Εφιάλτης καλοκαιρινής μέρας: Το παιδί μου πάει σχολείο

Νομίζω είναι εξαιρετικά επίκαιρο το βιβλίο μου "Όποιος αγαπάει (εκ) παιδεύει -από τα πρώτα βήματα μέχρι το σχολείο" (εκδόσεις Κριτική) ειδικά για όσους θα είναι η "πρώτη φορά"! 

Ημερολόγιο-  Εφιάλτης καλοκαιρινής μέρας: Το παιδί μου πάει σχολείο (απόσπασμα)

 

Αύγουστος. Οι τελευταίες ανέμελες μέρες του καλοκαιριού. Πριν από λίγο καθαρίζαμε αχινούς στην παραλία και τους μοιραζόμασταν σε μια μοναδική τελετουργία πατέρα-γιου, κάτω από τον καυτό ήλιο. Κοίταζα το Παιδί με καμάρι να απολαμβάνει τον θεσπέσιο μεζέ και μετά να τρέχει και να βυθίζεται στα γαλάζια νερά, αφού ήδη έχει γίνει άσσος στο κολύμπι.

Το παθαίνω καμιά φορά: Εκεί που είμαι βυθισμένος στη μακαριότητα, μια μαύρη σκέψη έρχεται και τα σκιάζει όλα, σαν καλοκαιρινό μπουρίνι. Έτσι συμβαίνει και τώρα. Μετράω τις μέρες. Σε 22 μέρες ακριβώς ο γιος μου θα διαβαίνει τις πύλες της Πρώτης Δημοτικού. Η ανησυχία μου είναι διπλή. Θα τα καταφέρει να προσαρμοσθεί εύκολα στην καινούργια πραγματικότητα; Θα αντέξει να μπει σε πρόγραμμα, να κάθεται με τις ώρες καρφωμένος σε ένα θρανίο, θα ακολουθεί αυτά που θα του λέει η δασκάλα ή ο δάσκαλος του; Κι αυτό είναι μόνο ένα μέρος της πρώτης σειράς ερωτημάτων...

Διότι υπάρχει και η δεύτερη σειρά, που είναι πιο... φιλοσοφική! Και ίσως έχει σχέση με τον σκανδαλιάρη εαυτό μου, με εκείνο το παιδί που λένε οι ψυχολόγοι πως οι περισσότεροι άντρες κουβαλάμε μέσα μας μέχρι τα βαθιά γεράματα. Η δεύτερη σειρά ερωτημάτων ξεκινά από το απλό και βαθύ ερώτημα: Γιατί το Παιδί θα πρέπει να γίνει σαν όλους τους άλλους; Γιατί δηλαδή να προσαρμοσθεί, γιατί να υπακούει σε εντολές, γιατί να πετσοκόψει τη φαντασία του;

Αυτή τη φορά ούτε τα διαβάσματα μου μπορούν να με βοηθήσουν. Αντιθέτως με πελαγώνουν ακόμη περισσότερο. Θυμάμαι την «Κοινωνία χωρίς σχολείο» που προτείνει ο Ιβάν Ίλιτς, ο οποίος κάτι παραπάνω θα γνώριζε αφού υπήρξε αντιπρύτανης σε Καθολικό Πανεπιστήμιο. Και σημειώνει: «...ο μαθητής πηγαίνοντας στο σχολείο, αρχίζει να μπερδεύει τη διδασκαλία με τη μάθηση, την ιεραρχική προαγωγή με τη μόρφωση, το δίπλωμα με την ικανότητα, το λέγειν με το κατά πόσον μπορείς να πεις κάτι καινούργιο…». Για να μη μιλήσουμε για την «αντιαυταρχική εκπαίδευση», τους «ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους» και άλλα δύσβατα.

Θυμόσαστε το «Wall» των Pink Floyd; "We don't need no education/ We don't need no thought control», τραγουδούσανε κι εμείς το είχαμε μετατρέψει σε ύμνο μας, επαναλαμβάνοντας παθιασμένα τους στίχους: «Teacher leave the kids alone»... Και να τώρα, που ο καιρός με τα γυρίσματα του έφθασε. Το Παιδί, μάλιστα το δικό μου το παιδί, πρέπει να πάει στην Πρώτη Δημοτικού. Κι εγώ με μελιστάλακτο ύφος προσπαθώ να τον πείσω ότι ούτε λίγο ούτε πολύ δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το... σχολείο!

Θυμάμαι με τρόμο την ιστορία της φίλης Άννας Κ., οπαδού της «αντιαυταρχικής εκπαίδευσης», διδάκτορος της αντιγραφής στη Νομική Αθηνών, που έφθασε να αστράψει ένα χαστούκι στην κόρη της η οποία έκανε το έγκλημα να καθυστερεί να ετοιμάσει την αντιγραφή της! «Δεν μπορούσα να ελέγξω τα νεύρα μου», εξομολογήθηκε λίγο αργότερα, βυθισμένη σε μια θάλασσα ενοχών. Ο προοδευτικός δάσκαλος Κ. Π., εκσφενδόνισε το βιβλίο αριθμητικής στο κεφάλι του γιου του, όταν αρνήθηκε να απαντήσει πόσο κάνει επτά φορές το οκτώ. «Λες να φθάσω κι εγώ σε αυτό το σημείο;» ρωτώ εναγωνίως τον εαυτό μου και απάντηση δεν παίρνω. Και υπάρχει κι όλη αυτή η στρατιά ειδικών, πολύ ειδικών και πάρα πολύ ειδικών που σου λένε πως πρέπει να είσαι ήρεμος και πως για να πείσεις το παιδί, πρέπει να είσαι κι εσύ πεπεισμένος... Έλα που δεν είμαι!