Ο κόσμος των παιδιών

 Από το εργαστήρι της "Παραμυθοκουζίνας" στο 1ο Δημοτικό Παπάγου

                        Ο Κόσμος των παιδιών

Εικόνα -κείμενο Δέσποινα Κάντζαρη

Σ’ όλη μου τη ζωή, πάντοτε επιθυμούσα να χτίσω ένα δεντρόσπιτο. Φανταζόμουν να το στολίζω με λαμπάκια τα Χριστούγεννα, με ψεύτικα αυγά το Πάσχα… Όμως οι υποχρεώσεις του σχολείου σε συνδυασμό με του σπιτιού δεν μου άφηναν παρά λίγο χρόνο.  Και δεν αμφισβητώ την αγάπη μου για τη μάθηση, θα λάτρευα να έκανα τα μαθήματά μου εκεί. Όμως τα ίδια το αποκλείουν, τη μία έχω να πάω στο φροντιστήριο των Αγγλικών, την άλλη να ξεσκονίσω το σπίτι…

Πίστευα πως η έκτη Δημοτικού ήταν λιγότερο απαιτητική από την πέμπτη. Διότι αυτό έλεγαν όλοι οι συγγενείς μου. Μου έλεγαν πως όλο το Δημοτικό παίζεται στα δάχτυλα και πως οι δυσκολίες αρχίζουν μονάχα στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο, λες και ζήσαμε τα παιδικά μας χρόνια την ίδια εποχή!

Μα, πώς γίνεται εσείς να παίρνατε συνεχώς άριστα, παρόλο που τα μαθήματα τότε ήταν, όπως λέτε, δέκα φορές δυσκολότερα; Ακόμα και αν επρόκειτο για αληθινές καταστάσεις, είχατε όνειρα όπως εγώ; Ή ζούσατε απλά ώστε να περάσετε με αριστεία στο πανεπιστήμιο, να παντρευτείτε ώστε να αποκτήσετε παιδιά, και να τους λέτε πως όταν ήσασταν στην ηλικία τους, διαβάζατε πολύ περισσότερο; J

Συνέχισα να συλλογίζομαι, όσο η σχολική μου τσάντα που είχα διατηρήσει από πέρυσι κυλούσε στο πεζοδρόμιο, αφήνοντας κρότους. Η μέρα πέρασε βαρετά και αδιάφορα. Να γράφουμε για 5 ολόκληρες ώρες, η  κάθε δασκάλα να ανοιγοκλείνει την πόρτα, να ψάχνει ασκήσεις σε κάθε ιστοσελίδα, και οι συμμαθητές να χύνουν νερό απ’ το παγούρι τους σε κάθε θρανίο για να σβήσουν τις ζωγραφιές – μουντζούρες που είχαν κάνει.

            Ένα πράγμα μόνο θέλω να πω: Εάν οι μεγάλοι πρόσφεραν τον κόσμο στα παιδιά, έστω και για μια μέρα, παρά τις αταξίες τους, όλοι οι πόλεμοι, οι ρατσισμοί και οι διχόνοιες θα έβρισκαν το τέλος τους και τα όνειρά τους θα εκπληρώνονταν!

                      (Μάλλον) Συνεχίζεται…     

Σα μαγεμένο το μυαλό μου

Τη Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου θα έχω τη χαρά να μιλήσω για ένα ξεχωριστό βιβλίο:

 To Σα μαγεμένο το μυαλό μου περιλαμβάνει έναν κύκλο αφηγήσεων και εικόνων εμπνευσμένων από έναν αντίστοιχο κύκλο δημοφιλών ρεμπέτικων και λαϊκών τραγουδιών. Ο Θανάσης Σκρουμπέλος, δεινός αρχαιολόγος της λαϊκής σοφίας, της λαϊκής πίστης, των λαϊκών πόθων, των λαϊκών αναγκών, σκάβει βαθιά φέρνοντας στο φως αυθεντικά ήθη και πηγαίες συμπεριφορές, πολύτιμες μνήμες, αρχαίες πληγές και συλλογικούς καημούς.

H πρωτοτυπία αυτού του πολύχρωμου τόμου δεν περιορίζεται στις αφηγήσεις. Οι λαϊκές ζωγραφιές του Σκρουμπέλου, εν είδει αγιογραφίας, χάρη στην εμπνευσμένη μαστοριά του, αποτυπώνουν με τη σειρά τους αισθήματα, σχέσεις, βάσανα, πόθους, ζωγραφίζοντας ό,τι δεν μπορεί να αρθρώσουν οι λέξεις: ολόγυμνη τη λαϊκή ψυχή μες στο άρρητο μεγαλείο της. Το Σα μαγεμένο το μυαλό μου αποκαλύπτει έτσι έναν παραδεισένιο Τόπο όπου κάθε πινελιά και κάθε λέξη, κάθε σχέδιο και κάθε ιστορία επιτρέπουν στο τέλος σαν μαγεμένο το μυαλό του αναγνώστη να φτερουγίσει στο άπειρο…

Εργαστήρι αστυνομικής ιστορίας

 

• ΚΥΡΙΑΚΗ 3 Δ

ΕΚΕΜΒΡΙΟΥ (Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων)

Οι Βραδιές Αστυνομικής Μυθοπλασίας! (crimes n’ beer), που διοργανώνουν η Ελληνική Λέσχη Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας (ΕΛΣΑΛ) και το βιβλιοκαφέ red n’ noir, επιστρέφουν για δεύτερη χρονιά την Παρασκευή 1, το Σάββατο 2 και την Κυριακή 3 Δεκεμβρίου στον πολυχώρο του Κέντρου Ελέγχου Τηλεοράσεων - ΚΕΤ (Κύπρου 91Α & Σικίνου, Κυψέλη). 

Μετά την ιδιαίτερα επιτυχημένη περσινή διοργάνωση, οι φετινές εκδηλώσεις επιχειρούν να φωτίσουν δύο ιδιαίτερες (και εξαιρετικά επίκαιρες) πτυχές της αστυνομικής αφήγησης σε όλες τις εκδοχές της (λογοτεχνία, κινηματογράφος, τηλεόραση). 

Στις παράλληλες εκδηλώσεις: 

ΚΥΡΙΑΚΗ 3 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ (Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων)

Κύπρου 91Α & Σικίνου 35Α, Κυψέλη

11:00: Εργαστήρι αστυνομικής ιστορίας (για παιδιά από 6 ετών)

Μαζί με τα παιδιά δημιουργούμε και εικονογραφούμε μια αστυνομική ιστορία, αξιοποιώντας τη Μαγική Τράπουλα των Παραμυθιών. Τη δραματοποιούμε καθώς ξετυλίγεται το κουβάρι της ιστορίας, κρατάμε σημειώσεις και στη συνέχεια την εικονογραφούμε. Το αποτέλεσμα θα είναι κι ένα βιβλιαράκι με τη συλλογική δημιουργία.

Με τους Πολυτίμη Μαχαίρα (εικαστικό - σκηνογράφο) και Κώστα Στοφόρο (συγγραφέα - δημοσιογράφο).

