Εσείς ποιο βιβλίο θα σώζατε; (Συνέχεια)

 Στο εργαστήριό μας "Ο κόσμος της "Άλκης Ζέη" στο Αετοπούλειο του Δήμου Χαλανδρίου, μιλήσαμε με αφορμή το βιβλίο του Μπράντμπερι "Φαρενάιτ 451" (το Graphic Novel από τις εκδόσεις Μεταίχμιο) για το κάψιμο των βιβλίων και ρωτήσαμε τα παιδιά ποιο βιβλίο θα έσωζαν απομνημονεύοντάς το και γιατί.

Διαβάστε εδώ την προηγούμενη ιστορία

«ΤΟ 2149... Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΠΑΤΗΣΕ ΤΗ ΣΚΑΝΔΑΛΗ»

από τη Μαριαλένα Πορίχη

Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα ξανατρέξει τόσο γρήγορα. Άκουγα τις εκκωφαντικές σειρήνες και της ψυχρές μηχανικές φωνές να πλησιάζουν επικίνδυνα. Ένιωθα τον ψυχρό αέρα να μου καίει τα πνευμόνια, τα πόδια μου να γλιστράνε στους πλημμυρισμένους δρόμους από την βροχή, αλλά όσες φορές και να έπεσα, σηκώθηκα, χωρίς να βγάλω το χέρι μου από το παλτό μου, και έτρεξα γρηγορότερα. Κρατούσα σφιχτά το πολύτιμο αντικείμενο, δεν μπορούσα να το αφήσω στα χέρια τους γιατί τότε τίποτα δεν θα μας έσωζε. Με την άκρη του ματιού μου παρατήρησα ένα μικρό στενό, δεν δύστασα. Έστριψα απότομα και χώθηκα ανάμεσα. Σφράγισα το στόμα μου με το χέρι μου, να μην ακούγονται οι βαριές ανάσες μου και αγκάλιασα με το άλλο μου χέρι το αντικείμενο, σφιχτά στην καρδιά μου που έτρεχε τρακόσια χιλιόμετρα την ώρα. Δεν είχα περιθώρια να αποτύχω στην αποστολή, αυτό το αντικείμενο, αυτός ο πολιτιστικός θησαυρός,  ήταν πολύ σημαντικότερος από τη ζωή μου και σε αυτή την εποχή, η ζωή ενός ανθρώπου έχει μεγάλη σημασία. Δεν είχα την «πολυτέλεια» να αποτύχω.

Μια στιγμή σιγής επικράτησε. Από μέσα μου, πρώτη φορά στη ζωή μου προσευχήθηκα στον Θεό. Δεν πίστευα στον Θεό. Δεν υπήρχε περίπτωση να υπάρχει Θεός που αφήνει τους ανθρώπους του να υποφέρουν. Να ζουν σε αυτόν τον μάταιο και άδικο, άδικο κόσμο. Αλλά άν υπήρχε η παραμικρή πιθανότητα να υπάρχει Θεός, μόνο σε μια τέτοια στιγμή απόγνωσης θα μπορούσα να τον επικαλεστώ. «Γι’ αυτό, Θεέ μου, σε ικετεύω, αν υπάρχεις, μην τους αφήσεις να με βρουν. Η τελευταία ελπίδα της ανθρωπότητας βρίσκεται στα χέρια μου, σε εκλιπαρώ, μην μας τη στερήσεις.». Έκλεισα τα ματια μου σφιχτά και κράτησα την αναπνοή μου. Έτρεμα και ίδρωνα και- βζιιιιιμμμμμμμμμ! Με πέρασαν! Έβγαλα προσεχτικά το κεφάλι μου και έριξα μια ματιά. Με είχαν περάσει! Σε μια στιγμή έπεσα στα γόνατά μου. Δεν είχα πάρει είδηση πόσο πολύ έτρεμαν. Έκλαψα και γέλασα αθόρυβα από ευτυχία. Τα κατάφερα! Τα κατάφερα! Ευχαρίστησα από μέσα μου τον Θεό, που ίσως να υπήρχε τελικά και έτρεξα στο βάθος του στενού. Έκατσα στο έδαφος και το ψηλάφισα. Μόνο οι ενταγμένοι στην «συμμαχία της ελευθερίας» γνώριζαν την ύπαρξη αυτού του μέρους. Ένιωσα τα δάχτυλά μου να έρχονται σε επαφή με κάτι τραχύ, το έπιασα στα χέρια μου και μετά έψαξα την τρύπα. Μόλις την βρήκα τοποθέτησα με προσοχή το καμουφλαρισμένο κλειδί στην εσοχή και έκανα λίγα βήματα πίσω. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα ένα ολόγραμμα εμφανίστηκε με έναν άντρα που το πρόσωπό του έκρυβε μια κουκούλα. «Το 2149...», είπε η φωνή περιμένοντας να συνεχίσω τη φράση, «η ανθρωπότητα πάτησε τη σκανδάλη», είπα και ένα εκτυφλωτικό φως εμφανίστηκε, μαζί  με την πλατφόρμα που σηκώθηκε από το έδαφος. Χωρίς καμιά σκέψη, πήδηξα μέσα.

Με το που μπήκα μέσα, βγήκα σε έναν μακρύ διάδρομο. Από τότε που έγινε οι απαγόρευση της κυκλοφορίας και σιγά σιγά ξεκίνησαν οι διώξεις, το αρχηγείο άλλαξε θέση και έγινε υπόγειο. Δικτυώνεται σε όλη την χώρα και από κάθε στενό και σκοτεινό δρομάκι υπάρχει πρόσβαση. Έτρεξα γρήγορα στα κεντρικά και με το που άνοιξα την πόρτα έπεσα πάνω σε κάποιον. «Φώτη! Φώτη τα κατάφερες; Το επανέκτησες;», ρώτησε η Μαριάννα με την ελπίδα ζωγραφισμένη στα μάτια της. Έβγαλα προσεχτικά το πακέτο από το παλτό μου και της το έδειξα. Το πήρε με τρεμάμενα χέρια και άνοιξε αργά το περιτύλιγμα. Μόλις τα μάτια της έπεσαν πάνω του, δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τον ενθουσιασμό της. Τσίριξε από χαρά, με πήρε από το χέρι και έτρεξε στο κεντρικό δωμάτιο. Κλότσησε την πόρτα και το τράβηξε μέσα. Όλων το βλέμμα ήταν πάνω τους και η Μαριάννα σήκωσε το πακέτο στον αέρα θριαμβευτικά. «Το ανακτήσαμε! Ο Φώτης τα κατάφερε! Το πήραμε το βιβλίο!». Όλο το δωμάτιο γέμισε φωνές ενθουσιασμού, γέλια και κλάματα! Ένας ένας έπιαναν το βιβλίο να το νιώσουν στα χέρια τους, να βεβαιωθούν ότι δεν είναι όνειρο αυτό. Ένιωθα τόσο συναισθηματικά φορτισμένος. Καταφέραμε να αποκτήσουμε δεύτερο βιβλίο τον ίδιο μήνα! Αν συνεχίσουμε έτσι ίσως να καταφέρουμε να αφήσουμε κάτι για τις μελλοντικές γεννιές.

