"...Σε
λίγη ώρα βρέθηκαν στην ακτή απέναντι από τον Άγιο Ισίδωρο. Κατέβηκαν τρέχοντας
το μονοπάτι και πήραν το τσιμεντένιο δρομάκι που οδηγούσε στο λευκό εκκλησάκι
πάνω στο βράχο. Ανέβηκαν τα σκαλοπάτια, που κάποιος είχε περάσει πρόσφατα με
ασβέστη, και έφτασαν στο προαύλιο του ναού.
Πιο
προσεκτικά, μπήκαν μέσα στην εκκλησία. Ένα καντήλι ήταν αναμμένο και επικρατούσε
μια παράξενη ησυχία. Έμοιαζε να σβήνουν οι φωνές κάτω από το βλέμμα του αγίου.
Μερικοί άναψαν κεράκια και βγήκαν σιγά σιγά, λες για να μην ξυπνήσουν κάποιον
που κοιμόταν. Κάθισαν στο πεζούλι αγναντεύοντας την ανοιχτή θάλασσα.
Η
Ζηνοβία έμοιαζε να πετάει. Τα μάγουλά της είχαν πάρει ένα κόκκινο χρώμα που δεν
ήταν από τον ήλιο. Ο Δημήτρης την κοίταζε σαν να την έβλεπε για πρώτη φορά.
Έμειναν οι δυο τους εκεί, καθώς οι υπόλοιποι, αφήνοντας πίσω τους τον άγιο κι
αυτή την παράξενη αίσθηση που τους είχε κυριεύσει για λίγο, κατέβαιναν
χοροπηδώντας τα βραχάκια και βουτούσαν στη θάλασσα. Η Ζηνοβία κοίταζε με τη
σειρά της το Δημήτρη, που φαινόταν να παρατηρεί κάτι κάπου μακριά, στο βάθος
του ορίζοντα. Κάποια στιγμή, οι ματιές τους διασταυρώθηκαν κι έμειναν για λίγο
αμήχανοι – σαν να είχαν ξεχάσει να μιλάνε.
«Δεν
είναι το πιο όμορφο μέρος στον κόσμο;» ρώτησε η Ζηνοβία, σπάζοντας τη σιωπή,
αλλά ο Δημήτρης δεν απάντησε...." (Απόσπασμα από τον "Κώδικα της Λέρου", σελ. 61-62)
 | |
| Μοναδική παραφωνία οι κακόγουστες ...λαμποσωλήνες που κάποιος αποφάσισε να φυτέψει στο δρομάκι. Ας ελπίσουμε ο Δήμος Λέρου να φροντίσει για την απομάκρυνσή τους |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου