Η ιστορία του Πρίγκιπα Πιν και Αν η βροχή ήταν άνθρωπος

Η ιστορία του Πρίγκιπα Πιν

Την ιστορία αυτή έγραψε η Άλκηστις Γεωργούλη , στο πλαίσιο του Σεμιναρίου Δημιουργίας Παραμυθιού που πραγματοποιείται στο Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπάιδευσης.

Η ιστορία γράφτηκε με έμπνευση από μια ζωγραφιά της Στεφανίας Βελδεμίρη από το Κόκκινο Παραμύθι

Κάποτε σε ένα μακρινό βασίλειο ζούσε ο νεαρός πρίγκιπας Πιν. Η ζωή κυλούσε ήρεμα… για την ακρίβεια πάρα πολύ ήρεμα και μονότονα. Όλη τη μέρα τριγυρνούσε μέσα στο τεράστιο παλάτι του, τα απογεύματα έκανε μάθημα με σπουδαίους δασκάλους και τα βράδια περνούσε λίγο χρόνο με τους πολυάσχολους γονείς του. Αδέλφια ο Πιν δεν είχε, αλλά ούτε και φίλους, καθώς όλοι στο βασίλειο ήταν μεγάλοι. Για αυτό ένοιωθε μεγάλη μοναξιά. Επίσης ο Πιν ήταν πολύ θλιμμένος διότι δεν έβγαινε έξω από το παλάτι, ούτε ταξίδευε σε άλλα μέρη.

Μια μέρα ο Πιν εκμυστηρεύτηκε τη στενοχώρια του στον αγαπημένο του δάσκαλο, τον κύριο Λερ. Αυτός τον άκουσε προσεκτικά, σκέφτηκε για πολλή ώρα και αμέσως έβγαλε από τη τσάντα του ένα μικρό μπλε πινέλο.

-         Μικρέ μου Πιν, οι πιο χαρούμενοι άνθρωποι δεν είναι ούτε αυτοί που έχουν πολλούς φίλους, ούτε αυτοί που έχουν κάνεις πολλά ταξίδια. Πραγματικά χαρούμενοι είναι αυτοί που ξέρουν να ονειρεύονται.

Ο μικρός Πιν δεν κατάλαβε τα λόγια του δασκάλου και εξακολούθησε να είναι λυπημένος. Το Σαββατοκύριακο, ενώ όλοι έλειπαν από το παλάτι, ο Πιν μην έχοντας τι να κάνει πήρε το πινέλο του και άρχισε να ζωγραφίζει ένα όμορφο τοπίο που δεν το είχε ξαναδεί, αλλά πολύ θα ήθελε κάποια στιγμή να βρεθεί εκεί. Αφού τελείωσε, στάθηκε πιο μακριά για να θαυμάσει το έργο του και ξάφνου είδε τη ζωγραφιά του να ζωντανεύει. Τα δέντρα άρχισαν να κινούνται, τα ζώα να τρέχουν και οι άνθρωποι να μιλάνε. Δειλά-δειλά πλησίασε το καβαλέτο για να σιγουρευτεί ότι όντως ο πίνακάς του ήταν ζωντανός. Και ήταν πράγματι! Ακούμπησε το αυτί του στον καμβά και άκουσε τα δέντρα να του μιλάνε.

-         Όμορφο, κομψό δέντρο που τα βλέπεις όλα από εκεί ψηλά, πες μου… πού ζεις; Πώς περνάς τον χρόνο σου σε αυτό το ωραίο μέρος; Φίλους έχεις;

Ενθουσιασμένος ο Πιν κατάλαβε αμέσως ότι το πινέλο του δασκάλου του ήταν μαγικό. Το βράδυ ο μικρός πρίγκιπας έκρυψε το πινέλο και τη ζωγραφιά κάτω από το κρεβάτι του για να μην τα βρει κανείς.

-         Ποιος άραγε θα με πίστευε αν του έλεγα για το μαγικό πινέλο που δίνει ζωή στις ζωγραφιές μου; Κανείς!

Για αυτό αποφάσισε να το κρατήσει μυστικό.

Ποτέ δεν θα ξεχνούσε την μέρα αυτή ο Πιν. Ήταν η πρώτη μέρα μετά από πολύ καιρό που ένοιωθε χαρούμενος και αισθανόταν ότι η από εδώ και εμπρός δεν θα ήταν τόσο βαρετή. Όλη τη βδομάδα σκεφτόταν και ονειρευόταν τι θα ζωγράφιζε το ερχόμενο Σαββατοκύριακο. Ήταν τόσα πολλά αυτά που ήθελε να μάθει και το πινέλο, που πλέον είχε γίνει ο καλύτερός του φίλος, θα τον βοηθούσε σε αυτό. Θα το βοηθούσε να «ταξιδέψει» σε όλα τα μέρη που ήθελε να επισκεφθεί και να γνωρίσει τους φίλους που ποτέ δεν είχε.

Το μόνο που χρειαζόταν για να γνωρίσει τον κόσμο ήταν ένα πινέλο, ένας καμβάς, χρώματα και πολλή φαντασία.

 Μια δεύτερη ιστορία και πάλι από την Άλκηστη, αυτή τη φορά με αφορμή ένα παιχνίδι που εμπνεύσθηκε η συγγραφέας Ιωάννα Μπουλντούμη :

Αν η βροχή ήταν άνθρωπος, τι σόι άνθρωπος θα ήταν; Περίγραψέ τον…

Η Βροχή είναι μια δροσερή, κομψή κοπέλα. Έχει και δύο αδελφούλες, την Ψιχάλα και την Μπόρα. Η βροχή είναι λίγο ντροπαλή, αποφεύγει να βγαίνει από το σπίτι της συχνά. Μα θα αναρωτιέστε ποιο είναι το σπιτάκι της! Το σύννεφο! Βέβαια όταν αισθάνεται πολύ πιεσμένη δεν την χωρά ο τόπος… τότε αφήνει τον φίλο της τον άνεμο να την παρασύρει. Την πάει, την φέρνει, την αναποδογυρίζει και την Βροχούλα δεν την νοιάζει ο προορισμός…