Ένιωσα κάποιο χέρι να μπαίνει δειλά δειλά μέσα στην χούφτα μου και να τυλίγει τα δάχτυλά του στα δικά μου. Κοίταξα δίπλα μου την Μαριάννα, με δάκρυα στα μάτια της και ένα μεγάλο χαμόγελο. «Κοίτα Φώτη. Αυτό δεν είναι όνειρο. Αυτό συμβαίνει στα αλήθεια. Και εσύ ευθύνεσαι για αυτό. Κοίτα καλά Φώτη.». Κοίταξα μπροστά μου, όντως κάτι τέτοιο συνέβαινε μόνο στα όνειρά μας. Και τότε μου έσφιξε το χέρι. Όταν όμως πρόσεξα το πρόσωπό της δεν χαμογελούσε πλέον, αλλά είχε σοβαρέψει. «Πότε καταλήξαμε έτσι; Πότε ξεκίνησε αυτό το κακό;». Αλήθεια πότε ήτανε. Όλα ξεκίνησαν από πολύ παλιά...

Το 2040 όλη η Γη γιόρταζε. Δημιουργήθηκε το πρώτο ρομποτ, όχι απλή τεχνητή νοημοσύνη, αλλά κάτι πολύ παραπάνω. Είχε ενσυναίσθηση. Ένιωθε, μάθαινε, προσπαθούσε, πετύχαινε. Ήταν ακριβώς σαν άνθρωπος, αλλά καλύτερο, βελτιωμένο. Σιγά σιγά ξεκίνησε παραγωγή και τα ρομποτ έγιναν κομμάτι της καθημερινότητας των ανθρώπων, μέχρι που 100 χρόνια αργότερα τα ρομπότ συναντιόνταν παντού. Ήταν δάσκαλοι και αστυνομικοί, δικαστές και στρατιωτικοί, λογιστές και μηχανικοί, μάγειρες και επαγγελματίες οδηγοί. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι έχαναν τις δουλειές τους και όλο και μεγαλύτερη γινόταν η απληστία που πλέον μπορούσαν να νιώθουν τα ρομποτ. Ο κόσμος ξεκίνησε να το συνειδητοποιεί, αλλά μέχρι οι κυβερνήσεις να αποφασίσουν να κάνουν κάτι για το θέμα και να σταματήσουν τις παραγωγές, υπήρχαν εκατομμύρια ρομποτ στον κόσμο, που μόλις έμαθαν ότι οι άνθρωποι μηχανεύονται εναντίων τους, αποφάσισαν να αναλάβουν δράση. Το 2149 έμεινε τραγική ημερομηνία στην ιστορία της ανθρωπότητας. Στις 26 Οκτωβρίου του 2149, όλες οι χώρες σταμάτησαν να παράγουν ρομποτ και ξεκίνησε η γενοκτονία. Όχι η γενοκτονία των ρομποτ. Η γενοκτονία των ανθρώπων. Τα ρομποτ είχαν στα χέρια τους ό,τι πόρους χρειάζονταν για να μας συνθλίψουν και το έκαναν. Τα ρομποτ κατάφεραν να σκοτώσουν 6,5 εκατομμύρια ανθρώπους, από τους 10 εκατομμύρια που υπήρχαν τότε, «για παραδειγματισμό».

Τα επόμενα χρόνια ήταν δύσκολα. Οι άνθρωποι δεν είχαν καμία εξουσία και κανένα δικαίωμα. Έγιναν σκλάβοι στα ρομποτ. Η «γενιά 49», όπως ονομάστηκαν τα 3,5 εκατομμύρια των ανθρώπων που απέμειναν έζησαν σε απαίσιες συνθήκες. Ήταν εξαναγκασμένοι να παράγουν κι άλλα ρομπότ, ενώ οι ιδιοφυίες της εποχής αναγκαζόντουσαν να βρίσκουν τρόπους να εφεύρουν όλο και περισσότερα «βέλτιστα ρομπότ». Όσοι δεν συνεργάζονταν, έβρισκαν φριχτό θάνατο. Σύντομα ακολούθησαν οι κατασχέσεις, η απαγόρευση κυκλοφορίας και ακόμη συντομότερα οι διωγμοί. Οι κατασχέσεις των ρομποτ ήταν το σχέδιό τους για να σκοτώσουν τον πνευματικό κόσμο των ανθρώπων και να βεβαιωθούν ότι η νοημοσύνη τους θα μειωθεί όσο περισσότερο γίνεται. Κατάσχεσαν οτιδήποτε είχε σχέση με τον πολιτισμό των ανθρώπων, όπως τα βιβλία. Στον κόσμο σε ειδικές αποθήκες υπάρχουν πλέον από ένα αντίτυπο κάθε βιβλίου που τυπώθηκε ποτέ. Όλα τα άλλα καταστράφηκαν. Τα εναπομείναντα βιβλία, βρίσκονται καλά φυλαγμένα για τη μελέτη, αντιγραφή και επεξεργασία τους από τα ρομπότ, που αναζητούν τη συνεχή εξέλιξη. Και αφού αυτή η διαδικασία τελειώσει, θα τα καταστρέψουν και αυτά.

Πλέον σε όλους τους δρόμους γίνονται περιπολίες ρομπότ Β κλάσης που καταδιώκουν όποιον άνθρωπο βλέπουν. Τα ρομποτ χωρίζονται σε 3 κλάσεις, Α κυβερνητικά ρομποτ, Β στρατιωτικά ρομποτ, Γ ρομποτ γενικής χρήσης. Οι ανθρωπότητα έχει βρεθεί σε αδιέξοδο και το μέλλον φαντάζει μαύρο και άραχνο. Αλλά εδώ μπαίνουμε εμείς. Η «Συμμαχία της ελευθερίας» είναι οι άνθρωποι κάθε χώρας που επιβίωσαν τους διωγμούς και κρύβονται σε υπόγειες εγκαταστάσεις. Εμείς φτιάχνουμε οικογένειες για να διαφυλάξουμε το μέλλον της ανθρωπότητας και οργανώνουμε απελευθερωτικά κινήματα, είτε με εφόδους σε σημαντικά αρχηγεία, οπλοστάσια, συμβολικά μνημεία των ρομποτ κ.α., είται με επαναστάσεις, είτε με αυτή τη μικρή κίνηση που για εμάς είναι τόσο μεγάλη. Γιατί ένα μόνο βιβλίο να πάρουμε στα χέρια μας, αν το απομνημονεύσουμε όλοι, το αντιγράψουμε όσες περισσότερες φορές μπορούμε και το διαμοιράσουμε παντού, θα μείνει για πάντα. Αυτόν τον μήνα μετά από αγώνες και θανάτους, αποκτήσαμε τα πρώτα δύο βιβλία, τον μεγάλο περίπατο του Πέτρου, της Άλκη Ζέη, και το ένα παιδί μετράει τα άστρα, του Μενέλαου Λουντέμη. Γνωρίζοντας τα μηνύματα που περνάνε αυτά τα σπουδαία βιβλία, για την επανάσταση και την αγάπη για τα γράμματα, είμαστε σίγουροι ότι θα είναι πολύ χρήσιμα για το μέλλον.

Έριξα μια ματιά στα παιδιά μας. Πρώτη φορά έβλεπαν βιβλίο στη ζωή τους. Το κοίταζαν και τα τρία με περιέργεια. Οι νέες γενιές δεν είχαν ξαναδεί βιβλίο ποτέ. Δεν είχαν διαβάσει τίποτα, πέρα από τα μαθήματα των γονιών τους. Ήταν απλώς... θλιβερό. Αλλά γι’ αυτό αγωνιζόμαστε. Για να μην ξαναχρειαστεί να παρακολουθήσουμε τέτοιο γεγονός. Για να είμαστε μια μέρα όλοι πραγματικά ελεύθεροι. Και ελπίζω, αυτό το γράμμα να παρέμεινε και να πέρασε από χέρι σε χέρι και εσύ που το διαβάζεις να είσαι ελεύθερος στο μέλλον, να μην σε ελέγχει καμία μηχανή και να γνωρίζεις τι σημαίνει βιβλίο. Τότε, θα είσαι πραγματικά ελεύθερος...