Χριστουγεννιάτικος περίπατος στου Ψυρρή -αφιερωμένος στον Παπαδιαμάντη

 

Χριστουγεννιάτικος περίπατος στου Ψυρρή

Σάββατο 16 Δεκεμβρίου στις 11:00

Το Σάββατο 16 Δεκεμβρίου στις 11:00 π.μ. το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης και το Greek Cultural Institute διοργανώνουν έναν περίπατο με άρωμα Χριστουγεννιάτικο στη συνοικία του Ψυρρή αφιερωμένο στην ιστορία της γειτονιάς αλλά και στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.

-Πού ήταν το καμαράκι όπου ζούσε ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης;

-Πού έγραφε τα διηγήματά του;

-Τί απέγινε η περίφημη ταβέρνα-παντοπωλείο όπου σύχναζε;

-Πώς περιγράφει ο ίδιος τη ζωή του στη γειτονιά;

Ζούμε πάλι ένα Χριστουγγενιάτικο δείπνο στου Ψυρρή με τον Αλέξανδρο Μωραϊτίδη και τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.

Ακόμη:

-Πώς πήρε το όνομά της αυτή η γειτονιά της Αθήνας;

-Ποιοι ήταν οι περίφημοι «κουτσαβάκηδες»;

-Ποιος ήταν ο «ποιητής του κάρου»;

-Πού λειτούργησε το πρώτο σχολείο μετά την Επανάσταση;

-Ποιο τυπογραφείο έγινε θέατρο;

-Πού ζούσε η περίφημη «κόρη των Αθηνών» που γοήτευσε τον Λόρδο Βύρωνα;

-Πώς συνδέεται με τη γειτονιά ο Γιουσουρούμ;

Λοιπές πληροφορίες:

Σημείο συνάντησης: Ερμού και Καραϊσκάκη

Δείτε το σημείο στο google maps https://maps.app.goo.gl/m1cAsPy5YTLeZQnq7

Διάρκεια Ξενάγησης: 1,5 ώρα

Κόστος ξενάγησης: 12 €/άτομο
Φοιτητές, Κάτοχοι κάρτας ανεργίας: 10€ /άτομο
Παιδιά έως 15 ετών: 8 €/άτομο (με τη συνοδεία ενηλίκου)

Πληροφορίες: 2103250341 info@ekedisy.gr

Απαραίτητη η συμπλήρωση της φόρμας συμμετοχής εδώ

Για την εξασφάλιση της θέσης σας απαραίτητη είναι η προπληρωμή

H ξενάγηση απευθύνεται σε ενήλικες και παιδιά από 12 ετών και άνω

Ο κόσμος της Άλκης Ζέη: Μια ομπρέλα πάει στην Αμερική

Κι άλλη μια ιστορία από το εργαστήρι μας "Ο κόσμος της Άλκης Ζέη" που πραγματοποιείται σε συνεργασία με το Αετοπούλειο του Δήμου Χαλανδρίου.

Με έμπνευση από την "Μωβ ομπρέλα" τα παιδιά δημιουργούν. Η εργασία είχε ως θέμα να φτιάξουν ένα δικό τους βιβλίο με το εξώφυλλό του

Η δουλειά της Γεωργίας Φιλίππου:

 

Ο Τζίμης

Ο Τζίμης

του Σωκράτη Τυροκομάκη 

Ο Τζίμης ήταν ένα αγόρι σε ένα κόσμο ασπρόμαυρο, δηλαδή τα πάντα ήταν άσπρα η μαύρα. Μια μέρα λοιπόν ο Τζίμης πήγαινε στο σπίτι του μετά από μια μεγάλη μέρα σχολείου. Όταν ξαφνικά πέφτει κάτι από τον ουρανό και πέφτει λίγα μέτρα μακριά από τον Τζίμη, μην έχοντας ξαναδεί κάτι να πέφτει από τον ουρανό πήγε να το εξερευνήσει. Όταν έφτασε είδε μερικές ομπρέλες, αλλά δεν ήταν άσπρες η μαύρες, ήταν από κάτι χρώματα που δεν είχε ξαναδεί. Ήταν απίστευτο, δεν περίμενε να δει κάτι που δεν ήταν ασπρόμαυρο στην ζωή του. Έχοντας ανακαλύψει κάτι καινούργιο πήγε γρήγορα να αφήσει την τσάντα του πρίν ξανάρθει. Πήρε τίς ομπρέλες και πήγε στο δημαρχείο της πόλης "Μάσπρο". Όταν έφτασε ζήτησε να μιλήσει στον δήμαρχο αλλά δεν τον άφησαν να μπει, ήξερε ότι έπρεπε να βρει έναν άλλο τρόπο μέσα. Πρώτα προσπάθεισε να σκαρφαλώσει τον τύχω αλλά ήταν πολύ λείος για να μπορέσει, μετά προσπάθεισε να εκσφεντονίσει τον εαυτό του στο παράθυρο μέσο ενός δέντρου, κατάφερε να εκσφεντονίστει αλλά πήγε λίγο πολύ ψηλά και πέρασε πάνω από το κτίριο, μετά σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει καμουφλάζ για να μπει, γι'αυτό πήρε μερικά λευκά φύλλα και μπήκε κάτω από αυτά, μετά κατάφερε να περάσει την ασφάλεια χωρίς να τον δουν γιατί το πάτωμα ήταν άσπρο. Στη συνέχεια πήγε κατευθείαν στον δήμαρχο, όταν μπήκε μέσα είδε ένα ολόμαυρο δωμάτιο με μια λευκή φιγούρα στο βάθος, ήταν ο δήμαρχος. 

- Τι θέλεις αγόρι? Λέει ο δήμαρχος.

- Από τον ουρανό έπεσαν κάτι ομπρέλες, αλλά είναι αρκετά περίεργες! Λέει ο Τζίμης με μια ταραγμένη φωνή.

- Δείξτες μου μικρέ, να δω τι εννοείς.

Ο Τζίμης πήγε προς τον δήμαρχο να του τις δείξει αλλά σκόνταψε και του έπεσε η γαλάζια ομπρέλα στο πάτωμα. Τη στιγμή που το άγγιξε το δωμάτιο έγινε από κατάμαυρο σε ένα γαλάζιο.

- Που τα βρήκες μικρέ?

- Από τον ουρανό έπεσαν, εγώ απλά τα εξερευνήσα.

Μετά αυτός ο ασπρόμαυρος κόσμος έγινε ο πιο πολύχρωμος κόσμος στο ηλιακό σύστημα του.

Σύνδεσμος Φιλολόγων Νομού Φθιώτιδας: Τα παιδιά "συνομιλούν" με την Άλκη Ζέη

Από τον Σύνδεσμο Φιλολόγων Νομού Φθιώτιδας: 

Αυτή την Ημερίδα δεν θα τη χάσετε σε καμία περίπτωση!

Έρχεστε να καμαρώσουμε τα παιδιά μας και τις Φιλολόγους μας,

έρχεστε να ακούσετε τον Καθηγητή Νεοελληνικής Φιλολογίας του ΕΚΠΑ και μέλος της Επιτροπής του ΥΠ.ΠΟ "Λογοτεχνικό Έτος Άλκης Ζέη" Thanassis Agathos και τον συμπατριώτη μας Kostas Stoforos, συγγραφέα και δημοσιογράφο.

