Η Άσνα και ο Ίντε και το πιο αστείο ...Τέλος του κόσμου!

 Άλλες δυο ιστορίες από το Νίκο Φώτη - Φεράτη αυτή τη φορά. Γράφτηκαν κι αυτές στο πλαίσιο του Σεμιναρίου Δημιουργίας Παραμυθιού στο Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης.

Η πρώτη με αφορμή μια εικόνα και η δεύτερη (και απίστευτα ευρηματική) χάρη σε ένα δημιουργικό παιχνίδι της Ιωάννας Μπουλντούμη

Η Άσνα και ο Ίντε

Η Άσνα έκανε την αγαπημένη της βόλτα στο ανατολίτικο παζάρι της Δαμασκού.

Στη κόρη του άρχοντα της συριακής πόλης, της άρεσαν οι μυρωδιές των μπαχαρικών που έφερναν οι έμπορες από τα βάθη της Ασίας.

Συνήθως, οι σκέψεις της χανόντουσαν μέσα στη βουή από τις φωνές των πραγματευτών που καλούσαν τον κόσμο να επισκεφθεί τους πάγκους τους.

Όμως σήμερα δεν ήταν μια συνηθισμένη βόλτα στο παζάρι. Είχε έρθει με σκοπό να βρει τον παιδικό της φίλο, τον Ίντε, που ήταν ο γιος του αρχιτεχνίτη του παλατιού.

Όταν ήταν παιδιά, έπαιζαν κρυφτό με τον Ίντε σε όλη την αυλή και έκαναν άνω-κάτω το παλάτι με τις σκανδαλιές τους. Με τα χρόνια τα δυο μικρά παιδιά ερωτεύθηκαν το ένα το άλλο. Όμως ο βεζίρης Χουρσίτ, ο πατέρας της Άσνα, όταν έμαθε για το νεαρό ζευγάρι έγινε έξαλλος!!!

«Η δικιά μου η κόρη να ερωτευθεί τον γιό του τεχνίτη?? ΠΟΤΕ!!»

Και μια και δυο, διέταξε και τον έδιωξαν από το παλάτι και από τη πόλη. Για να έχει το κεφάλι του ήσυχο….

Τώρα όμως, ο Ίντε επέστρεψε! Είχε κληρονομήσει το ταλέντο του πατέρα του και το μικρό του εργαστήρι. Και με πείσμα και δουλειά ήταν πλέον ένας φημισμένος αρχιτεχνίτης με πολλούς παραγιούς και μια τεράστια αποθήκη για εργαστήριο!!

Το ρολόι που είχε δωρίσει στην Άσνα όταν τον έδιωξε ο πατέρας της, βοήθησε τη νεαρή αρχόντισσα να τον βρει. Ο Ίντε είχε βάλει λίγη μαγική αστερόσκονη στο ρολόι του και της είχε πει:

«Όσο πιο κοντά σου θα έρχομαι και η καρδιά μου θα χτυπάει δυνατότερα, έτσι θα χτυπάει πιο δυνατά και το ρολόι αυτό».

Από τους χτύπους του, λοιπόν κατάλαβε η Άσνα ότι ο έρωτας της επέστρεψε στη Δαμασκό και έτσι βρήκε το εργαστήρι του, στην εμπορική γειτονιά της συριακής πρωτεύουσας.

Όταν μπήκε μέσα και την αντίκρισε ο Ίντε, το ρολόι έκανε σαν τρελό. Οι χτύποι του έγινα κρότοι και οι δείκτες του γύριζαν σαν τρελοί .

Όρμηξε η Άσνα στην αγκαλιά του και αυτός την έσφιγγε σαν πολύτιμο θησαυρό.

Ξεκίνησε να της ιστορεί τα ταξίδια του και τις περιπέτειες που πέρασε για να χτίσει το τεράστιο εργαστήρι του.

Αλλά ξαφνικά εισέβαλλε μέσα στο χώρο, ο βεζίρης με όλη τη συνοδεία του, φρουρούς, γραφείς και λοιπούς αυλικούς. Κάτω από τα πυκνά του μούσια, φάνηκαν τα χείλη του Χουρσίτ να πάλλονται.

