Τρίτη και 13 Δεκεμβρίου: Βραδιά Θρίλερ στο «Πόρτο Κάγιο»

 

Βραδιά Θρίλερ στο «Πόρτο Κάγιο»

 

Τη Τρίτη και 13 Δεκεμβρίου, στις 9 το βράδυ σας περιμένουμε στο μεζεδοπωλείο Πόρτο Κάγιο στην Αγία Παρασκευή, για μια Βραδιά γεμάτη… τρόμο!

Με το φως από λάμπες πετρελαίου, ανοίγουμε την πόρτα που οδηγεί στα πιο σκοτεινά μονοπάτια. Φαντάσματα, ιστορίες που κόβουν την ανάσα, θρίλερ.

Το μενού περιλαμβάνει δηλητηριώδη μανιτάρια- προσφορά του καταστήματος.

Διαβαίνετε το κατώφλι με δική σας ευθύνη!

Η Ομάδα αφήγησης Παραμυθανθός μας οδηγεί στις πιο αλλόκοτες ιστορίες με μουσική που φέρνει ανατριχίλες.

Αφήγηση: Δημήτρης Μάλλης – Καλλιρρόη Μουλά

Μουσική: Δημήτρης Μάλλης -Θωμάς Ζήσης 

 

Την εκδήλωση συντονίζει ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Κώστας Στοφόρος

Κόστος: 12 ευρώ -στην τιμή περιλαμβάνεται κρασί και οι μεζέδες

 

Πληροφορίες:

Πόρτο Κάγιο, Γαρυττού 112 Αγία Παρασκευή -κοντά στο Μετρό Χαλάνδρι- τηλ.  21 0600 3352 /6974586419

Το μακρύ ταξίδι του Καραβάτζο: Μια παρουσίαση γεμάτη μουσική στη Νέα Ιωνία

 

Το μακρύ ταξίδι του Καραβάτζο: Μια παρουσίαση γεμάτη μουσική στη Νέα Ιωνία

Ο Οργανισμός Πολιτισμού, Άθλησης και Νεολαίας του Δήμου Νέας Ιωνίας και οι εκδόσεις Κέδρος σας καλούν στην παρουσίαση του βιβλίου του Κώστα Στοφόρου «Το μακρύ ταξίδι του Καραβάτζο  -περιπέτεια στη Θράκη»

Την Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου στις 7 το απόγευμα στο Συνεδριακό Κέντρο Δήμου Νέας Ιωνίας Πατριάρχου Ιωακείμ 4  Νέα Ιωνία Αττικής

Για το βιβλίο θα μιλήσει ο Θανάσης Αγάθος Αναπληρωτής Καθηγητής Νεοελληνικής Φιλολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών

 Αποσπάσματα θα διαβάσουν μαθητές του 10ου Δημοτικού Σχολείου της Νέας Ιωνίας

Μαζί μας σε παραδοσιακά και Χριστουγεννιάτικα τραγούδια:

-Χορωδία Σαμοθράκης του Συλλόγου Φίλων Μουσικής Σαμοθράκης « Αρμονίας Γένεσις»

-Παραδοσιακή Χορωδία Ο.Π.Α.Ν. Δήμου Νέας Ιωνίας

 

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Διακοπές στην Αλεξανδρούπολη. Μια ευκαιρία για τους φίλους να γνωρίσουν την εκπληκτική φύση του Έβρου αλλά και την ιστορία της Θράκης. Εξερευνήσεις, συναυλίες, κολύμπι, γεύσεις, χρώματα και αρώματα…

Γρήγορα όμως το ενδιαφέρον όλων στρέφεται στην αναζήτηση ενός πίνακα του κορυφαίου Ιταλού ζωγράφου Καραβάτζο. Είναι ένα έργο υπαρκτό ή ένας ακόμη θρύλος που συνδέεται με τη σκοτεινή ζωή και τον βίαιο θάνατο του καλλιτέχνη; Ποιο ρόλο παίζει σ’ αυτή την ιστορία η μεγάλη ηρωίδα της Επανάστασης του 1821 Δόμνα Βισβίζη; Τι συνδέει άραγε τον έναν από τους δύο πολιούχους της Κατάνια, τον Άγιο Εύπλου, με την Αίνο της Ανατολικής Θράκης;

Μετά τις δραματικές στιγμές που πέρασε στην Κεφαλονιά, η παρέα των παιδιών θα ζήσει μία ακόμη συναρπαστική περιπέτεια με αναπάντεχη εξέλιξη. Θα μάθουμε και άλλα πολλά, όπως, ας πούμε, πώς ο έρωτας μπορεί να σε κάνει… φανατικό οπαδό του βόλεϊ!

Για τη Χορωδία Σαμοθράκης

Η  Χορωδία Σαμοθράκης ιδρύθηκε το 2007. Η ιδέα δημιουργία της, προέρχεται από το φεστιβάλ «Μουσική στη Σαμοθράκη» που διοργάνωσε το καλοκαίρι του 1999 και του 2000 στη Σαμοθράκη, η πιανίστα Δόμνα Ευνουχίδου, σε συνεργασία με το δήμο Σαμοθράκης, στο πλαίσιο του οποίου λειτούργησε μεταξύ άλλων, ένα χορωδιακό εργαστήρι για τα παιδιά του νησιού. Στόχοι της χορωδίας είναι να φέρει παιδιά, νέους και ενήλικες σε επαφή με το τραγούδι και μέσω της φωνής και του χορωδιακού συνόλου, να βιώσουν τις ευεργετικές επιδράσεις της μουσικής. Εστιάζουμε επίσης στο καθήκον της Μουσικής Παιδείας που εξελίσσει τις μουσικές και εκφραστικές ικανότητες του ανθρώπου και οδηγεί στην πνευματική ολοκλήρωση και αρμονία.

Η χορωδία έχει ταξιδέψει εκπροσωπώντας τη Σαμοθράκη και αναδεικνύοντας τη μουσική και τον πολιτισμό της, αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές, σε διάφορα φεστιβάλ που διοργανώνονται σε πόλεις της Ελλάδας και του Εξωτερικού: Αλεξ/πολη, Κομοτηνή, Ξάνθη, Καβάλα, Πολύγυρο, Δράμα, Αθήνα, Σέρρες, Θεσσαλονίκη, Κέρκυρα καθώς και Βουλγαρία, Ρουμανία, Ιταλία. Παράλληλα η χορωδία και ο σύλλογος μας έχει φιλοξενήσει παρόμοιες μουσικές-χορωδιακές ομάδες στη Σαμοθράκη, με στόχο την ανταλλαγή μουσικών προτάσεων και ιδεών.

Τη χορωδία διευθύνει η Γιώτα Τηγανούρια, ενώ από τον Φεβρουάριο του 2007 η χορωδία είναι υπό τη σκέπη του Συλλόγου Φίλων Μουσικής Σαμοθράκης: «Αρμονίας Γένεσις» που είναι ένας πολιτιστικός μη κερδοσκοπικός φορέας και έχει σαν στόχο την προώθηση του πολιτισμού μέσα από την τέχνη της μουσικής επενδύοντας στο ντόπιο ανθρώπινο δυναμικό. Στη δημιουργία του συλλόγου προχωρήσαμε επειδή πιστεύουμε στη δύναμη της μουσικής που επηρεάζει θετικά την προσωπικότητα των ανθρώπων, διαμορφώνει συνειδήσεις, επιδρά ευεργετικά στις κοινωνικές σχέσεις και δομές, και καλλιεργεί τη συλλογική συνείδηση.

Για την Παραδοσιακή Χορωδία Ο.Π.Α.Ν. Δήμου Νέας Ιωνίας

Η χορωδία παραδοσιακού τραγουδιού Ο.Π.Α.Ν. Δήμου Νέας Ιωνίας αποτελεί ένα σημαντικό και δημιουργικό τμήμα, το οποίο με τη συνεχή δράση του, ενισχύει την πολύπλευρη λειτουργία των τμημάτων του πολιτιστικού φορέα του δήμου.

Διευθυντής της χορωδίας από το 2006 είναι ο κ. Ευάγγελος Σαραντίδης, καθηγητής Βυζαντινής Μουσικής, Ανωτέρων Θεωρητικών της Ευρωπαϊκής Μουσικής και βιολονίστας, μελετητής με πολλαπλή έρευνα πάνω στην παραδοσιακή μουσική.

Το ρεπερτόριο της χορωδίας περιλαμβάνει τραγούδια από την ελληνική μουσική παράδοση, με επιμονή στα ιδιαίτερα ακούσματα και ηχοχρώματα από τις διάφορες περιοχές της πατρίδας μας.

Σκοπός των μαθημάτων είναι η προσέγγιση με αγάπη και σεβασμό του μουσικού θησαυρού μας και του ήθους που αποπνέουν τα τραγούδια αυτά . Αποτέλεσμα της προσπάθειας αυτής αποτυπώνεται σε επιτυχημένες εμφανίσεις του τμήματος με πλήθος συναυλιών και εκδηλώσεων .

Το "αίνιγμα του δάσους και το βίωμα": Μια ξεχωριστή εκδήλωση στην έκθεση "Βρεττού" στο Χαλάνδρι

 

Αναπόσπαστο τμήμα της έκθεσης «Το Αίνιγμα του Δάσους» αποτελούν διαθεματικές συμμετοχές οι οποίες, με αφορμή επιστημονικές ανακαλύψεις, ανθρωπολογικές προσεγγίσεις, καλλιτεχνικές & ακτιβιστικές δράσεις, ακόμα και νομοθετικές πρωτοβουλίες, προχωρούν πέρα από τη συνήθη ειδυλλιακή θεώρηση και το αποικιοκρατικό φαντασιακό που έχει κατασκευάσει ιστορικά το δάσος ως ένα «άλλο», αντικείμενο εκμετάλλευσης ή αγαθοεργίας. Ρίχνουν νέο φως στη νοημοσύνη των δέντρων, στο δάσος ως πηγή γνώσης και τροφής, στην αυτενέργεια, τα τελετουργικά και τα δικαιώματα της δασικής φύσης εκτός ή εντός του αστικού ιστού. Εστιάζουν με παραδείγματα και ιστορίες στην εμπλοκή ανθρώπινων και μη στοιχείων σε ένα «εμείς» ανοιχτό, απρόβλεπτο και ελπιδοφόρο με την ισότιμη παρουσία του δάσους.

Οι συμμετοχές αυτές είναι οργανωμένες σε επιτελεστικές (συν)ομιλίες και παρουσιάσεις σε τέσσερις διαφορετικές ημερομηνίες, πάντα 19:00–21:00, με ελεύθερη είσοδο. (Ήβης 30, κοντά στο Μετρό Χαλάνδρι)

Αυτή τη Παρασκευή:

Παρασκευή 2/12/22 – Το αίνιγμα του δάσους και το βίωμα

• Zuzana Blochová. Woods – Community for Cultivation, Theory and Art; Are | are-events.org, Τσεχία
• Αλέξανδρος Γκουσιάρης – μελισσοκόμος, βιοκαλλιεργητής, μαθηματικός
• Βαγγέλης Ευθυμίου – σκηνοθέτης
• Καλλιόπη Στάρα – ερευνήτρια Πολιτισμικής Οικολογίας, διδάσκουσα στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, Τμήμα Βιολογικών Εφαρμογών και Τεχνολογιών
• Ρήγας Τσιακίρης – Δρ Δασολόγος-Περιβαλλοντολόγος, επιστημονικός συνεργάτης του Πράσινου Ινστιτούτου
• Νίκος Χαραλαμπίδης – Γενικός Διευθυντής, Ελληνικό Γραφείο Greenpeace

Παρασκευή 2/12/22 – Προβολή ταινίας « Forest Law» (2014), των Ursula Biemann και Paulo Tavares.

Οπτικοακουστικό δοκίμιο διάρκειας 32 λεπτών από την έρευνα που διεξήγαγαν οι Biemann και Tavares στον Αμαζόνιο στο Εκουαδόρ. Εξετάζει τις αγωγές που κατατέθηκαν υπέρ των δικαιωμάτων της φύσης και κατά της δραματικής επέκτασης των μεγάλης κλίμακας δραστηριοτήτων εξόρυξης στην περιοχή, μεταξύ των οποίων και τη δίκη που κέρδισαν οι αυτόχθονες κάτοικοι του Σαραγιάκου επί τη βάσει της κοσμοθεωρίας τους περί του ζώντος δάσους.

Tελετή Βράβευσης του 9ου Διεθνούς Μαθητικού Διαγωνισμού: «Η Εκπαίδευση και ο Ξεριζωμός του Ελληνισμού»

 

Tελετή Βράβευσης

9ου Διεθνούς Μαθητικού Διαγωνισμού

 «Η Εκπαίδευση και ο Ξεριζωμός του Ελληνισμού»

Υπό την αιγίδα των:  Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών, Περιφέρεια Αττικής,  Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας,  Δήμος Καλαμαριάς, Δήμος Παλαιού Φαλήρου, Δήμος Βύρωνα

Με την υποστήριξη του Ιδρύματος Γληνού

Την Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου στις 11.30 μ.μ. θα πραγματοποιηθεί -διαδικτυακά- η τελετή απονομής των βραβείων του 9ου Διεθνούς Μαθητικού Διαγωνισμού με θέμα «Η Εκπαίδευση και ο Ξεριζωμός του Ελληνισμού»  που διοργάνωσαν το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης  του Εθνικού Κέντρου Έρευνας και Διάσωσης Σχολικού Υλικού και το Τμήμα Εκπαιδευτικής Ραδιοτηλεόρασης και Ψηφιακών Μέσων του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων.

Δεκάδες σχολεία από όλη την Ελλάδα, την Κύπρο και την Ομογένεια συμμετείχαν με εξαιρετικές δημιουργίες, κάνοντάς μας αισιόδοξους για το μέλλον, μέσα σε μια ζοφερή πραγματικότητα.

Με ταινίες μικρού μήκους, βίντεο, φωτοιστορίες, κόμικς, εικαστικές συνθέσεις οι μαθητές αναζήτησαν και αφηγήθηκαν με τον δικό τους τρόπο το δράμα του ξεριζωμού και της Μικρασιατικής Καταστροφής. Έργα που μας συγκίνησαν βαθύτατα.

Στην τιμητική επιτροπή του Διαγωνισμού μετέχουν άνθρωποι των γραμμάτων και του πολιτισμού, πανεπιστημιακοί, στελέχη της εκπαίδευσης, όπως ο σκηνοθέτης Παντελής Βούλγαρης, η Άννα Βασιλειάδη, Πρόεδρος της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς  κ.α.

Από τη Πάτρα, τις Σέρρες, το Κιλκίς, τη Λαμία, τη Τήνο, το Ηράκλειο της Κρήτης, το Αιγάλεω, τη Καλαμαριά τη Μυτιλήνη, τη Λάρισα, τον Βόλο, τους Ωρεούς, τη Ξάνθη, τη Λειβαδιά, τη Μακρακώμη, τα Οινόφυτα, τη Κέρκυρα, το Κορωπί, την Ακράτα, τον Πειραιά, τη Θεσσαλονίκη, μέχρι την Κύπρο και τα Ιεροσόλυμα δημόσια και ιδιωτικά σχολεία έδωσαν το παρόν στον διαγωνισμό με εξαιρετικές δημιουργίες.

Δείτε το trailer της Τελετής Βράβευσης εδώ 

 

«Η πορεία προς την κατάκτηση της ψήφου των γυναικών: 1930-1956» – Η 3η διάλεξη του Ελεύθερου Πανεπιστημίου Χαλανδρίου

Το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Δήμου Χαλανδρίου διευρύνει τη λειτουργία του με δύο κύκλους μαθημάτων και σειρά αυτόνομων διαλέξεων, μετά την επιτυχή εκκίνηση του εγχειρήματος, την Άνοιξη του 2022.

Τη Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2022, θα δοθεί η 3η κατά σειρά προγραμματισμένη διάλεξη, με θέμα: «Η πορεία προς την κατάκτηση της ψήφου των γυναικών: 1930-1956», με ομιλήτρια την ιστορικό κ. Τασούλα Βερβενιώτη.

Η ομιλία θα αναφερθεί στην πορεία που ακολουθήθηκε για την κατάκτηση του δικαιώματος της ψήφου. Θα γίνει αναφορά στις απαρχές του γυναικείου κινήματος, από το τέλος του 19ου αιώνα. Στη συνέχεια, θα επικεντρωθεί στις γυναικείες οργανώσεις που δημιουργήθηκαν στη διάρκεια του Μεσοπολέμου και στους αγώνες τους για τη διεκδίκηση της ψήφου. Το 1930 οι γυναίκες στην Ελλάδα απέκτησαν το δικαίωμα της ψήφου  στις δημοτικές εκλογές, αλλά με περιορισμούς. Στη δεκαετία του 1940 οι αγώνες τους θα ενταθούν, γιατί μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου πολέμου, δεν τους δόθηκε το δικαίωμα της ψήφου, όπως στη Γαλλία και την Ιταλία. Στην ομιλία αυτή θα περιγραφούν αναλυτικά οι δυνάμεις και οι δυναμικές που ακολουθήθηκαν ώστε το 1956 να έχουν τη δυνατότητα να ψηφίσουν όλες οι ενήλικες Ελληνίδες και να εκλεγούν δύο γυναίκες.

Παρουσίαση του βιβλίου "Το Χρονικό της Λήμνου"

Την Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου στις 6μμ, στην Αίθουσα "Doro Levi" της Ιταλικής Αρχαιολογικής Σχολής Αθηνών (Παρθενώνος 14, Αθήνα) θα παρουσιαστεί το βιβλίο του Δημήτρη Πλάντζου "Το Χρονικό της Λήμνου" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΑΠΟΝ.

Για το βιβλίο θα μιλήσουν:

Emanuelle Papi -Ιταλική Αρχαιολογική Σχολή Αθηνών

Γιώργος Τσιμούρης -Πάντειο Πανεπιστήμιο

Ραχήλ Καπόν -εκδόσεις ΚΑΠΟΝ

Συντονίζει ο Carlo De Domenico (Πανεπιστήμιο Μιλάνου)

 Στο Χρονικό της Λήμνου, η μακραίωνη ιστορία ενός σχετικά άγνωστου και κάπως αγνοημένου μέχρι πρόσφατα νησιού του Αιγαίου μετατρέπεται σε συναρπαστικό αφήγημα, ένα πραγματικό χρονικό για τον τόπο και τους ανθρώπους του. Στις σελίδες του, οι αναγνώστες θα βρουν σημαντικές πληροφορίες για την κοινωνία, την οικονομία, την πολιτική ζωή, την τέχνη και την πνευματική δημιουργία του νησιού διαχρονικά, από τις πρώτες νομαδικές εγκαταστάσεις κατά την ύστερη Παλαιολιθική περίοδο (περ. 10.500 π.Χ.), μέχρι σήμερα: με εκτενείς αναφορές στις προϊστορικές πόλεις της Πολιόχνης και της Μύρινας, στο σημαντικό Κουκονήσι, την Ηφαιστία και το Καβείριο κατά την Αρχαϊκή και την Κλασική περίοδο (7ος-4ος αι. π.Χ.), τη Λήμνο των ελληνιστικών και ρωμαϊκών χρόνων, τη Λήμνο ως Βυζαντινή, Βενετική, και Οθωμανική κτήση, αλλά και τις περιπέτειες του νησιού και των κατοίκων του από την απελευθέρωση του 1912-13 και μετά.

Αναδεικνύεται, τέλος, η Λήμνος του σήμερα: τόποι ιστορικής σημασίας, αρχαιολογικοί χώροι και μουσεία, αλλά και τοποθεσίες φυσικού κάλλους, γεωλογικά μνημεία και θέσεις οικολογικού ενδιαφέροντος, παραλίες και παραδοσιακοί οικισμοί. Ακόμη, γίνονται αναφορές στην άυλη και την γαστρονομική κληρονομιά του νησιού, αλλά και τη μουσική και χορευτική παράδοση που αναβιώνει ως τις μέρες μας.

Τα διαμάντια της Δόμνας και η Ανατολική Θράκη

 

Την Πέμπτη 24/11 είχα τη χαρά και τη τιμή να μιλήσω για το βιβλίο της Ευδοκίας Ποιμενίδου "Τα διαμάντια της Δόμνας" σε εκδήλωση που έγινε στον Πολυχώρο "Άγκυρα".

Αφού άκουσα και την εξαιρετική εισήγηση του Κωνσταντίνου Ιατρίδη Πτέραρχου (Ι) εα. -Επίτιμου Διοικητή ΔΑΥ, Αμυντικού αναλυτή, που μίλησε για το πως χάθηκε/ παραδόθηκε η Ανατολική Θράκη, είπα πολλά πράγματα εκτός κειμένου.

Εδώ, ό,τι είχα ετοιμάσει να πω...

Να σημειώσω πως με τη κυρία Ποιμενίδου σχεδιάζουμε μια κοινή παρουσίαση των βιβλίων μας προσεχώς στην Αλεξανδρούπολη και μάλιστα -εφόσον δοθεί η δυνατότητα στο εκκλησάκι του Αγίου Εύπλου, πλάι στη θάλασσα

Ευδοκία Ποιμενίδου: Τα διαμάντια της Δόμνας

Είναι παράξενες οι συμπτώσεις καμιά φορά. Πριν από δυο χρόνια, τον Νοέμβριο του 2020, ξεκινούσα μια έρευνα για την Ανατολική Θράκη που με οδήγησε τελικά στο βιβλίο το «Μακρύ ταξίδι του Καραβάτζο»

Η νέα μου ηρωίδα -καθόλου τυχαία- λέγεται… Δόμνα!

Το όνομα των ηρωίδων των βιβλίων μας παραπέμπει στη Θρακιώτισσα καπετάνισσα Δόμνα Βισβίζη.

Φαντάζεστε λοιπόν με πόση χαρά και συγκίνηση έπιασα το βιβλίο της Ευδοκίας Ποιμενίδου στα χέρια μου.

Κι η συγκίνηση μεγάλωνε σελίδα τη σελίδα.

Το μυθιστόρημα της Ευδοκίας Ποιμενίδου «Τα διαμάντια της Δόμνας» -βραβευμένο από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά το 2015, χρειάστηκε να περάσουν τέσσερα χρόνια για να κυκλοφορήσει σε πρώτη έκδοση από τις εκδόσεις Γράφημα.

Είναι ένα αληθινό διαμάντι -για να χρησιμοποιήσω και τη λέξη του τίτλου.

Μια αφήγηση που σε καθηλώνει και ζωντανεύει με τη δύναμη ενός σύγχρονου παραμυθά τη ζωή, τη καθημερινότητα και την ιστορία της Ανατολικής Θράκης. Μια ιστορία δραματική και εν πολλοίς άγνωστη. Ένα κομμάτι Ελλάδας που χάθηκε από ολέθριους χειρισμούς της πολιτικής ηγεσίας. Ένας ολόκληρος κόσμος που ξεριζώθηκε και το δράμα του έχει μάλλον επισκιαστεί από την Καταστροφή της Σμύρνης.

Αλλά και πιο πίσω, η ιστορία της Ανατολικής Θράκης και η συνεισφορά της στην Επανάσταση του 21, σχεδόν αγνοείται. Η Δόμνα Βισβίζη, η ηρωική καπετάνισσα που έδωσε τα πάντα στον αγώνα, όπως και δεκάδες άλλοι Αινίτες και Ανατολικοθρακιώτες παραμένουν άγνωστοι.

Σημαντικές και οι αναφορές στα έθιμα και τις παραδόσεις της περιοχής που σε πολλές περιπτώσεις κινδυνεύουν να χαθούν. Μου φάνηκε τόσο σημαντική η Θρακιώτικη Βασιλόπιτα που το κάθε κομμάτι είχε και κάτι συμβολικό για όποιον του τύχαινε.

Δεν είναι όμως μόνο η συνεισφορά στη διατήρηση της μνήμης που κάνει αυτό το βιβλίο πολύτιμο. Είναι ο τρόπος που η συγγραφέας αφηγείται και προσεγγίζει τους ήρωές της. Είναι ολοφάνερο το βιωματικό στοιχείο, που συνδυάζεται με την ιστορική έρευνα.

Ένα μυθιστόρημα συγκινητικό με τη συνάντηση της υπέργηρης Χιλμιγιέ με την εγγονή της αγαπημένης και μονάκριβης φίλης της, της Δόμνας που την έχασε με τον ξεριζωμό και τον βίαιο εκπατρισμό των Ελλήνων.

Κι ένα βιβλίο που έχει μείνει με βαθύτατους συμβολισμούς. Ο Ιάσονας και το Χρυσόμαλλο Δέρας…

 

Όπως λέει η ίδια

«Οι παππούδες μου ήρθαν πρόσφυγες από την ανατολική Θράκη το 1922. Οι πολλές αφηγήσεις για τη ζωή τους στην αλησμόνητη πατρίδα,  μου μετέδωσαν την αγάπη γι’ αυτήν. Οι αναμνήσεις τους, με έναν μαγικό τρόπο έγιναν και δικές μου. Διάβαζα όποιο βιβλίο  έβρισκα που αφορούσε την ανατολική Θράκη των αρχών του εικοστού αιώνα και την προσφυγιά μετά την μικρασιατική καταστροφή. Επειδή δεν βρήκα βιβλία  που να απευθύνονται σε εφήβους, σκέφτηκα να γράψω ένα.  Σκοπός μου ήταν να πω την ιστορία των ανατολικοθρακιωτών  με τρόπο μυθιστορηματικό και απλό, ώστε να μπορεί να διαβαστεί από εφήβους και μεγάλα παιδιά. Ήθελα να δώσω ένα βιβλίο που μέσα από τις σελίδες του θα μάθουν για τη ζωή, τα έθιμα και τον πόνο των ανθρώπων που άφησαν περιουσίες και σπίτια «να βγάλεις τα παπούτσια και να μπεις» όπως συνήθιζε να λέει η γιαγιά μου»  

Το μυθιστόρημα θα έλεγα πως είναι η φυσική συνέχεια των παραμυθιών που κατέγραψε η συγγραφέας από τις αφηγήσεις της δικής της γιαγιάς.

Το βιβλίο που προέκυψε -«Τα παραμύθια της γιαγιάς Ευδοκίας»_ το οποίο πωλείται αποκλειστικά από το Λαογραφικό Μουσείο Ξυλαγανής,  περιέχει δώδεκα από αυτά που μου έλεγε όταν ήμουν παιδί.

Η ταύτιση με την εγγονή Δόμνα είναι προφανής.

Το μυθιστόρημά περιέχει πολλά ιστορικά στοιχεία που άντλησε η συγγραφέας μέσα από έρευνα αξιοποιώντας και ό,τι σχετικό σύγγραμμα ανακάλυψε στις βιβλιοθήκες της Λάρισας. Εκτός από αυτά που περιείχαν ιστορικές καταγραφές, διάβασε και βιβλία για τις εργασίες των κατοίκων εκείνα τα χρόνια και καταθέσεις ανθρώπων που περιέγραφαν όσα έζησαν, τότε, στην ανατολική Θράκη. Οι αφηγήσεις των παππούδων της υπήρξαν καθοριστικές στην περιγραφή των κατοικιών, της καθημερινότητας και των εθίμων.

«Διαβάζοντας για την βιομηχανία της εποχής εντυπωσιάστηκα από τον μεγάλο αριθμό σησαμελαιοτριβείων, (Γιαχανάδες λέγονταν τότε) και κονιακοποιείων που υπήρχαν στη Θράκη, που αποφάσισα ότι θα έπρεπε να αναφερθούν. Το χαλβατζίδικο μου φάνηκε πιο ελκυστικό γιατί είχε μεγαλύτερη ποικιλία εργασιών και επέλεξα να είναι το επάγγελμα της οικογένειας της Δόμνας.  Επίσης, η ημέρα που αρχίζει να αφηγείται η γιαγιά Δόμνα είναι κι αυτή σημαδιακή. Πρόκειται για το μαύρο Πάσχα του 1914, τότε που άρχισε η συστηματική εξόντωση και ο εκτοπισμός των Ελλήνων της ανατολικής Θράκης»

Το βιβλίο διασώζει και πολλά έθιμα που έχουν χαθεί ή κινδυνεύουν να χαθούν

«Η ξενομανία και η κακόγουστη αντιγραφή αμερικάνικων, κυρίως, προτύπων έχουν παραγκωνίσει τα ελληνικά έθιμα σε μεγάλο βαθμό. Ευτυχώς, συνεχίζεται η καταγραφή εθίμων, λαϊκών παραμυθιών και τραγουδιών. Τα τελευταία χρόνια, κάποιοι δήμοι, κάνουν δράσεις για την αναβίωση της παράδοσης και αυτό είναι αρκετά παρήγορο.  Θεωρώ πως έχει μεγάλη σημασία να περνάμε τα έθιμα από γενιά σε γενιά, γιατί είναι κομμάτι της ταυτότητάς μας μαζί με τα λαϊκά παραμύθια και τα παραδοσιακά τραγούδια»   

 

Συμφωνώ μαζί της πως για την ενίσχυση της εθνικής ταυτότητας των παιδιών για την αυτογνωσία, πρέπει τα παιδιά να μαθαίνουν την τοπική ιστορία.

Ο ρόλος του σχολείου είναι καθοριστικός

Το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης του Εθνικού Κέντρου Έρευνας και Διάσωσης Σχολικού Υλικού (ΕΚΕΔΙΣΥ) θα υλοποιήσει για τέταρτη χρονιά το εκπαιδευτικό πρόγραμμα σύμπραξης σχολείων και εκπαιδευτικών που ενδιαφέρονται να ασχοληθούν με την ιστορία του σχολείου τους. Το πρόγραμμα έρχεται να συμπληρώσει τις ήδη υπάρχουσες δράσεις του Μουσείου σε αυτή την κατεύθυνση (Μαθητικοί Διαγωνισμοί, Συνέδρια, Ημερίδες). Σκοπός να ενισχύσει εκπαιδευτικούς και μαθητές να ασχοληθούν ενεργά με την τοπική ιστορία και ειδικότερα την τοπική εκπαιδευτική ιστορία, να γίνουν ερευνητές και να αναδείξουν την ιστορία των σχολείων που εργάζονται και φοιτούν, να μελετήσουν αρχειακό υλικό, να συλλέξουν προφορικές μαρτυρίες, να δημιουργήσουν οπτικοακουστικές εφαρμογές, να διατυπώσουν συμπεράσματα για την εκπαιδευτική ζωή στο παρελθόν, να αφυπνίσουν την εκπαιδευτική μνήμη, να αναστοχαστούν την εκπαιδευτική ζωή στο παρόν μέσω των εκπαιδευτικών προγραμμάτων που θα εκπονήσουν και να ανοίξουν το σχολείο στην κοινότητα.

 

 

 

 

 

Παραμύθια από την Πόλη

 

Η συγγραφέας Ελισάβετ Σατσογλου σας προσκαλεί στη παρουσίαση του βιβλίου της Παραμύθια από την Πόλη αφηγήσεις του πατέρα μου εκδόσεις Αποστακτήριο.

Εισηγητές: Δέσποινα Παπαδοπούλου καθηγήτρια στο τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Γρηγόρης Κεσίσογλου εκδότης της εφημερίδας Ανατολή

Τραγούδι θεατρική αφήγηση Υβόννη Πανίδου

Συντονίζει την παρουσίαση ο Κώστας Στοφορος δημοσιογράφος συγγραφέας

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου στις 6 το απόγευμα

Στο Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης

Αγίας Φιλοθέης 17 Πλάκα Αθήνα

Χαρά μας και τιμή μας να παραβρεθείτε στην όμορφη εκδήλωση που ετοιμάσαμε.

Διαδικτυακό Σεμινάριο "Δημιουργία Εκπαιδευτικού Επιτραπέζιου Παιχνιδιού"

 

Διαδικτυακό Σεμινάριο "Δημιουργία Εκπαιδευτικού Επιτραπέζιου Παιχνιδιού"

Στα πλαίσια του Δικτύου του 10ου Μαθητικού Διαγωνισμού με τίτλο «Δημιουργώντας τα δικά μας παιχνίδια» αλλά και του Δικτύου «Τα σχολεία αναζητούν την ιστορία τους» διοργανώνεται διαδραστικό σεμινάριο δημιουργίας εκπαιδευτικού επιτραπέζιου παιχνιδιού που στοχεύει στην εξοικείωση των εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων με την ιδέα της ένταξης της παιχνιδοκεντρικής μάθησης στην τυπική εκπαίδευση.

To σεμινάριο πραγματοποιείται διαδικτυακά μέσω της πλατφόρμας Zoom.

Απαραίτητη η συμπλήρωση της φόρμας συμμετοχής εδώ https://forms.gle/2VtQdebgmK6fAGBf8

Οι βεβαιώσεις θα αποσταλούν ηλεκτρονικά

Πληροφορίες https://wp.me/p4fkZN-471

2103250341 info@ekedisy.gr

Spaghetti Frittata

 

Βροχερός καιρός, ώρα για μαγειρική απλή, νόστιμη και γεμάτη... πρωτεΐνες!

Μπορείτε με παρόμοια λογική να αξιοποιήσετε τα μακαρόνια που έχουν περισσέψει, όπως κι αν είναι μαγειρεμένα. Μπορείτε να βάλετε γάλα αντί για κρέμα γάλακτος ή να αυξήσετε τον αριθμό των αυγών.

Συστατικά:

1 πακέτο μακαρόνια σπαγγέτι Νο 6

3/4 του φλιτζανιου κρέμα γάλακτος 

6 αυγά

Ελαιόλαδο

Τυρί τριμμένο (κατά προτίμηση Grana)

αλάτι πιπέρι

Εκτέλεση

Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 250ο C

Χτυπάμε σε ένα μεγάλο μπολ τη κρέμα γάλακτος, τα αβγά, το τριμμένο τυρί, το ελαιόλαδο και το αλατοπίπερο (με μέτρο το αλάτι)

Βράζουμε τα μακαρόνι (φυσικά al dente)

Τα σουρώνουμε και τα ανακατεύουμε με το μείγμα 

Τα βάζουμε όλα ένα στρογγυλό ταψί που έχουμε πριν λαδώσει 

Ρίχνουμε από πάνω λίγο ακόμη τριμμένο τυρί και ψήνουμε στους 200ο C για 15 λεπτά.

Αναποδογυρίζουμε σε μια μεγάλη πιατέλα και...τρώμε!

Γενέθλια ενός πρωτόγονου παιδιού κι άλλη μια ιστορία

 

Γενέθλια ενός πρωτόγονου παιδιού 

από την Παναγιώτα Ταρασουλέα

 

Είμαι η Σπιτίνα. Ωραίο όνομα, δεν νομίζεις ; Για αυτό είναι και πολύ συχνό στην εποχή αυτή.  Σήμερα το απόγευμα θα γίνω 10 χρονών. Ανυπομονώ πάρα πολύ! Τώρα όμως πρέπει να πάω για κυνήγι, να πιάσω κάτι καλό μιας και είναι τα γενέθλιά μου. 

Για να σκοτώσεις κάποιο ζώο πρέπει να κρύβεσαι πίσω από ένα δέντρο, να το στοχεύεις  και να ρίχνεις το τόξο. Έτσι μου έχει πει ο μπαμπάς μου και συνήθως  λειτουργεί. Ναι!  Μόλις το πέτυχα! Πάω κοντά να δω τι είναι. Πιο τυχερή δεν μπορούσα να είμαι. Είναι μία κατσίκα! 

Γυρνάω  στη σπηλιά και ζωγραφίζω κάτι για να χαλαρώσω. Σχεδιάζω στον βράχο εμένα με ένα τόξο να κυνηγάει μία κατσίκα. Σιγά-σιγά με παίρνει ο ύπνος.

 Μια φωνή με ξυπνά! Είναι ο Ουράνιος, ο καλύτερός μου φίλος. Από ό,τι φαίνεται ήρθε η ώρα που περίμενα τόσο πολύ! “Χρόνια πολλά”,  μου είπε. Πριν προλάβω να του απαντήσω, εμφανίζονται και οι υπόλοιποι φίλοι μου. Όλοι τους κρατούν πακέτα με το αγαπημένο μου περιτύλιγμα: φύλλα πλατάνου! Η μαμά μου με φωνάζει για να σβήσουμε τα κεράκια της  κατσίκας. Συνήθως είναι μικρά κομμάτια ξύλου που τα τοποθετούμε πάνω στο ψημένο κρέας. Τα δικά μου κεράκια είναι διαφορετικά όμως. Είναι καλυμμένα με φύλλα πλατάνου. Τρώμε την νόστιμη, ροδοψημένη κατσίκα  και φεύγουν οι φίλοι μου. Με χαρά ανοίγω τα δώρα μου. Μου είχαν φέρει μία γούνα από αρκούδα, ένα  ζουμερό μπουτάκι αγελάδας και ένα τόξο.

 Τώρα που το σκέφτομαι δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να σκοτώνουμε τα ζώα, αφού και εμείς ζώα είμαστε!

Ο Ούγκα Μπούγκα

από τον Σωκράτη Τυροκομάκη

Είμαι ο ούγκα μπούγκα, ένας προϊστορικός άνθρωπος. Μια μέρα μέσα στον χειμώνα ήμουν σε ένα δέντρο τρώγοντας καρύδια, ξαφνικά από την άκρη του ματιού μου βλέπω έναν σμιλόδοντα να με παρακολουθεί, γρήγορα σηκώνω το δόρυ μου και περπατάω προς τα πίσω αργά. Ο σμιλόδοντας αρχίζει να τρέχει προς τα πάνω μου, βάζω το δόρυ μου μπροστά μου για να με προστατεύσει αλλά το δαγκώνει και το σπάει στα δύο κόματια. Τρέχω μακριά αλλά δεν έβλεπα μπροστά μου και έπεσα γύρο στα 5 μέτρα πάνω σε ένα κοπάδι μαμούθ, παρατηρείσα ότι το κοπάδι πέρναγε από μια παγωμένη λίμνη. Όσο περνούσε το μαμούθ που ήμουν πάνω άκουσα ένα κρακ, κοιτάζω κάτω αλλά πριν τα καταφέρω ο πάγος κάτω από τα μαμούθ σπάει και πέφτω στο νερό, καταπάγωσα και κολύμπησα προς την ακτή, τότε βρήκα την φυλή μου και έζησα μια επίπονη ζωή.

 

Τέσσερις ιστορίες από το Χαλάνδρι

 

