Διήγημα εμπνευσμένο από το "1919 -" / την αυτοβιογραφία του Αντώνη Σαμαράκη
1919
του Νίκου Μικελάκη
Άνοιξε το μικρό χάρτινο τετράδιο και γύρισε τις σελίδες με
συγκίνηση. Τα φύλλα του ξεραμένα από τη ζέστη, λερωμένα από τις κακουχίες που
είχαν περάσει μαζί, κουβαλούσαν πάνω τους τις αναμνήσεις των τελευταίων μηνών.
«Σμύρνη,
2 Μαΐου 1919
Ανδριάνα γράφω με δάκρυα στα μάτια. Πριν λίγες ώρες ο
ελληνικός στόλος αποβιβάστηκε στο λιμάνι της Σμύρνης. Κόσμος είχε συγκεντρωθεί
στην προκυμαία και μας υποδέχθηκε με συγκίνηση. Μας αγκάλιαζαν, μας έδιναν
καλούδια, ζητωκραύγαζαν την ελευθερία που χρόνια περίμεναν…. Κάτι καινούριο
γεννιέται και χαίρομαι που είμαι μέρος σε αυτό.
Η καρδιά μου είναι διχασμένη. Σκέφτομαι εσένα και το μωρό που
φέρεις μέσα σου και δεν αντέχω την απουσία σας. Και τι δεν θα έδινα να το
ψηλαφήσω στην κοιλίτσα σου, να το νιώσω να χοροπηδά μέσα σου.
Σου υπόσχομαι να προσέχω για να γυρίσω σύντομα σώος δίπλα
σας….»
«Πέργαμος,
10 Ιουνίου 1919
….Άλλη μια μεγάλη νίκη στην Πέργαμο που φέρνει την απελευθέρωση πιο κοντά. Κάθε μέρα
προσεύχομαι για σένα και το μωρό να είστε καλά…»
«Σμύρνη
28 Ιουνίου 1919
...Θέλω να το φωνάξω όσο πιο δυνατά μπορώ. Τελείωσε ο Πόλεμος.
Ο στρατηγός μας ανακοίνωσε ότι υπογράφτηκε στη Γαλλία η συμφωνία για τη λήξη
του πολέμου. Του ζήτησα να επιστρέψω με τους τραυματίες στην Ελλάδα, γιατί σε
λίγο θα γεννήσεις…. Ήταν τόσο χαρούμενος και εκείνος που δεν μου έφερε καμία
αντίρρηση…»
Φυλλομετρούσε τα φθαρμένα φύλλα, έριχνε κλεφτές ματιές και η
μνήμη του έφερνε εικόνες που ήθελε να ξεχάσει. Εικόνες γεμάτες θάνατο. Γύρισε
δύο φύλλα και στάθηκε μπροστά στο λευκό χαρτί.
«15
Αυγούστου 1919
Μεγαλόχαρη, νομίζω ότι έφτασε η μέρα. Η Ανδριάνα από το πρωί
αισθάνεται πόνους, κάλεσα τη μαμή και είπε ότι από ώρα σε ώρα το περιμένουμε. Η
Ανδριάνα είναι αδύναμη και ανησυχώ για το παιδί. Είναι και αυτή η γρίπη που
έχει θερίσει κόσμο τα τελευταία χρόνια… Εσύ που όλους τους φροντίζεις και τους
αγαπάς κάνε να πάνε όλα κατ’ ευχήν…
Μια καινούρια σελίδα ανοίγω στο ημερολόγιο, μια καινούρια ζωή
έρχεται στον κόσμο και την οικογένειά μας. Δύσκολη εποχή, δύσκολη η ζωή. Όλοι
μας ζητούμε μια ελπίδα να πιαστούμε. Για μας είναι αυτό το παιδί.».
Η φωνή της έσκισε τη σιωπή
«Ευριπίδη που είσαι;
Κάνε γρήγορα, έσπασαν τα νέρα….» Τρέχοντας πήγε στην κρεβατοκάμαρα.
«Βάλε να βράσει νερό και
πήγαινε να φωνάξεις τη μαμή….Έφτασε η ώρα»
«Αγάπη μου, όλα θα πάνε
καλά…. Παίρνε βαθιές ανάσες…. και σε δέκα λεπτά έρχομαι.»
16
Αυγούστου 1919
Από μακριά ακούγεται ο ήχος του τραίνου που φεύγει. Μια
καινούρια ζωή ήρθε σε μια ξεχασμένη γειτονιά της Αθήνας. Το τραίνο από το
σταθμό Λαρίσης ξεκινούσε ένα νέο ταξίδι. Όπως και το χαριτωμένο μωράκι που
μόλις είχε γεννηθεί..
ΝΙΚΟΣ
ΜΙΚΕΛΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου