Ο κόσμος των παιδιών

 Από το εργαστήρι της "Παραμυθοκουζίνας" στο 1ο Δημοτικό Παπάγου

                        Ο Κόσμος των παιδιών

Εικόνα -κείμενο Δέσποινα Κάντζαρη

Σ’ όλη μου τη ζωή, πάντοτε επιθυμούσα να χτίσω ένα δεντρόσπιτο. Φανταζόμουν να το στολίζω με λαμπάκια τα Χριστούγεννα, με ψεύτικα αυγά το Πάσχα… Όμως οι υποχρεώσεις του σχολείου σε συνδυασμό με του σπιτιού δεν μου άφηναν παρά λίγο χρόνο.  Και δεν αμφισβητώ την αγάπη μου για τη μάθηση, θα λάτρευα να έκανα τα μαθήματά μου εκεί. Όμως τα ίδια το αποκλείουν, τη μία έχω να πάω στο φροντιστήριο των Αγγλικών, την άλλη να ξεσκονίσω το σπίτι…

Πίστευα πως η έκτη Δημοτικού ήταν λιγότερο απαιτητική από την πέμπτη. Διότι αυτό έλεγαν όλοι οι συγγενείς μου. Μου έλεγαν πως όλο το Δημοτικό παίζεται στα δάχτυλα και πως οι δυσκολίες αρχίζουν μονάχα στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο, λες και ζήσαμε τα παιδικά μας χρόνια την ίδια εποχή!

Μα, πώς γίνεται εσείς να παίρνατε συνεχώς άριστα, παρόλο που τα μαθήματα τότε ήταν, όπως λέτε, δέκα φορές δυσκολότερα; Ακόμα και αν επρόκειτο για αληθινές καταστάσεις, είχατε όνειρα όπως εγώ; Ή ζούσατε απλά ώστε να περάσετε με αριστεία στο πανεπιστήμιο, να παντρευτείτε ώστε να αποκτήσετε παιδιά, και να τους λέτε πως όταν ήσασταν στην ηλικία τους, διαβάζατε πολύ περισσότερο; J

Συνέχισα να συλλογίζομαι, όσο η σχολική μου τσάντα που είχα διατηρήσει από πέρυσι κυλούσε στο πεζοδρόμιο, αφήνοντας κρότους. Η μέρα πέρασε βαρετά και αδιάφορα. Να γράφουμε για 5 ολόκληρες ώρες, η  κάθε δασκάλα να ανοιγοκλείνει την πόρτα, να ψάχνει ασκήσεις σε κάθε ιστοσελίδα, και οι συμμαθητές να χύνουν νερό απ’ το παγούρι τους σε κάθε θρανίο για να σβήσουν τις ζωγραφιές – μουντζούρες που είχαν κάνει.

            Ένα πράγμα μόνο θέλω να πω: Εάν οι μεγάλοι πρόσφεραν τον κόσμο στα παιδιά, έστω και για μια μέρα, παρά τις αταξίες τους, όλοι οι πόλεμοι, οι ρατσισμοί και οι διχόνοιες θα έβρισκαν το τέλος τους και τα όνειρά τους θα εκπληρώνονταν!

                      (Μάλλον) Συνεχίζεται…