Τα αλλόκοτα δίδυμα

 Μια ακόμη πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία που ξεπήδησε από το εργαστήριό μας για τον Αντώνη Σαμαράκη

ΤΑ ΑΛΛΟΚΟΤΑ ΔΙΔΥΜΑ

του Νίκου Μικελάκη

Με λένε ΝΙΧΟΝ και είμαι 12 ετών. Αυτό δεν είναι το κανονικό μου όνομα, αλλά το παρατσούκλι που με φωνάζουν στο σχολείο. Είναι συντομογραφία των δύο ονομάτων μου, Νίκος και Ιάσονας, και μου το έβγαλε η δασκάλα των Αγγλικών. Το πρώτο όνομα το πήρα από τον παππού μου και το δεύτερο από τους γονείς μου που είναι αρχαιολόγοι. Στην αρχαιότητα, μου έχουν πει, έδιναν τα ονόματα των παιδιών βάση κάποιων χαρακτηριστικών. Ο Οιδίποδας για παράδειγμα είχε πρησμένα πόδια. Εμένα με έβγαλαν λοιπόν Ιάσονα γιατί συνήθειά μου από μικρός ήταν να πετάω πάντα το δεξί μου παπούτσι και να είμαι μονοσάνδαλος, όπως ο Ιάσονας. Μια συνήθεια που με δυσκολία μέχρι σήμερα μπορώ να διαχειριστώ, καθώς συχνά, όποτε κάθομαι κάπου, στην τάξη, στο Μετρό, σ’ ένα καφέ χωρίς να το καταλάβω το βγάζω. Τουλάχιστον τώρα που μεγάλωσα το μαζεύω και δεν το χάνω, όπως έκανα μικρός.

Εφόσον όμως επέλεξαν να μου δώσουν ένα όνομα με αυτό το σκεπτικό, όπως μου είπαν, θα προτιμούσα να με έβγαζαν Πύρρο. Πύρρος είναι ο ξανθοκόκκινος και τα έχω και τα δύο. Έχω ξανθά ίσια μαλλιά με μια μεγάλη φράντζα που κρύβει σχεδόν το μισό πρόσωπο, και ένα κατακόκκινο σημάδι στο μέτωπο σε σχήμα V. Το σημάδι αυτό οι γιατροί το έχουν πει αιμαγγείωμα, όμως οι δικοί μου δεν συμφωνούν. Όταν  μας γέννησαν με τον αδερφό μου, γιατί ξέχασα να σας πω ότι έχω έναν δίδυμο αδερφό, δίπλα στο μαιευτήριο ήταν μια Γερμανίδα, που είπε στη μαμά μου ότι το σημάδι αυτό το λένε «σημάδι της τύχης», ότι θα είμαι ξεχωριστός και ότι  θα την κάνω περήφανη. Ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει για αυτό. Άλλοι ότι είναι κέρατα διαβόλου, άλλοι το σήμα της νίκης, της ειρήνης, και πόσα δεν έχω ακούσει! Εγώ το μόνο που ξέρω ότι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, όταν πάω να πλύνω το πρόσωπό μου και να βουρτσίσω τα δόντια μου βλέπω αυτό το κατακόκκινο σημάδι και ξυπνάω. Με τον καιρό το έχω αποδεχτεί. Εγώ πιστεύω ότι στην προηγούμενη ζωή θα πρέπει να ήμουν Ινδιάνος πολεμιστής και μου έμεινε το σημάδι. Αν όχι πολεμιστής ίσως μάγος, γιατί με όσα μου συμβαίνουν, κάπου εκεί με τα μαγικά πρέπει να το έχασα. Κατά βάθος πιστεύω ότι υπάρχει μια κρυφή προφητεία και κάποια στιγμή το κόκκινο αυτό σημάδι θα εξαφανιστεί και τότε θα αποκτήσω ξανά τις μαγικές μου ικανότητες.  Θα γίνω ένας αληθινός Χάρυ Πόττερ!

Πάντως η Φράου δεν ξέρω πως την έλεγαν για ένα είχε απολύτως δίκιο. Είμαι ξεχωριστός, μοναδικός, παιδί φαινόμενο.  Θα μπορούσα ίσως σε μια άλλη εποχή να είμαι το Νο1 νούμερο σε τσίρκο. Γιατί; Ακούστε λοιπόν. Όταν με βλέπει κάποιος για πρώτη φορά με κρυμμένη την κόκκινη φλόγα από την ξανθιά φράντζα μου, κουρτίνα μπάνιου την λένε οι φίλοι μου, είμαι ένα συμπαθητικό παιδί, όμορφο θα έλεγα. Και δεν το λέω εγώ αυτό, όσο αρκετά κορίτσια που μάλλον τους αρέσω. Έχω λεπτό μακρύ πρόσωπο,  μεγάλα καστανά μάτια-τα γαλάζια τα πήρε ο αδερφός μου-, κομψή γαλλική μυτούλα και κάπως σαρκώδη χείλη. Το δυνατό μου όμως σημείο είναι το χαμόγελό μου, γι’ αυτό και μια δασκάλα μου στην Τρίτη δημοτικού με φώναζε Ολόγλυκε-μπλιαξ…-. Ποιό είναι λοιπόν το ξεχωριστό σε μένα, εκτός από το κόκκινο σημάδι μου; Αυτό το ξέρω μόνο εγώ, οι δικοί μου και οι πιο καλοί μου φίλοι. Με τον καιρό έχω μάθει να διαχειρίζομαι την αλλόκοτη φύση μου, οπότε θα πρέπει να είναι κάποιος πολύ παρατηρητικός και έξυπνος για να το καταλάβει.

