Οδός Μαρκοβάλντο

 Στο εργαστήρι μας για τον Αντώνη Σαμαράκη μας εμπνέουν και άλλοι μεγάλοι συγγραφείς. Σε αυτή την περίπτωση ο Ίταλο Καλβίνο

ΟΔΟΣ ΜΑΡΚΟΒΑΛΝΤΟ

του Νίκου Μικελάκη

Η ξεναγός έστριψε δεξιά και στάθηκε στη μέση ενός πλακόστρωτου παλύ δρόμου. Στη μέση μια μακριά υπερυψωμένη νησίδα με χαμηλά σιδερένια περίτεχνα κάγκελα τον χώριζε πριν πολλά χρόνια  σε δύο ρεύματα κυκλοφορίας.

«Είμαστε όλοι εδώ. Βρισκόμαστε στην περίφημη «οδό Μαρκοβάλντο».Όλοι νομίζω έχουμε διαβάσει την ιστορία, έτσι δεν είναι; Θα ήθελε κανείς να μας την διηγηθεί;»

«Κυρία να πω εγώ;»

«Βεβαίως! Ας ακούσουμε λοιπόν τον μικρό ξεναγό μας. Πώς σελένε αγόρι μου;»

«Ορφέα!»

«Πολύ όμορφο όνομα, όπως και ιστορία που θα μας πεις! Λοιπόν σε ακούμε!»

«Ο Μαρκοβάλντο ήταν ένας φτωχός αχθοφόρος που είχε έρθει με την οικογένεια του στην πόλη για μια κααλύτερη ζωή. Επειδή ήταν φτωχός και δεν είχε χρήματα έψαχνε στην τσιμεντούπολη, όπου υπήρχαν πάρκα και εξοχή, χόρτα και μανιτάρια να μαζέψει για την οικογένειά του, όπως έκανε στο χωριό».

«Τα λες πολύ ωραία Ορφέα. Μέχρι που μια πέρασε από αυτόν εδώ τον δρόμο. Τι έγινε λοιπόν;»

«Στη νησίδα, στη μέση του δρόμου, ανάμεσα στα χόρτα είδε ότι υπήρχαν πολλά μανιτάρια. Κάθε μέρα περνούσε και τα έβλεπε να μεγαλώνουν. Όταν έφταναν στο σωστό μέγεθος θα τα μάζευε ένα δειλινό για να τα πάρει στο σπίτι του. Όμως μια μέρα είδε έναν οδοκαθαριστή να έχει σκαρφαλώσει στη νησίδα και να τα περιεργάζεται. Κατάλαβε ότι ήθελε να κλαδέψει τα χόρτα και να βγάλει τα μανιτάρια. Τον άκουσε να λέει στον βοηθό του να φέρει αύριο τα εργαλεία για να κάνουν τη δουλειά. Περίμενε να φύγουν και χωρίς να το σκεφτεί περισσότερο άρχισε να τα μαζεύει. Περαστικοί που τον ρώτησαν τι κάνει, τους είπε ότι τα μανιτάρια αυτά ήταν πολύ νόστιμα τηγανητά ή σούπα και τους προσκάλεσε να  μαζέψουν και εκείνοι. Κάποιοι από αυτούς πήγαν στο νοσοκομείο με τροφική δηλητηρίαση και κάποιοι πέθαναν.»

«Και πώς τελειώνει η ιστορία μας;»

«Έτσι τελειώνει…Πώς αλλιώς;»

«Αυτή είναι η εκδοχή της ιστορίας που μας παρέδωσε ο Ίταλο Καλβίνο! Όμως η πραγματική ιστορία έχει και συνέχεια! Ο Μαρκοβάντο Ορφέα  τι απέγινε;»

«Δεν ξέρω, ελπίζω να μην πέθανε!»

