Ο Ζαμπαντής και η Μηχανή του Χρόνου

  Με το εργαστήρι της "Παραμυθοκουζίνας" στο 1ο Δημοτικό Σχολείο του Παπάγου ξεκινήσαμε μια σειρά περιπετειών με ήρωα τον Ζαμπαντή. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε το 1ο επεισόδιο με τον τίτλο "Ο Ζαμπαντής και το μαγεμένο φαγητό" ή αλλιώς "Ο Ζαμπαντης και οι πειρατές". 

2ο επεισόδιο: "Ο Ζαμπαντής και τα τέρατα".

Στο μεταξύ έχουμε και το τραγούδι από ένα άλλο επεισόδιο: "Ο Ζαμπαντής και το τιρκουάζ τριαντάφυλλο"

Δημιουργοί και εικονογράφοι οι:

Άγγελος Διαμαντόπουλος

Βασίλης Διαμαντόπουλος

Δέσποινα Κάντζαρη

Μυρτώ Μαθιουδάκη

Αντώνης Ρόμπος

Σχεδιάζοντας τη Μηχανή του Χρόνου

    Ο Ζαμπαντής και η μηχανή του χρόνου

Μια μέρα ο Ζαμπαντής αποφάσισε να κάνει μια σύντομη βόλτα στη γειτονιά του, επειδή χτίστηκαν νέα σπίτια, κτήρια και δημόσιοι χώροι και ήθελε να τα δει από κοντά. Βάδιζε γύρω γύρω, μέχρι που αντίκρισε κάτι πολύ ασυνήθιστο.  Ένα μικροσκοπικό σπίτι με ξεθωριασμένα χρώματα στους τοίχους. Μπροστά είχε μία ξύλινη ταμπέλα που έγραφε πάνω με πελώρια μαύρα γράμματα: «ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΠΙΤΣ ΦΙΤΙΛΙ» Αυτό το γραφείο το είχε ξαναδεί αλλού, στα Ιωάννινα. Υπήρχε κι εδώ;

 Η περιέργειά του τον ώθησε να χτυπήσει την πόρτα. Ένας κύριος με βλοσυρά φρύδια και στρογγυλά γυαλιά του άνοιξε. «Καλωσήρθατε κύριε Ζαμπαντή» αναφώνησε. Ο Ζαμπαντής πέρασε μέσα σιωπηλά. Δίπλα του ήταν τοποθετημένη μια τεράστια σκουρόχρωμη μηχανή.

-         Τι είναι αυτή η μηχανή; ρώτησε ο Ζαμπαντής

-         Είναι η καινούρια μου εφεύρεση! Είναι μια χρονομηχανή! απάντησε χαμογελαστά ο Πιτς Φιτίλι

Ο Ζαμπαντής έμεινε άναυδος. Θεωρούσε ανέκαθεν πως οι χρονομηχανές βρίσκονταν μόνο σε παραμύθια επιστημονικής φαντασίας.

-         Δηλαδή οποιοσδήποτε μπορεί να ταξιδέψει στον χρόνο μέσω αυτής της συσκευής;

-         Μέχρι στιγμής, όχι. Για να ετοιμαστεί χρειάζεται δύο ακόμη αντικείμενα, αλλά είναι αδύνατον να τα αποκτήσω.

-         Τι αντικείμενα εννοείτε;

-         Ένα κρύσταλλο και ένα μέταλλο. Και όχι τυχαία αντικείμενα, με συνηθισμένη μορφή. Το μπλε κρύσταλλο του χρόνου και μία μεταλλική μπάρα που μέσα της κρύβει τη δύναμη της υπερμετακίνησης, δηλαδή της μετακίνησης σε άλλες διαστάσεις. Αυτά βρίσκονται μόνο σε ένα συγκεκριμένο ορυχείο, το οποίο έχει τέσσερις φύλακες. Κανείς δεν έχει καταφέρει να μπει εκεί μέσα, πέρα από τους εργαζόμενους.

-         Και αν προσποιηθώ με κάποιον τρόπο τον εργαζόμενο; ρώτησε ο Ζαμπαντής με όλη του την προσοχή στα λόγια του επιστήμονα.

-         Τα πιο πολύτιμα πετράδια, κρύσταλλα και μέταλλα φυλάσσονται σε ένα μυστικό δωμάτιο. Σύμφωνα με θεωρίες, αυτό βρίσκεται πίσω από τα πέτρινα σκαλοπάτια, καθώς συνήθως ακούγονται ήχοι από εκεί. Αναρωτιέμαι όμως πώς μπαίνουν οι ίδιοι.

-         Θα προσπαθήσω να βοηθήσω όσο μπορώ! προσφέρθηκε ο Ζαμπαντής

-         Υπάρχει ένας άνθρωπος που μπορεί να σε βοηθήσει. Είναι ένας ψηλός κύριος με πυκνά γκρίζα μαλλιά και μούσια. Ονομάζεται Βασίλης και είναι επαγγελματίας μάγος. Αλλά να θυμάσαι…

Πριν καν προλάβει ο Πιτς Φιτίλι να προειδοποιήσει τον Ζαμπαντή για την δυσκολία αυτής της αποστολής, η πόρτα έκλεισε και απλώθηκε σιωπή στο δωμάτιο. Κάτι μέσα του όμως έλεγε πως δεν θα ‘πρεπε να ανησυχεί και πως η κατασκευή του θα ολοκληρωνόταν σύντομα.

 Στο μεταξύ, ο Ζαμπαντής γύρισε αποφασισμένος να βοηθήσει τον επιστήμονα. Το ορυχείο δεν απείχε πολύ από την γειτονιά. Πριν όμως καν βρεθεί στην είσοδο, ένας σοφός τον συνάντησε. Είχε γκρίζα πυκνά μαλλιά και μακριά μούσια τα οποία έφταναν λίγο πιο κάτω απ’ το ύψος των ώμων. Σίγουρα ήταν ο μάγος που περιέγραφε ο Πιτς Φυτίλι.

-         Επιθυμείς να μπεις στο πασίγνωστο ορυχείο; ρώτησε με σοβαρό ύφος.

-         Ναι. απάντησε ο Ζαμπαντής. Μήπως θα μπορούσατε να μου δείξετε την είσοδο;

-         Αυτό που πας να πράξεις δεν είναι διόλου εύκολο, μικρέ μου. Υπάρχει μία κοπέλα, η Λέξι, η οποία φυλάει προσεκτικά κάθε σημείο του ορυχείου. Μαζί της στέκονται άλλοι 3 φρουροί, είναι απίθανο κάποιος να κατορθώσει να μπει μέσα δίχως μία σπιθαμή μαγείας.

-         Μα, είναι πολύ σοβαρό αυτό που συμβαίνει! Χρειάζονται δύο πολύτιμα πετράδια για μία εφεύρεση.

-         Εάν είναι αναγκαίο, τότε θα σε βοηθήσω. Πάρε αυτό το ραβδί και κούνησέ το απαλά δεξιά κι αριστερά τέσσερις φορές. Ύστερα κάνε μία στροφή γύρω απ’ τον εαυτό σου. Έτσι θα τα καταφέρεις, πίστεψέ με.

Ο Ζαμπαντής ευχαρίστησε τον μάγο και κινήθηκε προς το ορυχείο. Χάρη στον μάγο κατάφερε να προσπεράσει τους φρουρούς και την ίδια την Λέξι. Όταν όμως έφτασε στο ορυχείο τα ‘χασε με το γιγάντιο μέγεθός του. Έμεινε για λίγο ακίνητος, ψάχνοντας με τα μάτια του τα πέτρινα σκαλοπάτια. Αφού αρχικά δεν τα βρήκε, άρχισε να ψάχνει κανονικά. Πουθενά τα σκαλοπάτια. Αλλά δεν σταμάτησε έτσι απλά. Περιπλανιόταν γύρω για αρκετή ώρα μέχρι που βρήκε στα χέρια του έναν  μπλε κρύσταλλο και μία μεταλλική μπάρα. Απόρησε, αλλά κράτησε τις απορίες του για τον εαυτό του. Αυτό που έπρεπε να κάνει ήταν να παραδώσει τα ανεκτίμητα αντικείμενα στον επιστήμονα Πιτς Φυτίλι.

Ο δρόμος απλωνόταν ευθεία μπροστά του. Δεν έπρεπε να χάνει χρόνο, ειδικά από τη στιγμή που είχε τον ίδιο τον κρύσταλλο του χρόνου στη χούφτα του.