Τέσσερις ιστορίες από τη Μαριαλένα Πορίχη στο πλαίσιο του εργαστηρίου 

"Ο κόσμος της Πηνελόπης Δέλτα" στο Αετοπούλειο του Δήμου Χαλανδρίου

ΙΣΤΟΡΙΑ ΝΟ 1

Η ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Τη μισώ, τη μισώ, τη μισώ! Είναι δυνατόν να είμαι τόσο καιρό εδώ, να φτιάχνω μία σχέση με τους ανθρώπους μου, και να έρχεται αυτή η ασπρόαυρη νυφίτσα και να μου τα παίρνει όλα;! Ξεκίνησε ερχόμενη στον χώρο μου. Δεν της έφτανε ο κήπος; Έπρεπε να έρθει και στο τσιμεντένιο βασίλειό μου; Και σιγά σιγά άρχισε να κλέβει και τα χάδια μου! Η, πια, μεγάλη κόρη της, εξαφανισμένης, ανθρωπίνας μου, είναι η μόνη που μου έχει μείνει πιστή. Αλλά βγαίνει από τη μαγική πύλη, μόνο για να μου φέρει φαγητό και για να χαζέψει στο χαζοκούτι της. Το ανθρωπάκι με τις μπλε <<παντόφρες>>, νομίζω τις είπε, που έρχεται συνέχεια για χάδια, έχει μαγευτεί από το ασπρόμαυρο φίδι και μόνο αυτό χαϊδολογεί. Παλιότερα, όταν ερχόντουσαν στο τσιμεντένιο βασίλειό μου, με το που πέταγε η φωτεινή μπάλα ψηλά, για να πάνε στο τεράστιο, πράσινο περιστέρι, με τα λαμπερά κόκκινα μάτια, ερχόταν το παιδάκι με τις μπλε <<παντόφρες>>, και με χάιδευε και εγώ την έγλειφα. Τώρα μόνο τον ασπρόμαυρο αρουραίο χαϊδολογεί. Εμένα με έχουν παραγκονισμένη! Και αυτή η ασπρόμαυρη αίχιδνα δε βάζει γλώσσα μέσα της! Όταν με πιάνουν νεύρα και την δέρνω ένα πατουσάκι, το παιδάκι με τις μπλε <<παντόφρες>>, μου φωνάζει <<ψιτ, ψιτ!>>, και τρέχει να πάρει αγκαλιά το κακομοίρικο <<Στρατσιατελάκι>> της, όπως τη λέει. Αλλά το χειρότερο έγινε σήμερα, με το που πέταξε η φωτεινή μπάλα.

Σήμερα ήταν ειδική μέρα και τα τρία παιδάκια της κόρης της φίλης μου δεν έφηγαν για το τεράστιο, πράσινο περιστέρι με τα κόκκινα μάτια. Αυτό γίνεται κάθε τρις και λίγο. Άλλα πάντα είναι δύο φορές συνεχόμενες και, το ένα παιδάκι με τις μπλε <<παντόφρες>>, πάντοτε, καθώς έρχετε, φωνάζει, <<Σαββατοκέριακο, Σαββατοκέριακο, επιτέλους έχουμε Σαββατοκέριακο!>>, και τότε ξέρω ότι θα μείνουν εδώ. Ήρθε λοιπόν, το μεγάλο παιδάκι της κόρης της φίλης μου, το <<Στερνοπούλι της>>, όπως την είχα ακόυσει να το λέει, έξω, στο τσιμεντένιο βασίλειό μου. Εγώ χάρηκα πολύ, γιατί δεν βγαίνει ποτέ χωρίς το τετράγωνο ζαβοκούτι του. Με πείρε αγκαλιά και άρχισε να με χαϊδεύει, λέγοντάς μου, <<Σύσση. Σύσση, τι καλό κορίτσι που είσαι; Τι καλό! Τι καλό!>>. Έβγαλα κοροϊδευτικά τη γλώσσα μου στην ασπρόμαυρη οχιά και χώθηκα πιο μέσα στην αγκαλιά του. Κατέβηκε από το τσιμεντένιο βασίλειο μου, πήρε έναν κουβά από τον κήπο στο άλλο του χέρι, ίδιο με αυτόν που είχα χωθεί μέσα κάποια στιγμή και ήταν τόσο μεγάλος που δεν μπορούσα να βγω όσο κι αν πηδούσα, και πήγαμε στον πίσω κήπο. Άφησε τον κουβά κάτω και εμένα μέσα του. Είχα χαρεί τόσο πολύ με αυτές τις ξαφνικές αγάπες που ούτε κατάλαβα ότι ο πάτος είναι υγρός και μοίριζε λεμόνι. Αλλά καθώς περίμενα να έρθει να με πάρει, άκουσα τον πιο σιχαμερό ήχω στον κόσμο. ΝΕΡΟ! Είχε πάρει αυτό το ψεύτικο πράσινο φίδι που φτήνει νερό και το έφερε προς το μέρος μου. Πανικοβλήθηκα! Προσπάθησα να φήγω, να πηδίξω, αλλά τίποτα. Άρχισε να με βρέχει και εγώ κοπανιόμουν γύρω γύρω μπας και γλιτώσω. Πρωδοσία! Αλλά τότε άκουσα τον δεύτερο χειρότερο ήχω στον κόσμο. Αυτή τη καταραμένη φωνή. Το φίδι το κολωβό, εννοώ η Στρατσιατέλα, ήρθε και κοκάλοσε με το θέαμα. Αλλά ενώ εγώ ζούσα το δράμα μου, περίμενα εκείνη να πανικοβληθεί και να φύγει. Αλλά αντί να τρέξει να φύγει, εκείνη πήδηξε στη πλάτη του και του έμπηξε τα νύχια της. Με μια κραυγή πόνου, την έρειξε πάνω στον κουβά και ο κουβάς έπεσε κάτω. Εγώ έφυγα σήφουνας και πήγα στο τσιμετένιο βασίλειό μου και άρχισα να γλείφομαι μπας και στεγνώσω. Μετά από λίγο ήρθε το παιδί, χτυπώντας με δύναμη τις πατούσες του και από πίσω του νιαούριζε η Στρατσιατέλα. Από τότε δεν την ξαναχτύπησα. Χωρίς λόγο. 

 

ΙΣΤΟΡΙΑ ΝΟ 2

Η ΜΑΓΙΚΗ ΜΥΡΩΔΙΑ

Έτρεχα, έτρεχα σαν τρελή! Οι πληγές μου πονούσαν αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω να τρέχω, δε μπορούσα να ρισκάρω να με πιάσει στα χέρια του! Σταμάτησα μετά από αρκετή ώρα για να γλείψω τις πληγές μου. Το ήξερα ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν κακός. Δεν μύριζε καλά! Αλλά δεν μπορούσα να σκέφτομαι αυτόν τώρα. Ο πόνος με έσκιζε στα δύο. Ξάπλωσα στο γρασίδι, ενώ έβλεπα το γνωστό κόκκινο υγρό να τρέχει από τη γούνα μου. Ένιωθα τόσο αδύναμη που δεν μπορούσα ούτε να γλείψω τις πληγές μου. Σιγά σιγά, ένιωθα τα μάτια μου να βαραίνουν, ενώ όλα σκοτείνιαζαν.

Ένιωθα ζαλισμένη. Μα, για μισό;! Κινούμε; Και, τι μυρωδιά είναι αυτή; Αχ, μοιρίζει τόσο όμορφα! Σαν να έχεις συμπτήξει τις πιο όμορφες μυρωδιές σε όλο τον κόσμο. Κοίταξα ψηλά. Ένα κοριτσάκι με κράτραγε στα χέρια. Τα μάτια της έβγαζαν μια λάμψη πρωτόγνωρη. Μου χαμογέλασε γλυκά. Ένιωσα κάτι να τσιμπάει την καρδιά μου. Εκείνη δεν ήταν σαν τους άλλους ανθρώπους και κυρίως, δεν ήταν σαν <<εκείνων>>. Το έννιωθα μέσα μου. Με ακούμπησε προσεχτικά σε ένα μάτσο κουβέρτες. Οι πληγές μου ήταν προσεγμένες και δεμμένες. Αλλά δεν τις σκεφτόμουνα. Εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να μην με αφήσει. Να μην φύγει. Η καρδιά μου πετάριζε καθώς δειλά δειλά άπλωνε το χέρι της να με χαϊδέψει. Παρά τον φόβο μου, μετά από τον προηγούμενο ιδιοκτήτη μου,  ήξερα ότι αυτό θα δουλέψει. Αυτή δεν θα μου φερόταν σαν ιδιοκτήτρια, σαν να ήμουν κάτι που θα της ανήκε, αλλά σαν φίλη. Κάτι μέσα μου αυτό έλεγε.

Τότε μπήκε από την πόρτα μία γάτα. Ήταν πολύ όμορφη, είχε πράσινα μάτια και τζίντζερ κηλίδες στη λευκή της γούνα, αλλά πολύ μεγαλύτερη μου. Καθώς τα μάτια μας συναντήθηκαν, ξίνισε η έκφρασή της. Εκείνη την ώρα ήρθε και μία μεγαλύτερη, σε ηλικία, κυρία και βλέποντας την γάτα στο σπίτι, θύμωσε. Τότε αντίκρισε και εμένα στη γωνίτσα μου, με το κοριτσάκι που με χάιδευε. Πλησίασε διακριτικά. Εγώ φοβόμουν αλλά απάνταγα στα χάδια με γουργουρητά. Η γυναίκα έγειρε προς τα εμένα. Με κοίταζε με τα μαύρα μάτια της, και εγώ, ειλικρινά, ανατρίχιασα από το απόκοσμο βάθος τους. Και εκείνη μύριζε όμορφα, αλλά όχι σαν το κοριτσάκι. Κανένας άνθρωπος δεν θα μπορούσε να μυρίζει σαν εκείνη. Η γυναίκα σκούντηξε το κορίτσι και πήγαν μαζί σε ένα άλλο δωμάτιο από το οποίο δεν είχα ορατότητα. Γύρισαν με μπολάκια με φαγητό και νερό. Περίπου έτσι πέρναγαν οι μέρες. Καθόμουν μέσα στο σπίτι και το κοριτσάκι με φρόντιζε. Καμιά φορά σκαρφάλωνε εκείνη η γάτα στο περβάζι και με κοίταζε με ζήλια. Αυτό το δολοφονικό βλέμμα δεν ξεχνιέται εύκολα. Αφότου ανάρρωσα πλήρως, με έβγαλαν έξω μαζί με τη γάτα, και, κάθε λίγο και λιγάκι, ερχόταν  το κοριτσάκι και με χαϊδολογούσε. Την αγαπάω τόσο πολύ! Ξέρω βαθιά μέσα μου ότι, με αυτό το κορίτσι θα μείνουμε μαζί μέχρι το τέλος των ζωών μας. 

 

ΙΣΤΟΡΙΑ ΝΟ 3

Το γατίσιο ένστικτο

Εγώ γεννήθηκα στον δρόμο. Τα αδέρφια μου και εγώ μείναμε πολύ νωρίς μόνα μας και έπρεπε να μάθουμε να επιβιώνουμε από τους κινδύνους. Τα τεράστια, τετραγωνισμένα, πολύχρωμα, γρήγορα πουλιά, με τα κόκκινα, φωτεινά μάτια που κουβαλάνε ανθρώπους μέσα, είναι πολύ επικίνδυνα για εμάς τα μικρά πλάσματα. Έξι αδερφάκια ήμασταν και σύντομα έμεινα ολομόναχη. Με τις κακουχίες και την δύσκολη επιβίωση, ένας ένας, φεύγαμε για να πάμε στον <<γατόκοσμο>>. Αλλά δυστυχώς, όλοι οι άλλοι έπρεπε να συνεχίσουμε να ζούμε τις ζωές μας. Έμαθα να βρίσκω τροφή, νερό και να μένω πάντοτε μακριά από τους ανθρώπους. Όλοι είναι κακοί, ανεξάρτητος. Βέβαια υπάρχουν και γάτες που ερωτεύτηκαν ανθρώπους και μιλάνε μονάχα για τους ανθρώπους τους και την ξεχωριστή μυρωδιά που έχουν. Φυσικά, μέχρι να αγαπήσω και εγώ, δεν είχα ποτέ μου καταλάβει αυτές τις γάτες. Εγώ απεχθανόμουν τους ανθρώπους. Στη ζωή μου δεν είχα πάρει ποτέ μου τίποτα καλό από αυτούς. Μόνο πόνο. Αλλά μία μέρα, κατάλαβα τι εννοούσαν αυτές οι γάτες.

Ήμουν προς αναζήτηση τροφής, όταν είδα μία γηραιά κυρία να περπατάει. Η γούνα της ήταν λευκή και οι πατούσες της ήταν πιο ψηλά από ότι θα έπρεπε να είναι. Κρύφτηκα πίσω από ένα δέντρο. Εκείνη με πρόσεξε. Έβγαλε κάτι από το τεράστιο πλεχτό καλάθι που είχε κρεμασμένο στο μπροστινό της πόδι. Στην αρχή φοβήθηκα. Αλλά μετά κατάλαβα ότι δεν θα έβγαζε κάτι επικίνδυνο. Έβγαλε φαγητό! Μου το άφησε και έκανε κάποια βήματα πίσω. Επιφυλακτικά πλησίασα το φαγητό και άρχισα να μασουλάω. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι μύριζε πολύ έντονα κάτι. Μα, τι μπορεί να μυρίζει τόσο ωραία; Ήταν η γηραιά ανθρώπινα! Η κυρία, σιγά σιγά, με αργές κινήσεις, άρχισε να προχωράει στον δρόμο της. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα μια τσιμπιά στην καρδιά μου. Ένιωσα… άδεια. Κοίταξα μία το φαγητό και μία την φιγούρα της κυρίας που όλο και πιο πολύ χανόταν. Υπό άλλες συνθήκες θα έτρωγα χωρίς καν να σκεφτώ οτιδήποτε άλλο. Αλλά τώρα; Τι διαφορετικό ένιωθα; Τα πόδια μου άρχισαν να κινούνται. Διστακτικά στην αρχή και όλο πιο γρήγορα και γρήγορα, μέχρι που άρχισα να τρέχω. Δεν ήθελα να τη χάσω, δεν μπορούσα να τη χάσω. Με αυτή τη γυναίκα ήταν γραφτό να είμαστε μαζί.         

 

 

ΙΣΤΟΡΙΑ ΝΟ 4

Εγώ Ντιίγκ...

Εγώ, Ντιίγκ, σηκώθηκα και έσπρωξα μεγάλη πέτρα που προστάτευε σπηλιά του Ντιίγκ. Εγώ, Ντιίγκ, πήρα εργαλείο και πήγα να βρω τροφή. Εγώ, Ντιίγκ, κρύφτηκα πίσω από δέντρο να πιάσω ζώο. Έτρεξα να πιάσω ζώο και μια φωτιά ανοίχτηκε και έφαγε Ντιίγκ. Εγώ, Ντιίγκ, ξύπνησα και είδα πράγματα που δε πίστεψα. Πολλοί σα εμένα, αλλά στα δύο πόδια και με γούνες σα δικές μου, αλλά χρώματα σα αυτά που ζωγράφιζα στη σπηλιά του Ντιίγκ. Ακατανόητα πράγματα σα ζώα έτρεχαν με πλάσματα σα Ντιίγκ μέσα. Πλάσματα σα Ντιίγκ, κράταγαν μικρά ζώα και περπατούσαν με δύο πόδια σε χώματα γκρι. Μικροί Ντιίγκ ήταν σε πόδια άλλων Ντιίγκ χωρίς γούνα σα Ντιίγκ. Εγώ, Ντιίγκ προσπάθησα να περπατήσω σε δύο πόδια άλλα έπεσα. Τι συναίβενε σε αυτούς τους Ντιίγκ; Στα τέσσερα πόδια του Ντιίγκ, εγώ Ντιίγκ, πήγα σε γκρι χώμα να περάσω από τη άλλη που είδα δέντρο, αλλά ζώο που έτρεχε με, σα Ντιίγκ μέσα, έτρεξε προς Ντιίγκ. Εγώ, Ντιίγκ έκλεισα μάτια και ετοιμάστηκα για πόνο. Εγώ, Ντιίγκ ξύπνησα και ήμουν στη σπηλιά μου. Ντιίγκ κοιμόμουν. Δεν θα ξαναφάω ζώω πριν κοιμηθώ, εγώ Ντιίγκ!

 

 

Λογοτεχνικός περίπατος στο Φάληρο

 

Λογοτεχνικός περίπατος στο Φάληρο

Ο Δήμος Παλιού Φαλήρου και το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης στο πλαίσιο της σειράς ιστορικών περιπάτων, σας καλούν την Κυριακή 27 Νοεμβρίου στις 16:00  το απόγευμα σε έναν Λογοτεχνικό Περίπατο στο Φάληρο.