«Φυσικά και δεν πέθανε. Αγαπητοί μου, ακούστε λοιπόν τη συνέχεια της ιστορίας. Βρισκόμαστε στην καρδιά της πόλης μπροστά σε ένα μικρό θαύμα της φύσης. Στη νησίδα έχουμε πάνω από 25 ποικιλίες μανιταριών, κάποιες από τις οποίες είναι αρκετά σπάνιες. Και αυτό το οφείλουμε στον  φτωχό Μαρκοβάλντο. Αφού πέρασαν κάποιες εβδομάδες και ανάρρωσε από τη δηλητηρίαση πέρασε ξανά με το καρότσι του μπροστά από τη νησίδα.  Ανάμεσα στα φρεσκοκομμένα χόρτα είδε ένα πανέμορφο πλατύ μανιτάρι σαν ζωγραφιά να ξεπροβάλει. Το πλησίασε και σχεδόν δακρυσμένος άρχισε να το κοιτά. Θυμήθηκε όσα είχαν γίνει, τους ανθρώπους που είχαν πεθάνει…Ξαφνικά ακούει μια σιγανή φωνή να του λέει.

«Άνθρωπε γιατί κλαίς. Κανονικά θα έπρεπε εγώ να κλαίω γιατί θα με κόψεις. Όμως σε παρακαλώ μην το κάνεις. Είμαι ένα δηλητηριώδες μανιτάρι. Όσο όμορφο είμαι τόσο κακό μπορώ να κάνω. Μην με κόψεις σε παρακαλώ! Δεν το λέω για να σώσω τη ζωή μου, αλλά εσένα και την οικογενειά σου. Άσε με εμένα να κλαίω μόνο εδώ, χωρίς κανένα άλλο μανιτάρι για συντροφιά!»

«Πώς είναι δυνατόν να μιλάς;»

«Εσύ άνθρωπος του χωριού θα έπρεπε να το ξέρεις».

«Πού ξέρεις ότι είμαι άνθρωπος του χωριού;»

«Από τον τρόπο που με κοιτάς. Δεν μιλάω ξέρεις σε όλους τους ανθρώπους!»

«Τι μπορώ να κάνω για σένα;»

«Να φυτέψεις και άλλα μανιτάρια για συντροφιά. Και να διαδόσεις ότι είμαι δηλητηριώδες για να μην πεθάνουν άλλοι άνθρωποι. Έχω πληγωθεί από το κακό που έκαναν οι συγγενείς μου!»

Από εκείνη τη μέρα, όποτε είχε χρόνο, ο Μαρκοβάλντο πήγαινε στις εξοχές, μάζευε μανιτάρια και τα φύτρωνε δίπλα στο μοναχικό, πληγωμένο μανιτάρι. Με τον καιρό η νησίδα γέμισε με μανιτάρια κάθε είδους σχήματος και χρώματος. Οι περαστικοί σταματούσαν και θαύμαζαν τον μοναδικό αυτόν κήπο. Μια μέρα ο οδοκαθαριστής πέρασε, είδε τον Μαρκοβάλντο και τον ρώτησε τι έκανε. Όταν εκείνος του είπε με δάκρυα στα μάτια όλη την ιστορία του πρότεινε να πάνε μαζί στον Δήμαρχο της πόλης. Εκείνος διόρισε τον Μαρκοβάλντο κηπουρό και του ανέθεσε να μεγαλώσει τον κήπο κατά μήκος όλου του δρόμου. Τον ονόμασαν «ο κήπος του πληγωμένου μανιταριού», όπως και τον δρόμο. Όταν πέθανε του έδωσαν τιμητικά το όνομά του!»

«Κυρία τα μανιτάρια είναι δηλητηριώδη;»

«Κανείς δεν ξέρει, ίσως μόνο οι ειδικοί. Ωστόσο κανείς δεν σκέφτεται πια να τα κόψει».

«Μπορούμε να βγάλουμε φωτογραφίες;»

«Βεβαίως αρκεί να μην πατάτε πάνω στη νησίδα».