Ο Ζαμπαντής και η μηχανή του χρόνου

 Από το εργαστήρι της "Παραμυθοκουζίνας" στο 1ο Δημοτικό Σχολείο του Παπάγου

                    Ο Ζαμπαντής και η μηχανή του χρόνου (2)

            Ήταν απόγευμα και ο Ζαμπαντής με τη Μηλίτσα έπιναν τον καφέ τους συζητώντας ευχάριστα. Κάποια στιγμή, η Μηλίτσα αποφάσισε να σπάσει τον πάγο, κάνοντας μια ερώτηση που τόσο καιρό καρτερούσε:

-          Κατά την ανάγνωση ενός βιβλίου μου για την Αρχαία Αίγυπτο, αντίκρισα τ’ όνομά σου και αναρωτιέμαι… Από όλα τα άτομα που έχω γνωρίσει, μόνο έναν Ζαμπαντή ξέρω…

-          Θα σου εξηγήσω, μα είναι μεγάλη ιστορία. Και ναι, εγώ ήμουν αυτός.

»Πριν από έναν χρόνο περίπου, στη γειτονιά αυτή, εγκαινιάστηκε ένα μουσείο με μηχανές του χρόνου, το ξέρεις κι εσύ φαντάζομαι. Η εμφάνιση, όσο και το σκεπτικό του ήταν τόσο δελεαστική που κέρδισε αμέσως την προσοχή μου, οπότε ήμουν απ’ τους πρώτους που τη δοκίμασε. Στο εσωτερικό βρίσκονταν 4 μηχανές τότε, που η κάθε μία χωρούσε  έναν ή δύο ανθρώπους. Και τότε βρέθηκα μπροστά σε ένα μονοπάτι με 4 πύλες. Η μία οδηγούσε στην Αρχαία Ρώμη, η άλλη στην Αρχαία Αίγυπτο, η άλλη στην χώρα των Βίκινγκς, και η τελευταία στην Ελλάδα. Εγώ, λοιπόν, διάλεξα την Αρχαία Αίγυπτο γιατί ανέκαθεν μου κινούσε το ενδιαφέρον. Όταν όμως αναγνώρισα μέσα στο πλήθος των ταξιδιωτών και την ξαδέρφη μου, τη Λούνα, να κρατάει το ίδιο βιβλίο με το δικό σου, ήξερα πως η περιπέτεια θα γινόταν πιο ευχάριστη.

            »Όταν προσπέρασα την πύλη, εκτυφλωτικό φως γέμισε τον χώρο. Άρχισα να προχωράω προς την πηγή του φωτός, ακολουθώντας τη Λούνα, η οποία μου εξήγησε πως είχε επισκεφθεί το μουσείο προτού εγκαινιαστεί, σαν εθελόντρια, οπότε γνώριζε καλά τον δρόμο. Μια μισάνοιχτη ξύλινη πόρτα, η οποία εξέπεμπε φως, οδήγησε σε ένα μακρόστενο δωμάτιο. Αφού εισήλθαμε και οι δύο, η πόρτα έκλεισε αυτόματα και το δωμάτιο άρχισε να στριφογυρίζει. Και όσο περισσότερο αύξανε ταχύτητα, τόσο πιο σκοτεινό γινόταν…

            »Στη συνέχεια ακούστηκε ένας ήχος, σαν αυτόν στα τηλεπαιχνίδια όταν απαντάς σωστά, και  μια γυάλινη πόρτα άνοιξε. Εμφανίστηκα μπροστά σε κατάλευκες πυραμίδες,  που μου φάνταζαν πολύ μεγαλύτερες από ό,τι είναι στην πραγματικότητα. Τριγύρισα στο εντυπωσιακό αυτό μέρος  και το περιηγήθηκα. Η Λούνα, διαβάζοντας το βιβλίο της, μου είπε πως γνωρίζει ένα μυστικό: ο Φαραώ της εποχής πριν πεθάνει είχε γράψει σε έναν πάπυρο όλους τους θησαυρούς στις πυραμίδες και το μέρος στο οποίο βρίσκονταν, με έναν κωδικοποιημένο τρόπο, ώστε να καταλαβαίνει μόνο εκείνος και οι πιστοί συνεργάτες του. Ο πάπυρος αυτός ήταν τοποθετημένος στην Κοιλάδα των Βασιλείων, μαζί με τον τάφο του Φαραώ. Τότε πρότεινα να επισκεφτούμε το μέρος, εάν είναι δυνατό, καθώς θα είμαστε οι πρώτοι που θα το ανακαλύψουμε.

