤΏΣΩ». «Εντάξει να το όπλο μου» τους απάντησα χωρίς να δειλιάσω. «ΤΩΡΑ ΣΗΚΩΣΤΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΨΗΛΑ». Ο.κ, ο.κ. Νικλας τώρα. ΜΠΑΜΜ , ΜΠΑΜΜ ΜΠΟΥΜΜ ΚΡΑΣΣΣ. Χωρίς να χάσω την ψυχραιμία μου, έριξα μια σφαίρα στο πόδι του Μοριάρτη και έπεσε κάτω. Πήγε να βγάλει ένα όπλο από την τσέπη του και τν πυροβόλησα στο μπράτσο. Έχασε τις αισθήσεις του και του πέρασα  χειροπέδες. Έσωσα τον Πετράκη. Πήγα τον ΜΟΡΙΑΡΤΗ στο τμήμα, αλλά ο Γουίλιαμ ξέφυγε, αφήνοντας ένα νέο στοιχείο, ένα αρχαίο νόμισμα.

Οι αστυνομικοί με ένταλμα από τον εισαγγελέα μπήκαν στο σπίτι του Γουίλιαμ, αλλά δεν βρήκε τίποτα παρά μόνο το όπλο που είχε σκοτώσει ένα από τα θύματα. Έπρεπε να βρούμε τον Γουίλιαμ, για να δικαστεί. Ο Μοριάρτης θα δικαζόταν σε  έναν χρόνο.

Πήρα τηλέφωνο την Αριάνα και της είπα να βγούμε. Αυτή μου απάντησε καταφατικά. Διέκρινα ένα ελαφρό μειδίαμα στο πρόσωπο της. Η υπάλληλος μας έδωσε ένα τραπέζι στον πάνω όροφο του καταστήματος με καταπληκτική θέα. Παραγγείλαμε  μια Coca cola για εμένα και μια Fanta για την Αριάνα.

-Αριάνα έχω να σου πω κάτι εδώ και καιρό αλλά δεν βρήκα το κουράγιο.

-Αριάνα σ’ αγαπάω.

-Νικλας και εγώ το ίδιο.

Έπειτα από ένα φιλί στο στόμα επικεντρωθήκαμε στο αρχικό θέμα που μας απασχολούσε τον τελευταίο καιρό. Την υπόθεση. Βρήκαμε που θα χτυπήσει μετά το σινεμά. Στην αρχαιότερη τράπεζα του Λονδίνου. Αύριο στις 12:00 τα μεσάνυχτα στο τελευταίο θύμα.

            Μπήκαμε μέσα στην τράπεζα στις 11:55μμ. Σε 5 λεπτά σκεφτήκαμε πως θα φανεί. Η αστυνομία είχε περικυκλώσει τον χώρο, για να μην φύγει o δολοφόνος ονόματι Γουίλιαμ.

Ακούστηκαν κάποιοι ήχοι και τότε εμφανίστηκε ο Γουίλιαμ. Η αστυνομία μου έδωσε την άδεια να τον σκοτώσω οπότε…    Ο Γουίλιαμ φάνηκε μέσα από τις σκιές σημάδευε το κεφάλι του Jim. Moυ φώναξε: ΘΑ ΤΟΝ ΣΚΟΤΏΣΩ, ΑΝ ΔΕΝ ΑΦΗΣΕΙΣ ΤΟ ΟΠΛΟ ΚΑΤΩ. Πριν προλάβει να κάνει το οτιδήποτε…   ΜΠΑΜΜΜΜΜ ΜΠΑΜΜΜΜ του έριξα δυο σφαίρες στο κεφάλι και πέθανε. Ο Jim με ευχαρίστησε και έφυγε.  Την ώρα ποτ ετοιμαζόμουν να φύγω και εγώ βρήκα κάτω ένα κλειδί με μια διεύθυνση. Το μυστήριο δεν είχε λυθεί. «Υπάρχει ένας ακόμα δολοφόνος» σκέφτηκα γεμάτος ανησυχία. «Αριάνα και Άννα πρέπει να τρέξουμε»: είπα έντρομος στα κορίτσια. Το κλειδί που εντόπισα ήταν από ένα παλιό κτίριο.

Μπήκαμε μέσα στο κτίριο και η πόρτα έκλεισε απότομα. Μας όρμισαν πολλά άτομα και μας πέρασαν χειροπέδες. «Χα χα χα χα πέσατε στην παγίδα μου» ακούστηκε η φωνή της Άννας. «Σας το έπαιζα καλή και εσείς πέσατε στην παγίδα μου. Είμαι συνεργάτιδα του Μοριάρτη».

- Όχι Άννα εσύ έπεσες στην παγίδα μας κοιτά έξω από το παράθυρο. Είναι ένα τσούρμο αστυνομικοί.

-ΟΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ.  Γιατί να τελειώσει έτσι; Νικλας, σε παρακαλώ!

- Άννα πήρες την απόφασή σου. Είσαι με τους κακούς.

Η Άννα και οι συνεργοί της συνελήφθησαν. Εγώ και η Αριάνα βραβευτήκαμε από την αστυνομία ως οι καλύτεροι ντεντέκτιβ της Αγγλίας. Μην μπορώντας να κρύψω τον ενθουσιασμό μου, φίλησα την Αριάνα στο στόμα. Ήταν πια επίσημο εγώ και η Αριάνα γίναμε ζευγάρι.     

ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΜΕΤΑ

Η απόφαση του δικαστή για τον Μοριάρτη ήταν ισόβια φυλάκιση. Για την  Άννα, μιας και δεν είχε σκοτώσει, η ποινή ήταν 10 χρονιά κάθειρξη. Καθώς περπατούσαμε με την Αριάνα, βρήκαμε κάτω μια κάρτα που έγραφε μια διεύθυνση και το όνομά μου. Πήγαμε στην διεύθυνση, μπήκαμε μέσα στο κτίριο και τι να δούμε; Όλους τους φίλους μας με μια τούρτα που έγραφε: Νικλας και Αριάνα για πάντα μαζί. Φάγαμε χορέψαμε ήπιαμε και περάσαμε πολύ καλά.

Μόλις φύγαμε είδαμε καρφωμένο στον τοίχο ένα χαρτί με το γράμμα Μ και μια διεύθυνση. Είναι η διεύθυνση του σπιτιού του Δημάρχου. Πρέπει να τρέξουμε θα τον  σκοτώσουν.

...και η συνέχεια:

Ο νάνος του κήπου δεν πάει διακοπές…

Του Νικόλα Γρηγορόπουλου 

Φτάσαμε όσο πιο γρήγορα γινόταν στο σπίτι του Δημάρχου, με κίνδυνο να χτυπήσουμε, καθώς οδηγήσαμε το ποδήλατό μου κόντρα στο οδικό ρεύμα. Δεν προλάβαμε όμως, τον βρήκαμε νεκρό. Δίπλα του είχε αφεθεί φροντισμένα ένα στοιχείο… Ένας σπασμένος νάνος κήπου.

-          «Νίκλας, αυτό σημαίνει πως θα χτυπήσουν στο μαγαζί με τα διακοσμητικά», είπε η  Αριάνα.

Τρέξαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε εκεί.

-          «Δώσε τώρα τα χρήματά σου…». Με απείλησε μια γνώριμη κάπως φωνή.

-          «Ορίστε, έχω πάνω μου μόνο 5 ευρώ». Του είπα χωρίς καθυστέρηση, βγάζοντας ταυτόχρονα τα λεφτά μου από την τσέπη μου.

Η φωνή αυτή μου φάνηκε πολύ γνωστή… Μα ναι… Ήταν η φωνή του Μοριάρτη. Απέδρασε από τις φυλακές, σκέφτηκα, λέγοντας δυνατά τη σκέψη μου.

-          «Όχι, δεν είναι η φωνή του Μοριάρτη, Νίκλας… Είναι η φωνή του Νοκαμούρα.» Είπε η Αριάνα.

-          «Ποιος είναι αυτός», ρώτησα γεμάτος αμηχανία για την άγνοιά μου.

-          «Είναι ένας Κινέζος δολοφόνος», είπε η Αριάνα και ίσα – ίσα πρόλαβε να αποτελειώσει τη φράση της, όταν ξαφνικά ακούστηκε….

ΜΠΑΜ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

-          «Σκότωσε την κοπέλα… και πιάσε τον άλλο»: ακούστηκε μια φωνή σε σπασμένα αγγλικά.

Τρέξαμε γρήγορα και μπήκαμε αμέσως μέσα στο κτίριο που βρισκόταν πίσω μας. Αιφνιδιαστήκαμε από τον Νοκαμούρα που ήταν μέσα στο κτίριο.

-          «Καλώς τους»: μας είπε ειρωνικά. «Τα χέρια σας ψηλά να τα βλέπω. Θα την πυροβολήσω τώρα» είπε αιφνιδιαστικά…

Πριν προλάβει να στοχεύσει, προστάτευσα την Αριάνα αλλά… Η σφαίρα πέτυχε εμένα … Με τις τελευταίες δυνάμεις μου έπεσα αιφνιδιαστικά πάνω στον Νοκαμούρα, έπιασα το όπλο του που  βρέθηκε κάτω στο πάτωμα και ΜΠΑΜ… Ο Νοκαμούρα έπεσε νεκρός. Εγώ εξαντλημένος, λιποθύμησα.

Η σφαίρα με είχε πετύχει στον ώμο. Μετά από λιγότερο έναν μήνα βγήκα από το νοσοκομείο και επέστρεψα στο σπίτι μου. Μια δυσάρεστη έκπληξη όμως με περίμενε. Στο σπίτι μου βρίσκονταν 5 φουσκωτοί και είχαν όμηρο την Αριάνα.

-          «Θα την αφήσουμε ελεύθερη μόνο αν πάρουμε εσένα.»: μου είπαν φωνάζοντας.

-          «Εντάξει, πάρτε με»: τους είπα προσπαθώντας να καταλάβω ποιοι ήταν.

Άφησαν την Αριάνα να φύγει. Εμένα με έδεσαν και με έβαλαν σε ένα πελώριο σάκο. Ένιωσα την αναπνοή μου να κόβεται από την αγωνία. Με έσυραν σε μεγάλη απόσταση και με ξέδεσαν σε μια μεγάλη αίθουσα που δεν αναγνώριζα. Υπήρχαν παντού φύλακες, άρα δεν μπορούσα να ξεφύγω, σκέφτηκα. Δε λύγισα όμως, είχα ένα ΤΝΤ μαζί μου. Άρχισα να δίνω μπουνιές και κλωτσιές στους φύλακες και πριν απομακρυνθώ εντελώς πέταξα το ΤΝΤ. Η αίθουσα εξερράγη.

Το κακό είχε νικηθεί. Οι Γιαπωνέζοι αστυνομικοί μου έδωσαν συγχαρητήρια για τη βοήθεια που τους πρόσφερα εναντίον του Νοκαμούρα.

Χρειαζόμουν όμως διακοπές… Κόλλησα τον σπασμένο νάνο που πήρα από τον τόπο του εγκλήματος, τον άφησα στον κήπο μου, πήρα την Αριάνα και πήγαμε διακοπές στο Dubai.

ΤΕΛΟΣ