Παραμένετε μετά τη λήξη της Ημερίδας όσοι και όσες θέλετε να συμμετάσχετε προαιρετικά στο Εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής "Ο κόσμος της Άλκης Ζέη" με εμψυχωτή τον Κώστα Στοφόρο.

Έρχεστε γιατί ο Σύνδεσμος Φιλολόγων Ν. Φθιώτιδας είναι κοντά σας 40 χρόνια και το Δ.Σ. έχει δουλέψει πολύ γι' αυτή τη μέρα!

Πιο φωτεινό από τον ήλιο

 Άλλη μια ιστορία από το εργαστήρι μας "Ο κόσμος της Άλκης Ζέη"

ΠΙΟ ΦΩΤΕΙΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΛΙΟ

της Μαριαλένας Πορίχη

Πάντοτε το απέναντι σπίτι μου τραβούσε την προσοχή. Δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερο, μια απλή μονοκατοικία με βυσσινί πατζούρια και κάγκελα. Είχε έναν μικρό κήπο με δύο λεμονιές μπροστά και μία βανίλια στον πίσω κήπο. Θα μπορούσες να το αποκαλέσεις και γλυκούλι σαν σπίτι, αλλά δεν ήταν το ίδιο το σπίτι που μου έκανε εντύπωση.

Στο σπίτι ζούσε μία οικογένεια με ένα παιδί, για το οποίο υπήρχαν ένα κάρο φήμες και ιστορίες, που τράβαγαν όλα τα παιδιά της γειτονιάς έξω από το σπίτι. Γιατί, παρόλο που είχαμε δει τους γονείς και γνωρίζαμε ότι είχαν μία κόρη από έγκυρες πηγές, (μας το είπε η περιπτερού που ξέρει όλα τα κουτσομπολιά του χωριού) δεν την είχαμε δει ποτέ. Πάντοτε τα πατζούρια του σπιτιού ήταν κλειστά και κανείς δεν τόλμαγε να μπει στο σπίτι να μάθει.

Αλλά υπήρχαν φήμες όπως ότι είναι πολύ άσχημη και ντρέπεται να βγει από το σπίτι της ή ότι είναι βαμπίρ και δεν μπορεί να βγει στον ήλιο. Όλοι τα πιστεύαμε και βάζαμε τη φαντασία μας να δουλέψει για να βρούμε ακόμη πιο υπερβολικές θεωρίες συνωμοσίας. Όλο το χωριό είχε περιέργεια, αλλά ποτέ κανείς δεν ρώτησε και σύντομα ξεκίνησαν να βγαίνουν και άλλες ιστορίες που έκαναν τον κόσμο να ξεχαστεί.

Αλλά εγώ ήθελα να μάθω για αυτή την οικογένεια. Δεν ξέρω γιατί τότε είχα τόσο μεγάλη περιέργεια, άλλα το είχα κάνει στόχο να ανακαλύψω την αλήθεια. Έτσι, όταν ήρθαν οι διακοπές των Χριστουγέννων, έφτιαξα το τέλειο ιδιοφυές σχέδιο. Όσο το σκέφτομαι πόσο μεγάλη φαντασία είχα κάποτε, γελάω, γιατί το καταπληκτικό μου σχέδιο ήταν να σκαρφαλώσω ένα από τα δέντρα τους το βράδυ και να παρακολουθήσω το σπίτι. Τι ανώριμος που ήμουν για παιδί έκτης Δημοτικού.

Έτσι και έγινε. Γέμισα το σακίδιό μου με φαγητά και είπα στους γονείς μου ότι θα έμενα το Σαββατοκύριακο στον φίλο μου τον Γιάννη. Πήγα σαν τον κατάσκοπο στις ταινίες, πηδούσα από θάμνο σε θάμνο και κρυβόμουν στις σκιές των τοίχων, και κατέληξα να κάνω τον κύκλο ολόκληρου του τετραγώνου μόνο για να περάσω απέναντι. Αλλά είχα ξεχάσει μια σημαντική λεπτομέρεια. Οι λεμονιές έχουν αγκάθια. Δεινοπάθησα μέχρι να καταφέρω να σκαρφαλώσω και να κάτσω σε ένα σημείο δίχως να τριπιέμαι από παντού. Και έτσι ξεκίνησε η κατασκοπεία.

Μέσα στο σπίτι, ακούγονταν χριστουγεννιάτικα τραγούδια και γέλια και κανα δυό φορές βγήκαν οι γονείς της έξω. Ο πατέρας της, ένας ψηλός μελαχρινός κύριος με ζεστά μελί μάτια και η μητέρα της, μια ψηλόλιγνη κυρία με καστανά ίσια μαλλιά, φακίδες και πλατύ χαμόγελο. Μου θύμιζαν τους ανθρώπους στα περιοδικά που έστελνε η θεία μου στην μαμά μου από την πρωτεύουσα. Αλλά το κορίτσι δεν βγήκε ποτέ και ο ίδιος δεν μπορούσα να δω από το παράθυρο γιατί τα παντζούρια εξακολουθούσαν να είναι κλειστά.

Ήμουν έτοιμος να τα παρατήσω και να φύγω μέχρι το βράδυ, και είχα πει στον εαυτό μου ότι αν ξανάνοιγε η πόρτα και δεν έβγαινε εκείνη θα έφευγα, αλλά, αφού νύχτωσε, μια φιγούρα βγήκε από το σπίτι και δεν πίστευα στα μάτια μου. Ήταν πολύ μικρόσωμη για να είναι οποιοσδήποτε απο τους γονείς της. Χαιρέτησε τους άλλους που έμεναν στο σπίτι και βγήκε έξω. Δεν είχαν συνηθίσει τα μάτια μου στο σκοτάδι για να την παρατηρήσω καλά, οπότε αποφάσισα να κατέβω επιτέλους από το αναθεματισμένο δέντρο και να την ακολουθήσω.

Αλλά στην προσπάθειά μου να κατέβω από το δέντρο, γλίστρησα και έπεσα φαρδύς πλατύς στο χώμα. Ήμουν έτοιμος να σηκωθώ γρήγορα και να φύγω πριν γίνω αντιληπτός, αλλά δεν πρόλαβα, γιατί ενα κορίτσι βρισκόταν ήδη από πάνω μου και με κοίταζε ανήσυχη. Για λίγο έμεινα άφωνος.

Είχε τα πιο όμορφα πράσινα μάτια που είχα δει ποτέ μου. Ήταν τόσο εκφραστικά και το χρώμα ήταν τόσο βαθύ και όμορφο. Τα μαλλιά της ήταν μαύρα, σγουρά και έπεφταν ανάλαφρα στους ώμους της. Με μόνο το φως του φεγγαριού να μας φωτίζει, το δέρμα της έμοιαζε χλωμό και διέκρινα ξεθωριασμένες φακίδες στη μύτη και τα μάγουλά της. Δεν ξέρω για πόση ώρα κοιτάζαμε ο ένας τον άλλο δίχως να λέμε λέξη, αλλά, λες και κάτι την τσίμπησε, ξαφνικά πετάχτηκε και κοίταξε το χώμα όσο μου έδινε το χέρι της για να σηκωθώ. Είχε κοκκινήσει και δεν ήθελε να το δω.