«Επέστρεψες Ίντε, γιε του μάστορα? Δε γνωρίζεις ότι έπρεπε να μείνεις μακριά από την αγαπημένη μου Άσνα?»

«Πατέρα ο Ίντε δεν είναι ένας κοινός τεχνίτης. Δες γύρω σου. Όλα αυτά τα έφτιαξε μόνος του. Δουλεύοντας βράδυ πρωί.»

Ο άρχοντας της Δαμασκού κοίταξε διερευνητικά γύρω του. Είδε ένα θεσπέσιο άγαλμα ενός πολεμιστή. Και ένα πελώριο χρυσοποίκιλτο θρόνο. Και ένα κάδρο με λουλουδένιο διάκοσμο.  Και άλλα πολλά όμορφα έργα του Ίντε!

Είδε και τακτοποιημένους πάγκους. Με οργανωμένα εργαλεία. Αλλού τα σφυριά αλλού τα καλέμια. Είδε τάξη και οργάνωση!

Είδε και τους παραγιούς του αρχιτεχνίτη να δουλεύουν χαμογελαστοί. Να κόβουν ξύλα με κέφι και να ακολουθούν δίχως γκρίνιες τις εντολές του Ίντε. Είδε σεβασμό και έμπνευση!

Είδε στο πρόσωπο του αρχιτεχνίτη ένα νεαρό που δούλεψε σκληρά και κέρδισε όσα είχε γύρω του.

Είδε τον εαυτό του, 40 χρόνια πριν, όταν πάσχιζε στο πλευρό του σουλτάνου να του αποδείξει ότι άξιζε.

Και δούλεψε πολύ για αυτό, για χρόνια ολόκληρα. Για να δείξει στο παλάτι ότι ο γιος ενός στρατιώτη, μπορεί να φτάσει ψηλά!

Και τότε έπεσε στα πόδια του Ίντε.

«Γιε μου, συγχώρεσε με! Συγχώρεσε τον ανόητο γέρο! Δεν έβλεπα καθαρά. Είναι τα χέρια και η καρδιά που αξίζουν. Όχι τα πλούτη και οι τίτλοι. Με χέρια και καρδιά κερδίζεις τη ζωή!»

Και ο Ίντε, άπλωσε τα χέρια του και σήκωσε τον βεζίρη.

Τον κοίταξε βαθιά στα μάτια και τον πήρε αγκαλιά…

«Δεν έχω να συγχωρήσω κάτι. Αν δεν με διώχνατε τότε, ίσως να μην γινόμουν ποτέ αυτό που είμαι σήμερα!»

-Να μας περιγράψεις το τέλος του κόσμου-

«Κοίτα Γιώργο!! Ρουφάει τα πάντα.»

«Ναι ρε συ!! Είχε δίκιο εκείνος ο τρελός στη τηλεόραση!»

Το Μούγκα Τσάνελ έδειχνε πλάνα από μια τεράστια ρουφήχτρα στον Ατλαντικό Ωκεανό, που καταβρόχθιζε τόνους αλμυρό νερό.

«Βάλε το Σπάι ρε!!» λέει ο Γιώργος στον Τάκη.

Το Σπάι έδειχνε τους τεράστιους ατσαλένιους πύργους στη Νέα Υόρκη, να καταρρέουν σαν γυαλί.

«Και το έλεγε ρε φίλε…. Εάν συντονιστούμε όλοι και τραβήξουμε τα καζανάκια μας ταυτόχρονα, θα χαθεί ο κόσμος από μια τεράστια ρουφήχτρα.»

Ο Γιώργος έβγαλε ένα βαθύ αναστεναγμό και ακούμπησε στη πλάτη του καναπέ, πιάνοντας το κεφάλι του και με τα δυο του χέρια.

«Και εμείς οι μαλάκες, πήγαμε και το κάναμε event στο facebook και μαζευτήκαμε 1 δις άνθρωποι, να τραβάμε τα καζανάκια μας την ίδια ώρα!»

«Και να! Να τι καταφέραμε» λέει ο Τάκης. «Τον τελειώσαμε τον κόσμο!»