Lanciano: Μια πόλη για να ζεις!

Το κείμενο μου αυτό δημοσιεύτηκε το Σάββατο 25 Ιανουαρίου του 2020 στον "Δρόμο της Αριστεράς". Νιώθω την ανάγκη αν το αναδημοσιεύσω κι εδώ γιατί πραγματικά μοιάζει σαν παραμύθι.

Μια πόλη που σε σέβονται και κυριαρχεί ο πολιτισμός της καθημερινότητας.

Μια πόλη που οι άνθρωποι χαμογελάνε.

Μια πόλη για να ζεις

Ένιωθα να περπατάω μέσα σε μια Ιταλική ταινία, τριγυρίζοντας στους δρόμους της Μεσαιωνικής πόλης του Lanciano. Κάτοικοι 35.000 σε μια πόλη ανάμεσα στα πανύψηλα βουνά και τη θάλασσα του Abruzzo, στην κοιλάδα Val di Sangro .

Μια ηρεμία υπήρχε παντού και διάχυτος ένας πολιτισμός της καθημερινότητας. Ευγένεια των ανθρώπων παντού. Ρωτούσες που βρίσκεται ένας δρόμος και σε συνόδευαν για να στον δείξουν μόλις καταλάβαιναν πως είσαι ξένος. Τα αυτοκίνητα σταματούσαν για να περάσεις και τα πάντα ήταν πεντακάθαρα. Όλος ο κεντρικός δρόμος πεζοδρομημένος με απλό Χριστουγεννιάτικο φωτισμό. Καμία επίδειξη. Στο κέντρο μέτρησα τέσσερα βιβλιοπωλεία. Το ένα υπάρχει εκεί από το 1915: “Libreria d’ Ovidio”. Ατέλειωτα βιβλία σε ένα στενό και ζεστό μαγαζί, με ανθρώπους να διαβάζουν στα σκαλάκια για το πατάρι.

Στο κεντρικό καφέ από το πρωί οι ηλικιωμένοι συζητάνε για πολιτική διαβάζοντας κομμάτια από την Corriere della Sera.Γυναικείες παρέες λένε τα δικά τους. Εμφανίζεται ένας καθολικός ιερέας και πίνει τον εσπρέσο του στα όρθια μοιράζοντας χαμόγελα.

Κι όμως αυτή η πόλη έζησε τρομερές καταστροφές και υπήρξε πεδίο μάχης για μεγάλο χρονικό διάστημα. Στις 4 Οκτωβρίου του 1943 τα ναζιστικά στρατεύματα προχωρούν σε εκτεταμένες συλλήψεις κατοίκων του Lanciano, μετά από συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην κεντρική πλατεία της πόλης. Αυτό πυροδοτεί μεγάλη εξέγερση. Οι κάτοικοι μαζί με τους παρτιζάνους από την Majella πολεμάνε τους Γερμανούς δρόμο τον δρόμο, σπίτι το σπίτι.

Η εξέγερση καταπνίγεται… Στο ηρώο της πόλης, με το άγαλμα του Σόλιμους, συντρόφου του Αινεία και μυθικού ιδρυτή της πόλης που λεγόταν στα ρωμαϊκά χρόνια Anxanum, μπορεί να διαβάσει κανείς τα ονόματα των Μαρτύρων της Εξέγερσης. Η πόλη τιμήθηκε για τη συμβολή της στην Αντίσταση με χρυσό μετάλλιο από τον Πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας το 1952…

Καθόλου τυχαία, το βράδυ στο μπαράκι δίπλα στο Θέατρο της πόλης, ο ιδιοκτήτης αφού γνωριζόμαστε φροντίζει να μας βάλει την «Κατιούσα» όπως την τραγουδούσαν το 1943, οι Ιταλοί παρτιζάνοι το σε στίχους Φελίτσε Κατσιόνε και τίτλο Fischia il vento που ήταν από τα πιο δημοφιλή τραγούδια μαζί με το Bella Ciao και το La Brigata Garibaldi…

Στο ίδιο μπαρ υπάρχει μια εντοιχισμένη βιβλιοθήκη με τζάμι όπου βρίσκει κανείς καλή παγκόσμια λογοτεχνία, αλλά και πολιτικά κείμενα.

Νέα παιδιά, συζητούν, κάποιοι σιγομουρμουρίζουν τα τραγούδια, άλλοι χορεύουν, άλλοι φλερτάρουν κι άλλοι παίζουν …βελάκια. Να πω ότι παίρνεις ένα ποτό με 3 ευρώ και μια μπίρα με 2…

Βρίσκω κι ένα φυλλάδιο με όλες τις ταινίες που παίζονται στην πόλη. Τέσσερα πολυσινεμά, με μεγάλη ποικιλία επιλογών. Τρία ντοκιμαντέρ παίζονται ανάμεσα τους τις μέρες που είμαι εκεί…

Το ένα απόγευμα ακολουθώ κι εγώ την τελετουργία του «απεριτίφ». Κοκτέιλ με πλήθος αλμυρά μεζεδάκια. Αναλογικά η κατάσταση είναι σαν τα τσιπουράδικα του Βόλου! Όλες οι ηλικίες, κάθε είδους παρέες με τους μεζέδες μπροστά τους πίνουν και κουβεντιάζουν καθώς πέφτει η νύχτα.

Αφήνω για το τέλος τον λόγο που βρέθηκα εκεί, τρεις ώρες με λεωφορείο από τη Ρώμη:

Συμμετείχαμε με το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης σε ένα πρόγραμμα Erasmus+ KA2 που αφορά στο επάγγελμα του Mediator στα Μουσεία. Βρεθήκαμε με τους εκπροσώπους του Palace of Culture από το Ιάσιο της Ρουμανίας, από την Πολιτιστική Ομάδα Espacio Rojo από τη Μαδρίτη και Connect Abruzzo από το Lanciano, I cinque senzi από την ίδια πόλη και το Grone Bildungszentren από το Βερολίνο.

Αυτό μας έδωσε την ευκαιρία όχι μόνο να ξεναγηθούμε στα εξαιρετικά μουσεία της πόλης που αναδεικνύουν πολλές πτυχές της ιστορίας της, όπως το Αρχαιολογικό και το Εκκλησιαστικό Μουσείο, αλλά και αν δούμε πόσα πολλά και σημαντικά προγράμματα για παιδιά και ενηλίκους «τρέχουν» σε αυτή τη μικρή πόλη της Ιταλίας συμπληρώνοντας την εικόνα του υψηλού πολιτιστικού επιπέδου…

«Δώρο» πριν φύγουμε και η επίσκεψη στο παλιό τυπογραφείο της πόλης… Μια άλλη ιστορία, γράμμα το γράμμα ξετυλίγεται εκεί…

Και μετά από όλα αυτά, καθώς περπατάω στην πλατεία μια ολόφωτη μέρα, και χαζεύω ύστερα τη θέα από ψηλά με τα βουνά τα τυλιγμένα σε μύθους, νιώθω πως αυτή είναι μια πόλη για να ζεις…