-Είσαι καλά; Πώς έπεσες και από πού; Εσύ δεν είσαι το αγόρι από απέναντι; Πονάς κάπου;

Με βομβάρδισε με ερωτήσεις όσο τσέκαρε παντού αν είναι όλα καλά και εγώ ντρεπόμουν πολύ για να απαντήσω το οτιδήποτε. Μέχρι που τσίριξε και πήρε το χέρι μου στα δικά της.

-Ματώνεις! Πρέπει να γρατζουνίστηκες από κάποιο κλαδί. Έλα σπίτι μου να το απολυμάνουμε!

-Όχι, όχι. Είμαι μια χαρά. Μια μικρή γρατζουνιά είναι, είπα καθώς τίναξα το χέρι μου από το δικό της. Στην επαφή ένιωσα λες και με χτύπησε ηλεκτροσόκ! Τι πήγαινε στραβά μαζί μου!

-Ω, χαίρομαι τότε που είσαι καλά! Πώς σε λένε;

-Νίκο, εσένα;

-Ειρήνη. Θες να γίνουμε φίλοι Νίκο; Μένω ένα χρόνο στον χωριό αλλά δεν γνωρίζω κανέναν.

-Θα μου πιεις το αίμα αν διαφωνήσω;

-Τι;!

-Όλοι στη γειτονιά λένε ότι είσαι βαμπίρ. Αν δε θέλω να γίνουμε φίλοι, θα με σκοτώσεις;

Τότε η Ειρήνη ξεκίνησε να γελάει υστερικά. Το γέλιο της ήταν τόσο μεταδοτικό, που μετά από λίγο γέλαγα και εγώ μαζί της.

-Φυσικά και όχι! Δεν είμαι βαμπίρ! Απλώς έχω μια πάθηση και δεν μπορώ να βγω στον ήλιο!

-Πάθηση;

-Μπορείς να πεις ότι είμαι αλλεργική στον ήλιο.

-Μα, πώς γίνεται αυτό; Δεν έχεις βγει ποτέ στον ήλιο;

-Όχι, δεν το είχα πάντα αυτό. Όταν ήμουν πιο μικρή έβγαινα κανονικά, αλλά όταν έκλεισα τα 7 μου εμφανίστηκε και από τότε δεν έχω ξαναβγεί έξω την ημέρα. Αλλά πάντα εύχομαι ότι μία ημέρα θα εξαφανιστεί όπως εμφανίστηκε και ότι θα μπορώ να ξαναβγώ έξω την ημέρα. Ο γιατρός μου έχει πει ότι δεν είναι απίθανο.

Δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό η ιδέα ότι μπορεί κάποιος να μην μπορεί να βγει στον ήλιο. Το είχα δεδομένο. Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ τη ζωή μου στο σκοτάδι. Και πριν καλά καλά το καταλάβω, της είπα ότι μπορούμε να γίνουμε φίλοι και περάσαμε ώρες να κάνουμε βόλτες στο χωριό και να συζητάμε. Και έμαθα πολλά για την Ειρήνη.

Και έτσι πέρασα όλες μου της διακοπές. Κάθε βράδυ, βγαίναμε βόλτα και συζητούσαμε για τα πάντα. Γνωρίσαμε ο ένας τον άλλο και συνειδητοποίησα πόσο καλοσυνάτη ήταν η Ειρήνη. Πάντοτε ήταν θετική και χαρούμενη και ήθελε να βοηθάει τους πάντες. Και σκεφτόμουν πώς γίνεται ένας άνθρωπος να είναι κλεισμένος στο σπίτι του όλη του τη ζωή και να είναι τόσο χαρούμενος. Της Ειρήνης της άξιζε περισσότερο από όλους τους κατοίκους του χωριού μαζί να βγει στον ήλιο, οπότε από τη μέρα που τη γνώρισα, ξεκίνησα να μηχανορραφώ. Θα έβρισκα τρόπο να τη βγάλω έξω στον ήλιο πάση θυσία.

Έτσι, μετά από έναν ολόκληρο χρόνο, κατέληξα στο τι θα κάνω. Έψαχνα ώρες στην αποθήκη, το υπόγειο και το κελάρι, μεχρί που βρήκα το σεντούκι της προγιαγιάς μου. Είχα δει φωτογραφίες της προγιαγιάς μου με κάτι γιγάντια φορέματα και μεγάλες ομπρέλες που χώραγαν όλη μου την οικογένεια από κάτω και σε κάθε φωτογραφία ταίριαζαν με το φόρεμα που φορούσε. Ήξερα ότι η μαμά μου ήταν νοικοκυρά και ότι όλα τα παλιά πράγματα ήταν καθαρά και σε καλή κατάσταση, οπότε έψαξα μέχρι να βρω το σεντούκι. Κι όταν το βρήκα έκαναν το χαρούμενο χορό μου, γιατί μέσα δεν είχε μία, αλλά δέκα ομπρέλες! Ροζ, μωβ, μπλε, πράσινες, κίτρινες, κόκκινες όλο το ουράνιο τόξο!

Πήρα μία από κάθε χρώμα και δύο συσκευασίες αντηλιακό και έτρεξα απέναντι. Χτύπησα την πόρτα, μου άνοιξε η μαμά της και από τον ενθουσιασμό μου δεν την χαιρέτησα καν, παρά την προσπέρασα και έτρεξα γρήγορα στο δωμάτιο της Ειρήνης.

-Νίκο, τι κάνεις εδώ τέτοια ώρα;

Έριξα τα πράγματα στο πάτωμα και φώναξα «ταντάααα», πριν της εξηγήσω το σχέδιό μου. Πήγαμε παρέα στους γονείς της και μετά από πολλά παρακάλια, συμφώνησαν διστακτικά.

Αν και σχεδόν είχε έρθει η άνοιξη, φόρεσε χειμωνιάτικα ρούχα για να είναι καλυμμένη από πάνω μέχρι κάτω, έβαλε έναν τόνο αντηλιακό, πήραμε και οι δύο από μία ομπρέλα και βγήκαμε έξω.

Στην αρχή ήταν πολύ επιφυλακτική. Είχε μείνει δίπλα στην πόρτα και δεν προχώραγε, αλλά μετά από λίγη ώρα, άνοιξε την ομπρέλα και έκανε το πρώτο της βήμα προς τα έξω. Ένα μωράκι δεν θα μπορούσε να είναι πιο ενθουσιασμένο και περήφανο για το πρώτο του βήμα όσο ήταν η Ειρήνη για το πρώτο της βήμα στον ήλιο. Πρώτη φορά την έβλεπα τόσο χαρούμενη και ανάλαφρη και με έκανε να νιώθω κάτι παράξενο στο στομάχι μου.

Της έκανα ξενάγηση σε όλο το χωριό, που πλέον για εκείνη ήταν ένα τελείως διαφορετικό χωριό στο φως του ήλιου. Της έδειξα όλα τα καταπληκτικά μέρη που θα έπρεπε να έχει δει ανοιχτά και την γνώρισα σε μερικούς φίλους μου. Όσο έβλεπα το χαμόγελό της, που ήταν πολύ πιο φωτεινό από τον ίδιο τον ήλιο που τόσο πολύ φοβόταν, ένιωθα την καρδιά μου να φτερουγίζει. Ήταν η καλύτερη μέρα της ζωής μου!

Και έτσι, για τα επόμενα δύο χρόνια, μέχρι να φτάσω την τρίτη γυμνασίου, μέρα παρά μέρα και νύχτα παρά νύχτα, βγαίναμε έξω και κάναμε βόλτες. Ήταν τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Θα κρατούσε σφιχτά την ομπρέλα της στο ένα χέρι και στο άλλο θα την κρατούσα εγώ. Ένιωθα λες και ζούσαμε στον δικό μας κόσμο και η ευτυχία μου δεν μπορούσε να συγκριθεί με κανενός άλλου. Αλλά σύντομα η ευτυχία μου διαλύθηκε όταν ο πατέρας μου πήρε μετάθεση στην Αθήνα και εγώ με τη μαμά μου έπρεπε να τον ακολουθήσουμε. Είχα περάσει όλη μου τη ζωή στο χωριό, όλες μου οι αναμνήσεις και οι φίλοι και-και το κορίτσι που μου άρεσε ήταν εδώ.

Δεν ήξερα πότε κατάλαβα ότι μου άρεσε, το οποίο είναι και ψέμμα γιατί αυτό που ένιωθα για εκείνη ήταν κάτι παραπάνω από το ότι απλά μου άρεσε. Αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Με τη νέα χρονιά θα μετακομίζαμε στο σπίτι της θείας μου και δεν γνώριζα πότε θα ξαναερχόμουν. Και πριν το καταλάβω, ήταν παραμονή Πρωτοχρονιάς και εγώ καθόμουν με την Ειρήνη κατάχαμα σε ένα λιβάδι λίγο πιο μακριά από τα σπίτια μας. Αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα βλεπόμασταν.

Ήταν λίγο να πούμε ότι ήμασταν και οι δύο στενοχωρημένοι, αλλά τις τελευταίες μας στιγμές παρέα, δεν θέλαμε να τις περάσουμε έτσι. Γι’ αυτό άλλωστε περάσαμε όλη την ημέρα οι δυό μας και είχαμε υποσχεθεί να μην αναφέρουμε τίποτα περί μετακόμισης. Αλλά εκεί, καθώς καθόμασταν στο κρύο χώμα δίπλα δίπλα, βλέποντας τα αστέρια, ξεκίνησε να κλαίει. Μου έλεγε ότι δεν ήθελε να φύγω και ότι ήταν άδικο που γνωριζόμασταν για τόσο λίγο καιρό και σε λίγο δεν καταλάβαινα καν τι έλεγε μέσα στους λυγμούς της.

Έτσι έκανα το μόνο πράγμα που σκεφτόμουν εκείνη τη στιγμή. Την κοίταξα για λίγο στα μάτια. Ένιωθα ότι θα μπορούσα να μείνω για ώρες απορροφημένος και να την κοιτάζω. Ήταν τόσο όμορφη. Κανείς δεν μπορούσε καν να συγκριθεί με την ομορφιά της στα μάτια μου. Της έπιασα το χέρι και την φίλησα γλυκά. Μου το ανταπέδωσε. Ήμασταν μόνο εμείς οι δύο, στο δικό μας μικρό σύμπαν. Κάτω από τα αστέρια της νύχτας και τον σκοτεινό ουρανό, που σύντομα γέμισε με το φως δυνατών, χρωματιστών πυροτεχνημάτων, φιλιόμασταν με πάθος.

Και την επόμενη μέρα, όταν έφευγα με το αυτοκίνητο, είδα από το παράθυρο ένα κορίτσι, ένα πολύ όμορφο κορίτσι. Ήταν κομψή και χαριτωμένη όπως πάντα, συνδυασμός που κανένας άλλος άνθρωπος στον κόσμο δεν είχε, και καθόταν στην άκρη του δρόμου χαιρετώντας με. Το πρόσωπό της έκρυβε μια μεγάλη ομπρέλα και δεν μπορούσα να δω την έκφρασή της, αν και εγώ ήξερα ότι θα είχε αυτό που μου υποσχέθηκε. Μου υποσχέθηκε να χαμογελάει. Οπότε μπορούσα να φανταστώ το φωτεινό και ζεστό χαμόγελο, που θα ήταν και θα είναι πάντοτε πιο φωτεινό και πιο ζεστό από χιλιάδες ήλιους στο σύμπαν και καμία ομπρέλα δεν μπορεί να συγκρατήσει. Δεν ήξερα τι θα μου επιφύλασσε η μοίρα, αλλά αν στα αλήθεια τα παραμύθια έχουν όμορφο τέλος, οι δρόμοι μας θα ξανασυναντιόντουσαν.

 

 

 Να λοιπόν και η πρώτη εργασία μας από το εργαστήρι "Ο κόσμος της Άλκης Ζέη". Μιλήσαμε για την "Μωβ Ομπρέλα", είδαμε εκδοχές ελληνικών και ξένων εξωφύλλων και ζητήσαμε από τα παιδιά να φτιάξουν ένα εξώφυλλο αλλά και μια ιστορία με ομπρέλα.

Και ιδού:

Η ΚΥΡΙΑ ΚΑΙ Η ΟΜΠΡΕΛΑ 

Της Ηλιοδώρας Πορίχη  

Ήταν μια συννεφιασμένη μέρα στην Ιταλία και η κυρία Στέλλα, πήγαινε την καθημερινή  της βόλτα μαζί με τον σκύλο της, τον Μπρούνο στα σοκάκια της Ρώμης, ενώ ταυτόχρονα χάζευε τα μαρμάρινα πεζούλια με τις πήλινες γλάστρες, με τις λευκές μαργαρίτες και τα κάτασπρα ξύλινα πατζούρια.

Ξαφνικά είδε μια κυρία μεγάλης ηλικίας η οποία φαινόταν ότι κρύωνε πολύ. Φορούσε λεπτά ρούχα και κρατούσε ένα πλαστικό ποτηράκι που είχε μέσα λίγα κέρματα. Δίπλα της υπήρχε μία ταμπέλα η οποία έγραφε <<Να έχετε μια καλή μέρα, απλά δεν μπορώ να την δω>>.  Η κυρία Στέλλα την λυπήθηκε και της έδωσε  το παλτό της. Η κρυωμένη κυρία δεν είχε κάτι να της δώσει, οπότε της έδωσε το μόνο αντικείμενο που είχε από το παλιό της σπίτι. Μία πουά, με τετράγωνα, χρωματιστή και με φατσάκια παρδαλή ομπρέλα. Η κυρία ανέφερε ότι της την είχε αγοράσει ο σύζυγος της μια μέρα πριν ζητήσει διαζύγιο, και δεν την ήθελε πια διότι της θύμιζε τον πρώην σύζυγο της. Η κυρία Στέλλα έλεγε ότι δεν χρειαζόταν να της την δώσει, αλλά η κρυωμένη κυρία επέμενε να την πάρει. Η κυρία Στέλλα, έχοντας καμία άλλη επιλογή, πήρε την ομπρέλα.

Η κυρία Στέλλα γύρισε σπίτι της, και αποφάσισε να παραγγείλει πίτσα. Όσο περίμενε την παραγγελία της, αποφάσισε να δει μερικά βίντεο. Χάζευε για περίπου μισή ώρα μέχρι που χτύπησε το κουδούνι της. Όταν πλήρωσε την πίτσα της και την πήρε, άνοιξε την τηλεόραση και έβαλε να δει μία ταινία. Αυτή η ταινία μιλούσε για την διαφορετικότητα και την γενναιότητα μερικών ανθρώπων που δεν τους ένοιαζε η εξωτερική τους εμφάνιση και επίσης έβγαιναν στον δρόμο με παρδαλά και περίεργα ρούχα.

                            

 

 

 ΜΕΤΑ ΑΠΟ 1 ΜΗΝΑ

         Η κυρία Στέλλα δεν μπορούσε να βγάλει την ταινία από το μυαλό της. Μετάνιωσε γιατί τόσο καιρό πίστευε ότι η ομπρέλα ήταν μοναδική και αρκετά όμορφη, αλλά ντρεπόταν να την πάρει έξω. Από τότε τα πράγματα άλλαξαν. Κάθε πρωί, μεσημέρι, απόγευμα, συννεφιασμένες μέρες ή ηλιόλουστες, πάντα είχε μαζί της την ομπρέλα! Και δεν ντρεπόταν, για την ακρίβεια ήταν περήφανη για τον εαυτό της. Θεωρούσε πολύ γενναίο που δεν την ένοιαζε η γνώμη των άλλων πια. Μάλιστα, πήγαινε και στις πλατείες, στα μουσεία ακόμα και στις βόλτες που τα οποία μέρη έχουν εκατοντάδες άτομα κάθε μέρα. Μα δεν την ένοιαζε. Ούτε ένα τσακ!

Μέχρι που μία μέρα πήγε σε μία πλατεία και κάθισε σε ένα ξύλινο παγκάκι. Τότε άκουσε μία αντρική φωνή να της λέει <<Γεια σου όμορφη. Μήπως θα ήθελες να κάνουμε μια βόλτα; Δηλαδή δεν είναι αναγκαστικό αλλά->> Η κυρία Στέλλα τον διέκοψε και είπε <<Ναι, Ναι θα έρθω!>> Γνωρίστηκαν και έκαναν μια βόλτα για 20 λεπτά μέχρι που ο  άντρας, ο Αλμπέρτο, την ρώτησε γιατί κουβαλάει συνέχεια αυτή την ομπρέλα. Η κυρία Στέλλα απάντησε ότι ήταν κάτι πολύ σημαντικό για αυτήν χάρη εκείνης της ταινίας.

     Η κυρία Στέλλα φοβόταν ότι ο Αλμπέρτο θα την άφηνε διότι θα νόμιζε ότι ήταν περίεργη. Όμως ο Αλμπέρτο απλά γέλασε και είπε ότι αυτό που έκανε η κυρία Στέλλα ήταν πολύ γλυκό και γενναίο. Μετά από μερικούς μήνες και αρκετά ραντεβού, αποφάσισαν να παντρευτούν.

        

ΜΕΤΑ ΑΠΟ 2 ΧΡΟΝΙΑ

      Πέρασαν 2 χρόνια και η κυρία Στέλλα έμεινε έγκυος. Έκανε δύο πανέμορφα κοριτσάκια με μαύρα μαλλιά και πράσινα μάτια. Την μία την ονόμασαν Ισαβέλλα και την άλλη Μαρίνα. Τα κοριτσάκια ήταν δίδυμες, αλλά η Μαρίνα ήταν μεγαλύτερη για 1 λεπτό.

          

ΜΕΤΑ ΑΠΟ 7 ΧΡΟΝΙΑ

     Τα κορίτσια μεγάλωσαν λίγο και απέκτησαν έναν μικρό αδελφό. Ένα μικρό αγοράκι με γκρι-μπλε μάτια και καστανόξανθα μαλλιά. Τον ονόμασαν Γκάμπριελ και ήταν πολύ ήρεμο μωράκι.

    

ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΕΡΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ

    Τα χρόνια πέρασαν, τα παιδιά μεγάλωσαν και η κυρία Στέλλα και ο κύριος Αλμπέρτο γέρασαν. Τα κορίτσια είχαν παιδιά τώρα και ο Γκάμπριελ  δεν ήταν σε σχέση. Τότε η κυρία Στέλλα αρρώστησε βαριά. Η τελευταία της ευχή ήταν να θαφτεί  στο χωριό της, στην Καπένα διότι ήθελε να θαφτεί δίπλα στον παππού της. Είχε ζητήσει πριν την θάψουν να ανοίξουν το συρτάρι το οποίο βρισκόταν στον τάφο του παππού της. Στο συρτάρι υπήρχε ένα βαζάκι που έγραφε <<χώμα από την Ρώμη>>, και ένα χαρτί που έγραφε <<διαθήκη>> και λίγο πιο κάτω έγραφε << Παρδαλή ομπρέλα στον μονάκριβο μου, τον Γκάμπριελ>>.

       

 

ΜΕΤΑ ΑΠΟ 7 ΜΗΝΕΣ

    Ο Γκάμπριελ παντρεύτηκε και έκανε ένα κορίτσι. Άλλα αυτό δεν τον σταμάτησε από το να ακολουθήσει την οικογενειακή παράδοση και να κρατήσει την ομπρέλα. Στην αρχή ντρεπόταν να βγει με την ομπρέλα, αλλά μετά θυμήθηκε όλες της ιστορίες με την ομπρέλα που του είχε πει η μητέρα του. Κάθε μέρα η κόρη του έπαιζε με την ομπρέλα. Όμως όταν μεγάλωσε και αυτή ο Γκάμπριελ αποφάσισε να την δώσει σε ένα ορφανοτροφείο για τα παιδάκια που δεν μπορούσαν να αποκτήσουν μια ομπρέλα. Τα παιδιά στο ορφανοτροφείο την λάτρεψαν και μάλιστα κάθε μέρα η κόρη το Γκάμπριελ, η Άντζελα, πήγαινε στο ορφανοτροφείο και έλεγε στα παιδιά τις ιστορίες με την ομπρέλα.

 

 

       ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ

     Λοιπόν, σήμερα μετά από τόσα χρόνια, αφού οι ιστορίες με την ομπρέλα έμειναν σε γενιές και γενιές, έγινε έκθεμα στο μουσείο παραδοσιακής τέχνης. Και μην νομίζετε ότι ξεχάσανε της ιστορίες. Είναι ακόμα φυλαγμένες στις καρδιές των ανθρώπων και τους εμψυχώνουν να μην ντρέπονται για την εμφάνιση τους. 

 

Ο Ζαμπαντής στην Ύδρα

 Η δυναμική ομάδα του 1ου Δημοτικού Παπάγου επιστρέφει!

Ο αγαπημένος ήρωας ο Ζαμπαντής μετά από πολύμηνες διακοπές στη Βενετία είναι και πάλι εδώ.

Να και η πρώτη μας ιστορία

Συγγραφείς -εικονογράφοι:

Άγγελος Διαμαντόπουλος

Βασίλης Διαμαντόπουλος

Δέσποινα Κάντζαρη

Θάνος Λαλιώτης

Μυρτώ Μαθιουδάκη

Αντώνης Ρόμπος

Φίλιππος Σκαρόπουλος

Οδυσσέας Τσιούνης

 

Ο Ζαμπαντής στην  Ύδρα

- Το λιμάνι επιτέλους!

Ο Ζαμπαντής παρατήρησε ένα γνωστό τοπίο. Ένα ανοιχτόχρωμο λιμάνι, μπροστά από έναν γαλάζιο ουρανό και ένα πράσινο βουνό, με πολύχρωμες μονοκατοικίες στους πρόποδες του. Ήταν το τοπίο της  Ύδρας.

Περπάτησε μέχρι το ξενοδοχείο με τη βαλίτσα του. Άλλη φορά θα πάρω ταξί, σκέφτηκε. Είχε έρθει άρον άρον με το πλοίο από τη Βενετία, ένα ταξίδι που είχε πάει τον Οκτώβρη ώστε να ξεκουραστεί από τις συνεχόμενες συναρπαστικές αλλά και εξαντλητικές περιπέτειες. Εκείνο το μεσημέρι βγήκε για φαγητό σε μια ταβέρνα στην ακρογιαλιά, όπου συνάντησε τον ψαρά Κορέξτα, έναν παλιό του φίλο.

-Πού ‘σαι Ζαμπαντή, καιρό έχεις να ‘ρθεις σε τούτο το νησί!

- Γεια χαρά Κορέξτα. Τι χαμπάρια; Πώς πάει η δουλειά;

-15 ψάρια την ημέρα! Λίγο πάνω… λίγο κάτω…

- Βλέπω τυχερός φαίνεσαι τελικά και φέτος, καμία σχέση με πριν 3 χρόνια! ο Ζαμπαντής χαμογέλασε. Γεια τώρα, πρέπει να φεύγω…

Ο Κορέξτας τον σταμάτησε.

- Για πού;

- Για την ταβέρνα. αποκρίθηκε ο Ζαμπαντής

- Ποια ταβέρνα μου λες; ρώτησε ο Κορέξτας γελώντας. Εδώ, έχω τα καλύτερα ψάρια! Από το φορτηγό μου θα σου φέρω την καλύτερη τσιπούρα που ψάρεψα εχθές!

Ο Κορέξτας σηκώθηκε, αφήνοντας μια ηχηρή σιωπή για μερικά δευτερόλεπτα. Μεμιάς πρόσφερε ένα ψάρι στον Ζαμπαντή.

-  Καλύτερο από μια ταβέρνα ολόκληρη! ψιθύρισε

  Ο Ζαμπαντής αποχαιρέτησε τον φίλο του τον ψαρά και αναχώρησε για το ξενοδοχείο, καθώς ο λαμπερός ήλιος έλουζε ασταμάτητα τα καταγάλανα νερά του Μυρτώου πελάγους.

 Ωραίο και το τοπίο της Ύδρας , αλλά ήταν η ώρα που ο Ζαμπαντής αναπάντεχα θα εμπλεκόταν σε μια νέα περιπέτεια… Καθώς λοιπόν καθάριζε λαίμαργα την τσιπούρα, παρατήρησε  κοντά στην ουρά κάτι να γυαλίζει, που έμοιαζε μεταλλικό. Το τράβηξε με περιέργεια. Ήταν ένα ασημένιο φανταχτερό κλειδί, με μυτερές άκρες, και πάνω του χαραγμένη μια διεύθυνση. Ο Ζαμπαντής το πλησίασε στο παράθυρο για να δει καλύτερα κάτω από το φως του ηλίου. Οδός Ζαμπαντελά 18. Για αυτό προσπαθούσε ο Κορέξτας να με πείσει να αγοράσω το ψάρι. σκέφτηκε

Κατέβηκε βιαστικά τη σκάλα του ξενοδοχείου με το κλειδί στα χέρια. Σύντομα βρέθηκε στο κέντρο του νησιού, παίρνοντας ταξί. Μόλις βρέθηκε στην οδό, εντυπωσιάστηκε με την ποιότητα του κάθε κτηρίου και διαμερίσματος. Μονάχα ένα πέτρινο σκαλισμένο σπίτι είχε μια όψη εγκαταλελειμμένου... Και αυτό έτυχε να ‘ναι το σπίτι αριθμός 18. Σύμπτωση; Όχι βέβαια…

Ο Ζαμπαντής ξεκλείδωσε επιφυλακτικά. Το εσωτερικό του σπιτιού ήταν ερειπωμένο. Σοβάδες απ’ το ταβάνι είχαν πέσει στον διάδρομο, καθώς και παλιά αντικείμενα σπασμένα, σκεπασμένα με χώμα. Παγωνιά επικρατούσε εκεί, σε αντίθεση με όλο το υπόλοιπο νησί. Ο αέρας περνούσε από τα σπασμένα τζάμια, αφήνοντας ένα δυνατό σφύριγμα.

Το σαλονάκι ήταν αρκετά μικρό, με μια ξύλινη βιβλιοθήκη στο πλάι. Αξιοσημείωτη πληροφορία είναι πως ήταν η μόνη που δεν υπέστη καμία μικροκαταστροφή. Έμοιαζε τοποθετημένη πρόσφατα, καθώς και τα στοιβαγμένα βιβλία της ήταν πρόσφατα γραμμένα. Ο Ζαμπαντής παρ’ όλα αυτά έκανε το λάθος να ανεβεί τη στριφογυριστή σκάλα που βρισκόταν στην άκρη του σαλονιού, μόνο για να δει ένα απίστευτο θέαμα. Ένα ολοσκότεινο δωμάτιο, με μόνο ένα μικρό παράθυρο από το οποίο έμπαινε λιγοστό φως, μόνο για να είναι σίγουρο πως δεν βρίσκεσαι στο κενό, και ένα άγαλμα στην άκρη. Ποιος θα τοποθετούσε στο δωμάτιό του ολόκληρο άγαλμα; σκέφτηκε ο Ζαμπαντής προτού συνειδητοποιήσει πως η μορφή επρόκειτο για ένα πλάσμα ζωντανό. Και ποιος άλλος θα έμενε σε τέτοιο σκοτάδι εάν όχι ο Μεγάλος Εφιάλτης, ή αλλιώς Κόμης Δράκουλας.

