Αυτοβιογραφίες παιδιών με έμπνευση από τον Σαμαράκη

Ο Αντώνης Σαμαράκης με τη μητέρα του (δεξιά)

 

ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ

 του Παναγιώτη Βλαχογιάννη

Γεννήθηκα το καλοκαίρι του 2009 στις 3 το μεσημέρι σε ένα ιδιωτικό μαιευτήριο της Αθήνας. Ήμουν ένα καραφλό μωρό με ωραία χείλια όπως έλεγαν όλοι. Από μωρό μου άρεσε να παίζω με τα αυτοκίνητα και ήξερα όλες τις μάρκες. Όσο μεγάλωνα τα ενδιαφέροντά μου άλλαζαν. Άρχισα να συλλέγω παλιές φωτογραφικές μηχανές, χαρτονομίσματα, κέρματα, παλιά κινητά τηλέφωνα και γενικά ότι είχε να κάνει με πράγματα παλιάς τεχνολογίας. Ασχολήθηκα με πολλά πράγματα όπως κολύμβηση, θεατρικό παιχνίδι, χάντμπολ και μουσική. Μου αρέσει να κάνω περίπατους και να φωτογραφίζω διάφορα, όπως εγκαταλελειμμένα σπίτια, λουλούδια και παλιά αυτοκίνητα. Έχω αδυναμία επίσης στη σοκολάτα, στις τηγανιτές πατάτες και στα μακαρόνια.

Τώρα πηγαίνω στη ΣΤ τάξη του δημοτικού σχολείου και το αγαπημένο μου μάθημα είναι οι υπολογιστές λόγω του ενδιαφέροντος μου για τη τεχνολογία. Στα διαλλείματα συνήθως παίζω με τους φίλους μου κυνηγητό. Όταν μεγαλώσω, ονειρεύομαι να γίνω σχεδιαστής αυτοκινήτων.

Αυτά μέχρι τώρα που κοντεύω τα 12… Ελπίζω η ζωή μου να συνεχιστεί έτσι όμορφα μέχρι τα εκατό!!!           

Η αυτοβιογραφία μου

του Δημήτρη Κωνσταντίνου

            Δεν ξέρω εάν σε αυτήν την σχετικά μικρή ηλικία που βρίσκομαι μπορώ να γράψω την αυτοβιογραφία μου, αλλά εύκολα μπορώ να πω ότι τα 12 χρόνια που πέρασαν μετά τη γέννηση μου ήταν πραγματικά γεμάτα από γεγονότα.

            Γεννήθηκα την Πέμπτη 22 Μαϊου  στις 11:40 το πρωί μια πολύ ζεστή μέρα τη άνοιξης. Δεν ξέρω γιατί, αλλά εκείνη την ημέρα όλος ο κόσμος ήταν χαρούμενος, μάλλον, επειδή είχαν ένα προαίσθημα πως θα γεννηθεί μια πολύ σημαντική προσωπικότητα για τον κόσμο. Με το που βγήκα από το μαιευτήριο, μπήκα σε ένα σπίτι γεμάτο βιβλία. Θα μπορούσα να πω ότι είμαι “αναγνώστης από κούνια”, αφού ακόμα και μέσα στην κούνια μου είχα ένα πάνινο βιβλίο με ήχους ζώων του αγροκτήματος. Και βιβλιοφάγος όμως αφού το καταμάσησα.

            Βέβαια η αναγνωστική μου πορεία συνεχίστηκε με κάθε είδους παιδικά βιβλία. Έκανα παρέα με πολλούς συγγραφείς. Μου έλεγαν ιστορίες, με νανούριζαν, με διασκέδαζαν, με προβλημάτιζαν όπως τα Τρία μικρά γουρουνάκια. Γιατί έχτισε το σπίτι με άχυρα το πρώτο;  Και ο παπουτσωμένος γάτος με καθήλωσε με την τόλμη και την γενναιότητά του. 