Ελάτε να ανακαλύψουμε μαζί:

 -Ποια είναι η ιστορία πίσω από το κτίριο που, στεγάζει το Μουσείο Παιχνιδιών και πώς σχετίζεται με τον Κίτρινο Φάκελο του Καραγάτση;

-Ποια σχέση έχει με το Φάληρο η δημοφιλής σειρά «Φλόγα και άνεμος»;

-Ποιες αναμνήσεις του πατέρα του καταγράφει ο Νίκος Βατόπουλος για το Φάληρο της Κατοχής;

-Πώς περιγράφει το Φάληρο της Μπελ Επόκ ο Μίλτος Λιδωρίκης;

-Τι είδε ο συγγραφέας της Μαντάμ Μποβαρί όταν έφτασε στο Φάληρο το 1851;

-Τι συνέβη στον ήρωα του μυθιστορήματος της αρχαιολόγου Εύης Πίνη, τον Σίκινο λίγο πριν τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας;

Αυτές και πολλές ακόμη ιστορίες θα τις ανακαλύψουμε περπατώντας στην πόλη, διαβάζοντας παράλληλα σχετικά λογοτεχνικά κείμενα.

Ξεναγός και συνοδοιπόρος είναι ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Κώστας Στοφόρος

Οι περίπατοι γίνονται με την συνεργασία του Μουσείου Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης.

Σημείο συνάντησης:  Στο προαύλιο της εκκλησίας Άγιος Γεώργιος.

 Πληροφορίες και Δήλωση Συμμετοχής

Δημοτικές Βιβλιοθήκες 

    210 9811030

 dimotikivivliothikipf@gmail.com

Ένας προϊστορικός άνθρωπος, ο Τάκης κι ένας ορθογώνιος ροζ αρουραίος

 Από το εργαστήριο μας "Ο κόσμος της Πηνελόπης Δέλτα"

Η ιστορία ενός προϊστορικού ανθρώπου από τον Στυλιανό Ξυνόγαλο

...και μια ιστορία με ζώα από την Αλκυόνη Κρητικάκη 

Ο Τάκης και ο ροζ ορθογώνιος αρουραίος

 Ξυπνάω. Ανοίγω την στοματάρα μου για να χασμουρηθώ. Κοιτάω τριγύρω να καταλάβω που βρίσκομαι. Είμαι στο τελάρο με το αφράτο πάπλωμα δίπλα στο παράθυρο της κουζίνας. Αναρωτιέμαι τι ώρα να είναι. Η ώρα πρωινού? Η ώρα ύπνου? Η ώρα βόλτας? Η ώρα ύπνου στον ήλιο? Η ώρα απογευματινού ή η Τρίτη ώρα ύπνου? Μισό λεπτό! Ήρθαν αυτοί που μένουν μέσα και με ταΐζουν. Αν είμαι τυχερός θα ανοίξουν την πόρτα να αεριστεί το σπίτι. Μπίνγκο! Το μόνο που μένει για να μπω μέσα είναι να βάλω τα νύχια μου στη σήτα, να τη σπρώξω με το βάρος μου και να βάλω το πόδι μου στο κενό για να αυξήσω την τρύπα. Μπαίνω μέσα like a boss as always και τα μάτια μου γουρλώνουν καθώς αντικρίζω έναν ροζ αρουραίο με λαιμό σαν καμηλοπάρδαλης. Στην αρχή το παίζω cool παρά τον φόβο του ‘καινούριου’. Ήταν όλα μια χαρά και ωραία μέχρι που άρχισε να με πλησιάζει. Σηκώνομαι για να είμαι σε επιφυλακή.  Ορθώνω την τρίχα μου, βγάζω νύχια και του κάνω «χχχχχχχχ». Αφού βλέπω ότι δεν χαμπριάζει, αρχίζω να τρέχω για τη ζωή μου. Κάνω τον κύκλο της κουζίνας. Γυρνάω πίσω: με ακολουθεί.  Κάνω άλλον έναν κύκλο και ελέγχω την πόρτα: κλειστή. Πάω στην πίσω πόρτα: και αυτή κλειστή. Το κυνηγητό δε  σταματάει. Φοβερό work out by the way*.  Λύτρωση! Τρέχοντας πάντα κατευθύνομαι προς την κουρτίνα για να κρυφτώ. Το τέχνασμα φαίνεται να πιάνει γιατί ο αρουραίος σταματάει λίγο πιο μπροστά από εμένα που τον κοιτούσα. Άξαφνα, χιμάει να με κατασπαράξει. Και άντε πάλι το τρεχαλητό. Και τρέχω και τρέχω ώσπου τον βλέπω να μένει πίσω. Το κοιτάω, με κοιτάει και φεύγει. Ακούω την πόρτα να ανοίγει και φεύγω σαν σίφουνας. Αν δε φύγει πάντως εγώ δεν ξαναμπαίνω μέσα. Βόλτα τώρα μετά από τόσο τρέξιμο δεν κάνω οπότε πάω στην μπροστινή βεράντα να ξαπλώσω σε μία καρέκλα κάτω από τον ήλιο. Καληνύχτα!!!

Εργαστήριο "Ο κόσμος της Πηνελόπης Δέλτα": Τα δικά μας βιβλία

Πώς θα ήταν ένα βιβλίο με την ιστορία ενός ζώου; 

Πώς θα ήταν ένα βιβλίο για έναν προϊστορικό άνθρωπο;

Η Σοφία Ζευγώλη έχει τις απαντήσεις!

Όλα αυτά στο εργαστήριο "Ο κόσμος της Πηνελόπης Δέλτα" στο Αετοπούλειο του Δήμου Χαλανδρίου

 

Τα διαμάντια της Δόμνας στην Αθήνα

 

Την Πέμπτη 24 Νοεμβρίου στις 7 το απόγευμα στον Πολυχώρο Άγκυρα (Σόλωνος 124) έχω τη χαρά και τη τιμή να μιλήσω για το μυθιστόρημα της Ευδοκίας Ποιμενίδου «Τα διαμάντια της Δόμνας» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γράφημα.  

Μια αφήγηση που σε καθηλώνει και ζωντανεύει με τη δύναμη ενός σύγχρονου παραμυθά τη ζωή, τη καθημερινότητα και την ιστορία της Ανατολικής Θράκης. Μια ιστορία δραματική και εν πολλοίς άγνωστη. Ένα κομμάτι Ελλάδας που χάθηκε από ολέθριους χειρισμούς της πολιτικής ηγεσίας. Ένας ολόκληρος κόσμος που ξεριζώθηκε και το δράμα του έχει μάλλον επισκιαστεί από την Καταστροφή της Σμύρνης.

Αλλά και πιο πίσω, η ιστορία της Ανατολικής Θράκης και η συνεισφορά της στην Επανάσταση του 21, σχεδόν αγνοείται. Η Δόμνα Βισβίζη, η ηρωική καπετάνισσα που έδωσε τα πάντα στον αγώνα, όπως και δεκάδες άλλοι Αινίτες και Ανατολικοθρακιώτες παραμένουν άγνωστο.

Σημαντικές και οι αναφορές στα έθιμα και τις παραδόσεις της περιοχής που σε πολλές περιπτώσεις κινδυνεύουν να χαθούν. Μου φάνηκε τόσο σημαντική η Θρακιώτικη Βασιλόπιτα που το κάθε κομμάτι είχε και κάτι συμβολικό για όποιον του τύχαινε.

Δεν είναι όμως μόνο η συνεισφορά στη διατήρηση της μνήμης που κάνει αυτό το βιβλίο πολύτιμο. Είναι ο τρόπος που η συγγραφέας αφηγείται και προσεγγίζει τους ήρωές της. Είναι ολοφάνερο το βιωματικό στοιχείο, που συνδυάζεται με την ιστορική έρευνα.

Ένα μυθιστόρημα συγκινητικό με τη συνάντηση της υπέργηρης Χιλμιγιέ με την εγγονή της αγαπημένης και μονάκριβης φίλης της, της Δόμνας που την έχασε με τον ξεριζωμό και τον βίαιο εκπατρισμό των Ελλήνων.

Εδώ μπορείτε να δείτε ένα σχετικό τρέιλερ

 https://europeanbooktrailers.eu/trailer/book-trailer-the-diamonds-of-domna-by-evdokia-pimenidou/