Ο Ζαμπαντής μέχρι στιγμής είχε βρεθεί σε πολυάριθμες περιπέτειες. Όμως όταν βρίσκεσαι απέναντι στο πιο μοχθηρό, άσπλαχνο πλάσμα της Ελλάδας, ίσως και της Γης, το βιώνεις διαφορετικά. Δεν παλεύεις μόνο για τη φήμη σου, αλλά και για τη ζωή σου την ίδια! Το τέρας ζύγωνε όλο και πιο πολύ. Ο Ζαμπαντής έμεινε ακίνητος, μέχρι που εμφανίστηκε στο ευφυές μυαλό του μια καταπληκτική ιδέα. Όλοι οι δράκουλες φοβούνται το φως του ηλίου, αλλά και τη φωτιά. Άνοιξε γρήγορα την ταξιδιωτική τσάντα του, στην οποία υπήρχαν διάφορα βιβλία για τη Βενετία και την Ύδρα, γυαλιά ηλίου και ένας μεγεθυντικός φακός για να διαβάσει καλύτερα επιγραφές εάν τύχει και επισκεφθεί ένα μουσείο. Άπλωσε το χέρι και τοποθέτησε τον μεγεθυντικό φακό μπροστά στο μικροσκοπικό παράθυρο, καθώς οι ηλιακές ακτίνες μετατρέπονταν σε σπίθες…

Για ακόμα μια φορά, ο Ζαμπαντής κατάφερε να εκτελέσει μια αποστολή. Κι εκεί θα τελείωνε η περιπέτεια, εάν ο Κόμης Δράκουλας δε είχε αιχμαλωτίσει τον Φρειδερίκο, έναν νέο στην ηλικία του Ζαμπαντή περίπου, που προσπάθησε να αιφνιδιάσει το τέρας με πολεμικές τέχνες.

Ο Φρειδερίκος ευχαρίστησε τον Ζαμπαντή και του πρόσφερε ένα κομμάτι κολοκυθόπιτα σαν αντάλλαγμα. Αυτό που δεν γνώριζε όμως ο ήρωας, ήταν πως το ίδιο γλύκισμα το κέρναγε ο Κόμης στα θύματά του για να πάρουν το μέρος του προτού τους αιχμαλωτίσει, καθώς είχε μέσα φάρμακο το οποίο είχε δανειστεί από τη μάγισσα Μελάνη. Το ίδιο συνέβη και στον Ζαμπαντή. Αλλά ο Φρειδερίκος το εκμεταλλεύτηκε αλλιώς. Αρχικά, τον είχε ως υπηρέτη του, να του σερβίρει, να τον δωροδοκεί. Όταν όμως την επόμενη μέρα, τον έστειλε να εκτελέσει μια αποστολή εκ μέρους του, άλλαξε εντελώς η τροπή των εξελίξεων, και ο Φρειδερίκος το μετάνιωσε για μια στιγμή και μόνο που το ζήτησε.

Ο Ζαμπαντής ανέλαβε να πιάσει τον Σκαμίτη, τον καλύτερο αστυνομικό της Ύδρας, ο οποίος είχε κατορθώσει να λύσει την πιο δυσεπίλυτη υπόθεση, επειδή κυνηγούσε τον Φρειδερίκο, καθώς καταζητούταν. Δε θα θεωρούταν ο πιο επιδέξιος αστυνομικός εάν για την σύλληψή του δεν χρειαζόταν να τραβήξεις τον ταύρο από τα κέρατα! Γνώριζε καλά την εργασία που επέλεξε. Παρ’ όλες τις παγίδες που έστησε ο Ζαμπαντής, σίγουρος για τον εαυτό του, είχε παραμελήσει να του αποσύρει τον ασύρματο! Ένα τέτοιο «μικρό λάθος» ήταν όμως ο λόγος που αποκαθίσταται η ηρεμία και η γαλήνη στο νησί.

Ένα σούρουπο που ο αστυνομικός Σκαμίτης βρισκόταν κλειδωμένος σε έναν μακρόστενο, θεοσκότεινο χώρο, αποφάσισε πως ήρθε η ώρα. Σε πέντε λεπτά που ο Ζαμπαντής θα ερχόταν για να ελέγξει εάν βρισκόταν ακόμη εκεί και δεν είχε δραπετεύσει, τότε θα έκανε την ανακοίνωση.

-Θα πάρω το μέρος σας, δήλωσε. Αλλά μονάχα υπό έναν όρο. Θα με αφήνετε να αγοράζω μπαρμπούνια απ’ τον ψαρά.

- Είναι ερώτηση αυτή; Αν είναι να μας υπερασπιστείς, τότε να τα ‘χεις τα μπαρμπούνια!

Το ύφος του Ζαμπαντή φάνηκε πιο ευχάριστο, αλλά σταδιακά μετατράπηκε σε βλοσυρό, απαιτητικό.

- Εάν τα αποκτήσεις σήμερα, απ’ αύριο θα μου φέρεις τους συναδέρφους σου, να τους μιλήσω!

Αυτά είπε κι έκλεισε δυνατά την πόρτα μονολογώντας. Ο Σκαμίτης, φυσικά, είχε ένα σχέδιο. Τηλεφώνησε τον ψαρά Κορέξτα μέσω ασύρματου. Του ζήτησε μόνο να παραδώσει ένα μπαρμπούνι «ειδικό» όπως το αποκαλούσε. Ο ψαράς, λες και το διάβασε τη σκέψη, κατάλαβε αμέσως τι εννοούσε. Και καθώς πρόκειται για προνοητικό άτομο, είχε δημιουργήσει ένα αντικλείδι από τη συσκευασία αλουμινένιας κονσέρβας, που είχε δημιουργήσει για περίπτωση ανάγκης και τοποθετήθηκε μέσα στο μπαρμπούνι με δελεαστική όψη.  

Όταν ο Σκαμίτης επισκέφθηκε τον ψαρά, δεν χρειαζόταν καν το αντικλείδι. Ο Ζαμπαντής, που τον παρακολουθούσε, μόλις αντίκρισε τον ψαρά απέναντί του, ξαφνικά τα θυμήθηκε όλα. Το φάρμακο της κολοκυθόπιτας είχε πλέον λήξει. Τον είχε πληροφορήσει τον Κόμη δράκουλα η Μελάνη πως δεν θα διαρκούσε παντοτινά. Όταν κάποιος γνωρίσει έναν άνθρωπο, παλιό του φίλο, που δεν υποστηρίζει τον δράκουλα, λήγει. Ο Ζαμπαντής τα αφηγήθηκε όλα στον Κορέξτα, λέξη προς λέξη. Ο ψαράς έμεινε άναυδος.

- Βλέπω τα κατάφερες!

Ο Ζαμπαντής κούνησε το κεφάλι του καταφατικά.

-Να σε ρωτήσω όμως, για ποιον λόγο με έστειλες σ’ αυτήν ην περιπέτεια;

-Διότι το γνώριζα, ήμουν σίγουρος. Αλλά είχα πληροφορήσει και τον αστυνόμο καλού κακού. Βλέπεις, φιλαράκο πως τούτη τη φορά δεν έσωσες έναν, ούτε δύο, έσωσες εκατομμύρια! Πρέπει να το παραδεχτώ, Ζαμπαντή, είσαι πια ανερχόμενο αστέρι!

-Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια… Αρκεί να μη γεμίσει η καθημερινότητά μου με περιπέτειες, υποτίθεται πως ήρθα εδώ για την αναχαίτησή τους!

Έτσι, οι τρεις φίλοι, κάθισαν σε μια ξαπλώστρα στην ακρογιαλιά και συζητήσανε, γελάσανε, πέρασαν ευχάριστα την ώρα τους. Κι όσο για τον Φρειδερίκο, ενώ ο αστυνόμος επιχείρησε να τον συλλάβει, ο Ζαμπαντής τον κέρασε κολοκυθόπιτα «αντίδοτο», μια συνταγή που του εμπιστεύτηκε τον καιρό  που θεωρούταν υπηρέτης του.