Να λοιπόν και η πρώτη εργασία μας από το εργαστήρι "Ο κόσμος της Άλκης Ζέη". Μιλήσαμε για την "Μωβ Ομπρέλα", είδαμε εκδοχές ελληνικών και ξένων εξωφύλλων και ζητήσαμε από τα παιδιά να φτιάξουν ένα εξώφυλλο αλλά και μια ιστορία με ομπρέλα.

Και ιδού:

Η ΚΥΡΙΑ ΚΑΙ Η ΟΜΠΡΕΛΑ 

Της Ηλιοδώρας Πορίχη  

Ήταν μια συννεφιασμένη μέρα στην Ιταλία και η κυρία Στέλλα, πήγαινε την καθημερινή  της βόλτα μαζί με τον σκύλο της, τον Μπρούνο στα σοκάκια της Ρώμης, ενώ ταυτόχρονα χάζευε τα μαρμάρινα πεζούλια με τις πήλινες γλάστρες, με τις λευκές μαργαρίτες και τα κάτασπρα ξύλινα πατζούρια.

Ξαφνικά είδε μια κυρία μεγάλης ηλικίας η οποία φαινόταν ότι κρύωνε πολύ. Φορούσε λεπτά ρούχα και κρατούσε ένα πλαστικό ποτηράκι που είχε μέσα λίγα κέρματα. Δίπλα της υπήρχε μία ταμπέλα η οποία έγραφε <<Να έχετε μια καλή μέρα, απλά δεν μπορώ να την δω>>.  Η κυρία Στέλλα την λυπήθηκε και της έδωσε  το παλτό της. Η κρυωμένη κυρία δεν είχε κάτι να της δώσει, οπότε της έδωσε το μόνο αντικείμενο που είχε από το παλιό της σπίτι. Μία πουά, με τετράγωνα, χρωματιστή και με φατσάκια παρδαλή ομπρέλα. Η κυρία ανέφερε ότι της την είχε αγοράσει ο σύζυγος της μια μέρα πριν ζητήσει διαζύγιο, και δεν την ήθελε πια διότι της θύμιζε τον πρώην σύζυγο της. Η κυρία Στέλλα έλεγε ότι δεν χρειαζόταν να της την δώσει, αλλά η κρυωμένη κυρία επέμενε να την πάρει. Η κυρία Στέλλα, έχοντας καμία άλλη επιλογή, πήρε την ομπρέλα.

Η κυρία Στέλλα γύρισε σπίτι της, και αποφάσισε να παραγγείλει πίτσα. Όσο περίμενε την παραγγελία της, αποφάσισε να δει μερικά βίντεο. Χάζευε για περίπου μισή ώρα μέχρι που χτύπησε το κουδούνι της. Όταν πλήρωσε την πίτσα της και την πήρε, άνοιξε την τηλεόραση και έβαλε να δει μία ταινία. Αυτή η ταινία μιλούσε για την διαφορετικότητα και την γενναιότητα μερικών ανθρώπων που δεν τους ένοιαζε η εξωτερική τους εμφάνιση και επίσης έβγαιναν στον δρόμο με παρδαλά και περίεργα ρούχα.

                            

 

 

 ΜΕΤΑ ΑΠΟ 1 ΜΗΝΑ

         Η κυρία Στέλλα δεν μπορούσε να βγάλει την ταινία από το μυαλό της. Μετάνιωσε γιατί τόσο καιρό πίστευε ότι η ομπρέλα ήταν μοναδική και αρκετά όμορφη, αλλά ντρεπόταν να την πάρει έξω. Από τότε τα πράγματα άλλαξαν. Κάθε πρωί, μεσημέρι, απόγευμα, συννεφιασμένες μέρες ή ηλιόλουστες, πάντα είχε μαζί της την ομπρέλα! Και δεν ντρεπόταν, για την ακρίβεια ήταν περήφανη για τον εαυτό της. Θεωρούσε πολύ γενναίο που δεν την ένοιαζε η γνώμη των άλλων πια. Μάλιστα, πήγαινε και στις πλατείες, στα μουσεία ακόμα και στις βόλτες που τα οποία μέρη έχουν εκατοντάδες άτομα κάθε μέρα. Μα δεν την ένοιαζε. Ούτε ένα τσακ!