Θα σας το εκμυστηρευτώ με τον όρο να μην το πείτε σε κανέναν. Το αλλόκοτο λοιπόν με εμένα είναι ότι εκ γενετής κάποια κέντρα του εγκεφάλου μου έχουν πειραχτεί  και μυρίζω από τα αυτιά, ακούω από την μύτη και μιλάω σε 180 στροφές, που λέει και ο μπαμπάς. Η μαμά μου είναι δασκάλα ειδικής αγωγής, το τελευταίο το κατάλαβε από το πρώτο μου κλάμα, που ήταν σαν σειρήνα ασθενοφόρου, ή περιπολικού, και έτσι όσο θυμάμαι τον εαυτό μου κάνω λογοθεραπείες. Μετά από δώδεκα χρόνια λογοθεραπείας, αν με ακούσει κανείς, θα πει ότι μιλάω λίγο πιο γρήγορα από το κανονικό. Όταν όμως θυμώνω, στενοχωριέμαι ή είμαι αγχωμένος το χάνω, και τότε άντε να καταλάβεις τι λέω…. Όταν λοιπόν αισθάνομαι έτσι δεν μιλάω και τα κρατάω όλα αυτά σε 180 στροφές μέσα μου.

Τι όμως σημαίνει πρακτικά να μυρίζεις από τα αυτιά; Μπορώ να μυρίσω μια μυρωδιά από μακριά, όπως το φαγητό που έχει αρπάξει στην κουζίνα ενώ είμαι στο δωμάτιο μου με κλειστή την πόρτα, ή το άρωμα της μαμάς πριν ανοίξει την εξώπορτα να μπει στο σπίτι, και άλλα τέτοια- κάτι που με έχει σώσει σε πολλές αταξίες μου-, όμως δεν μπορώ να μυρίσω για παράδειγμα τη μυρωδιά της γόμας με γεύση φράουλας που έχω στο μολύβι μου, ακόμα και αν την βάλω στη μύτη μου. Αυτό με κάνει κατά κάποιο τρόπο λαγωνικό…. Δεν είναι όμως πάντα και πολύ ευχάριστο όλο αυτό, μπορείτε να το καταλάβετε.

Ακόμα πιο αλλόκοτο είναι το να ακούς από τη μύτη, γιατί απλά δεν ακούς πολύ καλά. Τι να ακούσεις από δύο  μικρές τρυπούλες πάνω από το στόμα σου; Μόνο όταν μιλάω εγώ ακούω καθαρά, dolby stereo!  Στην αρχή η μαμά πίστευε ότι είχα πρόβλημα ακοής… όμως και αυτή και τους γιατρούς τους μπέρδευα. Γιατί όταν ο γιατρός με πλησίαζε να με εξετάσει στα αυτιά τον άκουγα κάπως καλύτερα. Όταν όμως απομακρυνόταν άκρα του τάφου σιωπή. Μπάχαλο! Τελικά το βρήκαν και λύθηκε ο γρίφος. Η πλάκα είχε που αρχικά μου έβαλαν ακουστικά στα αυτιά και δεν μύριζα. Όταν μου τα έβαλαν στη μύτη δεν μπορούσα να φάω, άσε που με ξεκούφαινα …Τελικά έμεινα χωρίς ακουστικά να ακούω όσο ακούω. Με τον καιρό με τη μαμά και έναν ειδικό γιατρό έμαθα να διαβάζω τα χείλη ….Αυτό είναι ό,τι καλύτερο….Γιατί μπορείς να ακούς τι λένε οι άλλοι από πολύ μακριά, χωρίς να το γνωρίζουν. Αυτό με έχει σώσει σε πολλές καταστάσεις στο σχολείο. Επίσης με κάνει να νιώθω σαν κατάσκοπος, ότι μπορώ να παρακολουθώ τους άλλους χωρίς να το γνωρίζω και να μαθαίνω τα μυστικά τους.

Αν κάτι με προβληματίζει στις αλλόκοτες αυτές συνήθειές μου, που για μένα πλέον δεν είναι και τόσο αλλόκοτες πια, όσο τις βλέπουν ίσως κάποιοι άλλοι, αφού τις έχω συνηθίσει, είναι ποια χρησιμότητα μπορεί να έχει ότι μιλάω τόσο γρήγορα….Είναι ένας γρίφος, ένα δυνατό μου χαρτί που δεν έχω μάθει ακόμα να το χρησιμοποιώ κατάλληλα. Μόνο όταν δεν ξέρω μάθημα … ανεβάζω ταχύτητα και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Οι καθηγητές θεωρούν ότι τα ξέρω νεράκι και έτσι παίρνω πάντα άριστα… Όμως αυτό δεν μου είναι αρκετό!