Η κλεμμένη κούκλα

Προσπαθώ -στο μέτρο του δυνατού- να μεταφέρω εδώ τα παραμύθια που φτιάχνουν τα παιδιά. Σήμερα είνα η σειρά της Μάρως Σερταρίδου από τη Θεσσαλονίκη, που σκέφτηκε αυτό το παραμύθι όταν ...μαγειρεύαμε μαζί στην Παραμυθοκουζίνα. Ελπίζω κάποια στιγμή να μαζέψουμε και να εκδώσουμε σε έναν τόμο τα παραμύθια των παιδιών. Σκεφτείτε πως τα γράφουν σε ελάχιστο χρόνο και συχνά βάζουν τα γυαλιά σε όλους εμάς τους μεγάλους!

 

Η ΚΛΕΜΜΕΝΗ ΚΟΥΚΛΑ

Η   Σελένια ,  μια   πριγκiποπούλα   μια   μέρα…    μια   συνηθισμένη    μέρα,  που   έτρωγε   στο    αγαπημένο  της   καθιστικό    μπριζόλες   με   πατάτες   άκουσε    έναν   θόρυβο    που   την   δημιούργησε  μια   σκέψη     την  οποία    είχε   σχέση    με   τον   θάνατο  της   μητέρα   της.               

 Εκείνη    την   ώρα   αγκάλιασε     την   αγαπημένη  της   κούκλα,   και   γιατί  αγαπημένη  ,   γιατί   αυτή   η   κούκλα   δεν   ήταν   μια    συνηθισμένη   όπως   τις  άλλες.   Της  την   είχε   δώσει   η  μητέρα  της   λίγο   πριν    πεθάνει.

Την   ώρα   του   θορύβου,   έπεσε  σκοτάδι  πολύ   βαρύ   και   όταν   φώτισε   ξανά  η  κούκλα   της   είχε      εξαφανιστεί. Η   Σελένια    έκλαψε   με   μαύρο    δάκρυ,  μάλιστα   δεν   βγήκε  από  το   δωμάτιο   της    για   16    βδομάδες!

Μια   νύχτα    που   έκλεγε   και    παρακαλούσε  για  να  γυρίσει   η   κούκλα της  πίσω,   να  που  ο   θεός   της   έδωσε   μια   ιδέα.   Δηλαδή   εκείνο  το   βράδυ   μετά   από  το   μεσημεριανό   το   έσκασε    από  το  παράθυρο   της   βασιλικής   κρεβατοκάμαρας .   Ευτυχώς   δεν   την  άκουσε   κανείς.

Ακολούθησε     κάποιες    πατημασιές   από   μεγάλα  παπούτσια  με  λάσπη,  αλλά   κάπου   είχαν  σταματήσει.   Μα   φυσικά   σε   έναν  λάκκο   από  νερό! Αμέσως   έτρεξε   να   πάει   στον   καθηγητή    Δαμάσκηνο   που   ήταν   λίγο  πιο   πέρα. Άνοιξε   την   πόρτα   και   ακούστηκε   ένα     καμπανάκι.  Αναστέναξε   και   είπε…   είσαι…ακόμα…ανοιχτά; Ο   καθηγητής   Δαμασκηνός   απάντησε   ναι   και   την   υποδέχτηκε   στη   ζεστή   του   καρέκλα. Την   ρώτησε   πως   και   ήρθε   τέτοια   ώρα   και   εκείνη   του   τα  είπε   όλα.   

Η   Σελένια    ακολούθησε   τις   οδηγίες    του   καθηγητή   Δαμάσκηνου    (  να   έχει   θάρρος  να   είναι   σοβαρή   και  να  θυμάται   ότι   πιθανόν   να το   έκανε   ο    μιστερ   Μουστάρδας   και  να   περάσει   πρώτα   από   το   δικό   του   κάστρο      στον   χάρτη)

Καθώς   περπατούσε    κουράστηκε   αλλά   θυμήθηκε   τις   οδηγίες   του   καθηγητή  Δαμάσκηνου   και   συνέχισε.   Να ,   φώναξε, να   το   κάστρο   του   μίστερ   Μουστάρδα! Πλησίασε   και   είδε   όλα   τα   φώτα   κλειστά,  σκαρφάλωσε   πάνω   στο   μοναδικό   ανοιχτό   παράθυρο   του   κάστρου.  Μέσα   δεν   ήταν   κανείς,  λες  και   ήξερε   ο  μίστερ   Μουστάρδας   ότι    θα   ερχόταν   και   είχε   αφήσει    το   παράθυρο   ανοιχτό    για   να   μπει η Σελένια!

Σε   έναν   πάγκο,   υπήρχε   και   η   κούκλα   της. Την   αγκάλιασε   τόσο   σφιχτά   που    η   κούκλα   θα   πνιγόταν.

Γύρισε   στον   καθηγητή   Δαμάσκηνο    όπου   και   έμεινε  23   χρόνια.  Όταν   παντρεύτηκε   με  αυτόν     γύρισαν   στο   παλάτι   και   έγινε    βασίλισσα   και   ο   Δαμάσκηνος   βασιλιάς.   Όλο  το   βασίλειο    έζησε   καλά   και    η   Σελένια   ακόμα   καλύτερα!!!    

ΜΑΡΩ ΣΕΡΤΑΡΙΔΟΥ