Τρώγεται η αγάπη;

 Λόγω της ημέρας η εκλεκτή φίλη Ιωάννα Αδαμίδου μοιράστηκε μαζί μου αυτό το υπέροχο κείμενο. και με τη σειρά μου -και με την άδειά της- το μοιράζομαι μαζί σας:

Τρώγεται η αγάπη;

Αδαμίδου Ιωάννα, MS, RD Διαιτολόγος – Διατροφολόγος & Βιολόγος

 

Μέσα σε όλο αυτό το παράφρον κοινωνικό συνονθύλευμα ανθρώπων, ιδεών, αγαθών και καθημερινών στιγμών, υπάρχει κάτι που θες αλλά δε μπορείς να ακουμπήσεις. Ίσως το πιο σημαντικό και συγκλονιστικό, όμως αδυνατείς έτσι απλά να το αγγίξεις. Αν ωστόσο παρατηρήσεις προσεκτικά, θα καταφέρεις να το δεις – θα το αναγνωρίσεις στην αγκαλιά ενός παιδιού προς τον γονέα ή στο αδερφάκι, στα χαμόγελα που μοιράζονται λεχώνα με νεογέννητο μωρό, θα το διαβάσεις στο βλέμμα, στο χαμόγελο, στις πράξεις μοιράσματος και προσφοράς αναμεταξύ συγγενών, οικείων και φίλων. Είναι σαν αεράκι που γαργαλάει τις άγαρμπες χαραμάδες της βαρετής καθημερινότητας, το μπαχαρικό που προσδίδει άρωμα και ουσία στο άνοστο πιάτο, η πιο βασική πινελιά στον ασπρόμαυρο καμβά. Σαν σεντούκι θαμμένο μέσα στην άμμο, σημειωμένο στον χάρτη και ποθητό από παλιούς και μοντέρνους πειρατές των αισθημάτων και της περιπέτειας. Με εσωτερικό που αστράφτει και ξεχειλίζει χαρά αλλά και απρόσμενο πόνο, γεμάτο ομορφιά αλλά και πολλά λάθη, που περνούν μέσα από κόσκινο και στο τέλος κάτι μένει. Κάτι που θέλεις και εύχεσαι να αξίζει, αφού όταν πονάς πίνεις – κι όταν στεναχωριέσαι και αγωνιάς, δε μπορείς να φας.

Τρώγεται η αγάπη; Είναι σοκολατάκι, φράουλα σε σχήμα καρδιάς ή το πιο αγαπημένο φαγητό; Μήπως είναι ένα λαχταριστό ταψί, με επικάλυψη και ζουμερές στρώσεις που επιφυλάσσουν κάτι διαφορετικό και πιο βαθύ; Είναι βασιλόπιτα που την ψάχνουμε για το τυχερό φλουρί; Και τι γεύση έχει, γλυκιά ή πικρή;

Τρώγοντας συνειδητά, τρώμε με όλες τις αισθήσεις – καταρχήν όραση και οσμή, ύστερα αφή, συνάμα γεύση και ακοή. Και ομοίως με τη διατροφή, και η αγάπη είναι αισθησιακή, συνειδητή βιολογική ανάγκη που δεν κυβερνάται από την καρδιά αλλά πηγάζει από τις λειτουργίες του εγκεφάλου ο οποίος ελκύεται, επιδιώκει, ζηλεύει, λιώνει, θυμώνει, παραλογίζεται, δένεται και μαζεύει τα συντρίμμια της απόρριψης. Τόσο η αγάπη όσο και η σίτιση είναι εμπειρίες που ενεργοποιούν τις αισθήσεις, και αποτελούν εξερεύνηση γεύσεων, υφών και στιγμών. Τρώμε τούρτα σε γάμους και γενέθλια, γλυκό για να ευχηθούμε, παραδοσιακά μαγειρευτά για να γιορτάσουμε, αυγό πριν αθληθούμε, καφέ για να ξυπνήσουμε, σούπες να ζεσταθούμε. Φτιάχνουμε το πιο νόστιμο γι’ αυτόν που αγαπούμε. Και η αγάπη είναι γρίφος μα κι εμπειρία, αγάπη που τελικά δεν ήτανε, που παραμένει εξερεύνηση και στιγμιαία ή μόνιμη αποτυχία. Κι αν δε πετύχει η συνταγή, θα το μαγειρέψουμε πιο καλά την επόμενη φορά.