Καλό μήνα με ένα παραμύθι

Ιούλης

Μια φορά κι έναν καιρό, την ώρα ακριβώς που ο ήλιος ακουμπούσε στην άκρη της θάλασσας και από την άλλη μεριά έβγαινε το φεγγάρι, κάτι που όπως λένε δεν είχε ξανασυμβεί ποτέ στην ιστορία της πόλης, γεννήθηκε το πιο όμορφο κορίτσι. Όποιος την έβλεπε μαγευόταν: Δεν άντεχε να ζήσει μακριά της. Άντρες και γυναίκες γυρνούσαν σαν υπνοβάτες στους δρόμους, αναζητώντας το πρόσωπό της. Ένα τέτοιο βάρος κανείς δεν το αντέχει. Η όμορφή μας, μια μέρα αναλήφθηκε και χάθηκε στους ουρανούς…

(Η εκκλησία την ανακήρυξε Αγία, μόνο και μόνο για να μπορέσει να γεμίσει τους ναούς  με τις εικόνες της. Οι αγιογράφοι όμως αμάρταιναν με τη σκέψη. Καμία εικόνα δεν τελείωσε ποτέ) 

Το παραμυθάκι δικό μου και η ζωγραφιά της Στεφανίας Βελδεμίρη από το Ημερολόγιο "Για να θυμάσαι ή να ξεχνάς" που κυκλοφόρησε από τον "Εξώστη" κάποτε στη Θεσσαλονίκη