»Η Λούνα ενθουσιάστηκε και άρχισε να τρέχει προς έναν λόφο στην απέραντη αλλά και γεμάτη πλήθος έρημο, περνώντας ανάμεσα από διάφορα είδη συγγενών της σημερινής καμήλας και καμηλοπάρδαλης. Στο βάθος φάνηκε μια τεράστια είσοδος, η οποία δεν φυλασσόταν. Αρχικά, απόρησα, αλλά μετά σκέφθηκα πως ήταν πιο ευνοϊκό, καθώς οι φρουροί μπορεί να μην μας άφηναν να μπούμε. Απ’ την πρώτη ματιά, ο χώρος μου φάνηκε εντυπωσιακός και εξαιρετικά περίτεχνος. Περνώντας από μακρόστενους διαδρόμους με ανάγλυφους και πολύχρωμους τοίχους, αναρωτήθηκα. Πώς είναι δυνατό ένα  βασιλικό νεκροταφείο να είναι τόσο στολισμένο; Λες και είναι τίποτα χαρμόσυνο για τους Αιγύπτιους να πεθαίνει ένας Φαραώ... Όταν φτάσαμε στον τάφο του Φαραώ, προς μεγάλη μας έκπληξη, ο πάπυρος έλειπε! Η Λούνα με ρώτησε τι σκόπευα να κάνω κι εγώ της είπα να με ακολουθήσει.

» Βγαίνοντας περιπλανήθηκα στην πόλη και προσπάθησα να ενημερώσω τους κατοίκους, αλλά εκείνοι δεν καταλάβαιναν. Τα σύγχρονα Αιγυπτιακά δεν μοιάζουν καθόλου με την αρχαία γλώσσα. Αλλά και με τέτοιο ντύσιμο, ποιος να με πάρει στα σοβαρά; Φαντάσου να εμφανίζεται κάποιος εδώ, να μιλάει μια περίεργη γλώσσα που σου φαίνεται τελείως άγνωστη, να φοράει κάτι που σου φαίνεται τρελό ή ξεπερασμένο και να ισχυρίζεται πως έρχεται απ’ το μέλλον! Ευτυχώς όμως, η Λούνα γνώριζε πολλά  φιλικά άτομα από ένα χωριό δίπλα στο Αρχαίο Κάιρο. Εκεί συνάντησα την Τία, και αφού γνωρίστηκα, της εξήγησα το πώς βρεθήκαμε εδώ και για ποιον λόγο.  

-          Ήρχαμε από τον 21^ο αιώνα χάρη σε μια χρονομηχανή. Εξήγησα ήρεμα, ελπίζοντας να με καταλάβει.

-          Αλήθεια; φώναξε η Τία ενθουσιασμένη. Έχουν χτιστεί νέες πυραμίδες;

-          Δε χτίζονται πυραμίδες τώρα πια. Η αρχιτεκτονική έχει αλλάξει. της απάντησα

-          Χτίζονται όμως πολυκατοικίες, συμπλήρωσε η Λούνα. Αλλά φτάνει, δεν θα σου κάνω άλλα spoiler.

-          Τι είναι τα spoiler; ρώτησε η Τία

-          Ξέχνα το, τίποτα, απάντησα γελώντας. Ο σκοπός μας είναι να  σας ενημερώσου-με. Σε μια εγκυκλοπαίδεια μάθαμε για τον πάπυρο του Φαραώ, ο οποίος έγραφε τα μυστικά που βρίσκονται στις πυραμίδες…

-          Χμ, μουρμούρισε η Τία. Ναι, το γνωρίζω, αλλά όχι τι είναι γραμμένο φυσικά. Βρίσκεται στην Κοιλάδα των Βασιλείων.

-          Εκεί πήγαμε κι εμείς. Το παράδοξο όμως είναι πως ούτε φρουροί φύλαγαν τον χώρο και ούτε ο πάπυρος υπήρχε! δήλωσα με δυνατή φωνή. Αν το έχει πάρει κάποιος ληστής;

-          Δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείτε. Μπορεί απλά να του άλλαξαν θέση για περισσότερη ασφάλεια. Παρ’ όλα αυτά, είμαι πρόθυμη να σας βοηθήσω, απάντησε η Τία ευγενικά.