Μετά από λίγα λεπτά, ο Ζαμπαντής χτύπησε ξανά την πόρτα του μικρού γραφείου. Αυτή τη φορά όμως όχι από περιέργεια αλλά με τον ενθουσιασμό της επιτυχίας. Ο κύριος του ξανάνοιξε κι αυτή τη φορά δεν έμοιαζε βλοσυρός. Ξαφνιάστηκε όταν αντίκρισε τον κρύσταλλο και τη μεταλλική μπάρα στα χέρια του Ζαμπαντή. Τον ευχαρίστησε θερμά και του πρόσφερε για ανταμοιβή ένα ταξίδι στο χρόνο με τη μηχανή του.

Ο Ζαμπαντής εκστασιάστηκε στην ιδέα! Επέλεξε τον τόπο και τη χρονική περίοδο στην οποία επιθυμούσε να ταξιδέψει και ύστερα γύρισε έναν μοχλό. Μια τεράστια πόρτα άνοιξε και τράβηξε μέσα τον έκπληκτο Ζαμπαντή. Βρέθηκε σε έναν σκοτεινό, μακρόστενο χώρο, ο οποίος άρχισε να στριφογυρίζει γοργά και οι περιστροφές του ’φεραν μία ασυγκράτητη υπνηλία. Όταν όμως ξύπνησε, παρατήρησε πως είχε αφήσει το μέλλον “πίσω του” και βρισκόταν στην αρχαία Κρήτη την περίοδο του Μινωικού πολιτισμού, που ανέκαθεν ευχόταν να είναι εφικτό να την επισκεφθεί.

Δίχως να χάνει χρόνο, οργάνωσε το ταξίδι του. Αρχικά θα επισκεπτόταν το φημισμένο παλάτι του βασιλιά Μίνωα και τον ξακουστό λαβύρινθο και ύστερα, αν του παρέμενε έστω και ελάχιστος χρόνος, θα παρακολουθούσε τον πολιτισμό να ακμάζει.

Φτάνοντας στο παλάτι, γνώρισε τον Μίνωα. Δεν μπορώ να τον αναγνωρίσω, αυτός ο άνθρωπος δεν μοιάζει καν με βασιλιά. Τα αγάλματά του είναι αδύνατο να τον αποτυπώνουν ακριβώς, αλλά τούτα δεν έχουν ούτε ένα μικρό κοινό. Απορώ πως δεν πρόσεξαν οι υπήκοοί του την έντονη αλλαγή εμφάνισής του. Και είχε απόλυτο δίκιο. Αυτός που στεκόταν στον θρόνο προσποιούταν την ταυτότητα του αληθινού Μίνωα, ενώ ο πραγματικός βρισκόταν κάπου εγκλωβισμένος.

Ο Ζαμπαντής, προσπαθώντας να ανακαλύψει αν μιλούσε με τον αληθινό βασιλιά, του έθεσε κάποια ερωτήματα.

-           Καλησπέρα μεγαλειότατε.

-         Ποιος είσαι; Από πού έρχεσαι; Τι είναι αυτά τα ρούχα που φοράς; Σίγουρα δεν είναι κρητικά….

-         ‘Ισως να έχετε παραξενευτεί, είναι λογικό, αλλά θα σας εξηγήσω. Με λένε Ζαμπαντή κι έρχομαι από το μέλλον. Συγκεκριμένα, από το 2023.

Ο βασιλιάς έμεινε άναυδος. Φαντάστηκε το 2023 σαν ένα παραμυθένιο έτος, όπου τα ζώα θα συνομιλούσαν με τους ανθρώπους και οι άνθρωποι θα διάβαζαν τις σκέψεις ο ένας του άλλου.

-         Γνωρίζετε ένα νεαρό αγόρι με το όνομα Θησέας; ρώτησε ο Ζαμπαντής.

-         Ναι, το γνωρίζω, απάντησε ο ψεύτικος Μίνωας. Είχε περάσει από εδώ πριν από λίγο καιρό. Ήταν πολύ φιλικός.