Μέχρι που μία μέρα πήγε σε μία πλατεία και κάθισε σε ένα ξύλινο παγκάκι. Τότε άκουσε μία αντρική φωνή να της λέει <<Γεια σου όμορφη. Μήπως θα ήθελες να κάνουμε μια βόλτα; Δηλαδή δεν είναι αναγκαστικό αλλά->> Η κυρία Στέλλα τον διέκοψε και είπε <<Ναι, Ναι θα έρθω!>> Γνωρίστηκαν και έκαναν μια βόλτα για 20 λεπτά μέχρι που ο  άντρας, ο Αλμπέρτο, την ρώτησε γιατί κουβαλάει συνέχεια αυτή την ομπρέλα. Η κυρία Στέλλα απάντησε ότι ήταν κάτι πολύ σημαντικό για αυτήν χάρη εκείνης της ταινίας.

     Η κυρία Στέλλα φοβόταν ότι ο Αλμπέρτο θα την άφηνε διότι θα νόμιζε ότι ήταν περίεργη. Όμως ο Αλμπέρτο απλά γέλασε και είπε ότι αυτό που έκανε η κυρία Στέλλα ήταν πολύ γλυκό και γενναίο. Μετά από μερικούς μήνες και αρκετά ραντεβού, αποφάσισαν να παντρευτούν.

        

ΜΕΤΑ ΑΠΟ 2 ΧΡΟΝΙΑ

      Πέρασαν 2 χρόνια και η κυρία Στέλλα έμεινε έγκυος. Έκανε δύο πανέμορφα κοριτσάκια με μαύρα μαλλιά και πράσινα μάτια. Την μία την ονόμασαν Ισαβέλλα και την άλλη Μαρίνα. Τα κοριτσάκια ήταν δίδυμες, αλλά η Μαρίνα ήταν μεγαλύτερη για 1 λεπτό.

          

ΜΕΤΑ ΑΠΟ 7 ΧΡΟΝΙΑ

     Τα κορίτσια μεγάλωσαν λίγο και απέκτησαν έναν μικρό αδελφό. Ένα μικρό αγοράκι με γκρι-μπλε μάτια και καστανόξανθα μαλλιά. Τον ονόμασαν Γκάμπριελ και ήταν πολύ ήρεμο μωράκι.

    

ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΕΡΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ

    Τα χρόνια πέρασαν, τα παιδιά μεγάλωσαν και η κυρία Στέλλα και ο κύριος Αλμπέρτο γέρασαν. Τα κορίτσια είχαν παιδιά τώρα και ο Γκάμπριελ  δεν ήταν σε σχέση. Τότε η κυρία Στέλλα αρρώστησε βαριά. Η τελευταία της ευχή ήταν να θαφτεί  στο χωριό της, στην Καπένα διότι ήθελε να θαφτεί δίπλα στον παππού της. Είχε ζητήσει πριν την θάψουν να ανοίξουν το συρτάρι το οποίο βρισκόταν στον τάφο του παππού της. Στο συρτάρι υπήρχε ένα βαζάκι που έγραφε <<χώμα από την Ρώμη>>, και ένα χαρτί που έγραφε <<διαθήκη>> και λίγο πιο κάτω έγραφε << Παρδαλή ομπρέλα στον μονάκριβο μου, τον Γκάμπριελ>>.

       

 

ΜΕΤΑ ΑΠΟ 7 ΜΗΝΕΣ

    Ο Γκάμπριελ παντρεύτηκε και έκανε ένα κορίτσι. Άλλα αυτό δεν τον σταμάτησε από το να ακολουθήσει την οικογενειακή παράδοση και να κρατήσει την ομπρέλα. Στην αρχή ντρεπόταν να βγει με την ομπρέλα, αλλά μετά θυμήθηκε όλες της ιστορίες με την ομπρέλα που του είχε πει η μητέρα του. Κάθε μέρα η κόρη του έπαιζε με την ομπρέλα. Όμως όταν μεγάλωσε και αυτή ο Γκάμπριελ αποφάσισε να την δώσει σε ένα ορφανοτροφείο για τα παιδάκια που δεν μπορούσαν να αποκτήσουν μια ομπρέλα. Τα παιδιά στο ορφανοτροφείο την λάτρεψαν και μάλιστα κάθε μέρα η κόρη το Γκάμπριελ, η Άντζελα, πήγαινε στο ορφανοτροφείο και έλεγε στα παιδιά τις ιστορίες με την ομπρέλα.

 

 

       ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ

     Λοιπόν, σήμερα μετά από τόσα χρόνια, αφού οι ιστορίες με την ομπρέλα έμειναν σε γενιές και γενιές, έγινε έκθεμα στο μουσείο παραδοσιακής τέχνης. Και μην νομίζετε ότι ξεχάσανε της ιστορίες. Είναι ακόμα φυλαγμένες στις καρδιές των ανθρώπων και τους εμψυχώνουν να μην ντρέπονται για την εμφάνιση τους.