Μια όαση Πολιτισμού στο Παλιό Λουτρό Αιτωλοακαρνανίας

Κείμενό μου που δημοσιεύτηκε το Σάββατο 5 Ιουλίου στην εφημερίδα Δρόμος της αριστεράς

Στο Παλιό Λουτρό (και όχι μόνο)

Πριν από λίγες μέρες βρέθηκα στην Αιτωλοακαρνανία καλεσμένος του Πολιτιστικού Κέντρου Λουτρού.

Ένα χωριό που δημιουργήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’60 με κατοίκους που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους στο παλιό χωριό και να εγκατασταθούν εκεί.

Στο Παλιό  Λουτρό, όπως λέγεται πια έχουν μείνει μόνο ερείπια και μια πηγή με τρεχούμενο νερό. Εκεί αποφασίσαμε αν κάνουμε έναν «περίαπτο μυστηρίου για παιδιά προκειμένου να αναδείξουμε και την ιστορία του τόπου.

Όταν έφτασα εκεί μαγεύτηκα. Μόνη όρθια η εκκλησία αλλά και τοίχοι σπιτιών που είχαν να διηγηθούν πολλές ιστορίες. Στη μέση του χωριού περνάει και το ποτάμι που δίνει ζωή σε όλη τη γύρω περιοχή.

Η πιο όμορφη έκπληξη ήταν η μεγάλη και ουσιαστική συμμετοχή των παιδιών. Τα όσα έζησα μαζί τους, με γέμισαν αισιοδοξία μέσα στους ζοφερούς καιρούς.

Μια άλλη Ελλάδα, μια άλλη νεολαία, έξω από τα γνωστά στερεότυπα που αναπαράγουν διάφοροι θιασώτες της εξουσίας.

Μου έκανε εντύπωση το πάθος και η δουλειά των ανθρώπων του Πολιτιστικού Κέντρου στους οποίους σίγουρα οφείλονται πολλά.

Έχουν δημιουργήσει έναν υποδειγματικό χώρο στο παλιό σχολείο, όπου δίνονται θεατρικές παραστάσεις, λειτουργεί θερινό σινεμά και πραγματοποιούνται κάθε είδους εκδηλώσεις.

Το έχω ζήσει και αλλού. Σύλλογοι μικροί, μια χούφτα άνθρωποι, χωρίς ουσιαστική στήριξη, με ελάχιστους πόρους  και ανεκτίμητη προσωπική προσφορά κάνουν για τον πολιτισμό πολύ περισσότερα από Δήμους και φορείς που ξοδεύουν ασύστολα για «πολιτιστικές δράσεις» -πυροτεχνήματα, που δεν αφήνουν τίποτα πίσω τους.

Εδώ, στο Λουτρό, ήταν φανερό πως όλα όσα γίνονται χρόνια τώρα, έχουν αποδώσει τους καρπούς τους.

Και φυσικά να μη μιλήσω για την ευγένεια και τη φιλοξενία που θύμισε παλιές εποχές μια Ελλάδας που χάνεται με τον υπερτουρισμό και την οικονομική αποτίμηση των πραγμάτων.

Κι όμως τα πιο πολύτιμα είναι αυτά που ούτε πουλιούνται, ούτε αγοράζονται…

Είναι αυτοί οι Σύλλογοι που προσπαθούν επί της ουσίας να εξαφανίσουν από τον χάρτη. Όπως και την ίδια την Ιστορία.

Πακτωλοί χρημάτων σε Στέγες και Ιδρύματα εφοπλιστών για να ελέγχεται ο Πολιτισμός από άκρη σε άκρη της χώρας.

«Η Ελλάδα που αντιστέκεται/ η Ελλάδα που επιμένει/ κι όποιος δεν καταλαβαίνει/ δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει»

Αυτή την Ελλάδα που αντιστέκεται οφείλουμε να στηρίζουμε. Γιατί αυτή είναι η δική μας χώρα….

 

Αντιγράφω το σχετικό ρεπορτάζ από την ιστοσελίδα https://e-maistros.gr/

«Παιδιά όλων των ηλικιών έφτασαν με κάθε μέσο, ποδήλατα, πατίνια ή συνοδευόμενα από τους γονείς τους στο παλιό σχολείο του Λουτρού, που σήμερα λειτουργεί ως Πολιτιστικό Κέντρο Λουτρού, το Σάββατο 14 Ιουνίου 2025, το πρωί, ανταποκρινόμενα στο κάλεσμα του συλλόγου προκειμένου να συναντηθούν με τους συγγραφείς Κώστα Στοφόρο και Έρικα Αθανασίου.

Η πρώτη δράση πραγματοποιήθηκε στο εγκαταλελειμμένο χωριό του Λουτρού, ξεκινώντας κάτω από το μεγάλο πλατάνι και ακολουθώντας τα ίχνη προκειμένου να ανακαλύψουν τα στοιχεία που οδηγούσαν στο κυνήγι του θησαυρού, που οργάνωσε ο Κώστας Στοφόρος. Πολλά παιδιά, από προνήπια έως παιδιά Λυκείου συνεργάστηκαν αρμονικά καταλήγοντας να βρουν όλα τα στοιχεία, ενώ ο Κώστας Στοφόρος σε συνεργασία με τον Γιάννη Φασιανό, γνώστη της ιστορίας του τόπου, ενημέρωναν τα παιδιά για το πού βρισκόταν το παλιό σχολείο του χωριού ή το σπίτι του Φονιά, του τσαγκάρη της περιοχής, ξετυλίγοντας την ιστορία του τόπου. Το κυνήγι ολοκληρώθηκε με το τελευταίο στοιχείο να βρίσκεται στο παλιό καφενείο του χωριού και μετά τα παιδιά, χωρισμένα σε ομάδες, δίπλα στη βρύση του παλιού Λουτρού, έφτιαξαν τις δικές τους ιστορίες με βάση τα στοιχεία που βρήκαν, τις οποίες και παρουσίασαν.

Στη συνέχεια επέστρεψαν στο παλιό σχολείο, όπου τους προσφέρθηκαν σάντουιτς και αναψυκτικά από τον σύλλογο και καθισμένα σε τραπέζια κάτω από τα πλατάνια της αυλής συναντήθηκαν με τη συγγραφέα Έρικα Αθανασίου, όπου συζήτησαν για το πώς φτιάχνονται οι ήρωες και οι ιστορίες. Μίλησαν για τα χαρακτηριστικά που κάνουν τους ήρωες ενδιαφέροντες και πώς οι ιστορίες αποκτάνε αγωνία, ενώ τα παιδιά είχαν την ευκαιρία σε ομάδες ή ατομικά να σχεδιάσουν τους δικούς τους ήρωες και να φτιάξουν ιστορίες κόμικ. Έδωσαν ονόματα στους ήρωές τους και τίτλους στις ιστορίες τους. Όλα μαζί μάλιστα συνέβαλαν στη δημιουργία ενός ήρωας, ο οποίος κατέληξε να διεκδικεί να γίνει δήμαρχος του χωριού.

Εντυπωσιακή ήταν η δημιουργικότητα και φαντασία που επέδειξαν τα παιδιά κατά τη διάρκεια των δράσεων, ενώ ενδιαφέρθηκαν να γνωρίσουν τα βιβλία των συγγραφέων τα οποία εκτίθονταν από τον σύλλογο. Σημαντική η βοήθεια γονέων και εθελοντών του συλλόγου.

Ένας σύλλογος που τόλμησε να σκεφτεί ότι τα παιδιά αγαπάνε τις όμορφες ιστορίες και μπορούν να δημιουργήσουν τις δικές τους, σε συνεργασία με τον Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη, συγγραφέα που ζει στην περιοχή, οργάνωσε τη δράση και τα παιδιά απέδειξαν ότι άξιζε τον κόπο. Ίσως μετά από χρόνια, μερικά από αυτά τα παιδιά να έχουν να επιδείξουν τα δικά τους βιβλία και να συναντηθούν με άλλα παιδιά στο Πολιτιστικό Κέντρο του Λουτρού, που θα εξακολουθεί να αποτελεί ένα ζωντανό κύτταρο πολιτισμού»