-         Μήπως, επίσης, γνωρίζετε τον τρόπο και τον λόγο που πέθανε ο πατέρας του, ο Αιγέας;

-         Ο Αιγέας; Πότε πέθανε; Λυπάμαι, δε γνωρίζω. Μα, εσύ που έρχεσαι από το μέλλον δε θα ’πρεπε να ξέρεις καλύτερα;

 

Ο Ζαμπαντής ύψωσε το κεφάλι περήφανος για τον εαυτό του. Μόλις ανακάλυψε πως αυτός δεν ήταν ο αληθινός βασιλιάς, χάρη στις δύο ερωτήσεις με τις οποίες τον παγίδευσε. Στην πρώτη ερώτηση ο πραγματικός Μίνωας θα ήταν εξοργισμένος με τον Θησέα επειδή εξουδετέρωσε τον Μινώταυρο, και στη δεύτερη κανένας βασιλιάς δε θα αγνοούσε τον λόγο που είχε πεθάνει ένας άλλος βασιλιάς, ο Αιγέας. Το θέμα ήταν όμως πως ο Ζαμπαντής είχε την υποχρέωση να αποδείξει στους υπηκόους του «βασιλιά» πως υπηρετούσαν έναν πλαστό βασιλιά με τη μάσκα της προσωπικότητας του Μίνωα, και να βρει τον αληθινό βασιλιά και την κόρη του την Αριάδνη.

Ύστερα ο Ζαμπαντής επισκέφθηκε το λαβύρινθο. Καθώς βάδιζε και εξερευνούσε τους χαοτικούς διαδρόμους, άκουσε φωνές. Κάποιος σαν να ζητούσε απεγνωσμένα βοήθεια. Ο νέος ακολούθησε τον μύθο κι έριξε έναν σπάγκο ο οποίος τον οδήγησε στο φυλακισμένο άτομο. Ήταν μια νεαρή κοπέλα, που η εμφάνισή της του ήταν γνώριμη. Ήταν η Αριάδνη.

-         Πώς βρέθηκες εδώ; ρώτησε η Αριάδνη με έκπληξη αλλά και ανακούφιση στη φωνή της. Ποιος είσαι;

-         Είμαι ο Ζαμπαντής κι έρχομαι από το μέλλον. Εσύ να μου πεις γιατί βρίσκεσαι εδώ!

-         Δεν είχα άλλη επιλογή, απάντησε η Αριάδνη σκύβοντας το κεφάλι δακρυσμένη. Ένας τρομακτικός άντρας με έφερε εδώ αργά το βράδυ πριν από μια εβδομάδα ή δύο…. δεν μπορώ να θυμηθώ.

-         Ακολούθησέ με, θα σε οδηγήσω στον πατέρα σου.

Η Αριάδνη χαμογέλασε και ακολούθησε σιωπηρά τον Ζαμπαντή. Η σιωπή της συνεχίστηκε όμως ακόμα κι όταν εκείνη αντίκρισε τον «βασιλιά».

-         Μα…. Αυτός δεν είναι ο πατέρας μου! είπε τονίζοντας την κάθε λέξη.

Όλο το παλάτι κοίταξε επίμονα τον άνθρωπο στο θρόνο. Κι εκείνοι είχαν παρατηρήσει μια έντονη αλλαγή, αλλά ποιος τολμούσε να βγάλει την αλήθεια στην επιφάνεια;  

Ο Ζαμπαντής ρώτησε την Αριάδνη πού βρίσκεται ο πατέρας της κι εκείνη του έδειξε έναν ερειπωμένο πύργο που ίσα ίσα φαινόταν μέσα στην ομίχλη. Εκείνος την τράβηξε αποφασιστικά από το χέρι και βάδισαν γρήγορα προς τον πύργο. Εκεί, βρέθηκε κι ο πραγματικός βασιλιάς δεμένος σε μία μαρμάρινη κολώνα. Η Αριάδνη προσπάθησε να λύσει με τα χέρια της το χοντρό σκοινί αλλά μάταια.  Ήταν δεμένο σε διπλό κόμπο. Ξαφνικά ο Ζαμπαντής τράβηξε από την τσέπη του έναν ελβετικό σουγιά και έκοψε ταχύτατα το σκοινί. Ο Μίνωας αγκάλιασε σφιχτά την κόρη του και ευχαρίστησε θερμά τον σωτήρα τους.

 Η πόρτα ξανάνοιξε και ο Ζαμπαντής επέστρεψε στο παρόν. Μ’ έναν άγνωστο τρόπο όμως, βρισκόταν στο σχολείο του όπου εκείνη την ώρα έκαναν το μάθημα της Ιστορίας. Μιλούσαν για τον Μινωικό πολιτισμό και αναφέρθηκαν στον άνθρωπο που προσποιήθηκε τον Μίνωα. Και το όνομα του Ζαμπαντή είχε συμπληρωθεί κάπου στο βιβλίο, κάνοντάς τον ακόμα πιο ξακουστό!