»Έτσι κατευθυνθήκαμε προς τις πυραμίδες. Την ώρα της διαδρομής, η Τία διηγούταν διάφορες εμπειρίες από το χωριό της, και ύστερα της διηγούμασταν κι εμείς για το διαδίκτυο, για τα μουσεία και τις χρονομηχανές διάφορων εταιριών. Μετά από ένα μισάωρο, φτάσαμε στον προορισμό μας. Οι πυραμίδες δέσποζαν στο κέντρο της πόλης και όσο τις παρατηρούσα, η Λούνα ξεφύλλιζε βιαστικά το βιβλίο της, μέχρι που έφτασε στην κατάλληλη για εκείνη τη στιγμή σελίδα. «Μπείτε μέσα» μας κάλεσε η Τία. Μια μικρή χαμηλοτάβανη πύλη μας οδήγησε στο εσωτερικό. Αλλά εκεί… Χαμός! Σκαλιστά σκαλοπάτια, μακρόστενοι διάδρομοι, ψηλοί τοίχοι και αδιέξοδοι. Η Τία εξήγησε ότι ακόμη κι αν ο πάπυρος πέσει σε χέρια ληστών, είναι κωδικοποιημένο το μήνυμά του και οι ίδιοι σίγουρα θα χαθούν μες στον λαβύρινθο. Καθώς όμως έφτασα στην πύλη να εξέλθω, η Λούνα με σταμάτησε. «Ξέρω τον δρόμο. Μπορούμε να πιάσουμε τους κλέφτες!» φώναξε, δείχνοντάς μου ένα χάρτη στο βιβλίο της.   

»Πάντα ήξερα πως η ξαδέρφη μου είναι τρελούτσικη, καθώς ανέκαθεν ήταν, αλλά με ένα μέτρο, όχι κι έτσι. Ακούς εκεί, να χαθούμε κι εμείς! Ακόμα και η Τία αμφέβαλλε, αλλά η Λούνα δε δέχτηκε το όχι σαν απάντηση και άρχισε να διασχίζει τρέχοντας τον διάδρομο. Δεν είχαμε άλλη επιλογή παρά να ακολουθήσουμε. «Είναι πάντα έτσι;» με ρώτησε η Τία και εγώ αμέσως κούνησα το κεφάλι καταφατικά.

»Σε χρόνο μηδέν, είχαμε βρεθεί στο κέντρο του λαβύρινθου. Ήταν τόσο εντυπωσιακό. Ένας θησαυρός από ατόφιο χρυσάφι βρισκόταν εκεί, ασφαλής. Αυτό σήμαινε πως οι ληστές θα βρίσκονταν μάλλον ακόμα στο λαβύρινθο. Συνεχίζοντας την πορεία μας, έπρεπε να τους αντιμετωπίσουμε αργά ή γρήγορα. Μόλις τους αντικρίσαμε, αρχικά προσποιήθηκα τον βοηθό τους και τους οδήγησα σε αδιέξοδο. Ύστερα η Τία ανέλαβε την ποινή τους, καθώς γνώριζε καλύτερα τα δεδομένα της εποχής.

»Αφού τελείωσε μια ακόμα περιπέτεια, ετοιμάστηκα να φύγω. Προχώρησα με τη Λούνα πλησιέστερα προς την πύλη, όμως κάποιος μας σταμάτησε. Ήταν η Τία. «Προτού φύγετε, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω. Καταφέρατε να αιφνιδιάσετε ληστές που προκαλούσαν τρόμο στην περιοχή εδώ και πολλά χρόνια. Οπότε, νόμιμα διεκδικείτε ένα μέρος του θησαυρού.» είπε χαμογελαστά και μας έδωσε ένα σάκο γεμάτο χρυσάφι.

-          Αλήθεια; ξεφώνισε εντυπωσιασμένη η Μηλίτσα. Και έχεις τώρα το σάκο;

-          Ναι φυσικά. απάντησε ο Ζαμπαντής χαμογελώντας πονηρά.

-          Και γιατί δεν το ανέφερες απ’ την αρχή; Πού είναι; ρώτησε φωναχτά αναπηδώντας στη θέση της!