            Ο καιρός περνούσε κι εγώ είχα ήδη αποκτήσει βιωματική πια μόρφωση. Με ταινίες, εκπαιδευτικά προγράμματα, μουσεία, περιπάτους.

            Η Παιδική Βιβλιοθήκη του Χαλανδρίου έγινε το στέκι μου. Σε όλες τις δραστηριότητες συμμετείχα και στα προγράμματα και στον μαραθώνιο ανάγνωσης. Κέρδισα και σε αυτόν τον διαγωνισμό τα βιβλία! Τι ευτυχία για μένα.

            Το βιβλιοπωλείο Ευριπίδης άλλο αγαπημένο μου στέκι. Δεν ήθελα να φύγω από εκεί με τίποτα. Ακόμα και σήμερα με τις ώρες είμαι εκεί. Αλλά και το καφέ που έχει δίπλα δεν παίζεται!

 Έχετε πιει σοκολάτα εκεί; Παγωμένη ή καυτή σε μεγάλη κούπα;

            Σαν γέννημα θρέμα Χαλανδρίου η Πλατεία με έχει φιλοξενήσει πολλές ώρες στην παιδική χαρά από πέντε μηνών στις κούνιες. Κούνια όμως έχω κάνει πολλές ώρες και στην όμορφη παιδική χαρά της Πεντέλης. Εκεί σχεδόν καθημερινά έπαιζα για “καθαρό αέρα”’ όπως έλεγε η μαμά.

             Αλλά επειδή νους υγιής εν σώματι υγιεί, συνδυάσαμε και το κολυμβητήριο από τριών χρονών. Έχω βγάλει λέπια τόσα χρόνια. Κολυμπάω σαν δελφίνι που λέει και η γιαγιά. Γρήγορα να κολυμπάς σαν να σε κυνηγάει καρχαρίας έλεγε η δασκάλα του κολυμβητηρίου.

 Τα επόμενα χρόνια πέρασα στο πόλο, γιατί το αγωνιστικό μου πνεύμα με έσπρωχνε στην ομάδα. Ωραίες στιγμές. Είναι το αγαπημένο μου σπορ. Μου λείπει τώρα στους δύσκολους καιρούς της πανδημίας.

            Όπως και η τοξοβολία το άλλο άθλημα που με μάγεψε από τα πέντε μου. Νηπιαγωγείο πήγαινα όταν άρχισα να τεντώνω το τόξο  και ήθελα να σημαδέψω το μήλο στο κεφάλι της μαμάς σαν άλλος Γουλιέλμος Τέλλος. Είπαμε το πολύ διάβασμα έχει και παρενέργειες. Γι’ αυτό και η φωτογραφική μηχανή που μου έκανε δώρο με γιάτρεψε. Έγινε το χόμπι μου από τότε. Φανατικός φωτογράφος. Το National Geographic θα με προσλάβει κάποια μέρα.

            Όμως μαζί με τα χρόνια προχωράει και η μάθηση. Από νήπιο άρχισα να εξασκούμαι στην Αγγλοσαξωνική  προφορά και τώρα φλερτάρω το LOWER. Αλλά και των Βησιγότθων η λαλιά με τράβηξε και η κουλτούρα, αλλά και η γεύση των εδεσμάτων τους το ίδιο. Θα έλεγα πως είμαι επιρρεπής στις κουζίνες του κόσμου αφού μ’ αρέσει να γεύομαι τοπικές γεύσεις.

            Αλλά και η μόρφωση μέσα από το Σχολείο δεν είναι αδιάφορη, παρά μόνο τώρα με το WEBEX είναι ενοχλητική και με εκνευρίζει. Οι φίλοι μου βρίσκονται στο Σχολείο με το διάλειμμα  να είναι απολαυστικό. Τα παιχνίδια, οι συζητήσεις, η παρέα τελικά δεν καλύπτονται από την οθόνη. Είπαμε τεχνολογία, αλλά να μας υπηρετεί όχι να την υπηρετούμε.

            Τέλος πάντων χρονιά είναι θα περάσει ή να πω καλύτερα επιδημία είναι θα περάσει;